Οι προηγούμενες
σκέψεις όμως, φαίνεται να μας οδηγούν στις ακόλουθες εντυπωσιακές, πραγματικά,
διαπιστώσεις:
α) η προστασία
του έννομου αγαθού προϋποθέτει πάντοτε την
προσβολή του εν λόγω αγαθού (δηλαδή,
όχι προστασία χωρίς έγκλημα, ναι προστασία με έγκλημα).
β) ο ποινικός
νομοθέτης, προκειμένου να εξασφαλίσει την προστασία των εννόμων αγαθών, «διαμορφώνει»
εκ του ασφαλούς το «εξιλαστήριο θύμα», «δελεάζοντάς» το προηγουμένως με μεγάλες
«αμοιβές» (αντίστοιχες εγκληματικές διατάξεις).
Για την
ηθικοκοινωνικά αποδεκτή «αυτο-ικανοποίησή»
του λοιπόν, στην υπηρεσία της οποίας αισθάνεται αναγκαία (υπο)ταγμένος, αναζητεί
και βρίσκει τον «εγκληματία», χρησιμοποιώντας τον ως «μέσον για την προστασία
των εννόμων αγαθών.
Όταν όμως η
τελευταία εξασφαλίζεται μόνο με τις ποινικές κυρώσεις, που προϋποθέτουν την τέλεση
του εγκλήματος και συνεπώς την ύπαρξη του δράστη, είναι προφανές ότι ο αθώος-«ένοχος»
εγκληματίας υποπίπτει στην παγίδα των πλέον «ένοχων» σχεδίων του νομοθέτη.
Θα μπορούσαμε στις
συγκεκριμένες περιπτώσεις να παρομοιάσουμε τον νομοθέτη με… προβοκάτορα ηθικό αυτουργό (agent provocateur), που «εξωθεί» τους πολίτες-κοινωνούς στη διάπραξη εγκλημάτων, μόνο και μόνο
για να προστατεύσει τα έννομα αγαθά, στη δημιουργία των οποίων, κατ’
αποκλειστικότητα μάλιστα, (και) ο ίδιος έχει συμβάλλει [δεν μπορεί να γίνει αλλιώς: οι νόμοι θεσπίζονται για να… παραβιάζονται!].
Μπουφίδης Μιχάλης
Σωματική βλάβη και ανθρωποκτονία
Ποινικά - 70
εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα,
2006
σελ. 18-19
