"σας τελείωσε η Επανάσταση!"

07.11.13 – η ΕΡΤ συνελήφθη  

Χθες βράδυ, η πρόταση μομφής που είχε καταθέσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, καταψηφίστηκε. Μόλις είκοσι εννιά από τις συνολικά διακόσιες εβδομήντα επτά ψήφους (153/124) όρισαν το τελικό αποτέλεσμα. Εντούτοις, η κυβέρνηση κρίθηκε αξιόπιστη κατόπιν ονομαστικής ψηφοφορίας κι ο πρωθυπουργός κοπανώντας κατ’ επανάληψη το χέρι στο έδρανο, δήλωσε με έπαρση πως εκλογές δε θα γίνουν πριν το 2016. 

Ο Αντώνης Σαμαράς, απευθυνόμενος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ξεμπρόστιασε, λέγοντάς του πως πρωταγωνίστησε σ’ ένα κακοστημένο θεατρικό, σ’ έναν «Καραγκιόζ’ μπερντέ». Τον χαρακτήρισε, χωρίς περιστροφές, υποκριτή. Είναι αστείο εν μέρει, λες και ο ίδιος ο Σαμαράς είναι διαυγής.

Πράγματι όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλεξάκης μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Θυμίζω την άτακτη οπισθοχώρησή του στις τελευταίες εκλογές, που απέδειξε τις πραγματικές προθέσεις του, πως δηλαδή το τελευταίο που επιθυμούσε ήταν να κυβερνήσει αυτόν τον ρημαγμένο τόπο.

Ως προς αυτό, δεν του δίνω άδικο. Είναι ίσως η χειρότερη στιγμή για μια κυβέρνηση. Η ευθύνη πέφτει στους ώμους της πιο βαριά από ποτέ κι ένας πρωθυπουργός, όσο άξιος κι αν υποτεθεί πως θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε, λόγω της συγκυρίας δε θα είχε εν τέλει να εισπράξει απ’ τον λαό παρά οργή.

Κι η τωρινή αμφισβήτηση μοιάζει πράγματι ύποπτη, πείθει πολύ περισσότερο πως αυτό που κατά βάθος επιθυμούσε ο Τσίπρας ήταν να παρατείνει και μάλιστα να ενισχύσει την κυβερνητική πολιτική κι όχι το αντίστροφο. Ίσως και να ’ναι μιλημένοι αυτοί όλοι, ποιος το ξέρει; Πάντως, είχε δίκιο ο Σαμαράς όταν χλεύασε τη στιγμή που διάλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταθέσει την περίφημη πρόταση μομφής.

Η πρόταση δυσπιστίας, αν ήταν να κατατεθεί για το συγκεκριμένο ζήτημα που υποτίθεται πως κατατέθηκε, έπρεπε αυτό να είχε γίνει προ μηνών. Σαφέστατα, αν γνωρίζεις ή έστω υποψιάζεσαι πως έχει γίνει ένα έγκλημα, το λες την ώρα της κηδείας, όχι στα εξάμηνα, που το πτώμα έχει αλλοιωθεί κι ο πόνος για τον χαμό του πεθαμένου έχει ήδη ξεθωριάσει. Όταν, κατόπιν εορτής, επενδύεις στο σβησμένο πάθος του λαού, ή που ως επενδυτής είσαι ολότελα ανάξιος, ή που η φαινομενική σου αναξιότητα συνεπάγεται οφέλη από μυστικές πηγές.

Αλλά κι ακριβώς μετά, διατυπώνοντας ένα γενικότερο ερώτημα, που επιφανειακά μόνο στόχευε στον αρχηγό της αριστεράς, ο Σαμαράς είχε δυστυχώς και πάλι δίκιο. Απευθυνόμενος επί της ουσίας στον ελληνικό λαό (κατά το γνωστό “τα λέω στην πεθερά για να τα’ ακούει η νύφη” - βλ. βίντεο, 06:11),  είπε σε όλους εμάς: «Γιατί όμως ο κ. Τσίπρας υποχρεούται να παίζει θέατρο; Γιατί σας τελείωσε η πολιτική, δεν έχετε εναλλακτικές λύσεις να προτείνετε, σας τελείωσε η Επανάσταση!».

Μετριέμαι μ’ αυτούς που λυπούνται ειλικρινά και βαθιά για την κατάντια της ελληνικής ψυχής. Νιώθω ντροπή που μια νεοναζιστική συμμορία βρέθηκε στρογγυλοκαθισμένη επισήμως εντός του Κοινοβουλίου. Μου προκαλούν τάσεις προς εμετό διάφορες γλοιώδεις φάτσες υπουργών. Οργίζομαι γιατί την πιο δύσκολη ώρα φτάσαμε να μας κυβερνούν άντρες κενοί περιεχομένου ή ακόμα χειρότερα, αυτοί που κάθονται στις κρισιμότερες καρέκλες, ερωτοτροπώντας διαρκώς και απροκάλυπτα με τον φασισμό. 

Και θα’ θελα όσο τίποτα, το ίδιο μάλλον που θα ήθελαν και εκατομμύρια άλλοι πολίτες αυτής της χώρας. Να εμφανιζόταν από το πουθενά ένας ηγέτης, μία φωνή απ’ την αντιπολίτευση, γνήσια κι αξιόπιστη, ένας άνθρωπος με σοβαρότητα (και όχι τη χυδαιότητα αυτών εδώ, κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης, που καμώνονται τους σοβαρούς), με ήθος και με όραμα, ένας με όψη αληθινή, για να τον πιστέψω και να μπορέσει αυτός ως πρώτος να μας βάλει όλους σε μια τάξη, να μας εμφυσήσει ξανά αυτά που λίγο-λίγο ξεψυχάνε μέσα μας, το σθένος, την ανθρωπιά και τις αξίες μας.

Τέτοιος όμως δε βλέπω να υπάρχει. Και χωρίς κάποιον τέτοιο, πράγματι η πτώση της κυβέρνησης κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγούσε την πατρίδα σε χειρότερο χάος. Η στιγμή παραείναι ζόρικη για να γίνουμε παιχνίδια στα χέρια του κάθε Αλεξάκη. Μακάρι δηλαδή να ’χε ο άνθρωπος τα προσόντα ν’ αναλάμβανε το μισοβυθισμένο καράβι. 

Γεμάτη ελπίδα θα ήμουν τότε στο πλευρό του, απ' τους πρώτους θα του παραστεκόμουνα. Γιατί προσωπικά καθόλου δε με κόφτει το χρώμα στο οποίο είναι βουτηγμένο κάθε μυαλό. Ίσα-ίσα, απεχθάνομαι όσο τίποτα όσους υποστηρίζουν την κάθε μπούρδα, απλώς και μόνο επειδή έτσι το θέλει η επίσημη γραμμή του όποιου κόμματος. Δε μπα να είναι μπλε ή πράσινοι ή κόκκινοι ή και πολύχρωμοι αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες μας, το μόνο που με νοιάζει είναι να πονάνε στ’ αλήθεια την πατρίδα.

Ώσπου λοιπόν κάτι ν’ αλλάξει, αν ποτέ αλλάξει κάτι, αναγκαστικά θα ζούμε όλοι, ακόμα κι οι πιο ανήσυχοι εξ’ ημών, καθένας σαν ισοβίτης της δικής του μιζέριας, με τη χθεσινοβραδινή αληθινή διαπίστωση δια στόματος Αντώνη Σαμαρά: «σας τελείωσε η Επανάσταση!». 

Καλύτερα έτσι όμως, παρά με μια εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία απόπειρα αυτοκτονίας. Γιατί οι αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας ενίοτε προκαλούν μη αναστρέψιμες βλάβες στον οργανισμό. Και το να ζήσει κανείς, εξαιτίας μιας επιπολαιότητας, ως ανάπηρος ισοβίτης είναι διπλή συμφορά. Κάτι τόσο τρομερό, δεν είσαι ικανός να το ευχηθείς ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.