Η άνοιξη από μόνη της αρκεί.
Τώρα άμα της προσθέσεις και τη μεγαλύτερη πανσέληνο των τελευταίων είκοσι ετών... πάρε και κατάλαβε.
Δεν παραξενεύομαι κι εγώ που είμαι άυπνη δυο βράδια συνεχόμενα, ούτε που συμβαίνουν αλλόκοτα πράματα. Ούτε που βρέθηκα χθες στις δυόμισι τη νύχτα στην ταράτσα με την πιτζάμα. Ούτε που δεν είδα τίποτα. Εεε... γι’ αυτό το τελευταίο δεν παραξενεύτηκα γιατί είχε σύννεφα κατάλαβες, τι να ’βλεπα;
Το φεγγάρι φταίει! Το φεγγάρι παιδί μου. Τι άλλο να φταίει; Εγώ λέω φταίει σίγουρα το φεγγάρι γιατί εδώ γκρινιάζουν πως πεινάνε και άρα πάω να κανονίσω. Αλλιώς, ψάξε-ψάξε τι φταίει δε θα τελειώναμε ούτε στην άλλη πανσέληνο.
Ακολούθησε τη συμβουλή μου και δε θα χάσεις: για ό,τι κουφό συμβεί τα επόμενα εικοσιτετράωρα, εσύ θα κατηγορείς το φεγγάρι. Α γεια σου! Και καλή όρεξη. Το κυριακάτικο τραπέζι είναι μια σημαντική τελετουργία. Θα στα πω άλλη φορά...
