ψάξε, ψάξε… δε θα το βρεις!

 

Για τον εκτελεστή του Ν. Ηρακλείου, δηλαδή τον μέχρι στιγμής άγνωστο φονιά του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη, έγραψαν σήμερα οι εφημερίδες όσα (όπως πάντα) τους είπανε να γράψουν. Εν προκειμένω, δε φταίνε οι εφημερίδες, έτσι είναι το σύστημα. Που σημαίνει πως άμα δε σ’ αρέσει, βαράς διάλυση στην εφημερίδα. Τόσο απλά.

Άλλωστε, ο ρόλος των εφημερίδων και των μέσων ενημέρωσης γενικότερα, πρωτίστως είναι να μεριμνούν για την κατά το δυνατόν πιο αντικειμενική πληροφόρηση του κόσμου. Και που θα στηριχτεί ένα μέσο για έγκυρες πληροφορίες; Προφανέστατα στις επίσημες Αρχές. Bingo! Που μεταφράζεται ως: από ένα σημείο κι έπειτα, τον Λόγο αναλαμβάνουν, πλέον στις μέρες μας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι bloggers δεν κινδυνεύουμε να βαρέσουμε κανόνι. Δε θα μείνουν εξ’ αιτίας μας στον δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενοι. Κάνουμε του κεφαλιού μας, γράφουμε δηλαδή χωρίς φόβο αλλά με πάθος και πληρώνουμε το κόστος των ιδεών μας οι ίδιοι αυτοπροσώπως και ουδείς άλλος. Το μόνο πρόβλημα είναι πως, πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο κάνεις στη ζωή, όντας blogger, αποκτάς με τον καιρό μια παράξενη, δύσκολα εξηγήσιμη ταυτότητα.

Νιώθεις δηλαδή, ένα είδος ευθύνης. Πέρα απ' τις σάχλες που πιθανώς σε διασκεδάζει να γράφεις κάθε τόσο, συμβαίνει και κάτι άλλο. Χωρίς κανείς να στο ζητήσει και χωρίς εν τέλει κανέναν να ενδιαφέρει αν θα το κάνεις ή όχι, αισθάνεσαι από ένα σημείο κι έπειτα υποχρεωμένος να λάβεις θέση σε μερικά σημαντικά ζητήματα. Κι αυτό ισχύει ακόμα και σε στιγμές μεγάλης πίεσης, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ασθένειας, συναισθηματικών δυσκολιών κτλ.  

Παράδειγμα σήμερα. Εγώ δεν είχα την παραμικρή διάθεση να γράψω κάτι για εδώ πέρα μέσα. Όταν όμως διάβασα τα νεότερα για τον υπαίτιο του πρόσφατου μακελειού, θέλησα αμέσως να ρίξω στο δίχτυ όσα σκέφτηκα. Αυτή η διπλή δολοφονία, προφανώς είναι μία ακόμα ύποπτη υπόθεση. Δεν διαθέτω μαντικές ικανότητες, οπότε δεν μπορώ να ξέρω ποιος ήταν ο φονιάς, ούτε ποιοι τον έβαλαν, αν τον έβαλαν, να σκοτώσει εν ψυχρώ.

Θέλω όμως να σταθώ στο τι ενδεχομένως κρύβεται πίσω από μερικές κατ 'εμέ αξιοσημείωτες φράσεις, που δημοσιεύτηκαν σήμερα από επαγγελματίες της ενημέρωσης και που αφορούν το τραγικό γεγονός. Δυστυχώς, έχω πάψει προ καιρού να συγκαταλέγομαι στους ρομαντικούς, οπότε δεν πιστεύω πως υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να μάθουμε κάποτε τι πράγματι συνέβη σ’ αυτό το έγκλημα.

Εκτός κι αν αποδειχθούν οι υποψίες μου εντελώς λανθασμένες (που πρώτη εγώ θα χαρώ αν γίνει αυτό!), αν δηλαδή ο δολοφόνος της πρωτομηνιάς αποδειχθεί πως ήταν απλώς κάποιος με πολύ σοβαρή κι ακόμα πιο επικίνδυνη ψυχική διαταραχή. Γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανένα άλλο σενάριο, όσο ωραία παρουσιασμένο κι αν μας σερβίρεται, δεν πείθει για την αλήθεια του πράγματος. Τι εννοώ; Εξηγώ ευθύς αμέσως: 

Δημοσίευμα: «O εκτελεστής του Ν. Ηρακλείου είχε μέτρια εκπαίδευση»

Προβληματισμός: Σιγά και μη στέλνανε κανέναν από τους ικανούς. Τις βρωμοδουλειές, παντού και πάντοτε, σε μέτριους τις αναθέτουν, ώστε αν τυχόν στραβώσει κάτι, να μην κηδέψουν έναν απ’ τους πιο χρήσιμους άντρες τους.

Δημοσίευμα: «Έκανε τέσσερα λάθη μέσα στο δολοφονικό αμόκ του […] αυτός είναι ένας συνδυασμός μίσους αλλά και απειρίας εκπαίδευσης […] επέλεξε ένα φτηνό πιστόλι […] είχε εμφανές πρόβλημα στην κίνησή του, κούτσαινε»

Προβληματισμός:  Έκανε λάθη, ή αντίστροφα, έκανε πολύ καλό performance; Αν ο φονιάς ήταν εντεταλμένος, το τελευταίο που θα επιθυμούσε, τόσο ο ίδιος όσο και οι εντολείς του, θα ήταν να αποκαλυφθούν οι άριστες γνώσεις του στη χρήση όπλων, εξαιτίας ενός άψογου, επαγγελματικού χτυπήματος. Τι άλλο θα φρόντιζε άρα, πέρα απ’ το να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, δίνοντας την εντύπωση πως επρόκειτο για έναν απλό πολίτη, έναν οργισμένο άνθρωπο του λαού, ίσως κάποιον φτωχό αναρχικό, αρχάριο δηλαδή και επιπλέον εμπαθή; Συν του ότι ένας άντρας με κινητικά προβλήματα μπορεί να ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα, σε Σώματα όμως, είναι εντελώς απίθανο να κάνει καριέρα. Τυφλός νταλικέρης υπάρχει; Ομοίως, έχεις δει ποτέ κουτσό ζητιάνο που κάποια ώρα σχολάει και φεύγει τρέχοντας, σαν άλλος Κεντέρης;

Δημοσίευμα: «Σε αυτήν την ανάλυση προχώρησαν […] δύο έμπειροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ο ένας με πολυετή παρουσία στα ΕΚΑΜ»

Προβληματισμός: Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει άλλο όργανο της πολιτείας, αρμόδιο να ερευνήσει αυτή την υπόθεση, πέρα από την ίδια την αστυνομία. Θυμίζω το κωμικοτραγικό περιστατικό με την εικονική διερεύνηση των συνθηκών υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε ο αποτρόπαιος βασανισμός των τριών νεαρών συλληφθέντων στην Κοζάνη, τον περασμένο Φεβρουάριο. Ποιος ήταν ο βασανιστής τότε; Η Ελληνική Αστυνομία. Και ποιος διερεύνησε το κατά πόσον πράγματι βασανίστηκαν τα παιδιά ή όχι; Και τέλος ποιο ήταν -φευ!- το πόρισμα της έρευνας; Ελπίζω να γίνεται κατανοητό πως δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητα του Νόμου, ωστόσο ο Νόμος έχει συγκεκριμένες μαύρες τρύπες και ωιμέ κι αλίμονο σε όποιον πέσει σε κάποια από αυτές!

Δημοσίευμα:  «Όσον αφορά τον δεύτερο δράστη που δεν πυροβόλησε, οι αρμόδιοι αξιωματικοί επισημαίνουν: “ο ρόλος του ήταν επικουρικός. Εμείς τον αποκαλούμε ο «συν ένα» του κύριου δράστη”»

Προβληματισμός: Άντε και βρέθηκε ένας παλαβός κι άρχισε να πυροβολεί ανθρώπους κατάστηθα. Βρέθηκε και δεύτερος; Δηλαδή βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ στη ζωή αυτή κι είπε ο μεν:  «ρε, δεν πάμε το βραδάκι να φάμε μερικούς από δαύτους, να επιτελέσουμε κοινωνικό έργο;». Κι απάντησε ο δε: «καλά λες, πάμε μωρέ!». Αυτά, ας μας συγχωρήσουν οι κύριοι αξιωματικοί, δεν γίνονται! Η υποτιθέμενη εκδίκηση για τη δολοφονία του Παύλου, σαφέστατα θα μπορούσε να είχε παρθεί από τους κολλητούς του φίλους, ή από στενούς συγγενείς. Το ξέπλυμα όμως του αίματος του Παύλου, σε καμία περίπτωση δε θα γινόταν με αίμα νέων προσκείμενων σε φασιστικά μορφώματα μεν, ολότελα άσχετους με τη δική του δολοφονία δε. Πολύ απλά, γιατί οι άνθρωποί του δεν είναι ψυχροί εκτελεστές. Φονιάς θα μπορούσε ο καθένας μας ίσως να γίνει αν μας είχαν σκοτώσει το παιδί. Αλλά θα στρεφόμασταν εναντίον του φονιά του παιδιού μας, δε θα σκοτώναμε ανθρώπους που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μιλώντας για ηθικούς ανθρώπους, βασική προϋπόθεση για την εκδίκηση του αδικοχαμένου μας παιδιού, θα ήταν φυσικά το να γνωρίζουμε ποιος ακριβώς έδωσε εντολή στον εκτελεστή. Και ειδικά στην περίπτωση του Παύλου, ο ηθικός αυτουργός παραμένει (για μία ακόμα φορά) άγνωστος.

Δημοσίευμα:  «Ένας από τους βασικούς υπόπτους, σύμφωνα με την αστυνομία, φέρεται να είναι ένας 35χρονος αντιεξουσιαστής, που κατά το παρελθόν είχε κατηγορηθεί για ληστείες αλλά και για επιθέσεις κατά αστυνομικών των ΜΑΤ»

Προβληματισμός: Το ανέκδοτο της ημέρας! «Είμεθα σχεδόν βέβαιοι πως… αντιεξουσιαστής τον έκανε τον φόνο!». Ε βέβαια, πάντα και για οτιδήποτε έναν αντιεξουσιαστή τραβάνε στα κρατητήρια. Δηλαδή ποιον άλλον εκτός από αντιεξουσιαστή θα μπορούσαν τα όργανα των εξουσιαστών να κατηγορήσουν; Υπάρχει όμως ένα ερώτημα ως προς αυτό. Τι λόγο είχαν δύο αντιεξουσιαστές να κάνουν όσα με τρόμο παρακολουθήσαμε προ ημερών; Υπάρχει κάποια σοβαρή απάντηση επ’ αυτού, που εμένα μου έχει διαφύγει; Η δολοφονία του Παύλου είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως εξαργυρώθηκε την επόμενη κιόλας μέρα. Υπήρχε (τυχαία ίσως, πάντως υπήρχε!) άμεσο πολιτικό όφελος. «Ο Παύλος δολοφονήθηκε για να ξηλώσουν τη Χρυσή Αυγή! Κι αν δεν ήταν ο Παύλος, θα ήταν κάποιο άλλο παιδί, τυχαία, που απλώς θα ταίριαζε στο προφίλ του πιο χρήσιμου θύματος για τη συγκεκριμένη συγκυρία!». Αυτά μπορεί να ισχυριστεί κάποιος με βροντερή φωνή, για να καταλήξει λίγο αργότερα πεθαμένος κι ο ίδιος, ή με ζουρλομανδύα ή κατηγορούμενος ως αντικαθεστωτικός ή με παρόμοιους, εξίσου άσχημους μπελάδες. Κάπου εδώ όμως, θα μπορούσε ίσως κάποιος άλλος, απολύτως δικαιολογημένα κι αυτός όπως κι ο προηγούμενος, να προβάλλει την ένστασή του, λέγοντας: Καλά όλα αυτά, ωστόσο πως είναι δυνατόν το φονικό να ήτανε στημένο; Μ' άλλα λόγια, τι θα γινόταν, αν κάτι συνέβαινε κι ο δράστης συλλαμβανόταν επ’ αυτοφώρω; Σ ’αυτό το ερώτημα όμως, εν αντιθέσει με το αμέσως προηγούμενο, μπορώ να απαντήσω. Δε χαίρομαι που μπορώ, πάντως μπορώ: Ε, εκεί νομίζω πως είναι προδιαγεγραμμένα τα πράγματα. Ανακαλώ με ευκολία την περίπτωση Σορίν Ματέι. Που, τέλος πάντων, «ξεροκατάπιε» κι άφησε την τελευταία του πνοή. Δεν ήταν θανάσιμα τραυματισμένος, αν δεν ξεροκατάπινε, εννοείται πως θα ζούσε ακόμα. Φυσικά, ήταν τελείως διαφορετικοί οι λόγοι για τους οποίους εκείνος ξεροκατάπιε. Αλλά αν, χτύπα ξύλο, σε συλλάβουν και βρίσκεσαι με τη συνοδεία αστυνομικών π.χ. μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο, ξέρεις τι εύκολα μπορείς να ξεροκαταπιείς; Επίσης, και στα κρατητήρια συμβαίνει να ξεροκαταπίνει κόσμος και ως γνωστόν πολύ συχνά και στις φυλακές. Είναι να μη σε βρει, δηλαδή. Θέμα καθαρής ατυχίας. Ποιος φταίει άμα έχει έρθει εσένα η ώρα σου; Και βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεροκαταπίνοντας, ακόμα κι αν σκόπευες να πεις κάτι, δεν προλαβαίνεις να το πεις. Το λες κατ’ ευθείαν στον Χάρη, που φαντάζομαι θα του αρέσει ν’ ακούει ιστορίες καθ’ οδόν.