Το μεσημέρι, κάποια στιγμή ρολάριζα έξω απ' το Ζάππειο.
Ένας ήλιος τρελός! Επιτέλους άνοιξη!
Δεν άκουγα απολύτως τίποτα απ' την κίνηση πλάι μου, γιατί τα καινούργια ακουστικά του mp-3 έχουν εξαιρετική απόδοση!
Επιπλέον, το κράνος πιέζει στ' αυτιά μου τα συγκεκριμένα περισσότερο απ' ότι τα προηγούμενα. Με το volume στο τέρμα, όπως πάντα, κάτι με κούρασε κι άλλαξα συχνότητα.
Ελληνικό τραγούδι, αυτή τη φορά.
Άναγνώρισα αμέσως τη φωνή της Άντζελας. "Ω Παναγιά μου!" σκέφτηκα.
Μη μπορώντας, για λόγους ασφαλείας, να αναζητήσω άλλο σταθμό, άκουσα το κομμάτι αυτό και μάλιστα στη διαπασών, μέχρι και την Καραγιώργη Σερβίας.
Εκεί πια μου δόθηκε η ευκαιρία να ελευθερώσω το ένα μου χέρι και άρα να δραπετεύσω.
Αλλά δεν το έκανα. Πλέον άκουγα τη φωνή του Μαργαρίτη.
Ντουέτο το τραγούδι. Παρακαλώ.
