22.12.11

τελευταία ανάρτηση της χρονιάς!




Πάμε γρήγορα, γιατί δεν έχω πολλή ώρα:
Εγώ έχω πάει στην Πόλη, αλλά λόγω κάποιου Παύλου (μην τα ξαναλέω και ξύνω παλιές πληγές...), δεν τη γνώρισα!
Κι έτσι, αναγκαστικά, την ψάχνω τώρα στα βιβλία.
Κάπως έτσι, απέκτησα ένα εξαιρετικά γραμμένο βιβλίο που λέγεται «Κωνσταντινούπολη,  η Πόλη των Απόντων».
Οι καιροί είναι δύσκολοι για να έχει κανείς ενήμερη βιβλιοθήκη σπίτι του, αλλά σε όσους αντέχουν, θα έλεγα πως το βιβλίο αυτό πραγματικά αξίζει τα λεφτά του!
Ο συγγραφέας του, Αλέξανδρος Μασσαβέτας στο όνομα, είναι ένας νέος άνδρας που παράτησε τα νομικά για να μετοικήσει στην Πόλη και να αφοσιωθεί στη δημοσιογραφία, τα ξενοδοχειακά και φυσικά τον έρωτά του...
Ένα μεγάλο μπράβο από μένα στον Αλέξανδρο!
Πρώτον, γιατί η γραφή του είναι, με μια λέξη, ανατριχιαστική!
Δεύτερον, για το παράδειγμα ζωής που προτείνει, το οποίο με δυο λόγια λέει: “ παράτα τη μιζέρια και «κάν’ την» για ’κει που χτυπάει η καρδιά σου...”.
Σας αφήνω, με την ευχή η χρονιά που έρχεται να φέρει μαζί της λίγη ουσία...

17.12.11

oi partida bô é um dor profundo



το τελευταίο αντίο απόψε
για τη θρυλική ερμηνεύτρια απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι

καλύτερα από μένα όμως θα τα πει το partida,
το τραγούδι της που μιλά για τον βαθύ πόνο της «αναχώρησης»

καλό ταξίδι Cesária!


1.12.11

μήπως ν' αλλάξουμε μυαλά;




Στη δύση, η πρώτη μέρα του Δεκέμβρη σημαίνει πως ξεκινάει η τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Η ημερομηνία αυτή στο καλαντάρι όμως σηματοδοτεί επίσης την έναρξη του χειμώνα και ίσως γι’ αυτό επελέγη και ως παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Της πανδημίας που σήμανε το τέλος του ελεύθερου έρωτα και που αντικατέστησε το «καλοκαίρι» της σεξουαλικής επανάστασης με «βαρυχειμωνιά»: με αρρώστια και με θάνατο.

Τα περσινά νούμερα είναι συγκλονιστικά! Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του AIDS. Οι εγγεγραμμένοι φορείς άγγιξαν τα τριάντα πέντε εκατομμύρια, ενώ μέσα στο χρόνο μολύνθηκαν ακόμα τρία εκατομμύρια άνθρωποι. Πιθανότατα δε, ο πραγματικός αριθμός των προσβεβλημένων ατόμων να είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία.

Πολλοί πιστεύουν πως το AIDS «χτυπάει» μόνο τις φτωχές χώρες και εμάς στην Ευρώπη ελάχιστα μας αφορά. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι βεβαίως αλήθεια πως οι θάνατοι από τη συγκεκριμένη ασθένεια σημειώνονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί, πολύ απλά, τα αντιρετροϊκά φάρμακα που απαιτούνται από ένα σημείο κι έπειτα για την παράταση της ζωής του οροθετικού ασθενούς είναι πανάκριβα και οι φτωχές χώρες δε διαθέτουν προγράμματα δημόσιας υγείας. Άνθρωποι όμως πεθαίνουν από AIDS παντού στη γη.

Άλλοι πιστεύουν πως ο ιός προσβάλλει μόνο όσους ανήκουν στις λεγόμενες «ομάδες υψηλού κινδύνου», π.χ. ομοφυλόφιλους, ναρκομανείς κτλ. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Υποψήφιοι για το κρεβάτι του πόνου είμαστε όλοι ανεξαιρέτως. Όλοι δηλαδή όσοι προηγουμένως έχουμε κυλιστεί στο κρεβάτι του πάθους. Το οποίο, πολύ εύκολα, εκτός από τη στιγμιαία ηδονή μπορεί να μας επιφυλάσσει λίγο αργότερα και αφάνταστη οδύνη.

Το ότι ο ασθενής που πάσχει από AIDS χάνει στο τέλος τη ζωή του, κατά τη γνώμη μου δεν είναι το πιο τραγικό απ’ όσα θα του συμβούν απ’ τη στιγμή που θα λάβει τη βαριά αυτή διάγνωση. Γιατί ο Γολγοθάς του αρχίζει αμέσως μόλις χαρακτηριστεί φορέας. Πολύ πριν νοσήσει δηλαδή το σώμα του, καταδικάζεται σε βασανισμό η ψυχή του.

Πως νιώθει άραγε ένας άνθρωπος, συνήθως νέος, όταν αναγκάζεται να κρύβεται από τους πάντες και τα πάντα; Και δικαιολογημένα κρύβεται, γιατί αυτός που φέρει τον HIV θεωρείται από την κοινωνία «ένοχος». Ένοχος επειδή απέκτησε τον ιό ενώ ηδονιζόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ένοχος γιατί δεν πρόσεχε ως όφειλε και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ένοχος γιατί κινδυνεύουν τώρα κι άλλοι να κολλήσουν απ’ αυτόν.

Είναι τρομακτικό το ποσοστό του κόσμου που εξακολουθεί να πιστεύει πως ο HIV μεταδίδεται με την απλή συναναστροφή, από μια χειραψία, από ένα φιλί, από μια αγκαλιά, ή από ένα ποτήρι νερό που μοιράζονται δυο φίλοι. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αρνούνται να απαλλαγούν από τις δεισιδαιμονίες τους. «Φύλαγε τα ρούχα σου...», σκέφτονται πολλοί, ακόμα κι αν γνωρίζουν την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα είναι πως κατά την κοινωνική επαφή ενός υγιούς με έναν οροθετικό, αυτός που στ’ αλήθεια κινδυνεύει είναι ο δεύτερος, ακριβώς επειδή το ανοσοποιητικό του είναι αποδυναμωμένο και άρα μπορεί να αρρωστήσει από κάτι που ενδεχομένως να κολλήσει απ’ τον υγιή.

Ο μέσος άνθρωπος όμως προτιμάει να επιμένει, περισσότερο ή λιγότερο φανερά, πως ισχύει το αντίστροφο. Και δεν του πάει το μυαλό πως ίσως ο παλιός εκείνος φίλος με τον οποίο συναντήθηκε το απόγευμα και τον οποίο αγκάλιασε και φίλησε να είναι φορέας. Ή πως η ελκυστική συνάδελφος στο γραφείο, που την αγγίζει όποτε του δοθεί η ευκαιρία, πηγαίνει κάθε τόσο στο νοσοκομείο για την αντιρετροϊκή αγωγή της.

Γιατί βέβαια, η ζωή του HIV ασθενούς δε σταματάει μόλις γίνει η διάγνωση. Ούτε γράφει πουθενά στο μέτωπό του από τι πάσχει. Και τελικά, από την ώρα που μαθαίνει τα κακά μαντάτα μέχρι να αρρωστήσει μεσολαβεί ένα μεγάλο διάστημα. Μια δεκαετία, συχνά πολύ περισσότερο. Στο ενδιάμεσο, μόνο ο ίδιος γνωρίζει την αλήθεια, ο Θεός, το προσωπικό του νοσοκομείου όπου παρακολουθείται, κάνα-δυο πολύ στενοί φίλοι κι αν είναι τυχερός και κάποια μέλη της οικογένειάς του. Κατά τα άλλα, δείχνει εξίσου υγιής με την εποχή που δεν είχε ακόμα εγκατασταθεί ο ιός στο αίμα του.       

Εν ολίγοις, το AIDS είναι πανταχού παρόν. Και είναι μια αρρώστια απειλητική για τη ζωή και μεταδοτική. Μεταδίδεται όμως με συγκεκριμένους τρόπους και μόνο μ’ αυτούς. Η σημερινή μέρα λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε από τι κινδυνεύουμε στην πραγματικότητα. Ας σταματήσουν κάποτε οι οροθετικοί ασθενείς να ντρέπονται, να απομονώνονται, να διώκονται, με δυο λόγια να υποφέρουν. Αρκετά υποφέρουν, ή θα υποφέρουν στο μέλλον απ’ την ίδια την αρρώστια. Ας είμαστε άνθρωποι.         


γιατί η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε;



Γιατί άραγε;
Μόνο επειδή πέρασε απ΄ τον τόπο αυτό κάποτε ένας απατεώνας Ανδρέας, με τους εγκληματίες συνεργάτες του, μερικοί εκ των οποίων συνεχίζουν μέχρι σήμερα να καρπώνονται τα ψέματά τους;  
Μήπως αυτός που φταίει κυρίως είναι ο πρόσφατος Κωστάκης, επειδή υπήρξε ένας καθ’ όλα ανάξιος αρχηγός;
Ή τελικά η ευθύνη βαραίνει τις πλάτες του Γιώργου Παπανδρέου, που η μοίρα του τον ήθελε να ενσαρκώσει το γνωστό «αμαρτίες γονέων...»; Γιατί βέβαια σ’ αυτόν κλήρωσε -σχήμα οξύμωρο, ε;-  να αποστερήσει το λαό απ’ όσα ο πατέρας του απερίσκεπτα (ή ακόμα χειρότερα, σκόπιμα!) μοίρασε στο παρελθόν. Κι έτσι ο τωρινός έγινε το μισητό πρόσωπο, ενώ ο Παπανδρέου ο πρεσβύτερος, δεκάξι χρόνια μετά τον θάνατό του, εξακολουθεί να λατρεύεται από πολλούς πλανεμένους!

Η αγάπη του λαού είναι βεβαίως αγοραία και το κριτήριό του σχεδόν ανύπαρκτο. Ακολουθεί απλώς τις αρχές του ενστίκτου: «Μου δίνεις, είσαι καλός. Δε μου δίνεις, είσαι κακός». Τίποτα πέραν αυτού. Καμία άλλη σκέψη. Καμία λογική και μια αλληλεγγύη αόρατη. Μόνο στενά προσωπικά οφέλη και διαφθορά, όπως αληθώς είπε ο τέως πρωθυπουργός μας, για να τον μισήσουν ακόμα περισσότερο οι ψηφοφόροι. Που φυσικά διαμορφώνουν γνώμη βάσει της «τροφής» που λαμβάνουν από τα μέσα ενημέρωσης.  

Οπωσδήποτε, δεν είναι παράλογη η συμπεριφορά της μάζας. Όταν κατανοείς τα πράγματα μόνο μέσα απ’ τα προκάτ ξεφωνητά του κυρίου Τράγκα και της κυρίας Μακρή και αυτό το κάνεις καθημερινώς και αδιαλείπτως, τότε από ένα σημείο κι έπειτα αδυνατείς φυσικά να διακρίνεις πως αυτό που παρακολουθείς είναι μια καλοστημένη, λίαν κερδοφόρα παράσταση και πείθεσαι πως για να οχλαγωγούν τα «παπαγαλάκια», θα έχουν άρα δίκιο. Κι έτσι δεν ενημερώνεσαι. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να αποκτάς μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Κι όλα καλά. Γιατί αυτοί στην τηλεόραση σου λένε ξανά και ξανά αυτό που θες να ακούσεις. Τι; Πως δε φταις εσύ για το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας. Πως κάποιοι άλλοι φταίνε. Εσύ είσαι το άβουλο θύμα «τους». Άπαντες αναζητούν τους υπαίτιους στο γ’ πληθυντικό πρόσωπο. «Αυτοί», λένε. «Τα πήρανε». Και εννοούν ίσως τους πολιτικούς, ίσως και κανέναν συγκεκριμένα. Πόσοι στ’ αλήθεια συλλογίζονται το προφανές; Πως στις δημοκρατίες ένας λαός ανέχεται μόνο τους πολιτικούς που του αξίζουν.

Το ζήτημα δεν είναι ποιος έφταιξε, σωστά; Αρκεί που δε φταίω εγώ. Κατά βάθος, το ξέρω πως φταίω. Αλλά δε θέλω να το ακούσω.  Και επί της ουσίας, κανείς δε θέλει να υπάρχει υπαρκτός ένοχος. Γιατί ο φαντασιακός εχθρός, σε περιπτώσεις σαν της σημερινής Ελλάδας, είναι πολύ πιο χρήσιμος.

Έγινε λοιπόν ό,τι έγινε. Η χώρα καταστράφηκε οικονομικά και άρα κοινωνικά και ηθικά και τα λοιπά και τα λοιπά. Και το θέμα αυτό κλείνει όπως-όπως. Σαν κάθε άλλο κακώς κείμενο σ’ αυτόν τον τόπο. Το μόνο που απασχολεί τον Νεοέλληνα είναι η στείρα αναπαραγωγή πανομοιότυπων προβληματισμών του παρελθόντος: Πως θα φοροδιαφύγει, πως θα γραπωθεί επ’ αόριστο στην καρέκλα και τη μιζέρια του και πράγματα εξίσου ευτελή. Να σκύψει λίγο και να κοιτάξει με θάρρος μέσα του... ούτε λόγος!

Και τι να κάνει; θα μου πείτε. Ν’ ανοίξει κάνα βιβλίο, να ξεστραβωθεί! Αυτό να κάνει. Να κλείσει για λίγο την τηλεόραση και ν’ ανοίξει τα μάτια του να δει την αλήθεια. Κι ας μην ανησυχεί. Ο κύριος Τράγκας και οι λοιποί του είδους δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους. Υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που θα επιμένουν να τους συντηρούν αυτούς, δεν έχουν καμιά ανάγκη.

Η ανάγκη, η μεγάλη ανάγκη είναι να κατανοήσουμε επιτέλους γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να σώσουμε ό,τι σώζεται. Αν δεν καταλάβεις που έσφαλες ώστε να αλλάξεις δεν μπορείς βεβαίως να λυτρωθείς. Τα σφάλματά σου θα σε ακολουθούν αιωνίως, θα είσαι σαν καταραμένος. Κι αυτό ισχύει για οποιαδήποτε ατυχή κατάληξη. Χωρίς απολογισμό και αυτοκριτική είναι αδύνατον να υπάρξει δημιουργική σκέψη και άρα αποτελεσματικό σχέδιο μελλοντικής δράσης.

Η εποχή απαιτεί άρα πολλή προσωπική δουλειά. Μιλάω για όλους μας, ανεξαιρέτως. Οι μόνοι που εξαιρούνται είναι οι αθεράπευτα αφελείς που νομίζουν πως φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού άμοιροι ευθυνών. Για όλους τους υπόλοιπους, ευτυχώς, οι πληροφορίες σήμερα είναι περισσότερο από προσιτές. Εύκολα μπορεί κανείς να βρει μελέτες Ελλήνων αλλά και ξένων ερευνητών (οι οποίοι και φωτίζουν το θέμα μας από μία τελείως διαφορετική οπτική), σχετικά με τη σύγχρονη ελληνική περίπτωση, από τη σκοπιά όχι μόνο των οικονομικών και της πολιτικής, αλλά επίσης της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας κτλ.

Παράδειγμα μιας βατής τέτοιας έκδοσης είναι το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι. Για όσους δεν έτυχε να έχουν το όνομά του κατά νου, να πω πως ο Ράμφος είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή Έλληνες διανοητές. Το βιβλίο του αυτό, με τίτλο «Η Λογική της Παράνοιας», είναι μια συλλογή κειμένων και συνεντεύξεών του και όλα αφορούν τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα. Θα έλεγα πως το βιβλίο αυτό, σπονδυλωτό καθώς είναι και «εύπεπτο», είναι ένα καλό ξεκίνημα για να κατανοήσει ο καθένας αυτό που πολύ ωραία θέτει στον επίλογό του ο Ράμφος, πως δηλαδή «εν τέλει τα αίτια του δημοσιονομικού μας ναυαγίου είναι πολιτισμικά». Και μιας και ο πολιτισμός είναι δημιούργημα όλων, το συμπέρασμα νομίζω προκύπτει αβίαστα.

άντε να δούμε...




Καλημέρα και καλό μήνα σ’ όλα τα παιδάκια!
Επειδή είστε κουρασμένα, σήμερα το μόνο που θα πούμε είναι μια μικρή ιστοριούλα:
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, κάπου στην Αυστραλία γεννήθηκε ένα ελληνόπουλο. Πολύ έξυπνο αγόρι! Τόσο έξυπνο που στα δέκα πέντε του το πήρανε σ’ ένα απ’ τα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια για να σπουδάσει δύσκολη αριθμητική.
Αλλά το αγόρι εκτός από τα νούμερα αγαπούσε και τα γράμματα. Κι έτσι έγραψε πολλά βιβλία. Αγαπούσε όμως και την τέχνη. Κι έτσι σκηνοθέτησε πολλές ταινίες. Μετά, καθώς είχε πια μεγαλώσει, αποφάσισε να παντρευτεί. Διάλεξε λοιπόν για γυναίκα του μία ηθοποιό, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε καν έξυπνη, αυτουνού όμως του άρεσε και λόγος δε μας πέφτει. Λίγο αργότερα βέβαια, όταν εκείνος κατάλαβε πως η σύζυγός του σχεδίαζε να τον δολοφονήσει, σταμάτησε να του αρέσει. Και κάπου εκεί, το δικαστήριο έκρινε τη σύζυγο αυτή ένοχη και της επέβαλε ποινή φυλάκισης. Πάντως, μερικά χρόνια μετά η ασήμαντη ηθοποιός επανήλθε στο σανίδι και μάλιστα μιας και ήταν ακόμα νέα βρέθηκε κι ένας (ανενημέρωτος; με τάσεις αυτοκτονίας; άγνωστο!) που την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της οικογένεια.
Το δικό μας το αγόρι πάλι, συνέχισε να ασχολείται με διάφορα και πολλά.
Τελευταίως, αποφάσισε να θέσει το άξιο μυαλό του στην υπηρεσία της πολιτικής. Μαζί με άλλους ικανούς ανθρώπους, έφτιαξε μία πολλά υποσχόμενη οργάνωση. Το σύνθημά της είναι: «η πολιτική αρχίζει από τους πολίτες». Μεγάλη αλήθεια αυτή! Κι έτσι έχουμε πια σε κάτι να ελπίζουμε...  

24.11.11

Σεμίραμις



Θα ’μουν δε θα ’μουν έξι χρονών εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν απομεσήμερο, έκανε πολλή ζέστη κι εγώ αρνιόμουνα να κοιμηθώ και να αφήσω λίγο τη μάνα μου να ησυχάσει από την ακατάπαυστη κινητικότητά μου. Τι να ’κανε κι αυτή; Μ’ άφησε να περιφέρομαι μέσα στο σπίτι. Αλλά για να απαλλαγεί έστω και προς στιγμήν από τη ζωηράδα μου, βγήκε στον κήπο κι άρχισε, ντάλα ήλιο, να σκουπίζει τα πεσμένα φύλλα.

Κι ύστερα την είδα απ’ το παράθυρο που πήρε έναν κουβά και μια πατσαβούρα πιασμένη σ’ ένα κοντάρι και σφουγγάρισε τα πλακάκια της αυλής με μεγάλη προσοχή. Μετά μπήκε στην κουζίνα και αφοσιώθηκε στο πλύσιμο των πιάτων. Η μητέρα μου πρέπει να έπασχε από τελειομανία. Γιατί, όλες της τις δουλειές τις έκανε τόσο σχολαστικά και με τέτοια λεπτομέρεια, που θα ’λεγε κανείς πως περίμενε ανά πάσα στιγμή να καταφθάσει ο πιο αυστηρός επιθεωρητής.

Εγώ, θέλοντας την προσοχή της, πήγα ακροπατώντας πίσω της και έλυσα το φιόγκο της κορδέλας που συγκρατούσε στο ύψος της μέσης της τη θαλασσί ποδιά, που η ίδια είχε ράψει. Εκείνη όμως καθόλου δε χάρηκε με το αστείο μου. «Ωχ, άσε με παιδί μου!», αγανάκτησε. Κι έτσι κι εγώ, βγήκα στον κήπο. Ήταν άλλωστε η κατάλληλη ώρα για το πιο δημιουργικό παιχνίδι της ημέρας. 

Όλα τα δέντρα μας μου πρόσφεραν βέβαια ατέλειωτες ευκαιρίες διασκέδασης, αλλά ένα ήταν το αγαπημένο μου εκείνες τις μέρες. Αυτό που βρισκόταν στην άκρη του κήπου, πλάι στη μάντρα και πολύ κοντά στο διπλανό σπίτι. Μια ψηλή τζανεριά, με λεπτεπίλεπτα ανοιχτόχρωμα φυλλαράκια, που τους θερινούς μήνες ήταν πάντα φίσκα στα τζάνερα. Σε όλα τα μεγέθη και σε διάφορες αποχρώσεις, από σκούρο μπορντώ μέχρι πορτοκαλορόζ. Μερικά ήταν χυμώδη και κάποια πιο τραγανά. Άλλα ολόγλυκα κι άλλα πιο ξινά.  Όλα μας όμως τα τζάνερα ήταν πεντανόστιμα!

Κάποιο άλλο παιδί ίσως να χαιρόταν το μεγάλο αυτό δέντρο σκαρφαλώνοντας στα κλαδιά του για να γευτεί τους ζουμερούς καρπούς. Εγώ ανέβαινα βέβαια στ’ άλλα δέντρα και συχνά τσακιζόμουνα κιόλας, αλλά με τη τζανεριά δεν ήταν αυτή η απόλαυσή μου. Σκυμμένη θα μ’ έβλεπε κανείς εκείνο το απόγευμα, κάτω απ’ το δέντρο. Γιατί στη σκιά του ήταν πεσμένα πάμπολλα τζάνερα. Και μάλιστα αυτά ήταν τα πιο γινωμένα, και βέβαια τα μεγαλύτερα, τα πιο μαυριδερά και τα πιο νερουλά απ’ όλα.

Η δουλειά μου δεν ήταν εύκολη. Έδινα μάχη κανονική για να συλλέξω τα τζάνερα που ήθελα απ’ το χώμα. Γιατί εκτός από μένα, τα ζαχαρένια αυτά φρουτάκια, τα επιβουλεύονταν και ολόκληρα σμήνη από μύγες κι από σφήκες. Η μαμά μου διαρκώς γκρίνιαζε στον μπαμπά μου πως αυτή η τζανεριά βρώμιζε τον τόπο, αλλά εκείνος δεν έδινε σημασία. Μέχρι που, χρόνια αργότερα, ένας χιονιάς την έκαψε κι έτσι αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να κόψει τον κορμό της ως τη ρίζα.

Τα έντομα που ήταν πάντα μαζεμένα στο έδαφος γύρω από τα τζάνερα, δεν ήταν μόνο ιπτάμενα. Ήταν επίσης και μερμήγκια δύο ειδών. Μεγάλα και μικρά. Που συχνά βέβαια κατέληγαν από τα τζάνερα να περπατάνε πάνω στα μπράτσα μου.  Εγώ, αν και κοντούλα τότε, θα μπορούσα αν ήθελα να κόβω φρέσκα τζάνερα από τα χαμηλά κλαδιά που έφταναν μόλις μισό μέτρο πάνω απ’ το κεφάλι μου. Αλλά, τα τζάνερα για μένα δεν πρόσφεραν χαρά στον ουρανίσκο. Άλλο ήταν εμένα το παιχνίδι μου.

Παρά το νεαρόν της ηλικίας μου, είχα παρατηρήσει κι ήξερα πια πως ο γείτονας, του οποίου το μπάνιο βρισκόταν λίγα μόλις μέτρα μακριά απ’ τη τζανεριά, έφευγε νωρίς κάθε απόγευμα απ’ το σπίτι του. Κάπου πήγαινε καθημερινά, αλλά εμένα ποτέ δε με απασχόλησε το που. Μου αρκούσε που έφευγε. Πριν φύγει δε, πλενότανε κι έπειτα άνοιγε το παραθυράκι του μπάνιου και τ’ άφηνε ανοιχτό μέχρι που γύρναγε πολύ αργότερα. Τη διαρρύθμιση του μπάνιου του εγώ φυσικά δεν τη γνώριζα. Το μόνο που έβλεπα ήταν μερικά γαλάζια πλακάκια.

Ούτε τον γείτονα τον ήξερα, παρά μόνο εξ’ όψεως. Μπορεί να μην είχαμε μιλήσει και ποτέ. Και τη φυσιογνωμία του όμως, ελάχιστα την είχα στο μυαλό μου. Παιδιά δεν είχε κι έτσι αυτός ο μοναχικός μεσήλικας θα μου ήταν τελείως αδιάφορος, αν δε με τσίγκλαγε τόσο πολύ το στενόμακρο παράθυρό του, που άνοιγε καθημερινά σηματοδοτώντας την αναχώρησή του.

Εκείνο το απόγευμα δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που θα καταπιανόμουνα με το ξένο παράθυρο. Ήταν το πέμπτο ή έκτο απόγευμα κατά σειρά, που θα έκανα ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Κατά πρώτον, γέμιζα τις χούφτες μου με τζάνερα που μάζευα από κάτω. Τζάνερα λερωμένα με χώματα, με ξεσκισμένη φλούδα και με μια σάρκα παραμορφωμένη μετά την πτώση απ’ τα ψηλά κλαριά.    

Και επειδή τα χεράκια μου ήταν ακόμα μικροσκοπικά και δε χωρούσαν πολλά τζάνερα, στοίβαζα μπρος στα πόδια μου κάμποσα ακόμα από κείνα τα μπαλάκια, τα πλημμυρισμένα στο αίμα από την πρόσφατη αυτοκτονία τους. Σαν τώρα θυμάμαι τα ζουμιά τους να στάζουν ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μου, που ύστερα από λίγο κολλούσαν κι ήταν μια σκέτη αηδία.

Τα εφόδιά μου εννοείται πως δεν τα ’βαζα όπου κι όπου. Τα έστηνα ακριβώς στο σημείο βολής. Στεκόμουνα λοιπόν με τα ποδαράκια μου μισάνοιχτα σε στάση μάχης και εκσφενδόνιζα ένα-ένα τα τζάνερα με όλη μου τη δύναμη, προσπαθώντας να τα στείλω μέσα... στο μπάνιο του χριστιανού που έμενε δίπλα!

Δεν τα κατάφερνα όμως πάντα. Συνήθως τα τζάνερα κατέληγαν στον εξωτερικό τοίχο του σπιτιού του. Σπανίως πετύχαινα το στόχο μου. Παρ’ όλα αυτά θαύμαζα τους σκουροκόκκινους λεκέδες πάνω στον άσπρο τοίχο (που οι γονείς μου δεν είχαν προσέξει, γιατί τους έκρυβε το πυκνό φύλλωμα της λεμονιάς μας). Και είναι ίσως περιττό να εξηγήσω πως φούσκωνα από υπερηφάνεια όποτε κάποιο από τα «πυρομαχικά» μου «ανατιναζόταν» μέσα στο λουτρό του ανυποψίαστου γείτονα.

Αυτό ακριβώς ξεκίνησα να κάνω εκείνο το απόγευμα. Το παράθυρο ήταν ήδη ανοιχτό. Μάζεψα λοιπόν προσεκτικά τα πιο μεγάλα και πιο ώριμα απ’ τα πεσμένα φρούτα και άρχισα τον βομβαρδισμό. Μετά μάλιστα την εξάσκηση των προηγούμενων ημερών, πήγαινα πάρα πολύ καλά. Τέσσερα, ίσως και πέντε από τα τζάνερα που πέταξα είχαν ήδη καταλήξει στο εσωτερικό του γειτονικού σπιτιού.

Ήμουν καταχαρούμενη με την πρόοδό μου και πλήρως απορροφημένη στο έργο μου. Το μόνο άλλο που πρόσεχα ήταν μην τυχόν ξαφνικά έβγαινε η μαμά μου στον κήπο. Κι ενώ λοιπόν σημείωνα ρεκόρ ευστοχίας, συνέβη κάτι αναπάντεχο! Άναψε το φως στο μπάνιο του γείτονα! Κέρωσα! Γύρισε; Μα πως; Αυτός πάντοτε αργούσε να επιστρέψει. Αν και απόρησα, δεν είχα χρόνο να κάτσω να προβληματιστώ περισσότερο. Η στιγμή απαιτούσε άτακτη οπισθοχώρηση!!!

Δεν πρόλαβα όμως. Σαν να ’ταν κουρδισμένοι γείτονας και μαμά, εμφανίστηκαν ταυτόχρονα, ο ένας στο αιματοβαμμένο παράθυρό του κι η άλλη κρατώντας το πιατάκι με το φαΐ της γάτας μας. Έτσι, βρέθηκα αναγκαστικά να στέκομαι δίπλα στη μητέρα μου που άκουγε εμβρόντητη το γείτονά μας να της περιγράφει τα κατορθώματά μου. Και δε χωρούσε καμία αμφιβολία για την ενοχή μου. Όσο κι αν η μάνα μου ευχόταν να είχε γίνει κάποιο λάθος, τα χέρια μου με πρόδιδαν. Ήταν ματωμένα, σαν τα χέρια του φονιά.

Αυτό το πεντάλεπτο ήταν το χειρότερο της ζωής μου. Της μέχρι τότε ζωής μου, γιατί ακολούθησαν άλλα, πολύ πιο μαρτυρικά, ίσως σαν καθυστερημένες τιμωρίες για εκείνο το πρώτο μου αμάρτημα. Ο γείτονας βέβαια αποδείχθηκε πως ήταν ένας καλός κύριος, γιατί παρότι με κατέδωσε, μίλησε στη μητέρα μου ευγενικά, με καλοσύνη. Και πάλι όμως, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν ν’ ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

Εκτός απ’ τη ντροπή που αισθάνθηκα, ντροπή απερίγραπτη που έβαψε τα μάγουλά μου κόκκινα σαν τα τζάνερα, φοβόμουν πάρα πολύ και την αντίδραση της μητέρας μου, μόλις θα σταματούσε να απολογείται στο θύμα μου. Και δεν έτρεμα αδίκως. Τις οδυνηρές συνέπειες της παράνομης πράξης μου τις αισθάνθηκα την ίδια στιγμή που ο γείτονας σφάλιζε το παραθύρι του. «Εσύ δεν είσαι παιδί, είσαι ο διάολος μεταμορφωμένος!», τσίριξε μες στ’ αυτί μου κι ο πισινός μου έτσουξε απ’ το βαρύ της χέρι.

Και τότε βέβαια τράπηκα σε φυγή! Γιατί ο μπαμπάς μου, που ποτέ δε σήκωνε χέρι και που πάντα αντιμετώπιζε τις σκανταλιές μου με επιείκεια, αργούσε ακόμα να γυρίσει απ’ το γραφείο. Κι ύστερα, μπορεί κι εκείνος να θύμωνε πολύ με τα νέα. Οπωσδήποτε, το παράπτωμά μου ήταν βαρύ! Ξεπερνούσε με τεράστια διαφορά κάθε προηγούμενο. Οπότε, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν αυτή τη φορά ο ερχομός του θα με έσωζε απ’ τις φωνές της μαμάς. Που εμένα με τρομοκρατούσαν ίσως και περισσότερο από τις ξυλιές της.

Έτσι, άρχισα να τρέχω για ν’ αποφύγω τουλάχιστον τις πρώτες-πρώτες καρπαζιές, που ήταν πάντα κι οι χειρότερες. Αλλά, μες στον πανικό μου δεν πρόσεξα τον κουβά του σφουγγαρίσματος, κουτρουβαλιάστηκα πάνω του κι αυτός έπεσε και γέμισε η κατακάθαρη αυλή της μαμάς μου με βρωμόνερα. Ε, μετά απ’ αυτό, δε θα με έσωζε τίποτα πια! Η μόνη λύση ήταν να ξαμοληθώ στους δρόμους!

Ακριβώς αυτό και έκανα. Έφτασα έντρομη στην αυλόπορτα, την άνοιξα και όπου φύγει-φύγει! Πίσω μου έτρεχε η μάνα μου εξίσου αλαφιασμένη με μένα. Κατά καλή μου τύχη όμως, εκείνη την ώρα περνούσε έξω απ’ το σπίτι μας η κυρία Σεμίραμις, η γειτόνισσά μας απ’ την άλλη πλευρά. Εγώ σχεδόν έπεσα πάνω της, αλλά η κυρία Σεμίραμις δε διαμαρτυρήθηκε. Άλλωστε, με συμπαθούσε ιδιαίτερα κι αμέσως κατάλαβε πως κάτι τρομερό είχα κάνει και κινδύνευα τώρα να τις φάω αγρίως.

Έπιασε λοιπόν την κουβέντα στη μητέρα μου, η οποία τακτοποιούσε τα μαλλιά της, προσπαθώντας να κρύψει τη σύγχυσή της. Και με τούτα και με ’κείνα την ηρέμησε. Όση ώρα η κυρία Σεμίραμις συζητούσε με τη μαμά μου εγώ βρισκόμουν κρυμμένη πίσω της. Έστεκα ακίνητη σαν άγαλμα. Δε θυμάμαι τι λέγανε, πάντως δεν είπαν απολύτως τίποτα σχετικό με μένα. Μόνο στο τέλος, η κυρία Σεμίραμις ζήτησε απ’ τη μητέρα μου να με πάρει για λίγη ώρα στο σπίτι της, υποτίθεται για να τη βοηθήσω να καθαρίσει βύσσινα για το γλυκό που θα έφτιαχνε.

Παρότι σ΄ αυτό το σπίτι εγώ δεν είχα ξαναπάει ποτέ, η μαμά μου δέχθηκε αυτοστιγμεί να μ’ αποχωριστεί. Η γειτόνισσα είχε αναχαιτίσει πολύ έξυπνα τον θυμό της εξαγριωμένης μαμάς. Αλλά και η ίδια μάλλον ήθελε να ηρεμήσει τελείως πριν με περιλάβει ξανά. Γιατί βέβαια η τιμωρία μου δε θα τελείωνε τόσο εύκολα. Πάντως, χάρις στην κυρία Σεμίραμις είχα τουλάχιστον γλιτώσει το ξύλο. Τώρα, η ανακούφιση που ένιωσα όταν πια βρέθηκα στο μπάνιο της γειτόνισσας να ξεπλένω τα χεράκια μου από τα αίματα της τζανεριάς, δεν περιγράφεται με λόγια.

Λίγα λεπτά μετά και με το στόμα μου ξερό απ΄ όσα είχαν προηγηθεί, ρουφούσα την παγωμένη λεμονάδα που μου προσφέρθηκε σαν να ’ταν το πολυτιμότερο ποτό επί γης. Ύστερα, όταν η σωτήρας μου ρώτησε αν τυχόν πεινούσα, απάντησα πως πεινούσα, παρότι βέβαια ήμουν φαγωμένη. Και όση ώρα έκανε εκείνη να επιστρέψει απ’ την κουζίνα, εγώ χάζεψα το καθιστικό της με τις πολύτιμες συλλογές. Χρωματιστά πετρώματα, παράξενα όστρακα, περίτεχνα αγαλματάκια... ένας ολόκληρος θησαυρός υπήρχε εκεί πέρα μέσα! Κι ακόμα περισσότερο, υπήρχε ένας ολοζώντανος τεράστιος παπαγάλος! Ευτυχία...

Μετά, έφαγα λαίμαργα το ωραιότερο τηγανητό αυγό που έχω γευτεί ποτέ μου και βούτηξα στον κρόκο του κάμποσο μαλακό ψωμάκι. Κανονικά, μέχρι και σήμερα, τρώω τα αυγά καλοψημένα, αλλά εκείνο το γεύμα ήταν για μένα μία εξαίρεση σε όλους τους κανόνες. Με λίγα λόγια, στο σπίτι της κυρίας Σεμίραμις, ανακάλυψα τι σήμαινε η λέξη «παράδεισος».

Εκείνη, αφού τελείωσα το φαγητό μου, σήκωσε το πιάτο μου, πήρε μια σακούλα με βύσσινα, έβαλε μια λεκανίτσα στην ποδιά της κι άρχισε μ’ ένα καρφί να βγάζει τα κουκούτσια. Προθυμοποιήθηκα να τη βοηθήσω, αλλά μου χαμογέλασε γλυκά και μου είπε πως δεν ήθελε να λερώσω τα χέρια μου. Τότε ακριβώς με ρώτησε: «λοιπόν; γιατί ήταν αναστατωμένη η μαμά σου, προηγουμένως;».

Εγώ εξήγησα πως είχα ρίξει κατά λάθος τον κουβά με το βρώμικο νερό πάνω στα σφουγγαρισμένα. Παρέλειψα όμως το περιστατικό με τα τζάνερα και τον γείτονα. Εκτός που ήθελα να ξεχάσω για πάντα το συμβάν, δεν ήθελα βέβαια και να χαλάσω την καλή εντύπωση που είχε η κυρία Σεμίραμις για μένα. Εκείνη αφού με άκουσε, έκλεισε και τα δυο της μάτια σε μια γκριμάτσα που σήμαινε πως κατάλαβε (μάλλον και όσα απέκρυψα, άλλωστε είχε δει πιο πριν τα κατακόκκινα χέρια μου) και μου είπε μ’ ένα ύφος αλησμόνητο να προσέχω καθώς τρέχω να μη ρίχνω τους κουβάδες.

Έμεινα έτσι ώρα και ώρα να κουβεντιάζω μαζί της πολλά και διάφορα, ζηλεύοντας τα ζουμιά από τα βύσσινα που έσταζαν από τα χέρια της. Αργότερα, χτύπησε το κουδούνι και εμφανίστηκε ο μπαμπάς μου. Ψηλός, όμορφος και επιβλητικός μέσα στο καλοκαιρινό κοστούμι του, είχε έρθει να παραλάβει την άσωτη θυγατέρα. Το πρόσωπό μου άστραψε από χαρά μόλις τον είδα.

Γυρνώντας σπίτι, με κρατούσε, όπως συνήθιζε τότε, πιάνοντας με το τεράστιο χέρι του όλο μου το σβέρκο. Εμένα δε με ένοιαζε πια το τι θα ακολουθούσε. Αφού ήταν εκείνος παρών, όλα θα ήταν ανώδυνα. «Φθηνά τη γλίτωσες σήμερα, ε;», ήταν το μόνο που μου είπε έξω απ’ την πόρτα μας, αν και σίγουρα η μαμά, του τα ’χε πει όλα με το νι και με το σίγμα.  Καμιά κουβέντα δεν έγινε όμως ξανά για τα τζάνερα. Ούτε τότε, ούτε μετά, ούτε ποτέ. Φαίνεται, οι γονείς μου θα συμφώνησαν πως το μάθημά μου το 'χα ήδη πάρει.

23.11.11

Suad Massi



Με την Souad είμαστε αυτό που λένε «σειρά». Γιατί γεννήθηκε (μην είστε περίεργοι, δε θα πούμε χρονολογία) ακριβώς τέσσερις μήνες πριν από μένα. Και γεννήθηκε κάπου στην πονεμένη Αλγερία, σε μια πάμφτωχη οικογένεια με επτά παιδιά. Μια γυναίκα στις αραβόφωνες χώρες είναι δύσκολο να δει χαΐρι. Πόσο μάλλον όταν διαφέρει από τη μάζα. Έτσι, στα δεκαεπτά της η Souad τα μάζεψε κι έφυγε για το Παρίσι. Πήρε μέρος σ’ ένα φεστιβάλ, μάγεψε το κοινό με τη φωνή, το πάθος και την ομορφιά της κι έκτοτε μετράει είκοσι δύο χρόνια σημαντικής παρουσίας στο διεθνές μουσικό στερέωμα (μια πρόσθεση είναι, κάντε την!). Οι μουσικές της Souad ποικίλουν. Μπλέκει το αραβικό φολκλόρ με ήχους ροκ και φλαμένγκο σ’ ένα πολύ ευχάριστο ακουστικό παιχνίδι. Ακόμα και στα πιο «ελαφρά» τραγούδια της όμως, πάντα διακρίνεται ένας θρήνος. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, μπορώ όμως να υποθέσω.   


11.11.11

να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος...


πριν λίγες μέρες ο δρόμος μου 
μ’ έβγαλε για πρώτη φορά στον δικό του δρόμο…   


εκείνο το πρωί βρήκαμε την εξώθυρα ανοιχτή,
το σπίτι του όμως ήτανε κλειστό...


η οικοδέσποινά μου τότε με πήγε ένα τετράγωνο πιο κάτω, 
στον Άγιο Σάββα, στην εκκλησία όπου η ίδια έχει βαπτιστεί…
  

όσο εκείνη προσευχόταν…

 
εγώ τριγυρνούσα...


ήταν γραφτό να διαβώ το κατώφλι του σήμερα...


μ’ έφερε ο Tony, ο οδηγός μας


ο οποίος, πάντοτε διακριτικός, έκατσε στο χωλ...

 
  αισθάνθηκε, χωρίς να πω κουβέντα, 
πως ήμουνα εδώ μόνο για τον ποιητή...


 αφού μας υποδέχθηκε, ο φύλακας πάτησε το κουμπί 
και τα δωμάτια πλημμύρισαν απ’ τη μεστή φωνή της Λαμπέτη,
που διάβαζε ποιήματα και πεζά του...

  
 ήταν ακόμα πρωί κι ήμασταν οι μόνοι του επισκέπτες...


κι έτσι γρήγορα χώθηκα -που αλλού; στην κάμαρά του! 


 κρυφοκοίταξα τον Άγιο Σάββα από τις γρίλιες του…   


βγήκα να δω τη θέα απ’ το μπαλκόνι του…


έκατσα κάτω, στο πάτωμά του…


σήκωσα τα μάτια στον ουρανό ψηλά, έξω απ’ το παράθυρό του… 

  
χάζεψα το λαβομάνο του…


 κι έπειτα, κάπνισα ένα τσιγάρο στο κρεβάτι του…


 έμεινα ώρα ξαπλωμένη εκεί,
τσαλακώνοντας το καλοστρωμένο κουβρ-λι του…


 και μ’ όλα αυτά, 
τον νιώθω τώρα πιο δικό μου, 
αν και δικός μου ήταν κι από πριν…



10.11.11

έχεις φίλους; τα 'χεις όλα!





















Ένας γρανιτένιος τοίχος οδηγεί “από τη γνώση στη σοφία…”
The leader granite wall “from knowledge to wisdom…”



Πριν φύγω απ’ την Αθήνα, διάφοροι φίλοι έμαθαν βέβαια πως επρόκειτο να επισκεφτώ την Αλεξάνδρεια. Και τρεις απ’ αυτούς, μόλις το άκουσαν μου είπαν ακριβώς το ίδιο, και μάλιστα με τον ίδιο ακριβώς τόνο: «δηλαδή… θα πας στη Βιβλιοθήκη;». Αυτή την ανάρτηση λοιπόν την έφτιαξα ειδικά για τους φίλους μου που λαχταρούν (όσο λαχταρούσα κι εγώ) να βρεθούν στη “Μέκκα της Γνώσης”. Κι εύχομαι την επόμενη φορά σ’ αυτά τα αναγνωστήρια να καθόμαστε παρέα…

"if you have friends… you have everything!"
Before leaving Athens of course I told my friends that I was going to Alexandria. Three of them, when they learned about my trip said to me exactly the same phrase: “so, you are going to the Library…”. This is why I now add this post to my blog. Especially for my friends who dream (as I dreamed) to enter one day the “Mecca of Knowledge”. I wish next time I will get here those friends will be around me…






















Έφτασα στη Βιβλιοθήκη στις δέκα σήμερα το πρωί…
Ι arrived at the Library at ten o clock this morning…






















…αλλά όχι μόνη, είχα πολύ καλή παρέα!
…with excellent companionship!






















Μαζί μου ήταν ο φίλος μου ο Nader, που μόλις αποφοίτησε από τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Αλεξάνδρειας.
I was accompanied by my friend Nader, who has recently graduated from the University of Alexandria (Electrical Engineering Department).






















Στον περίβολο της Βιβλιοθήκης, το ελληνικό στοιχείο είναι παρόν! Εδώ, «το φεγγάρι της Αλεξάνδρειας», έργο του Κώστα Βαρώτσου (γεν. 1955)…
Around the main building of the Library, the Greek spirit is vivid! This is “the moon of Alexandria”, a sculpture by Costas Varotsos (born 1955)…






















…κι εδώ, ο «Προμηθέας πυρφόρος», άγαλμα του Παύλου Άγγελου Κουγιουμτζή (γεν. 1945)
… and this is a statue by Pavlos Angelos Kougioumtzis (Greek, born 1945), named “Prometheus fire-bearing”






















Χτισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της κάτω από τη στάθμη της θάλασσας ως φόρος τιμής στον βυθισμένο αρχαίο Aιγυπτιακό πολιτισμό, με συνολική έκταση 40.000 τετραγωνικών μέτρων, μοιρασμένων σε 13 ορόφους, με 578 άτομα προσωπικό, με 3.500 θέσεις ανάγνωσης και περισσότερους από 8.000.000 τόμους που συνεχώς αυξάνουν, συν μία ψηφιακή βάση δεδομένων ανυπολόγιστου όγκου, η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας επάξια χαρακτηρίζεται ως η «παγκόσμια κιβωτός της Γνώσης».
With most of her parts built below the sea level as a reminder of the sunken ancient Egyptian treasures, measuring about 40,000 square meters divided into 13 floors, employing 578 persons, having 3,500 reading desks and more than 8 millions tomes, plus a huge digital data base, the New Library of Alexandria is rightly called “world arc of Knowledge”.






















H Βιβλιοθήκη είναι χτισμένη μόλις δυο βήματα απ’ τη θάλασσα…
The Library is placed just a few steps away from the sea…






















… και η γέφυρα που ενώνει το Πανεπιστήμιο με τη Βιβλιοθήκη, προοριζόταν να τερματίζει στη θάλασσα, συμβολίζοντας το ατελές της Γνώσης…
… and the bridge that connects the University with the Library was designed to end up in the sea, symbolizing the endless Knowledge…






















Η γέφυρα όμως ποτέ δεν έφτασε στη θάλασσα, εξαιτίας μιας μικρής στρατιωτικής βάσης που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Finally though, the bridge never reached the sea, due to a tiny military station that is based across the street.






















Όπως η γέφυρα που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της, έτσι κινδύνευσα κι εγώ σ’ αυτό μου το ταξίδι. Γιατί; Μα γιατί σήμερα το πρωί, έξω απ’ τη Βιβλιοθήκη, κόσμος διαδήλωνε θορυβωδώς, ζητώντας την παραίτηση του διευθυντή της Βιβλιοθήκης, απλώς και μόνο για λόγους κομματικών διαφορών.
This morning my fate looked similar to the bridge with the unreached destiny. Why? Because by the time we arrived outside the Library a noisy protest was taking place. What the gathered people actually wanted was the manager of the Library to quit, just because of his political beliefs.






















Η Βιβλιοθήκη, τις τελευταίες πέντε μέρες, δηλαδή όσο εγώ βρίσκομαι στην πόλη, παρέμεινε κλειστή για το κοινό, λόγω του Κουρμπάμ Μπαϊράμ, της μεγάλης ισλαμικής εορτής. Και σήμερα, που κανονικά θα ήταν επισκέψιμη, τη βρήκαμε και πάλι κλειστή, λόγω της διαμαρτυρίας εναντίον του διευθυντή της.
Since the moment I arrived in Alexandria, five days ago, the Library remained closed, due to Eid Al-Adha, the important Islamic feast. And today that the Library should normally be open to the public it was closed once again, this time because of the protest against its manager.






















«Άρα, φεύγουμε;», ρώτησα τον Nader. Και στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του ποιητή: «ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω». «Mισό λεπτό, να κάνω πρώτα ένα τηλεφώνημα», μου χαμογέλασε εκείνος.
“So, should we leave?”, I asked Nader, while the poet’s words came into my head: “imperceptibly they shut me from the outside world”. Nader smiled and replied: “Let me make a phone call first”.





















Αυτή, όπως κι όλες οι επόμενες φωτογραφίες είναι βέβαια τραβηγμένη απ’ το εσωτερικό της -κλειστής για το κοινό- Βιβλιοθήκης… Φίλοι, βλέπετε! Το πολυτιμότερο απόκτημα στη ζωή κάθε ανθρώπου!
This one, as every other photo you will see next, is of course taken from the inside of the –closed to the public- Library… Friends, you see, are more precious than gold itself!






















"Δικά μας" βιβλία, δωρισμένα στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας…
Greek books gifted to the Alexandria Library…






















«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη• διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.» Το να διαβάζεις Καβάφη μέσα στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, μερικές μόλις εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι του μεγάλου ποιητή… φοβάμαι πως δεν περιγράφεται ούτε με λόγια, αλλά ούτε και με φωτογραφίες!
«Without consideration, without pity, without shame, they have built great and high walls around me. And now I sit here and despair. I think of nothing else: this fate gnaws at my mind; for I had many things to do outside. Ah why did I not pay attention when they were building the walls. But I never heard any noise or sound of builders. Imperceptibly they shut me from the outside world.» It is not possible to explain how I felt this morning with Kavafis’ poetry in my hands, inside the Library of Alexandria, so close to that great man’s last house. Unfortunately, neither words nor photographs are able to describe this feeling!






















Κι ο Σεφέρης μας εδώ…
Our great poet, George Seferis is also here…



Η Monica έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της στον Γαλλικό Πολιτισμό, εργάζεται πλέον στη Βιβλιοθήκη, ως υπεύθυνη του τομέα της Γαλλικής Λογοτεχνίας. Σήμερα, ανέλαβε εκτάκτως την ξενάγησή μας. Δε θα πω πολλά, μόνο πως σταθήκαμε πραγματικά τυχεροί! Monica, σ’ ευχαριστώ άλλη μια φορά :-)
Monica has a degree in French Literature and now she works in the relevant department of the Library. Today she became a volunteer guide for Nader and me. I won’t say much; just that we were more than lucky! Monica, thank you once again :-)






















Είναι βέβαια προφανές πως το μεγαλειώδες αρχιτεκτόνημα της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας είναι επινόημα Σκανδιναβών.
It is obvious that this unique mansion is designed by Scandinavians.






















Η Νορβηγική εταιρία Snohetta, κερδίζοντας τον μεγαλύτερο διαγωνισμό αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην Ιστορία (στον οποίο συμμετείχαν οι χίλιοι τετρακόσιοι πιο ταλαντούχοι σχεδιαστές του κόσμου), ανέλαβε εν τέλει αυτό το έργο.
Snohetta, a Norwegian company, won (among the 1.400 world’s most talented designers) the biggest architecture competition in history and thus undertook this project.






















Η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, που κόστισε 200 εκατομμύρια δολάρια, εγκαινιάστηκε το 2002, ως ένα ανεκτίμητο δώρο προς τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Alexandria’ New Library finally cost 200 million dollars. The Library was officially opened on 2002 and then became a priceless world culture gift.






















Όποιος σταθεί στην άκρη αυτής της γέφυρας, απολαμβάνει πανοραμική θέα του εσωτερικού της Βιβλιοθήκης.
If you stand in the edge of this bridge you will enjoy a panoramic view of the whole Library’s interior.






















Μοντέρνα τέχνη κοσμεί επιλεκτικά τη Βιβλιοθήκη…
One of the Library’s Modern Art ornaments…






















Nader & Monica - καλοπροαίρετοι, ανοιχτόμυαλοι, καλλιεργημένοι νέοι άνθρωποι με υπέροχο χαμόγελο… το μέλλον της Αιγύπτου φαίνεται πως είναι σε καλά χέρια!
Nader & Monica - well-intentioned, open-minded, highly educated young people with great smiles… the future of Egypt seems to be in good hands!