η Τέχνη είναι πόλεμος

Αν είσαι καλλιτέχνης και στην πατρίδα σου την ώρα των μεγάλων αδικιών εσύ συνεχίζεις ατάραχος να ζωγραφίζεις λόγου χάρη λουλουδάκια, με το μπαρντόν αλλά δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι έμπορας! 

Δεν έχω κάτι ενάντια στους εμπόρους, αλλά ούτε και τους εκτιμώ. Εκτιμώ όμως πάρα πολύ τους καλλιτέχνες. Τους κανονικούς καλλιτέχνες εννοώ, όχι τους φτασμένους καλλιτέχνες. Τους άλλους θαυμάζω, όσους είναι το αντίβαρο των εμπόρων, αυτούς που δεν κοιτάνε κέρδη και ζημίες, που παίρνουνε φόρα μόνο και πηδάνε στο κενό.

  
Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται ακριβώς πως έγινε κι η Αγία Πετρούπολη απέκτησε εν μία νυκτί έναν γιγάντιο φαλλό. Ξημέρωνε η 15^η Ιουνίου 2010 και νεαροί Ρώσοι καλλιτέχνες της ακτιβιστικής ομάδας Война, κατάφεραν να ξεφύγουν από τις Αρχές και να ζωγραφίσουν ό,τι δείχνει η φωτογραφία, πάνω στη γέφυρα που βρίσκεται απέναντι από το κτίριο της τοπικής Ασφάλειας (σαν τη δική μας Γ.Α.Δ.Α., ας πούμε).

Προσωπικά, συγκαταλέγω αυτό το έργο στα καλύτερα που έχω δει ποτέ. Και κρίνω πως το τεκμήριο αυτής της δράσης, δηλαδή το ακόλουθο βίντεο είναι αναπόσπαστο μέρος του έργου. Όσες φορές κι αν δω αυτό το φιλμάκι, πάντοτε συγκινούμαι το ίδιο πολύ.

Τα παιδιά βέβαια, δεν κατάφεραν στην τύχη να τους καμαρώνουν έκτοτε άνθρωποι στα πέρατα της γης. Μελέτησαν προηγουμένως πολύ προσεκτικά τη ροή της κυκλοφορίας στην ανακλινόμενη γέφυρα και προετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο σάλτο επί δύο εβδομάδες σ’ ένα έρημο πάρκινγκ. Όλο-όλο, είχαν στη διάθεσή τους τριάντα δευτερόλεπτα για να πετύχουν αυτό που ήθελαν κι η απόπειρά τους ήταν προφανώς του τύπου «μια κι έξω», άλλη ευκαιρία δε θα είχαν.

Κατηγορήθηκαν φυσικά για χουλιγκανισμό και δύο εκ των ακτιβιστών φυλακίστηκαν. Πέρασαν έκτοτε τα πάνδεινα τα δυο αγόρια. Νίκησαν όμως! Προφανώς, γνώριζαν εκ των προτέρων πως στην πατρίδα τους οι «ανήσυχοι», στέλνονται, υποτίθεται για σωφρονισμό, σε κολαστήρια που δεν τα χωράει ανθρώπου νους. Αυτό όμως δε στάθηκε ικανό να τους τρομάξει αυτούς εδώ, όπως δεν τρομάζει κανέναν της δικής τους πάστας.

Το μελάνι με το οποίο γράφεται η Ιστορία είναι το μόνο ανεξίτηλο. Τα ονόματα των ανθρώπων λοιπόν, κάποτε είναι βέβαιο πως θα ξεβάψουν ακόμα κι απ’ τα μητρώα των φυλακών, θα ξεθωριάσουν ακόμα κι από τις ταφόπλακές τους. Αν όμως το όνομα κάποιου έχει γραφτεί στην Ιστορία, δεν πρόκειται να μπορέσει να το ξεγράψει κανένας ποτέ.

Κι εγώ λέω πως εκείνη τη νύχτα, στο αόρατο αυτό κιτάπι που ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, καταχωρήθηκαν τρία ακόμα ονόματα: των δύο αγοριών που οδηγήθηκαν στη φυλακή, δηλαδή του Oleg Vorotnikov και του Leonid Nikolayev, καθώς και της ομάδας τους, το όνομα της οποίας σημαίνει βέβαια «πόλεμος».