 |
| "Paris is a feeling", φωτογραφία της Irene Suchocki |
Μικρή ονειρευόμουνα πολύ συχνά πως ήμουν στο Παρίσι.
Δε θυμάμαι να είχα δει κάτι σχετικό στην τηλεόραση, ούτε να είχα διαβάσει κάτι, ή να μου είχαν διηγηθεί κάποια δελεαστική ιστορία για τη γαλλική πρωτεύουσα.
Απλώς ήθελα να βρεθώ εκεί, χωρίς να ξέρω τίποτα περισσότερο. Κι ήμουν δε θα ’μουν έντεκα ετών.
Μια μάντισσα πρόπερσι μου είπε πως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν Παριζιάνα κι άκουγα στ’ όνομα Manon. Μάλιστα. Αφήστε που ο αγαπημένος μου ηθοποιός είναι Γάλλος.
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω έχει «πέσει» το σύστημα της Aegean, αλλά που θα πάει, θα το φτιάξουν και θα μάθω πόσο κοστίζει τέλος πάντων αυτή η πτήση.
Μέχρι τότε, θα απολαύσω άλλη μια φορά το τραγουδάκι που ακολουθεί.
Γουστάρω τρελά το σκοπό και συμφωνώ απόλυτα μ’ όσα λέει η δροσερή Zaz: Ούτε μια σουίτα στο Ριτζ, ούτε κοσμήματα Chanel, ούτε λιμουζίνα, ούτε προσωπικό, ούτε καν ο πύργος του Άιφελ. Αυτό που μετράει δεν είναι οι καλοί τρόποι, η ξύλινη γλώσσα ή τα κλισέ και βέβαια όχι τα λεφτά. Η ευτυχία θέλει αγάπη, χαρά, καλή διάθεση, ευθύτητα κι ελευθερία!
Γαλλικό το τραγούδι. Τυχαίο κι αυτό;
