Τα εγγόνια μας κάποτε θ' αναρωτηθούν γιατί παραδώσαμε την ΕΡΤ αμαχητί!
"Γιατί παππού; Γιατί
γιαγιά;", θα μας ρωτήσουν.
Τι θα τους
πούμε;
Για προφανείς λόγους
εξυγίανσης;
Γιατί το μόνο που θέλαμε
τότε ήταν να ξηλωθούν οι μονιμάδες του δημοσίου;
Γιατί ήμασταν άνεργοι
εμείς και μας απασχολούσαν άλλα…;
Γιατί σιγά και μην
πηγαίναμε εμείς να υποστηρίξουμε δημόσιους υπαλλήλους;
Γιατί εμείς ποτέ δε
βλέπαμε ΕΡΤ και δε μας έκοφτε;
Γιατί ήμασταν κότες
λειράτες;
Γιατί λείπαμε την εποχή εκείνη
στο εξωτερικό;
Γιατί, έλα μωρέ σιγά η
ΕΡΤ… που τη θυμήθηκες παιδάκι μου;
«Ψυχή βαθιά», ήταν οι
τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν τα ξημερώματα από την Εθνική Ραδιοφωνία
Τηλεόραση. Μετά σιωπή.
Ημέρα επικύρωσης ενός ήδη βιωμένου εθνικού πένθους
σήμερα. Ελάχιστους όμως θα απασχολήσει. Αύριο κανείς δε θα θυμάται τι
συνέβη το ξημέρωμα. Θα συνεχίσουμε απλώς τις καταντημένες μας ζωές, θα συνεχίσουμε να
ξεπουλάμε ό,τι έχει απομείνει.
Η προηγούμενη γενιά
πάλεψε κι έριξε μια χούντα! Εμείς ολισθαίνουμε, προδίδοντας διαδοχικά όσα
μας χαρίστηκαν από τους παλαιότερους. Κι αυτό στο οποίο κάποτε υπολογίζαμε, πως
ό,τι κι αν γίνει εμάς τους Έλληνες πάντοτε θα μας σώζει η βαθιά ψυχή μας, τα
κότσια μας δηλαδή κι η άσβεστη πίστη μας, πια δεν είναι σταθερό σημείο για να
πιαστεί κανένας απολύτως.
Αυτό είναι και το πιο
πικρό δίδαγμα από το αναίμακτο κλείσιμο της ΕΡΤ. Πως κοντά σ' όλα τα υπόλοιπα,
πρόθυμα ξεπουλάμε πλέον και το πολυτιμότερο απ’ τα δώρα που μας δόθηκε. Θέλει
αρετή και τόλμη, λέει ο ποιητής.
Ψυχή βαθιά;
