 | ||
| "pie face", λάδι σε λινό, 48 x 40 cm |
Σήμερα γιορτάζουν οι γυναίκες. Όλες οι γυναίκες, ε;
Όχι, να το διευκρινίσουμε.
Σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ να πω δυο λόγια σχετικά.
Όχι για τη γιορτή, αυτή καθ’ εαυτή. Τσου.
Βασικά, θέλησα να εκφράσω την αγανάκτησή μου γιατί λόγω της ημέρας διάβασα σήμερα στο διαδίκτυο εφτά (μάλιστα, εφτά!) διαφορετικές δημοσιεύσεις-ύμνους στη Monica Bellucci.
Τι πάθατε ρε παιδιά όλοι οι Έλληνες; Ντάξει, ωραία γυναίκα η Μπελούτσι, δεν αντιλέγω. Καλλονή! Είναι το άκρον άωτον της θηλυκότητας και του αισθησιασμού. Αλλά δεν είναι δυνατόν να μονοπωλεί τις φαντασιώσεις σας κύριοι!
Ξέρω ’γω, εμένα αν μου άρεσε κάποιος που άρεσε ταυτόχρονα και σ’ όλες τις υπόλοιπες γυναίκες του πλανήτη... θα ψιλοξενέρωνα, να πω την αλήθεια.
Έτσι, χάνει το πράγμα τη μοναδικότητά του.
Τέλος πάντων, δικό του θέμα του καθενός να σκέφτεται πριν κοιμηθεί όποια θέλει.
Αλλά το λέω, σήμερα απηύδησα μ’ αυτή την επανάληψη και την τόση ομοιομορφία στα γούστα. Λίγο από πολτοποίηση μου έκανε όλο αυτό.
Δε μ’ άρεσε. Πα πα πα, καθόλου δε μ’ άρεσε.
Διάλεξα λοιπόν αυτόν τον πίνακα της Αμερικανίδας ζωγράφου Lisa Yuskavage (γεν. 1962) που πολύ συχνά πραγματεύεται στα έργα της τη γυναικεία φύση.
Τον διάλεξα γιατί πολύ απλά τον βρίσκω έξοχο!
Αυτή η πιτσιρίκα που στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο προφανώς παίζει με το φιλαράκο της είναι μια καλοσχηματισμένη, χυμώδης, εκκολαπτόμενη γυναίκα με όλη την προστυχιά κι όλο το νάζι που περιμένει κανείς από ένα θηλυκό.
Και είναι εκατό τοις εκατό γυναίκα, όχι επειδή διαθέτει πλούσια στήθη και γνήσια γυναικείες καμπύλες, αλλά επειδή μετά που της πέταξε το αρσενικό μια πίτα στη μούρη (εδώ εννοείται πως υπάρχει σαφές σεξουαλικό υπονοούμενο) εκείνη όχι μόνο δε διαμαρτύρεται, αλλά ποζάρει κιόλας πρόθυμα, σε μια στάση που υποδηλώνει συστολή αναμεμειγμένη με αθωότητα, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει με περηφάνια τα θέλγητρά της.
Αυτή είναι η γυναίκα, ένα πλάσμα που άκρη μαζί του δε βγάζεις εύκολα. Και ο λόγος που δε βγάζεις μαζί της άκρη δε σχετίζεται με την ανατομία της, αλλά με το ότι από αρχαιοτάτων χρόνων η γυναίκα είναι αναγκασμένη να προσαρμόζει τη συμπεριφορά της στην ανδρική βούληση. Γιατί; Τι γιατί βρε; Γιατί οι άντρες είναι πιο δυνατοί, από κάθε άποψη. Έτσι, προκειμένου να επιβιώσει, η γυναίκα ανέπτυξε με τα χρόνια δεξιότητες μάλλον άγνωστες στο αντρικό φύλο. Ελίσσεται, συνδυάζει, υποκρίνεται, ανέχεται, υπόσχεται, παραπλανά, συχνά καταπνίγει τα «θέλω» της, υπακούει, υποχωρεί, υπομένει, επιμένει, διυλίζει τον κώνωπα... ένα σωρό πράματα. Που τα διδάχθηκε επισταμένως, δεν τα διάλεξε αυθόρμητα επειδή αυτά της ταίριαζαν.
Όλα αυτά τα προσόντα πιθανώς η κοπελιά της ελαιογραφίας μας τα διαθέτει. Επιπλέον, η συγκεκριμένη γυναίκα είναι μια λολίτα που χαίρεται τη φύση της και τη ζωή, χωρίς το φόβο που αιώνες τώρα βαραίνει τη γυναίκα και που αποτυπώνεται πολύ οικονομικά στην έκφραση «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται».
Αυτή τη γυναίκα διαλέγω εγώ λοιπόν για τη σημερινή επέτειο.
Χρόνια μας πολλά!
