Έχω ξαναγράψει για την
περίφημη ιστορία με το κλειδί που κάποιος αγνώστων μέχρι στιγμής στοιχείων άφησε
προ ημερών στην αυλόπορτά μου. Μου ’ρθε
λοιπόν χθες βράδυ ένας, ο οποίος την ιστορία με το κλειδί δεν την είχε προλάβει.
Του άνοιξα άρα και μπήκε αυτός με τον κρίκο απ’ το μυστηριώδες κλειδί περασμένο
στον δείκτη του. Κι όπως ήμασταν όρθιοι στην πόρτα ακόμα, σήκωσε το δάχτυλό του
και καθώς το κλειδί λικνιζόταν δεξιά-αριστερά μπροστά στα μάτια μου, μου είπε με
ύφος είκοσι τεσσάρων καρατίων:
«Σου έφερα το κλειδί σου!», τονίζοντας τις λέξεις μία-μία.
Αντί του αναμενόμενου όμως, εγώ επέστρεψα το μπαλάκι ελαφρώς άτσαλα κι άλλο
τόσο ενοχλημένα: «Γιατί το έβγαλες, παιδί μου, το κλειδί απ’ τη θέση του;»
«Ήταν απ’ έξω!», έχασε αιφνιδίως το στυλάκι του ο κατά φαντασίαν διασώστης
του κλειδιού.
«Ε, εκεί είναι η θέση του!», εξήγησα.
«Και γιατί το αφήνεις εκεί;», δεν εξήγησα επαρκώς.
«Δεν είν’ δικό μου», αποκάλυψα την αλήθεια.
«Ποιανού είναι;» (μερικοί άνθρωποι εκτός από επίμονοι είναι και αδιάκριτοι!)
«Δεν ξέρω», συνέχισα να απαντώ τίμια, όπως μ’ έμαθε ο πατέρας μου.
«Και γιατί έχεις στην πόρτα σου το κλειδί κάποιου που δεν ξέρεις ποιος είναι;»,
επέμεινε ο βραδινός επισκέπτης μου, πλέον με ύφος ανακριτή.
«Γιατί… επικοινωνώ μέσω αυτού του κλειδιού», προσπάθησα να πω αυτό που ήθελα,
συμπυκνωμένα.
«Θα με τρελάνεις; Τώρα δεν είπες πως δεν ξέρεις τίνος είναι το κλειδί;», απέτυχε
η συμπύκνωση νοήματος.
«Δεν επικοινωνώ μ’ αυτόν που το ’βαλε,
δηλαδή πιθανότατα και μ’ αυτόν αλλά όχι μόνο μ’ αυτόν, το κλειδί γίνεται αφορμή
επικοινωνίας με διάφορους ανθρώπους. Επικοινωνία μπορεί να υπάρξει με πολλούς
άλλους τρόπους, πέραν των συνηθισμένων», σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα και για τους δυο μας να
μην επεκταθώ περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς αυτός στον οποίο μίλαγα είναι της πράξης
παιδί κι όχι της θεωρίας.
«Δηλαδή, σαν ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους επικοινωνείς;», διέκρινα ένα
ανασηκωμένο φρύδι. Και αναγκαστικά, είπα επί τροχάδην τα διάφορα που συμβαίνουν
εξ’ αιτίας του κλειδιού. Ο ακροατής μου με άκουγε και στο τέλος ενώ άφηνε το
μπουφάν του πάνω στο κρεβάτι μου, γύρισε και μου είπε: «Τώρα τελευταία ασχολείσαι
συνέχεια με μαλακίες, το ξέρεις;».
Εκείνη τη στιγμή, μου ήταν πολύ εύκολο να κανονιοβολήσω, τόσο εύκολο που δε
με ενδιέφερε καν να το κάνω. Επίσης, εμένα
γενικώς μ’ αρέσουν τα ίσια λόγια, οι περιστροφές κι οι ψεύτικες αβρότητες με
κουράζουν αφάνταστα! Οπότε, οτιδήποτε κι αν μου πει κανείς, αν μου το πει στη
μούρη, ξεκινάει με συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή τη βαθύτατη εκτίμηση που τρέφω
στις σταράτες κουβέντες. Ως εκ τούτου, κερδίζει αυτομάτως την επιείκειά μου.
Επιπλέον, είναι καιρός τώρα που κατηγορούμαι πως έχω παραγίνει ορθή-κοφτή.
Κι όταν μια γυναίκα διαπραγματεύεται μ’ έναν άντρα κι έξω ο ήλιος έχει δύσει
πριν από ώρα, το πιο σοφό είναι να εγκαταλείπει προς στιγμήν αυτή την τακτική.
Αλλιώς ο άντρας μάλλον θα καταλήξει κι αυτός κοφτός και όχι ορθός, πράγμα που
σε συγκεκριμένες περιστάσεις δεν εξυπηρετεί.
Έτσι, το μόνο που επέστρεψα ήταν ένα αποτυχημένο χαμόγελο, συνοδευόμενο από
μία εντολή και μία ερώτηση: «Καλά, πάντως όταν θα φύγεις, βάλε το κλειδί εκεί
που ήτανε! Τι θα πιεις; Να σου βάλω κρασάκι;». Ε, μετά σέρβιρα πράγματι κρασί
και κάπως έτσι, σήμερα το μεσημέρι, γυρνώντας σπίτι, είδα αυτό που μόλις είδατε
κι εσείς στις φωτογραφίες. Και φέρνοντας στο μυαλό μου τη χθεσινοβραδινή ετυμηγορία
πως ασχολούμαι με μαλακίες, είπα μέσα μου «που ’σαι τώρα, να δεις τι εννοώ λέγοντας
πως επικοινωνώ με κόσμο…».
Αργότερα, ήρθε μια φίλη σπίτι και φύγαμε μετά μαζί. Βγαίνοντας λοιπόν, εκείνη
θεώρησε σκόπιμο να πάρει το διαφημιστικό, που εγώ είχα ήδη φωτογραφίσει πριν έρθει,
για να το πετάξει. «Ωωω!!! Μην το βγάζεις!», την πρόλαβα. «Καλέ, δεν κλείνει η
πόρτα! Γιατί να μην το βγάλω;», διαμαρτυρήθηκε εκείνη. «Αυτό είναι έργο Τέχνης
ρε, ας μην κλείνει η πόρτα!», είπα εγώ με ένα πλατύ χαμόγελο.
Εκείνη πάλι, με κοίταξε με απορία. «Μωρή, στέκεις καλά;», με ρώτησε. Ξέρει
βέβαια πως δε στέκω και πολύ καλά, αλλά περιλαμβάνεται σ’ αυτούς που με γουστάρουν
που δε στέκω καλά. Η ερώτηση άρα ήταν περιττή. Δηλαδή όχι ολότελα, αφού με έκανε
και χαμογέλασα ακόμα περισσότερο. Σκέφτηκα πως αν ήταν κι ο χθεσινός εδώ, θα ’καναν
πολύ ωραίο κόμμα εναντίον μου οι δυο τους!
ΥΓ. Εεε… περιττό να το πω μάλλον, αλλά θα το πω γιατί συμβαίνει πολύ συχνά
να θεωρώ εγώ πως κάτι που δεν είπα δε χρειαζόταν να ειπωθεί, έλα όμως που υπάρχει
κόσμος που πρέπει να του τα κάνεις όλα τάλαρα… οπότε, καλού-κακού, εξηγώ πως…
το κλειδί είναι (από μέσα τώρα, πάντως είναι) εδώ και περιμένει.
