«η χώρα μετεβλήθη σε ένα απέραντο φρενοκομείο»

Ο Καραμανλής (ο θείος του άχρηστου) το είπε αυτό, πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Σήμερα όμως, το ρηθέν μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Είναι εκατοντάδες τα παραδείγματα του παραλογισμού στον οποίο υποβάλλεται ο λαός καθημερινά. Ένα εξ’ αυτών, το πολύ πρόσφατο περιστατικό με την ξυλεία, την οποία ξέβρασε η θάλασσα στη Μυτιλήνη, από κάποιο φορτηγό πλοίο που έτυχε μεσοπέλαγα σε άνεμο έντεκα μποφόρ.

Οι άνθρωποι του νησιού, πολύ λογικά, έτρεξαν στην παραλία και μάζεψαν το εμπόρευμα. Είναι καλά ξύλα αυτά, μπορούν να ζεστάνουν τους νησιώτες για καιρό. Όποιος έχει ζήσει χειμώνα σε νησί, ξέρει καλά τη νησιώτικη παγωνιά. Και δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που να μην έχει βογκήξει την τελευταία διετία από την αδιανόητη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αλλά και τις αστρονομικές χρεώσεις της ΔΕΗ.  

Ως γνωστόν, ζούμε έναν πόλεμο, ταυτόχρονα σε όλα τα μέτωπα! Κι ενώ οι Μυτιληνιοί χάρηκαν προς στιγμήν με το ανέλπιστο δώρο, δώρο σημειωτέον αφύλακτο από τις Αρχές, το κράτος βγήκε την επομένη και ανακοίνωσε πως όσοι σφετερίστηκαν τη δημόσια περιουσία, θα τιμωρηθούν, λέει,  με προσωρινή αφαίρεση των πινακίδων των αγροτικών αυτοκινήτων τους και με τσουχτερά πρόστιμα.  

Οι κατηγορίες που τους βαρύνουν είναι, λέει, η μεταφορά αλλότριου φορτίου απ’ τον σκοπό για τον οποίο τους έχουν χορηγηθεί τα αγροτικά αυτοκίνητά τους κι η μεταφορά εμπορευμάτων χωρίς τα προβλεπόμενα παραστατικά. Οι λύσεις τώρα είναι δύο.

Η πρώτη είναι να κάτσουν οι Λεσβιώτες άπραγοι και να ανεχτούν τα καπρίτσια του κράτους, που βεβαίως βρίσκει και κάνει. Η δεύτερη είναι να απειλήσουν με τη σειρά τους, πως ή το υπουργείο οικονομικών κόβει τις μαλακίες εδώ και τώρα, ή θα φέρουν τα ξύλα στην Αθήνα και θ’ ανάψουν στην πόρτα του μια φωτιά τόσο μεγάλη που θα ζεσταθεί ολόκληρη η πρωτεύουσα.   

Παλικάρια χρειάζονται. Αποφασισμένα να μη μείνουν στα λόγια, αν χρειαστεί. Κι ένας πατριώτης μεταφορέας που θα γουστάρει να βοηθήσει για να κοπεί ο βήχας μερικών μερικών. Η διεύθυνση του  υπουργείου, αν δεν κάνω λάθος, είναι Καραγιώργη Σερβίας 8. Αχρείαστη να ’ναι. Που θα 'ναι, αν ειπωθούν αυτά που πρέπει με τον τρόπο που πρέπει. 

Επίσης, τα παλικάρια στο νησί έχουν χρέος να πάνε να πάρουνε τα ξύλα από τυχόν πονηρούς εμπόρους, που τα πήραν για λόγους κερδοσκοπίας. Και να τα δώσουν σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη. Στη ζωή αυτή υπάρχει κάτι που λέγεται τσαμπουκάς και κάτι άλλο που λέγεται αίσθημα δικαίου.