Καλημέρα κύριοι συνάδελφοι.
Σήμερα θα μιλήσουμε... ησυχία, παρακαλώ.
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε... παιδιά, ζήτησα να κάνετε ησυχία!
…
Ευχαριστώ.
Μήπως έχετε ακουστά τη λέξη «bardo»;
Πως; Λεωφορείον ο πόθος;... Όχι, είπα μπάρντο, όχι Μπράντο.
Εσείς; Ναι, παρακαλώ;
Εεεε... είναι μπάρντο, όχι Μπαρντό, δεσποινίς.
Εκτιμούμε βέβαια τη συμβολή και της Brigitte Bardot και του Marlon Brando στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα.
Αλλά, καλώς ή κακώς, το αντικείμενο του μαθήματός μας δε σχετίζεται με την έβδομη τέχνη.
Άλλος;
...
Κανείς;
Καλά.
Λοιπόν, κατ’ αρχάς, η λέξη «bardo» είναι Θιβετιανή.
Τη χρησιμοποιούν κυρίως οι μυστικιστές του Θιβέτ και σημαίνει ένα είδος κοσμικής αίθουσας αναμονής.
Είναι το μέρος στο οποίο, σύμφωνα με το βουδισμό, εισέρχεται η ψυχή μετά το θάνατο.
Είναι το μέρος στο οποίο, σύμφωνα με το βουδισμό, εισέρχεται η ψυχή μετά το θάνατο.
Θυμίζω πως στις σανσκριτικές γραφές ο θάνατος αποκαλείται φίλος, γιατί η συνειδητοποίησή του νοηματοδοτεί τη ζωή και παρακινεί τον άνθρωπο να αναζητήσει ό,τι είναι αθάνατο.
Στο bardo η ψυχή, πριν μετενσαρκωθεί, έχει στη διάθεσή της ένα χρονικό διάστημα για να αναλάβει από τις πληγές που υπέστη κατά την προηγούμενη, ελεύθερη διαδρομή της στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Το bardo συνίσταται στα λεγόμενα «τέσσερα άλφα».
Αυτά είναι, κατά σειρά, η ανάπαυση, η ανάρρωση, η ανάλυση και η απόφαση.
Μ’ άλλα λόγια, το bardo δεν είναι παρά μια ευκαιρία συναισθηματικής ανασυγκρότησης στην ηρεμία, μια ανακεφαλαίωση του παρελθόντος και ένας ψύχραιμος διαλογισμός γύρω από κάθε πραγματοποιημένο ατόπημα.
Εκείνο που προκύπτει στη συνέχεια αυτών είναι η απόφαση της ψυχής να μη λησμονήσει εκ νέου το νόημα της ζωής.
Παρεμπιπτόντως, σήμερα περιμένω να λάβω τις εργασίες σας σχετικά με το νόημα της ζωής. Τις έχετε φέρει; ...
Θαυμάσια! Φεύγοντας να μου τις αφήσετε.
Συνεχίζω λοιπόν.
Όπως ήδη γνωρίζετε, οι θεωρητικοί διχάζονται όσον αφορά τον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός -αυτή την εκδοχή θεωρώ πως την εξαντλήσαμε στο προηγούμενο εξάμηνο- και κάποιοι λένε το αντίθετο, πως δηλαδή η καλοσύνη είναι έμφυτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ψυχής.
Σύμφωνα με τους δεύτερους, η κατάσταση της χαράς είναι κρυμμένη στο κέντρο της συνειδητότητας. Η αγνή χαρά είναι μία κατάσταση του νου που φανερώνεται όταν εκείνος απαλλαγεί από κάθε εχθρότητα, μνησικακία, απληστία, φόβο και ανασφάλεια.
Στον εξαγνισμένο τότε νου η ανθρώπινη θεϊκότητα λάμπει ανενόχλητη.
Κατ’ επέκταση, η χαρά μοιάζει με προορισμός στον οποίο οδηγεί η μακρά πνευματική αναζήτηση.
Οι Μακαρισμοί, άλλωστε, στην επί του Όρους ομιλία, ξεκινούν ως εξής: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών...».
Ποιος θα μας πει το νόημα της βιβλικής αυτής φράσης;
Ναι, κύριε συνάδελφε...
Ακριβώς! Σημαίνει «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δικός τους είναι ο καινούριος κόσμος». Πολύ ωραία!
Η χαρά δεν αγοράζεται, δε δανείζεται, δεν παραχωρείται, δε χαρίζεται.
Η χαρά κατακτιέται.
Είναι η ευτυχής κατάληξη του επίπονου πνευματικού μόχθου.
Μόνο οι μύστες μπορούν να επιβεβαιώσουν πόσο δύσκολο είναι να διαπεράσει κανείς την επιφάνεια της συνειδητότητας για να απομακρύνει οτιδήποτε δυσαρμονικό βρίσκεται εκεί.
Παρά τη δυσκολία όμως, το θαύμα είναι εφικτό: καθένας μας μπορεί να γίνει το είδος εκείνο του ανθρώπου που ονειρεύεται να γίνει...
- Ρε συ, τι λέει τόση ώρα;
- Άσε μεγάλε, με την αλλαγή του εξαμήνου φαίνεται αποτζάζεψε!
- Να σου πω, πάμε για καφέ;
- Πάμε, απ’ την πάνω πόρτα. Κατηχητικό δέκα η ώρα το πρωί δε λέει...
- Ε μα, χάλασα και τον ύπνο μου για να ’ρθω. Έλα, φύγαμε
- Μισό παιδιά, έρχομαι κι εγώ!
- Κι εγώ, σταθείτε
- Κι εγώ, κι εγώ
- Ναι κορίτσια, όχι όλοι μαζί. Μη φύγουμε με πούλμαν. Φύγετε σε λίγο εσείς. Ξέρετε που θα 'μαστε
- Καλά
Παρακαλώ κύριοι, όχι ψίθυρους. Αποσυντονίζομαι.
- ναι, οι ψίθυροι σ' αποσυντόνισαν εσένα!
- κι οι άλλοι νόμιζαν πως το ufo εμφανίστηκε χθες στη Βραζιλία. Γίνεται; Αφού το 'χουμε εμείς εδώ!
(γέλια...)
- σκάστε ρε φτωχοί τω πνεύμα, θ’ αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς!
