 |
|
Doreen & Ken Munn, με τον γιο τους, Cornel Hrisca-Munn
|
Ο νεαρός της φωτογραφίας, ο Ρουμάνος Cornel Hrisca-Munn, γεννήθηκε έναν παγωμένο Δεκέμβρη, πριν από 22 χρόνια. Είχε ένα όμορφο
προσωπάκι, ήρθε όμως στη ζωή χωρίς χέρια απ’ τους αγκώνες και κάτω, ενώ το δεξί
του πόδι ήταν έντονα παραμορφωμένο. Η μητέρα αντίκρισε με φρίκη το μωρό κι οι
γιατροί, πεπεισμένοι πως δε θα ζούσε, δεν εξέδωσαν καν πιστοποιητικό για τη
γέννησή του. Δεν είναι παράξενο αυτό για τα δεδομένα της Ρουμανίας. Πρόκειται στ’
αλήθεια για μια πολύ σκληρή χώρα ακόμα και σήμερα, πόσω μάλλον πριν είκοσι τόσα
χρόνια.
Ο νεογέννητος Cornel λοιπόν, κατέληξε
σε ορφανοτροφείο. Και παρότι βρέθηκε σε άσυλο, χωρίς τη μητρική στοργή,
επέζησε. Ήταν πολύ τυχερός! Σε ηλικία μόλις επτά μηνών, κάποιοι τον διάλεξαν για
δικό τους παιδί. Την εποχή εκείνη, ακριβώς μετά την ανατροπή του δικτάτορα
Τσαουσέσκου, η διεθνής κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί από την αποκάλυψη των
απάνθρωπων συνθηκών στις οποίες διαβιούσαν αμέτρητα παιδιά, φυλακισμένα σε
ορφανοτροφεία, πολλά εξ’ αυτών απ’ τη στιγμή κιόλας της γέννησής τους, εξαιτίας
της αδιανόητης πολιτικής ελέγχου γεννήσεων του βάναυσου εκείνου καθεστώτος.
Δεκάδες εύπορα πλην άκληρα ζευγάρια, Ευρωπαίων και
Αμερικανών, κατέφθασαν τότε στην «επαναστατημένη» Ρουμανία, προκειμένου να
υιοθετήσουν με συνοπτικές (και συνήθως αδιαφανείς διαδικασίες) ένα ορφανό. Οι
επιλογές των υποψήφιων γονιών ήταν προφανώς απεριόριστες. Αμέτρητα μικρά ήταν
διαθέσιμα. Τα «ανεπιθύμητα» εκείνα παιδιά του φασισμού, ήταν τα πιο πολλά
αρτιμελή και υγιέστατα. Στοιβαγμένα όμως όλα κακήν κακώς, συναισθηματικά
εξαθλιωμένα, ιδρυματοποιημένα πλήρως, με ψυχές βαρύτατα τραυματισμένες.
Τα πιο τυχερά, πάρθηκαν και μεγάλωσαν σε οικογένειες
μακριά απ’ το ανάλγητο κράτος τους. Κι ο Cornel βρέθηκε επίσης
μακριά απ’ την πατρίδα του, στο νέο του σπίτι, στην Αγγλία. Στη δική του
περίπτωση όμως, τα πράγματα έγιναν με διαφορετικό τρόπο. Η θετή του μητέρα, η Doreen Munn, τη
στιγμή που εκείνος βρισκόταν ακόμα στην κούνια του στο ίδρυμα, οδηγούσε ένα
ιεραποστολικό βανάκι, που μετέφερε τρόφιμα και ρούχα για τα παιδιά σε μια μικρή
επαρχιακή πόλη της Ρουμανίας.
Κι έτσι γνωρίστηκε με τον γιατρό που παρακολουθούσε τον
μικρό Cornel. Αυτός ήταν που αντιλήφθηκε την ευαισθησία της, της έδειξε το μωρό και τη
ρώτησε αν θα μπορούσε να το σώσει, παίρνοντάς το μαζί της, ώστε να υποβληθεί
στην κατάλληλη θεραπεία. Αλλιώς, ήταν βέβαιο πως το μικρό θα πέθαινε. Λίγες
μέρες αργότερα, η Doreen επέστρεψε στο σπίτι της και συζήτησε το ζήτημα του Cornel με τον Ken, τον σύζυγό της. Οι δυο τους είχαν στενή σχέση με την εκκλησία κι είναι
φανερό πως μοιραζόντουσαν αληθινά και όχι τυπικά αισθήματα αγάπης προς τον
συνάνθρωπο.
Παρ' όλα αυτά, δεν ήταν διόλου εύκολη η απόφασή τους να συμπαρασταθούν στον Cornel. Εκτός
απ’ τα σοβαρά προβλήματα υγείας του μωρού, το ζεύγος διένυε ήδη τότε την πέμπτη
δεκαετία της ζωής του και είχαν μεγαλώσει τέσσερις κόρες, με όσες ευθύνες
συνεπάγεται αυτό. Ωστόσο, αποφάσισαν να κάνουν ό,τι καλύτερο για να σωθεί ο Cornel. Πήγαν,
τον πήραν και τον έφεραν στην Αγγλία. Το πόρισμα των γιατρών βέβαια ήταν
πολύ δυσάρεστο, το πόδι του Cornel έπρεπε να
ακρωτηριαστεί άμεσα.
Φυσικά, το ήθος του Ken και της Doreen, τους
υποχρέωσε να πάρουν την έγκριση των βιολογικών γονιών του παιδιού, προτού γίνει
η εγχείρηση. Αναγκάστηκαν λοιπόν να τους αναζητήσουν και διαπίστωσαν πως η
φυσική μητέρα του Cornel είχε υποστεί βαρύ νευρικό κλονισμό, λόγω της δυσμορφίας του βρέφους που
έφερε στον κόσμο, το οποίο εξακολουθούσε να μην επιθυμεί, ακριβώς και όπως όταν
το πρωτοαντίκρισε. Σιγουρεύτηκαν άρα, πως οι δυο τους ήταν οι μόνοι πλέον
υπεύθυνοι για τον μικρούλη. Και έζησαν την εξαιρετικά οδυνηρή (για όλη την
οικογένεια!) εμπειρία αυτής της επέμβασης.
Παράλληλα, ξεκίνησαν τη γραφειοκρατική διαδικασία για τη
νόμιμη υιοθεσία του Cornel. Οι ρουμανικές Αρχές όμως, παραδόξως, προέβαλλαν κατ’ επανάληψη ενστάσεις.
Τελικά, με το επιχείρημα πως επρόκειτο για παιδί με ειδικές ανάγκες, οι
αρνήσεις κάμφθηκαν κι ο Cornel υιοθετήθηκε επισήμως, σε ηλικία πια τριών ετών. Είναι δε, ολοφάνερο πως
οι θετοί γονείς του τον φρόντισαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Το ανεπιθύμητο
ανάπηρο μωρό, μεγάλωσε με ηθικές αρχές και άφθονη αγάπη κι έγινε ένα
καλοαναθρεμμένο, γλυκύτατο αγόρι, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά.
Παρά την αναπηρία του, με τη διαρκή ενθάρρυνση των γονιών
του, αρίστευσε στο σχολείο και μάλιστα σπουδάζει
πλέον φιλοσοφία και θεολογία σ’ ένα απ’ τα πιο δύσκολα βρετανικά πανεπιστήμια,
στην Οξφόρδη. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη μουσική. Στο βίντεο που ακολουθεί,
είναι αδύνατον να μην θαυμάσει κανείς το πάθος και το ταλέντο του νεαρού. Ο
οποίος φαίνεται πως αντλεί, όπως κι οι γονείς του, μεγάλη δύναμη από την πίστη
του στον Θεό.
Δηλώνει «υπηρέτης του Κυρίου» και μέσα στις άλλες
αξιέπαινες δραστηριότητές του, είναι κι ο εμπνευστής μιας εξαιρετικής ιδέας: Παρά
το νεαρό της ηλικίας του, αγωνίζεται για να δημιουργήσει ένα Κέντρο
Αποκατάστασης για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, λίγο έξω από τη Κονστάντα, τη
γνωστή ρουμανική πόλη, κοντά στην οποία γεννήθηκε κι ο ίδιος.
Στη Ρουμανία, οι υποδομές για τους ανθρώπους με αναπηρίες
είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Κι ο Cornel, σαν σώμα έφυγε προφανώς απ’ την πατρίδα
του πολύ νωρίς, το πνεύμα κι η ψυχή του όμως φαίνεται πως πάντοτε επιστρέφουν εκεί.
Με τη σκέψη του στους συμπατριώτες του, που «δεν έχουν λάβει καμία θεραπεία για
την αναπηρία τους», όπως εξηγεί στον ιστότοπο που διαμορφώθηκε ειδικά για τον
σκοπό αυτό, η ομάδα των νέων που δουλεύουν για την υλοποίηση του στόχου, παλεύει
να δημιουργήσει μία πρότυπη μονάδα υποστήριξης για ΑΜΕΑ.
«Είμαι ένας μαχητής!», λέει ο Cornel. «Είμαστε
πολύ περήφανοι για ’κείνον!», λένε οι γονείς του. Εμείς τι άλλο μπορούμε να πούμε,
πέρα απ’ το να ευχηθούμε ολόψυχα σ' αυτό το παλικάρι να κάνει τ΄ όνειρό
του πραγματικότητα; Έλαβε ανέλπιστη αγάπη και νιώθει υποχρεωμένος να τη γυρίσει πίσω, στον κόσμο. Το σχέδιό του είναι θαυμάσιο κι αφού τα κατάφερε τόσο όμορφα ως εδώ, είναι βέβαιο πως
θα τα καταφέρει εξίσου όμορφα και στη συνέχεια.
Μπορούμε επίσης να δώσουμε θερμά
συγχαρητήρια σε όλη την οικογένεια! Τέτοιες συγκλονιστικές ιστορίες, είναι
πραγματικές πηγές έμπνευσης για τον καθένα, νομίζω πως μπορούν να κινητοποιήσουν
ακόμα και τον πιο αδιάφορο από εμάς. Και ίσως πείσουν αυτούς που επιμένουν να σταυροκοπιούνται και να σεμνοτυφούν, μένοντας κατά τα άλλα άπραγοι, πως ο Θεός βρίσκεται στα έργα μας κι όχι στα εικονίσματα και στις υποκρισίες κάθε είδους.
Περισσότερες πληροφορίες για το μεγαλόπνοο σχέδιο του Cornel και τρόποι
για να το υποστηρίξει όποιος επιθυμεί, υπάρχουν εδώ: The Cornel Romanian Rehabilitation Centre Trust
