Ο πιτσιρίκος της φωτογραφίας
είναι ο Neo, μια αντιλόπη ράτσας Dik-Dik, που γεννήθηκε σε ζωολογικό κήπο. Αυτό το είδος αντιλόπης είναι από τα
πιο μικροσκοπικά, ένα ενήλικο αρσενικό ζώο δεν ξεπερνάει τα εβδομήντα εκατοστά
σε ύψος και τα επτά κιλά σε βάρος. Ο Neo μετράει μόλις πέντε εβδομάδες
ζωής και μετά βίας φτάνει σε μπόι τα είκοσι εκατοστά. Όσο για το βάρος του… ζυγίζει
μόλις χίλια τρακόσια γραμμάρια.
Η μητέρα του, λίγο μετά τη γέννησή του δεν τον ήθελε πια, συνηθισμένο φαινόμενο για το συγκεκριμένο είδος αντιλόπης, απ’ ό,τι λένε οι άνθρωποι του Chester Zoo, οι οποίοι και τον υιοθέτησαν κανονικά, προκειμένου να επιβιώσει ο μικρός. Τώρα που μεγάλωσε κάπως, τον ταΐζουν στο χέρι και τον αφήνουν να περιφέρεται σε ασφαλή μέρη (αν και αλλόκοτα για άγριο ζώο, π.χ. πάνω σε γραφεία).
Ανεκτίμητη βοήθεια λαμβάνει ο Neo και από τη μεγάλη αδερφή του, την Aluna, που επίσης μεγάλωσαν οι υπάλληλοι του κήπου, μιας κι η μάνα της την απαρνήθηκε ομοίως, σε πάρα πολύ νεαρή ηλικία. Η Aluna όμως τα κατάφερε μια χαρά και τώρα, οκτώ μηνών δεσποινίδα πια, συμπαρίσταται με στοργή στον μικρό αδερφό της, μαθαίνοντάς του πως πρέπει να συμπεριφέρεται μία αξιοπρεπής αντιλόπη.
Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος διαβάζοντας αυτή την ιστορία, φαντάζομαι είναι μήπως να μη συνέχιζε αυτή η μαμά να γεννοβολάει ανεπιθύμητα μωρά, μιας και η μητρότητα δε δείχνει να της ταιριάζει και τόσο. Αφού όμως οι εργαζόμενοι στο πάρκο έχουν την υπομονή να ανατρέφουν νεογέννητες αντιλόπες, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ο Noe, όπως και η Aluna, μεγαλώνουν λίγο ανορθόδοξα ίσως, μεγαλώνουν όμως με αγάπη και υποθέτω πως η σχέση τους με τους ανθρώπους είναι ευεργετική για όλους. Οι άνθρωποι είναι βέβαιο πως διδάσκονται πολλά από τα ντελικάτα αυτά πλάσματα κι οι μικρές αντιλόπες, που είναι απ’ τα πιο ντροπαλά και φοβητσιάρικα ζώα στον πλανήτη, μαθαίνουν κάτι πολύ όμορφο, να εμπιστεύονται.
Φυσικά, ένα τέτοιο μάθημα θα τους ήταν όχι μόνο περιττό αλλά και ολέθριο, αν τα δύο αδέρφια ζούσαν κατόπιν ελεύθερα στη φύση. Δυστυχώς όμως, πρόκειται για ζώα που γεννήθηκαν, θα ζήσουν και θα πεθάνουν σε αιχμαλωσία. Δεν χαίρομαι καθόλου για αυτό, όταν όμως κρίνεις το καλό κάποιου, οφείλεις να λάβεις υπ’ όψιν όχι μία ιδανική εικόνα, αλλά τις αληθινές συνθήκες της πραγματικότητάς του. Οπότε, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, νομίζω πως η ιστορία του Noe και της Aluna, είναι μια πολύ όμορφη ιστορία.
Η μητέρα του, λίγο μετά τη γέννησή του δεν τον ήθελε πια, συνηθισμένο φαινόμενο για το συγκεκριμένο είδος αντιλόπης, απ’ ό,τι λένε οι άνθρωποι του Chester Zoo, οι οποίοι και τον υιοθέτησαν κανονικά, προκειμένου να επιβιώσει ο μικρός. Τώρα που μεγάλωσε κάπως, τον ταΐζουν στο χέρι και τον αφήνουν να περιφέρεται σε ασφαλή μέρη (αν και αλλόκοτα για άγριο ζώο, π.χ. πάνω σε γραφεία).
Ανεκτίμητη βοήθεια λαμβάνει ο Neo και από τη μεγάλη αδερφή του, την Aluna, που επίσης μεγάλωσαν οι υπάλληλοι του κήπου, μιας κι η μάνα της την απαρνήθηκε ομοίως, σε πάρα πολύ νεαρή ηλικία. Η Aluna όμως τα κατάφερε μια χαρά και τώρα, οκτώ μηνών δεσποινίδα πια, συμπαρίσταται με στοργή στον μικρό αδερφό της, μαθαίνοντάς του πως πρέπει να συμπεριφέρεται μία αξιοπρεπής αντιλόπη.
Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος διαβάζοντας αυτή την ιστορία, φαντάζομαι είναι μήπως να μη συνέχιζε αυτή η μαμά να γεννοβολάει ανεπιθύμητα μωρά, μιας και η μητρότητα δε δείχνει να της ταιριάζει και τόσο. Αφού όμως οι εργαζόμενοι στο πάρκο έχουν την υπομονή να ανατρέφουν νεογέννητες αντιλόπες, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ο Noe, όπως και η Aluna, μεγαλώνουν λίγο ανορθόδοξα ίσως, μεγαλώνουν όμως με αγάπη και υποθέτω πως η σχέση τους με τους ανθρώπους είναι ευεργετική για όλους. Οι άνθρωποι είναι βέβαιο πως διδάσκονται πολλά από τα ντελικάτα αυτά πλάσματα κι οι μικρές αντιλόπες, που είναι απ’ τα πιο ντροπαλά και φοβητσιάρικα ζώα στον πλανήτη, μαθαίνουν κάτι πολύ όμορφο, να εμπιστεύονται.
Φυσικά, ένα τέτοιο μάθημα θα τους ήταν όχι μόνο περιττό αλλά και ολέθριο, αν τα δύο αδέρφια ζούσαν κατόπιν ελεύθερα στη φύση. Δυστυχώς όμως, πρόκειται για ζώα που γεννήθηκαν, θα ζήσουν και θα πεθάνουν σε αιχμαλωσία. Δεν χαίρομαι καθόλου για αυτό, όταν όμως κρίνεις το καλό κάποιου, οφείλεις να λάβεις υπ’ όψιν όχι μία ιδανική εικόνα, αλλά τις αληθινές συνθήκες της πραγματικότητάς του. Οπότε, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, νομίζω πως η ιστορία του Noe και της Aluna, είναι μια πολύ όμορφη ιστορία.
