02.02.2013 - οι τρεις εκ των τεσσάρων νεαρών συλληφθέντων για τη ληστεία
στο Βελβεντό Κοζάνης μετά τον άγριο, προφανέστατα παράνομο ξυλοδαρμό τους από την
ελληνική αστυνομία (από αριστερά: Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Γιάννης
Μιχαηλίδης, Νίκος Ρωμανός)
Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της
αιχμαλωσίας.
Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες.
Κάτοικος στη χώρα του παγωμένου χρόνου εδώ κι έναν χρόνο σχεδόν, ο πάγος
έχει εξαπλωθεί πλέον και στο σώμα μου. Μονότονη καθημερινότητα επαναλαμβανόμενες
κινήσεις, γενική ακινησία. Εδώ τα σύνορα έχουν μεταμορφωθεί σε σιδερένιες
πόρτες και τοίχους. Περπάτημα στο προαύλιο, σαράντα βήματα πάνω-κάτω
τριανταπέντε βήματα δεξιά-αριστερά. Μετά τοίχος.
Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά. Με τον καιρό αρχίζεις
να αποστηθίζεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πέτρινα σύνορα που σ’
εμποδίζουν να κάνεις το τεσσαρακοστό πρώτο σου βήμα, το πού βρίσκονται τα
διάφορα ορνιθοσκαλίσματα, πού είναι το κάθε εξόγκωμα. Σκέφτομαι ότι είναι λογικό
αφού κάθε μέρα τα συναντάω αμέτρητες φορές μπροστά μου.
Το ρολόι που κρύβω μέσα στο σώμα μου, έχει παγώσει κι αυτό. Κι ας γνωρίζω
ότι ο χρόνος της ζωής μου κυλάει αντίστροφα, προβληματίζομαι. Οι μαθηματικοί
υπολογισμοί της φυλακής για την παραμονή μου εδώ, μου φέρνουν αηδία. 3/5 υφ’
όρων απόλυση, 1/3 της ποινής σκαστό για άδεια, έχεις να βγάλεις τόση φυλακή με
τόσα μεροκάματα, τόση χωρίς αυτά.
Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια
κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση
από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία +
αντάρτικο πόλης = παρανομία = θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα
πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί.
Τον κακό τους τον καιρό! θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή
δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν
στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις
της ήττας, που τόσο απεχθάνομαι.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω σε εκείνο το εσωτερικό ρολόι. Όσο ήμουν στην παρανομία,
το εσωτερικό μου ρολόι είχε πάει στον ωρολογοποιό, ο οποίος το έστειλε στην ψυχιατρική
κλινική. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε πως εκεί πηγαίνουν όλα τα ρολόγια που κατοικούν
στα σώματα εκείνων που πολεμούν την μοίρα του αιώνιου σκλάβου. Επίσημη διάγνωση
ήταν ότι κουρδίστηκε από ανώμαλα χέρια.
Όμως εκείνο αψήφησε τις προσταγές και τις επικλήσεις για επιστροφή στην
ομαλότητα της χειρουργικά υπολογισμένης ασυδοσίας. Έτσι, μία όμορφη νύχτα με
φεγγάρι έκανε το άλμα προς την ελευθερία, δραπέτευσε από τον λευκό θάλαμο του
ψυχιατρείου. Το ξανασυνάντησα σε ένα συνωμοτικό ραντεβού, όπου ο καθένας μας
είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης.
Μία ειλικρινής κουβέντα, όμορφες υποσχέσεις και μία μεγάλη απόφαση. Ποτέ ξανά
δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέναντι
όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων
ανθρώπων. Για πάντα, μ’ ακούς;
Μισώ εκείνους που έχουν τη διαστροφή να απαιτούν υποταγή. Γι’ αυτούς τα σκυμμένα
κεφάλια κι η σιωπή είναι κάτι σαν ιεροτελεστία, όπου ο αφέντης χρήζει τον δούλο
του άξιο να τον υπηρετεί. Μισώ επίσης και την λογική των δούλων που αισθάνονται
ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους. Ξέρω πως ελάχιστοι είναι
αυτοί που θα διαφύγουν απ’ αυτόν τον λαβύρινθο.
Σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας, όπου επαναστάτες
προσπαθούν να χαράξουν δρομολόγια διαφυγής, να υποδείξουν τον μίτο της
Αριάδνης. Καταλήγω πως μάλλον είναι ανούσιο γιατί αυτοί που διαφεύγουν, δεν
έχουν ακολουθήσει καμία πεπατημένη, απλά ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να επιστρέψω στη φυλακή. Εδώ το ρολόι μου έχει
παγώσει για τα καλά. Μπορώ να πω, πως έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως και τα
σημεία αναφοράς έχουν χαθεί μαζί με τις όποιες ελπίδες για κάτι αξιόλογο. Ακόμα
και έτσι όμως έχω βρει τον τρόπο, έστω και προσωρινά, να σπάω τον πάγο και να
το ακούω έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Είναι η στιγμή που βγαίνω στο προαύλιο
και φοράω τα ακουστικά για να ακούσω μουσική.
Εκεί κρύβεται το μυστικό που το θέτει σε κίνηση, τα σχέδιάμου ξεδιπλώνονται
μπροστά στα μάτια μου, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν στον ρυθμό
της μουσικής. Θα αρκεστώ να περιγράψω το περιεχόμενό τους μονολεκτικά. Εκδίκηση.
Ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν εδώ μέσα για πάντα. Ξέρω επίσης πως πολλοί
θα είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα και μετά αρκέστηκαν σε μία διαρκή
αναβολή.
Δεν ανησυχώ. Εξάλλου κάθε μας βήμα είναι και μια μικρή προσβολή στις
στατιστικές των θεωρητικών της ζωής. Ορκίζομαι στον εαυτό μου πως κάθε απειλή,
θα γίνει πράξη, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν. Για την οργανωμένη
παράνοια που μας προσφέρουν, για κάθε μέρα αιχμαλωσίας, για κάθε σωφρονιστική προσβολή
του ατόμου μας, για κάθε χρόνο φυλακής που θα μας ρίξουν, για κάθε καλημέρα που
είπαμε στους ανθρώπους που αγαπάμε μέσα από ένα γαμημένο καρτοτηλέφωνο, για
κάθε καληνύχτα που ειπώθηκε με τρεμάμενη φωνή με φόντο τον ήλιο να δύει ανάμεσα
στα βουνά, πίσω από τα συρματοπλέγματα.
Και όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ θα γελάω, όταν ο τρόμος επισκεφθεί
απρόσκλητα τα σπίτια τους. Θα γελάω και κανείς δεν θα με εμποδίσει γι’ αυτό. Το
μίσος μέσα μου φουντώνει μέρα με τη μέρα, γίνεται πυρκαγιά και κρύβεται στα
σωθικά μου. Για μία στιγμή ονειρεύομαι πως γίνομαι δράκος και κάθομαι στην
ψηλότερη κορυφή του βουνού που φαίνεται απ’ το προαύλιο.
Λίγο πριν την έφοδο αυτό το παράλογο τέρας αποφασίζει να φερθεί λογικά, σαν
αναρχικός βομβιστής που προειδοποιεί για την έκρηξη της οργής του, παίρνει μονάχα
τους φίλους του πάνω στα φτερά του και τους τοποθετεί κι αυτούς στη κορυφή. Δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την παράσταση, τους
λέει. Αμέσως ανοίγει τα φτερά του, στέκεται πάνω απ’ τη φυλακή
και εξαπολύει τη φωτιά που τόσο καιρό έκαιγε μέσα του, πάνω στο σάπιο οικοδόμημα,
στους θλιβερούς του κατοίκους και στους «τίμιους» εργαζόμενούς του.
Έπειτα επιστρέφει στην πιο ψηλή κορυφή που είχε αφήσει τους φίλους του και
παρακολουθεί τη φωτιά, που ως πιστός του σύμμαχος, ολοκληρώνει το έργο της. Τα
δελτία των οκτώ μίλησαν για ένα τραγικό απολογισμό και για τυφλή βία. Άπαντες
έτρεξαν να ανταγωνιστούν στον διαγωνισμό της πιο απερίφραστης καταδίκης. Όμως
υπήρχαν κι εξαιρέσεις.
Ήταν εκείνοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τον βρυχηθμό του αργού
θανάτου, την καταστολή των ανθρώπινων αισθήσεων, τον εφιάλτη της παρατεταμένης
αιχμαλωσίας να τους συνοδεύει κάθε μέρα. Ήταν αυτοί που το πρωί ξύπνησαν με ένα
τεράστιο χαμόγελο. Κι από κάθε γωνιά του κόσμου εκατοντάδες φωνές επανέλαβαν
ταυτόχρονα: ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ!
«Αν ήμουν άνεμος θα γινόμουν καταιγίδα, αν ήμουν φωτιά θα έκαιγα τον κόσμο,
αν ήμουν νερό θα γινόμουν ορμητικός χείμαρρος για να τον πνίξω, αν ήμουν Θεός
θα τον έστελνα στην κόλαση, αν ήμουν Χριστός θ’ αποκεφάλιζα όλους τους
χριστιανούς, αν ήμουν συναίσθημα θα πλημμύριζα τους ανθρώπους με οργή, αν ήμουν
όπλο θα εκπυρσοκροτούσα εναντίον των εχθρών μου, αν ήμουν όνειρο θα γινόμουν
εφιάλτης, αν ήμουν ελπίδα θα έκαιγα μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων σαν πύρινο οδόφραγμα.»
Προς το παρόν, θα αρκεστώ στο να στείλω όλη μου την αγάπη σ’ εκείνους που
οπλίζονται με όνειρα για να πολεμήσουν τον πολιτισμό της εξουσίας. Με την
προτροπή να αποδράσουν μαζί με το ρολόι τους απ’ τον κόσμο της τάξης και να
περάσουν στην επίθεση εναντίον των καταπιεστών μας, με όλα τα μέσα.
Τώρα και για πάντα!
Επίθεση στην κοινωνική μηχανή!
Ζήτω η Αναρχία!
Νίκος Ρωμανός
Φυλακές Αυλώνα
Νοέμβριος 2013
Σημείωση: Επειδή είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία αυτή με τα γράμματα φυλακισμένων
που οι υποθέσεις τους, παρότι ποινικές, είχαν βαρύ πολιτικό κόστος, οφείλω να διευκρινίσω
πως βρήκα προ ολίγου τη συγκεκριμένη επιστολή δημοσιευμένη στο Athens Indymedia, ως εκ τούτου θεωρώ πως πράγματι είναι γραμμένη απ’ τον Νίκο Ρωμανό. Επίσης, θέλω να προσθέσω πως αν ο υπογράφων ήταν γιος μου, θα προσπαθούσα
να τον πείσω να μην δημοσιεύσει αυτή την επιστολή. Δεδομένης της θέσης που ο ίδιος
βρίσκεται σήμερα, δεν τον συμφέρουν οι διατυπώσεις του που μόλις προηγήθηκαν. Έτσι
όμως νιώθει εκείνος και μόνος του διάλεξε να στείλει τις σκέψεις του στον έξω κόσμο.
Οπότε κι εγώ τις αναμεταδίδω. Με σεβασμό. Κυρίως γιατί πρόκειται για μια σθεναρή
αντίδραση στην παραδειγματική τιμωρία (που όλοι θυμόμαστε ότι περιέλαβε εκτός
των άλλων και εγκληματική βία από πλευράς Νόμου!), στην οποία υπέβαλλε
τα τρία από τα τέσσερα αγόρια, ο κουστουμαρισμένος κύριος με την αξιοθαύμαστη ευγλωττία,
το υψηλό αξίωμα και τα διαβολικά μάτια. Τον περασμένο Φεβρουάριο, άνανδροι ένστολοι
εκτέλεσαν την εντολή που έλαβαν άνωθεν, δηλαδή κυριολεκτικά έσπασαν τα μούτρα των
τριών αγοριών, για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς ήταν για να κορδωθεί ο Νόμος,
να μας δείξει άλλη μια φορά τη δύναμή του. Ένας άλλος, παρόμοιος, ήταν για να
φτάσει το μήνυμα στη νεολαία: «ψιτ, δείτε εδώ! έτσι και χειρότερα θα σας δούνε
οι μαμάδες σας, αν τυχόν διανοηθείτε να κάνετε τίποτα παρόμοιο και πέσετε στα χέρια
μας!». Τουλάχιστον ως προς αυτό, ο Νίκος σήμερα, παρότι μας έγραψε μέσα από τη
φυλακή, δίνει μια πολύ καλή απάντηση στους δράστες και τον άμεσα υπεύθυνο εκείνης
της σε βάρος του ίδιου και των φίλων του αδικίας. Κι αυτός ο λόγος αρκεί για να
του δώσω βήμα, που έτσι κι αλλιώς από μένα το έχουν πάντοτε αυτά τα τέσσερα
παιδιά.
