χρόνια πολλά, Ανδρέα!

Σήμερα γιορτάζουν αυτοί που τ’ όνομά τους σημαίνει ανδρεία, τόλμη, αφοβία. Και χθες, στο ξεκίνημα της δίκης για την υπόθεση Βελβενδού, ένας από τους νεαρούς κατηγορούμενους, ο Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, δήλωσε αυτά που ακολουθούν, τα οποία και δημοσιεύτηκαν στο Athens Indymedia. 

Το ζήτημα, κατά την άποψή μου, δεν είναι τι έκαναν λάθος αυτά τα παιδιά και βρίσκονται τώρα στη φυλακή και το δικαστήριο. Το ζήτημα είναι γιατί τα παιδιά μας είναι τόσο οργισμένα. Η εύκολη λύση βεβαίως, είναι να χαρακτηρίσει κανείς τον Ανδρέα-Δημήτρη και τους φίλους του, «προβληματικά παιδιά».

Εγώ λέω πως προβληματικά παιδιά είναι, αντίθετα, τα παιδιά αυτής της ηλικίας που δεν έχουν ούτε ιδέες ούτε όραμα. Τα παιδιά που ζουν χωρίς να ενοχλούν, εξαιτίας όμως της χαύνωσης και των φόβων τους. Προβληματικά, για μένα, είναι τα παιδιά που αγωνιούν για το αν θα καταφέρουν να αναπαράγουν επάξια τη φανταχτερή μιζέρια των γονιών τους. Αυτά τα παιδιά είναι σήμερα προβληματικά ως παιδιά και αύριο θα είναι επικίνδυνοι μεσήλικοι, όπως πολλοί απ' αυτούς που αξιώνονται στις μέρες μας δόξα και τιμές.

Τη μέρα της γιορτής του λοιπόν, στέλνω τις πιο θερμές ευχές μου στον εορτάζοντα. Που θα γιορτάσει σήμερα πίσω από τα κάγκελα, φταίμε όλοι εμείς. Εμείς που βάζαμε, βάζουμε και θα βάζουμε το προσωπικό μας συμφέρον πολύ πιο πάνω απ' το συλλογικό. Εμείς που παραδώσαμε στα παιδιά μας έναν κόσμο σάπιο. Έναν κόσμο που στέλνει απολύτως φυσιολογικά παιδιά στη φυλακή, στο τρελάδικο ή στον τάφο. Έναν κόσμο μουγγών, δειλών και ανάξιων.

Δικαιωματικά άρα, ο Λόγος στον Ανδρέα:  

Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ -απέναντί σας- δεν είναι σε καμία περίπτωση για να εκμαιεύσω τη συμπόνια σας, να ζητήσω συγχώρεση ή να διεκδικήσω μία δίκαιη δίκη. Λέξεις και έννοιες όπως δίκαιο και άδικο, το σύστημα που υπηρετείτε έχει φροντίσει να τις εκφυλίσει και να τις απονοηματοδοτήσει πλήρως. Δεν δέχομαι κανένα φρουρό της αστικής νομιμότητας, κανένα σκλάβο της εξουσίας να με κρίνει και να με καταδικάσει.

Βρίσκομαι εδώ σήμερα, σε αυτό το θέατρο συμβολισμών, για να σας υπενθυμίσω ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι, άνθρωποι του αγώνα που δεν υποτάσσονται στη φαινομενική παντοδυναμία σας. Βρίσκομαι εδώ, ως αναρχικός, πολέμιος και εχθρός σας, για να αντιστρέψω τους όρους της μάχης, για να βγω από τη θέση άμυνας που εσείς θέλετε να είμαι και να περάσω στην επίθεση.

Για να τονίσω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτόν της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξουσίας που εσείς εκπροσωπείτε και σε αυτόν του αγώνα, της αλληλεγγύης, της επανάστασης που κομμάτι του είμαι κι εγώ.

Άλλη μία μάχη στον αιώνιο πόλεμο των επαναστατών ενάντια στην κυριαρχία. Και όπως σε κάθε μάχη, δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε δίπλα μας, νοητά και φυσικά, συντρόφους, αγωνιστές, ανθρώπους που συνθέτουν τον κόσμο του αγώνα. Βρίσκομαι εδώ για εμένα, για όσους συντρόφους έχουν βρεθεί στη θέση μου πριν από εμένα, αλλά και για όσους θα βρεθούν στο μέλλον. Προσθέτοντας μια στιγμή αγώνα στη συλλογική μνήμη.

Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να βρίσκομαι εγώ εδώ και εσείς να κανονίζετε τα χρόνια που θα μου φορτώσετε, χρόνια που για εσάς δεν είναι παρά άλλο ένα νούμερο που έρχεται να προστεθεί στα χιλιάδες που με ευκολία μοιράζετε -είναι βλέπεις πιο ελαφρύ το «ηθικό» βάρος έτσι και σας προσφέρει έναν ήσυχο ύπνο τα βράδια.

Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να έχουν μοιραστεί έτσι οι ρόλοι, όμως σίγουρα θα έρθει η στιγμή - αν όχι για εσάς, για αυτούς που θα ακολουθήσουν το βρώμικο έργο σας- που θα γεμίσουμε τα όνειρά σας εφιάλτες. Που οι φωνές χιλιάδων εξεγερμένων θα αντηχούν ταράζοντας τη φαινομενική σας γαλήνη.

Και τότε οι ρόλοι δε θα έχουν πλέον καμία σημασία, τότε η εξουσία και η δύναμή σας θα τσαλακωθούν και οι επιλογές σας θα σας βαραίνουν. Ίσως αυτή η μέρα να αργήσει, το πιο πιθανό είναι να μην προλάβω καν να τη ζήσω. Παρ’ όλα αυτά, όσο περνάει αέρας από τα πνευμόνια μου και αίμα από τις φλέβες μου δε θα σταματήσω να αγωνίζομαι γι αυτό. Για την Επανάσταση, για την Ελευθερία.

Ζήτω η Αναρχία!