30.4.11

platoon


Άπαπα! Τι να κάνω; Να κόψω τον ύπνο; Δεν είναι όνειρα αυτά που βλέπω εγώ τελευταίως. Χάθηκε να δω τον πριγκιπικό γάμο; Έπρεπε να βρεθώ στο μέτωπο; Αρχικώς, λέει, μ' ενοχλούσε κάτι που κρεμόταν απ' το κράνος μου. Ήμουν ξαπλωμένη τα μπρούμυτα σ' ένα χαντάκι, με πλήρη εξοπλισμό, βαστούσα ένα όπλο τρέχα γύρευε κι ήμουν δίπλα σε ποιον λέτε; Στον Νταφόε! Μα τον Άγιο Γεράσιμο! Ο οποίος δε, κρατούσε μια χειροβομβίδα χωρίς την περόνη και κάτι μου έλεγε. Μάλλον θα την πετούσε αυτός κι ύστερα εγώ έπρεπε να τρέξω στο χωριό των Βιετναμέζων να βρω επιζήσαντες. Άκου τώρα παιχνίδι.
- Δεν πάω! είπα
- Ντεν πάω; ρώτησε απορημένος
- Ναι ρε παιδί μου δεν πάω, να πας εσύ, απάντησα και γύρω πέφταν βόμβες.

Καλά αυτό, έχω δει και χειρότερα. Το άλλο; Που είχε και μουσική το όνειρο; Όνειρο με soundtrack πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Άσχετο: ο Νταφόε από κοντά δεν είν' τόσο κακός. Η οθόνη τον αδικεί. Όχι, αλήθεια.


29.4.11

ζωή σε λόγου σου!




έχω μία διάθεση για αστεϊσμούς όλη μέρα σήμερα, τι να πω; 
σε καλό να μας βγει!!!

vasiki simvouli: mi xaneis to xioumor sou


kai sou lew egw twra
pws ekei pou koimasai ki einai 5 to xarama
3afnika skaei ena neratzi
sto patzouri panw ap' to kefali sou
kai pros stigmin nomizeis
pws arxisan pali oi  vomvardismoi
...
xamogela vre kouto! des to 9etika
kapoios mesa sti nyxta
skeftike esena.
ti simainei ayto? pws eisai monadikos! swstaaaaa...

28.4.11

drogen


Όποιος πει πως οι Γερμανοί δεν έχουν χιούμορ, δεν ξέρει τι του γίνεται! Όποιος, όμως, πει πως ο μέσος Γερμανός δεν παίρνει ναρκωτικά έχει απόλυτο δίκιο. Ο μέσος δεν παίρνει. Ο άκρος όμως;


που πας μαντάμ;

Από την κατοχή άλλοι έχουν μνήμες, άλλοι σύνταξη κι εγώ κάτι φίλους, αντιστασιακούς.
Κάτι τυπάκια, αδιαπραγμάτευτα κόντρα στο σύστημα, αιώνιους έφηβους που όμως κοντοζυγώνουν πλέον τα σαράντα και τους οποίους βλέπω πολύ σπάνια πια, γιατί όλοι μας, καθότι μεσήλικες, ζούμε κλεισμένοι στα καβούκια μας. Αποφασίζω χθες να βγω μ' έναν απ' αυτούς τους παλαίμαχους. Λέω "θα την παλέψω, θα πάω για clubbing".

Το party ξεκίνησε στο σπίτι του φίλου. Θα 'ρθεις ή θα 'ρθω; Τελικά πήγα. Ωραία ήταν, με εξαίρεση που όταν φύγαμε για τα μπαράκια ήδη κρατιόμασταν. Μετά δε θυμάμαι τι έγινε, ούτε που έγινε ό,τι έγινε θυμάμαι, ούτε τίποτα. Κάτι αδιάφορες χορευτικές μουσικές ακουγόντουσαν του ξεκουφαμού, έναν άντρα "πολλά βαρύ και όχι" πορτιέρη σε μια πόρτα θυμάμαι, κάτι ωραία μπούτια που κουνιόντουσαν κάτω από κάτι κορδονένια φουστάκια disco λογικής... νομίζω αυτά, δε μου 'ρχεται κάτι άλλο.

Σήμερα το πρωί, πρωί προς μεσημέρι δηλαδή, ξύπνησα ανάσκελα, πράγμα άγνωστο για τα δικά μου δεδομένα. Άνοιξα τα μάτια μου σ' ένα κατάλευκο δωμάτιο. Λευκοί τοίχοι, λευκά έπιπλα, λευκά σεντόνια, λευκό πάπλωμα, όλα λευκά. "Αμάν, μη μου πεις... ίδρυμα;" ήταν η πρώτη μου σκέψη. Μετά έστριψα το κεφάλι αριστερά και αναγνώρισα τον πολύχρωμο πίνακα με την κορυφαία λεζάντα "μαύρα μάρμαρα, καληνύχτα σφήκες, Barbara". Οk, τουλάχιστον ξέρουμε που είμαστε. Κάπου εκεί θυμήθηκα κιόλας τα της προηγούμενης νύχτας. Δηλαδή τι θυμήθηκα; Πως ήμασταν έξω και πίναμε το Βόσπορο. Μια τρελή σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου και έστριψα το κεφάλι δεξιά. Κανείς δίπλα μου. Σιγά μην ήτανε.

Έκατσα ακίνητη μερικά λεπτά ακόμα, υπολογίζοντας πόσο πολύ θα με πονέσει το κεφάλι μου μόλις σταθώ όρθια. Ε ναι, κάτι ξέρουμε από μεθύσια. Είχα δίκιο. Με πόνεσε πολύ!!! Τέλος πάντων, έφτασα τρικλίζοντας στο μπάνιο με μισόκλειστα μάτια, άνοιξα το αριστερό συρτάρι του νιπτήρα, εκεί που ξέρω πως υπάρχουν καινούργιες οδοντόβουρτσες για τους επισκέπτες, έβγαλα μία απ' το σελοφάν της, αποφεύγοντας τον καθρέφτη ξεβίδωσα με το άλλο χέρι το σωληνάριο με την οδοντόβουρτσα που είδα απ' τη χαραμάδα του ματιού μου ξαπλωμένο στο πλάι του νιπτήρα, έβαλα μία ποσότητα και άρχισα να βουρτσίζω τα δόντια.

- ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!! ούρλιαξα. ΤΗ VOLTAREN ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΈΧΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΝΙΠΤΗΡΑ;

- Ε; Α. Για το γόνατό μου ρε, δε σου 'πα; Γιατί τσακώνεσαι πρωί-πρωί με τα φάρμακα; ακούστηκε μια μισοκοιμισμένη-μισογελαστή φωνή απ΄ το άλλο δωμάτιο.

Συμπέρασμα α': κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, ακόμα και σε περίπτωση hangover!

Συμπέρασμα β': το λευκό χαμόγελο είναι προτεραιότητα μέχρι μιας ηλικίας. Μετά αυτό που σε απασχολεί είναι πως θα περάσουνε οι πόνοι. Ω ρε και που 'σαι ακόμα...

26.4.11

την άλλη φορά... botox!



Στην ηλικία μου, κακά τα ψέμματα, δύο τινά υπάρχουν: ή που είσαι μία ισορροπημένη, ώριμη γυναίκα ή που τραβάς φρίκες, τη μία μετά την άλλη! Εγώ ανήκω, προφανέστατα, στη δεύτερη κατηγορία. Δυστυχώς, δεν ήμουν  αρκετά άξια ώστε να απολαμβάνω σήμερα κάτι που να φέρνει σε ευτυχία έστω και λίγο, οπότε... καθόμουν μόνη τις προάλλες και σκεφτόμουν τι να κάνω για να ξεγελάσω λίγο την κατάσταση.

Τι να κάνω, τι να κάνω...
Πρώτη σκέψη ήταν να κάνω botox σ’ αυτή την ενοχλητική οριζόντια ρυτίδα στο μέτωπό μου. Μα ρε παιδί μου, θα στοιχημάτιζε κανείς πως αυτή η χαρακιά είναι ουλή από παλιότερα, τότε που κάποιος παλαβός προσπάθησε να μου πάρει το scalp!
Δεύτερη σκέψη ήταν να βάψω επιτέλους τα μαλλιά μου στο ονειρεμένο πλατινέ που κάθε γυναίκα ποθεί, άσχετα αν ντρέπεται να το παραδεχτεί ενώπιον άλλων κι άσχετα αν υπολογίζει πως θα της πηγαίνει ή όχι.
Τρίτη και επικρατέστερη σκέψη ήταν να κάνω tattoo. Όχι πάνω μου, αυτά τα απεχθάνομαι. Στο σπίτι. Να διακοσμήσω δηλαδή την πρόσοψη του σπιτιού με... graffiti. Το σπίτι μας είναι μια μονοκατοικία που χτίστηκε το 1939, τότε που γύρω-γύρω υπήρχαν μοναχά χωράφια και παραπάνω ένα ποταμάκι. Σήμερα είναι το μόνο χαμηλό σπίτι ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες. Αυτό που μας σώζει είναι το κηπάκι μας με τα μεγάλα εσπεριδοειδή και βέβαια το χιούμορ μας.
 ...
Αφού το ξέρω, γιατί κάνω άλλα; Η πρώτη σκέψη είναι πάντα η σωστή. Τόσες φορές το έχω υποστηρίξει αυτό. Το ξέρω καλά. Και μετά κάνω κουτουράδες. Οι επόμενες σκέψεις είναι ανάξια υποκατάστατα. Εν προκειμένω, το graffiti αυτό (που και graffiti, μεταξύ μας, δεν το λες) δεν είναι καθόλου του γούστου μου! Έπρεπε να είχα κάνει botox. Ούτε συζήτηση.

V for Vagina


Καθόμασταν προ ημερών στο συμπαθέστατο θέατρο του Ν. Κόσμου και παρακολουθούσαμε με μια φίλη μία εξαιρετική παράσταση!
Το έργο, με τίτλο «Vagina Monologues» ήταν δίγλωσσο (αγγλοελληνικό) και συνολικά παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό τρεις μόνο φορές, στις 4, στις 11 & στις 18 Απριλίου.

Οι «Μονόλογοι Αιδοίου» είναι ένα σπονδυλωτό θεατρικό που αποτελείται από μονολόγους γυναικών που αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Άλλοτε με γέλιο, άλλοτε με δάκρυ, άλλοτε με αξιοθαύμαστο χιούμορ, άλλοτε πολύ σοβαρά, οι γυναίκες στη σκηνή παίζοντας μιλούν με σθένος γι’ αυτό που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια τους.

Στην παράσταση που εμείς είδαμε, σε σκηνοθεσία Αγάθης Δαρλάση, συμμετείχαν η Αμερικανίδα ηθοποιός Monica McShane, η Αγγλίδα Isobel Pravda που μάλιστα είναι και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, οι Ελληνίδες Χριστίνα Μητροπούλου & Μαρκέλλα Γιαννάτου και η Ελληνογαλλίδα Elise Elle. Όλες τους έξοχες!!!

Το έργο έχει γραφτεί από την εβραία Eve Ensler το 1996. Έκτοτε, βραβεύτηκε αρκετές φορές, μεταφράστηκε σε 45 γλώσσες και παρουσιάστηκε σε 130 χώρες. Πολλές διασημότητες έχουν λάβει μέρος σ’ αυτή την παράσταση, μεταξύ άλλων η Jane Fonda, η Whoopi Goldberg, η Glenn Glose, η Susan Sarandon, η Cindy Lauper και η Oprah Winfrey.

Η Ensler είναι μία 58χρονη σήμερα σεναριογράφος, performer, φεμινίστρια και ακτιβίστρια. Η ίδια ως παιδί είχε κακοποιηθεί ψυχολογικά-σεξουαλικά απ’ τον πατέρα της. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί μέρος των εσόδων της συγκεκριμένης παράστασής της ενισχύουν τη δράση του V-Day, του κινήματος ενάντια στη βία σε βάρος των γυναικών. Η μήτρα της Ensler σήμερα δίνει μία ακόμα μεγάλη μάχη, αυτή τη φορά με τον καρκίνο. Τραγική ειρωνεία ε;

Eve Ensler

24.4.11

Μ. Κυριακή σήμερα... καλό τσιμπούσι παίδες!

βλαμένα κόκκινα μυαλά



ο Σταμάτης Γονίδης ψάλλει το "Χριστός Ανέστη"
κι αυτό, άλλοι το λεν βυζαντινό, άλλοι το λένε rock...
πάντως ο Γονίδης ερμηνεύει πολύ ωραία αυτό το σουξεδάκι!

και του χρόνου παιδιά, με τις εκκλησίες ανοιχτές, πρώτα ο Θεός
όχι, γιατί φέτος που χρειάστηκε να πάω, 
μ' έναν δικό μου άνθρωπο, ηλικιωμένο,
που γουστάρει που και που ν' ανάβει ένα κερί, 
στις εννιά το βράδυ, τρεις ώρες πριν την Ανάσταση,
βρήκα τις εκκλησίες θεόκλειστες!

το Μ. Σάββατο, στη μεγαλύτερη γιορτή της ορθοδοξίας, 
οι εκκλησίες στην Αθήνα στις εννιά το βράδυ ήταν κλειστές!!!
μάρτυς μου ο Θεός και οι άνθρωποι 
που περίμεναν αδιαμαρτύρητα σε κάθε προαύλιο
να εμφανιστεί κάποιος και να τους επιτρέψει την είσοδο.

τέλος πάντων, εσείς οι αρμόδιοι με τα ράσα,
ή έχετέ τις ανοιχτές τις εκκλησίες, ή ξέρω 'γω; γκρεμίστε τις!

και αν χρειάζεστε βοήθεια στο γκρέμισμα, 
μην ανησυχείτε, είμαστε μεγάλη παρέα 
που θα βοηθήσουμε με χαρά!!!

22.4.11

ένας είναι ο αστρολόγος στον πλανήτη και τονε λεν Πανόπουλο!

το νιώθω, γιατρέ μου
βαθιά ναι ναι, αίσθημα εγκατάλειψης
το νιώθω κι αυτό
μοναξιά και θλίψη, όπως τα λέτε
τις άτιμες τις λύπες 
που συνοδεύουν τις στενές σχέσεις που περιέχουν δέσμευση! 
...
ε μα, δεν είναι γελοίο ν' αρρωσταίνεις για τον οποιονδήποτε; 
πες κι εσύ γιατρέ μου
ανάσα να πάρω, βεβαίως 
βαθιά, βαθιά, ναι
...
23; ... αύριο δηλαδή
να σε φιλήσω γιατρέ μου! 
δηλαδή, μέχρι αύριο και μετά καλά; 
δόξα την επιστήμη! 
δε θα 'μαι άλλο πια ο τύπος του για πάντα; 
θα γίνω ο τύπος του για λίγο; 
αυτό να δω... 
λέτε γιατρέ μου να κάνουμε ανάσταση φέτος; 
αμήν!  

παυσίλυπον




21.4.11

Θέκλα & Κυριάκος


Εκείνη, είναι γνωστή ως το κορίτσι με τα γένια. Ως η star που ηγείται ενός καλλιτεχνικού σχήματος, το οποίο αποτελείται από την ίδια, τον τραγουδιστή Ασώματο (όνομα και πράμα), τον Κυριάκο, γόη άγριων ερπετών (συγκεκριμένα της Ρίτας που είναι μεν ερπετό, αλλά διόλου άγριο), τη Ρίτα (ένα ευμεγέθες άκακο φίδι) και τον Γαβρίλη, τον θαυματοποιό, που κατά κύριο λόγο φυσάει φωτιές.

Η γνωριμία της Θέκλας με τον Κυριάκο ξεκίνησε ως επαγγελματική συνεργασία, γνωρίστηκαν δηλαδή στο θίασο. Ο δεσμός τους ουσιαστικά δε θα υπήρχε αν η Θέκλα δεν ανάγκαζε με ποικίλους τρόπους τον Κυριάκο να ικανοποιεί κατ’ επανάληψη την ακόρεστη σεξουαλική της επιθυμία. Ο Κυριάκος «τρέμει» τη Θέκλα και μένει μαζί της κυρίως επειδή τη φοβάται. Λέτε τώρα εσείς «άει καλέ, αυτά δε γίνονται παρά μόνο στην αχαλίνωτη φαντασία του Αρκά».

Επιμένετε; Δε γίνονται λέτε ε; Όταν ο Αρκάς σκιτσάριζε τη Θέκλα, το 1983, ίσως και να μη γινόντουσαν. Σήμερα όμως, σχεδόν 30 χρόνια μετά, οι άντρες έχουν εκθηλυνθεί σε τρομακτικό βαθμό, ενώ το «έλα στο καμαρίνι μου!» είναι πλέον η πάγια γυναικεία τακτική και μάλιστα σχεδόν στην προστακτική. Κι αν αναρωτηθούμε στα σοβαρά ποιος φοβάται τελικά περισσότερο; ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό το Γιάννη ...μάλλον θα καταλήξουμε πως στην ιστοριούλα μας ο Γιάννης αγνοείται. Υπάρχει μόνο το θεριό!

Τι να πω; Θα φταίει μάλλον που μας ψεκάζουνε. Ναι, μια φίλη μου επέμενε τις προάλλες πως μας ψεκάζουν λέει και γι’ αυτό είμαστε έτσι πειθήνιοι και δεν αντιδρούμε σ’ αυτά που συμβαίνουν. Κι ένας φίλος μου την ακριβώς προηγούμενη μέρα επέμενε πως μας σκοτώνουν! Βρε, πως μας σκοτώνουν; Δεν πας στη δουλειά σου, δε γυρνάς; Όχι λέει μας σκοτώνουν και να διαβάζω πιο προσεκτικά το αστυνομικό δελτίο! Στο τέλος τσαντίστηκε κιόλας και μου το ’κλεισε. Κι είναι και σπουδαγμένα παιδιά. Με θέσεις ευθύνης και οι δύο. Μεταξύ τους δεν έχουν σχέση. Μόνο που είναι συνομήλικοι. Ούτε που γνωρίζονται όμως. Κρίμα, αν τους είχα γνωρίσει νωρίτερα, ίσως να ’χαν ταιριάξει. Το «μας σκοτώνουν» απ’ το «μας ψεκάζουν» δεν απέχουν πολύ. Είναι σαν να λέμε Σύνταγμα-Πανεπιστήμιο. Μια στάση. Τι τα θες; Πολύ αργά. Η κοπέλα παντρεύτηκε άλλον. Καλό παιδί αυτός ο άλλος, λογικό και μετρημένο. Προσπαθεί με ιώβειο υπομονή να πείσει τη γυναίκα του πως τα τρελά που λέει δε στέκουν. Του κάκου!

Τέλος πάντων, δε μας νοιάζει αυτό. Ούτε μας νοιάζει που όσοι φίλοι μου δεν έχουν φύγει εκτός... έχει αρχίσει λίγο-λίγο και τους τη σβουράει. Σ’ αυτό το επεισόδιο παιδιά, να συγκεντρωθούμε λίγο, ψάχνουμε το θηριοδαμαστή. Αν βρει κανείς κάτι σε θηριοδαμαστή, παρακαλείται να ενημερώσει. Έχουμε το θεριό και προτιθέμεθα να το κρατήσουμε απασχολημένο μέχρι να δηλώσει ο θηριοδαμαστής το παρόν, αλλά κι αυτός να ’ρθει κάποια ώρα να το πάρει το θεριό να τελειώνουμε, ε; Μη μας το αφήσει πεσκέσι εφ' όρου ζωής. Να το φιλοξενήσουμε είπαμε, όχι να το παντρευτούμε το θηρίο. 

Α και μια απαραίτητη διευκρίνηση: Κυριάκο δε θέλουμε. Αν είναι για Κυριάκο... το θεριό ευχαριστεί και λέει πως τα καταφέρνει μια χαρά και μόνο του.

τραγουδάρα!

night train




Την τελευταία φορά που αποκοιμήθηκα μέσα σε κλινάμαξα ήταν νομίζω στα τέλη του Νοέμβρη. Έξι χρόνια τώρα έχω κάνει το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη αμέτρητες φορές. Όχι που μ’ άρεσε δηλαδή. Αναγκαστικά το έκανα. Πάντως, απ’ όλους τους τρόπους μετακίνησης προς τη βόρεια Ελλάδα, το νυχτερινό ταξίδι με κλινάμαξα μου ταίριαζε καλύτερα. Εγώ, όσες φορές ανέβαινα στη Μακεδονία, το έκανα με wagon-lit. Όπως καταλάβατε, είμαι φανατική του είδους! Από τον Νοέμβριο μέχρι τώρα είχα ανέβει πάλι μερικές φορές, αλλά ως συνοδηγός σε αυτοκίνητο κι έτσι έχασα τις εξελίξεις.

Πήγα λοιπόν ανυποψίαστη στη Σίνα να βγάλω εισιτήρια. Η γνωστή διαδικασία, δηλαδή. Αφού έπεσε το σύστημα του ΟΣΕ, περιμέναμε ώρα κι ώρα και τελικά με εξυπηρέτησε μία υπάλληλος

-          Δεν έχει κλινάμαξα, μου είπε
-          Τι εννοείτε; ρώτησα
-          Καταργήθηκε, είπε
-          Δεν είναι δυνατόν! αναφώνησα
-          Ε τι δεν είναι; αφού σας λέω καταργήθηκε

Αισθάνθηκα σαν να άκουσα πως πέθανε μακρινός συγγενής! Το τραίνο μου, το δικό μου τραίνο βγήκε για πάντα εκτός γραμμής; Μα αυτό είναι το τραίνο που παίρνω. Μ’ αυτό ταξιδεύω. Τι θα κάνω τώρα;

-          να πάτε με το intercity
-          δε θέλω δεσποινίς να πάω με το intercity, αν ήθελα τόσα χρόνια μ’ αυτό θα ταξίδευα! εγώ θέλω να πάω με την κλινάμαξα! μπορώ;

Η κοπέλα με κοίταξε σαστισμένη. Κι εγώ με τη σειρά μου κοιτούσα λίγο αργότερα σαστισμένη την πρόσφατη ανακοίνωση του ΟΣΕ για την παύση των wagon-lit:

«Η εταιρεία ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την παρούσα στιγμή, στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης και εξυγίανσης της – κατ΄ επιταγή και του προσφάτως ψηφισθέντος νόμου 3891/2010- και του επανακαθορισμού και επανασχεδιασμού όλων των παρεχομένων υπηρεσιών της, με κύριο γνώμονα την εξάλειψη των ελλειμμάτων με ταυτόχρονη διατήρηση της βέλτιστης κατά το δυνατόν ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών, προτίθεται να καταργήσει την υπηρεσία κατάκλισης και εστίασης επιβατών στις κλινάμαξες και στα κλινοθέσια οχήματα».

Η αλήθεια είναι πως τη νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου 2011, Πέμπτη ήταν, η ελληνική κλινάμαξα που πρωτολειτούργησε το 1917, ταξίδεψε για τελευταία φορά. Τα δρομολόγια 505 & 504, Αθήνα - Θεσσαλονίκη είναι πια μια ανάμνηση για ’μας τους επιβάτες. Τα τσιγάρα που καπνίσαμε κρυφά στις καμπίνες μας, το μαξιλάρι που παίρναμε από το άλλο κρεβάτι για να ’χουμε δύο, τα σαπουνάκια μέσα στο ντουλάπι πάνω απ’ τον νιπτήρα, οι μικρές λευκές πετσετούλες, η ρυθμική κίνηση του βαγονιού μπρος-πίσω, μπρος-πίσω που μας νανούριζε, το φως από το κινητό  που ήταν στη σίγαση για να μην ενοχλεί αλλά που φώτιζε κάθε τόσο από ένα νέο μήνυμα εκείνου του μεγάλου έρωτα που στην πορεία χρεοκόπησε, τα αστέρια έξω απ’ το παράθυρο, φορές και το φεγγάρι, κάποιος που έβηχε διαρκώς στη διπλανή καμπίνα, το ξημέρωμα σε κάποιο εξοχικό σταθμό με παγωνιά, όλη η μαγεία της νύχτας και μαζί του ταξιδιού σε ράγες... πάνε όλα, εξατμιστήκανε! Γιατί; Για μια εταιρική απόφαση γραμμένη σε ξύλινη γλώσσα!  

Να το πάμε πολιτικά; Δε θέλω να το πάω πολιτικά, γιατί θα με πείτε αναρχική, που μεταξύ μας δεν είναι κι ολότελα ψέματα.   
Θα το πάμε συναισθηματικά άρα; Ε τότε, έτσι είναι, τι να πούμε;
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Στιγμές είναι όλα. Ατμός, που λέει κι ο Βέγγος.

Να πάρει ο διάολος, πασχαλιάτικα! λέω εγώ.


8.4.11

springtime

η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!


Και γιατί το λέω πως η πατρίδα ποτέ δεν πεθαίνει;
Γιατί το ελληνικό πνεύμα είναι αμίμητο!
Σε μια χώρα και πιο συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα, που οι απεργίες πλέον είναι κομμάτι της καθημερινότητας, μια παρέα σκέφτηκε κάτι και δημιουργικό και χρήσιμο: να φτιάξει ένα ενημερωτικό site για τις επικείμενες απεργίες, ώστε να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος τζάμπα και βερεσέ.
Μπαίνει λοιπόν κάθε ενδιαφερόμενος στο ημερολόγιο απεργιών και μαθαίνει ποια υπηρεσία θα δουλεύει την επομένη, ποια μέσα μεταφοράς θα παραμείνουν ακινητοποιημένα, ποιοι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στις θέσεις τους και ποιοι για καφέ κι έτσι τέρμα οι απορίες του είδους "ρε να κατέβω αύριο κέντρο ή θα'ναι το Σύνταγμα κλειστό; κι αν πάρω μαζί και τη γιαγιά μου να την πετάξω στο Ιπποκράτειο θα βρει η έρημη γιατρό ή πάλι όχι;"
Να΄στε καλά παιδιά που με τον κόπο σας μας βγάζετε απ' τους γνωστούς, επαναλαμβανόμενους μπελάδες! Τα θερμά μου συγχαρητήρια! Εγώ ήδη πρόσθεσα τη διεύθυνσή σας στους σελιδοδείκτες μου και κάθε πρωί πριν ξεκινήσω θα ρίχνω μια ματιά, καλού-κακού.

Σοβαρά βρε, δεν είναι ανέκδοτο! Ναι, πλέον έχουμε επίσημο ημερολόγιο απεργιών. Το θέμα, φίλοι μου, είναι πολύ σοβαρό. Και θα αποφύγω να θίξω το ζήτημα περισσότερο, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας. Ε, όλο και κάποιος εδώ μέσα θα ανακατώνεται με την πολιτική, όλο και κάποιος συνδικαλιστής θα υπάρχει, δεν μπορεί. Και η απεργία, έτσι όπως έχει η κατάσταση στη χώρα σήμερα, δεν εξυπηρετεί απολύτως τίποτα, με μόνη εξαίρεση τα συμφέροντα μερικών πολιτικάντηδων και άλλων τόσων συνδικαλιστών. Ίσως βέβαια κάποιους η απεργία, τους κάνει να νιώθουν καλύτερα με τα μέσα τους. Πως και καλά κάτι πετυχαίνουν μ' αυτό τον τρόπο, πως έτσι αντιστέκονται, πως περιφρουρούν τα δικαιώματά τους. Τρίχες κατσαρές! Βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί που αντιδρούν έστω και με τον μετριοπαθή τρόπο μιας 24ωρης απεργίας ή ακόμα πιο αστεία μιας ολιγόωρης στάσης εργασίας. Γιατί όπως και να το κάνουμε δίνουν ένα "χρώμα" στην πόλη. Εξαιτίας τους δημιουργείται μια βαβούρα, μια αναστάτωση, ένα κατιτίς που κάνει την Αθήνα να μοιάζει λιγότερο με νεκρούπολη. Ας μην πω όμως άλλα γιατί κάποιοι θα μου στεναχωρηθείτε και δεν είν' σωστό. Να πω καλύτερα ένα ανέκδοτο; Πιο ωφέλιμο θα 'ναι.


7.4.11

δεν υπάρχει!



Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε κι ένα ανέκδοτο.
Είναι ένας Γερμανός, ένας Έλληνας κι ένας Πόντιος. Ο Γερμανός ό,τι λέει το εννοεί, μεθυσμένος-ξεμέθυστος (όχι παιδιά, αυτή είναι σημαντική λεπτομέρεια), ο Έλληνας λέει ξεμέθυστος ό,τι να ’ναι προκειμένου να «τη βγάλει καθαρή» κάθε φορά (μεθυσμένος δεν είδαμε και δεν ξέρουμε) κι ο Πόντιος ό,τι του πουν το πιστεύει, εξ ου και Πόντιος. Διευκρινίζω, σ’ αυτό το ανέκδοτο αεροπλάνο δεν υπάρχει. Θέλετε κι αεροπλάνο; Άντε, να βάλουμε κι αεροπλάνο. Χατίρια δε χαλάω, το ξέρετε. Πάμε πάλι: Είναι ένας Γερμανός κι ένας Πόντιος σ’ ένα αεροπλάνο και κάνουν βόλτες. Ναι ρε παιδί μου, έχουν νοικιάσει εκεί ένα μικρό αεροπλανάκι και πετάνε γύρω-γύρω το Βενιζέλος. Βγάζουν γούστα, πως το λένε; Ο Γερμανός λοιπόν κάποια ώρα σωριάζεται απ’ τις πολλές μπύρες. Ο Πόντιος τρικλίζει κι αυτός από τις μπύρες αλλά όταν χτυπάει το κινητό καταφέρνει να απαντήσει. Είναι ο Έλληνας, απ’ το προηγούμενο ανέκδοτο. Τι θέλει; Ούτε αυτός ξέρει. Ασυναρτησίες λέει. Μάλλον βαριόταν κι είπε να πάρει τον Πόντιο να τον «δουλέψει» λίγο, να περάσει η ώρα του. Προσπαθεί να πείσει τον Πόντιο πόσο φίλο του τον νιώθει και τι ωραία περάσανε στο άλλο αεροπλάνο που ο Έλληνας τον έσπρωξε έξω. Το ’κανε λέει για να έχει ο Πόντιος την εμπειρία της ελεύθερης πτώσης. Για το καλό του, δηλαδή. Τώρα το πως σώθηκε ο Πόντιος απ’ το σπρώξιμο είναι ένα ανέκδοτο από μόνο του. Ο Πόντιος, παρά την κατάστασή του -γιατί εκτός απ’ τις μπύρες που ’χει κατεβάσει τώρα με τον Γερμανό, ο Πόντιος θυμίζω πως από τον Έλληνα επέζησε μετά από πτώση στο κενό- κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβει τι θέλει πάλι τώρα ο Έλληνας. Δεν προλαβαίνει πολλά όμως, γιατί ξαφνικά εμφανίζεται απ’ το πιλοτήριο το κεφάλι του πιλότου ουρλιάζοντας: «κλείστε τα κινητά, γιατί πηδάω με το αλεξίπτωτο και κάντε ύστερα ό,τι καταλαβαίνετε!!!». Ψιλοσυνέρχεται με τις φωνές ο Γερμανός και ρωτάει «φτάσαμε;». Που είναι δεν ξέρει. Να ’ναι σε πούλμαν; Να ’ναι σ’ ασθενοφόρο; Αν φτάσαμε τον απασχολεί. Όχι δε φτάσαμε. Μπυρίτσα; 


5.4.11

absolute beginners


«Κάθε αρχή και δύσκολη», λέει ο κανόνας.
Και ως κανόνας, έχει βέβαια τις εξαιρέσεις του.
Υπάρχουν, ας πούμε, συγκεκριμένα πράγματα που στο ξεκίνημά τους είναι παραμυθένια, στη διαδρομή μπάζουν νερά και στο τέλος ναυαγούν. Πάει το μυαλό σας πουθενά;

Σπάω το κεφάλι μου, που λέτε, το σπάω μήπως και βρω τη λύση στο πρόβλημα που με απασχολεί. Πως δηλαδή μπορεί να παραταθεί το παραμύθιασμα ει δυνατόν επ’ άπειρον. Έχω σκεφτεί απίθανα πράγματα, απάντηση όμως δε βρίσκω. Κι εσείς ρε παιδιά δε βοηθάτε. Βοηθήστε λίγο. 


4.4.11

μικροί ήρωες




Ό,τι έχει καθένας στη ζωή αυτή, παίδες.
Άλλος έχει χρήμα, άλλος γνώσεις, άλλος το χαμόγελο της επιτυχίας, άλλος λαχταριστά οπίσθια...

Άλλος πάλι έχει περίσσευμα ψυχής!
Που το πάω ε;
Το πάω σ’ αυτούς τους ωραίους τύπους, θηλυκούς κι αρσενικούς, που με μια λέξη λέγονται εθελοντές.

Ο εθελοντισμός είναι μία έννοια-ομπρέλα, κάτω απ’ την οποία χωράνε πάσης φύσεως δραστηριότητες. Απ’ το να κολλάει κανείς γραμματόσημα σε φακέλους μέχρι του να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός όποτε παραστεί ανάγκη ή ακόμα να προσφέρει το αίμα του εν ζωή ή τα όργανά του μετά θάνατον, αυτός που δίνει χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα θεωρείται εθελοντής.

Εθελόντρια είναι άρα κι η κοπελιά που καθυστερεί στη δουλειά της προκειμένου να βοηθήσει το χτυπημένο σκυλί που παράτησε αιμόφυρτο ο ασυνείδητος προπορευόμενος οδηγός, εθελοντής κι ο νέος που ντύνεται μετά από ειδική εκπαίδευση τη στολή του Σαμαρείτη και με το τζιπάκι του Ερυθρού Σταυρού τρέχει να προσφέρει φροντίδα π.χ. στα θύματα μιας φυσικής καταστροφής.  

Στη χώρα μας, που μετρά είκοσι έξι αιώνες παράδοσης στον εθελοντισμό, οι εθελοντές σήμερα αναλογούν μόλις στο 0,4% του πληθυσμού. Έχουμε, δεν έχουμε 30.000 εθελοντές συνολικά. Λίγο φταίει που ως λαός είμαστε μαθημένοι να προσφέρουμε στα στενά πλαίσια της οικογένειας αλλά όχι και ευρύτερα στην κοινότητα κι άλλο λίγο φταίει που στην Ελλάδα οι εθελοντές αντιμετωπίζονται με λιγότερο σεβασμό απ’ ότι στις προηγμένες χώρες, απλώς σαν «τζάμπα εργατικά χέρια» δηλαδή, σαν «τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν».

Ενώ ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών βάφτισε το 2001 «διεθνές έτος εθελοντισμού», η προφανής αξία της εθελοντικής εργασίας οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στο να χαρακτηρίσει τη φετινή χρονιά «ευρωπαϊκό έτος εθελοντισμού», για να τιμήσει τους εθελοντές της ώστε να αναθερμάνει έτσι την πίστη τους στην ιδέα του «προσφέρειν» και βέβαια μη μπα κι έτσι δελεαστεί κάνας ακόμα άνθρωπος και προστεθεί στο δυναμικό των Ευρωπαίων εθελοντών.  

Γιατί μπορεί οι εθελοντές να είναι άμισθοι, αλλά ανιδιοτελής άνθρωπος σε τούτο τον πλανήτη δεν έχει γεννηθεί, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν δεν έχουν απολαβές, π.χ. στέγη, τροφή, πρακτικές διευκολύνσεις ή έστω κύρος, αναγνώριση, τιμητικές διακρίσεις, οι εθελοντές δεν έχουν κίνητρα κι ως εκ τούτου το ενδιαφέρον τους σύντομα ατονεί. Η προσφορά στο όνομα μιας ιδέας χωρίς κανένα απολύτως προσωπικό όφελος είναι αδύνατο να διαρκέσει, γιατί ο επίσημος εθελοντισμός (ο ανεπίσημος είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) είναι κατ’ ουσίαν εργασία, δηλαδή μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται. Και τι είναι η εργασία που δεν αμείβεται ούτε υλικά ούτε ηθικά, αν όχι τιμωρία; Πόσες πια τύψεις να έχει κανείς να κοιμίσει;

ό,τι πρέπει!




Νύχτα Σαββάτου.
Μόλις έχεις μπει σ’ ένα κατάμεστο ροκάδικο μπαράκι στο Γκάζι και ψάχνεις να δεις που βρίσκεται ο τύπος που γνώρισες προσφάτως, με τον οποίο έχεις (το πρώτο επίσημο) ραντεβού.
Ο νέος είναι λίγο πιο νέος απ’ όσο ίσως θα ’πρεπε, αλλά αυτό συγχωρείται μιας και επίσης είναι έξυπνος, πνευματώδης, ετοιμόλογος, επαρκώς καλλιεργημένος και εμφανισιακά όχι τέρας. 
Μια χαρά, δηλαδή.

Τον εντοπίζεις, τον πλησιάζεις, χαμογελάς και παρατηρείς ότι σου χαμογελάνε... δύο. Ναι, σωστά κατάλαβες. Είχε τη λαμπρή ιδέα να κουβαλήσει μαζί κι ένα φίλο του. Παραγγέλνεις το ποτό σου, κομπιάζοντας κάπως καθώς λες στον barman «μία absolute σόδα», γιατί ταυτόχρονα σκέφτεσαι πόσο βλάκας τέλος πάντων μπορεί να είναι ένας άντρας κι έπειτα επιχειρείς να κουβεντιάσεις με την παρέα σου μέσα στη χλαπαταγή. Μ’ αυτόν που είχες ραντεβού κουτσά-στραβά συνεννοείσαι. Με τον άλλο όμως δεν καταλαβαίνεις γρι. Ξαναρωτάς αυτό που θες σχεδόν ακουμπώντας το αυτί του, λαμβάνεις όμως πάλι την ίδια συγκεχυμένη απάντηση: «άι... ντέρεκ...  τζέρμανι... ίνγκλις;».

Πάνω που σκέφτεσαι πως άκρη δε θα βγει κι ετοιμάζεσαι να ζητήσεις τη διαμεσολάβηση του άλλου, θεωρώντας πως το παλικάρι είναι τουλάχιστον μεθυσμένο (έτσι κι αλλιώς, αυτό το βλέμμα μόνο ξενέρωτο άνθρωπο δε θυμίζει), ο υποψήφιος «γαμπρός» επεμβαίνει χαρωπός-χαρωπός και εξηγεί πως ο φίλος του είναι Γερμανός, πως τον λένε Derek και πως για να μιλήσεις μαζί του θα πρέπει να ξεσκονίσεις τα αγγλικά σου.

Η βραδιά προχωράει, η βότκα στο μαγαζί είναι καθαρή και ρέει άφθονη, η μουσική είναι του γούστου σου, το ίδιο και ο κύριος απέναντί σου. Όχι αυτός που περίμενες να βρεις, ο άλλος, ο αναπάντεχος. Ο ψηλός ντε, με τα μπράτσα, τα διάφανα μάτια κι αυτό το ακαθόριστο ύφος μεταξύ ευφορίας και λιποθυμίας.

Στο ενδιάμεσο, έχεις φροντίσει να μάθεις τα βασικά. Δηλαδή, ηλικία, ιδιότητα, πόσο θα μείνει στην Ελλάδα, πόσες ώρες είναι η πτήση μέχρι Γερμανία και βέβαια αν είναι μόνος στη ζωή. Έχουμε και λέμε λοιπόν: τριάντα επτά ετών, επαγγελματίας drummer, θα μείνει στην Αθήνα άλλες τρεις μέρες, από την πόρτα σου στη δική του είναι μετρημένες εφτά ώρες με το ταξί μαζί και ναι, υπάρχει Θεός! ο τύπος είναι αδέσμευτος.

Την τρίτη φορά που το προγραμματισμένο ραντεβού σου επισκέπτεται το μπάνιο (ε, βλέπεις, οι μπύρες τα ’χουν αυτά...) εσύ βυθίζεσαι σε περισυλλογή. Απ’ τη μία λες «με drummer δεν τα ’χα ούτε στα νιάτα μου, μ’ άλλα λόγια... δεν έχει τι να βάλει η γριά στο καρναβάλι!», απ’ την άλλη εύχεσαι εις υγείαν καταπίνοντας με μιας το σφηνάκι που μόλις σου πρόσφερε ο Derek. Βρε τον Derek!

Και σε ρωτάω: τι κάνεις; Ο άλλος είναι στην τουαλέτα. Τούτος δεν είναι ό,τι να ’ναι, είναι ό,τι πρέπει. Κι έχεις να κάνεις sex από τότε που λειτουργούσαν ακόμα στην Ελλάδα τα μαντεία. Και τρία εικοσιτετράωρα είναι σύνολο εβδομήντα δύο ώρες. Και μ' αυτά που υπολογίζεις πως πίνει αυτός, στο ημίφως τις δικές σου τις ατέλειες δε θα τις δει και πάμε και στοίχημα. 
Τι κάνεις; Για πες.   

3.4.11

equaleyes




δύο δικά μας παιδιά 
δύο φίλοι, οι Spy και Priamos 
ένωσαν προ δεκαετίας τις μουσικές τους δυνάμεις 
κι έτσι προέκυψε το σχήμα «equaleyes»
η δουλειά τους είναι ένα αμάλγαμα  
electronica, ambient και trip-hop
προσωπικά, βρίσκω τη μουσική τους πολύ συμπαθητική! 


Sarah Kay


Το πρωί πίναμε καφέ στην ταράτσα του «Μπενάκη», παρέα με μια αγαπημένη φίλη που σε λίγο παντρεύεται τον καλό της. Ακούγαμε από κάτω τη φιλαρμονική που συνόδευε τους τσολιάδες στην Κυριακάτικη αλλαγή της φρουράς, μισοκλείναμε τα μάτια στον τρελό ήλιο, γελούσαμε με την καρδιά μας ως συνήθως και λέγαμε για μουσελίνες, οργάντζες, ψηλοτάκουνα πέδιλα, λινά κοστούμια, ξυπόλυτους χορούς πάνω στο γρασίδι και θέματα λίγο-πολύ κοριτσίστικα.

Με πιάσανε κι εμένα οι τρυφεράδες μου και θυμήθηκα εκείνο το λατρεμένο άλμπουμ των παιδικών μου χρόνων με τα πολυπόθητα αυτοκόλλητα που έπαιρνα μέσα σε φακελάκια απ’ το ψιλικατζίδικο, ελπίζοντας να πετύχω κάποιο καινούργιο. Αλλιώς, αντάλλαζα τα διπλά μου με άλλα κοριτσάκια στο σχολείο. Γιατί βέβαια όλες μας συλλέγαμε μανιωδώς τις τυπωμένες ζωγραφιές της περίφημης Sarah Kay που με τις ρομαντικές φιγούρες της έγινε βαθύπλουτη. Βέβαια, πάντα μου ξέμεναν μερικά διπλά και το άλμπουμ ουδέποτε γέμισε. Ούτε ξέρω τι απέγινε τελικά. Αλλά είχα περάσει ώρες ξεφυλλίζοντάς το, σαν να ’ταν το πιο πολύτιμο απόκτημα στη γη.

Πόσο θα ’θελα να μου επιτρεπόταν ακόμα να δίνω τόση σημασία σε μερικά αυτοκόλλητα χαρτάκια. Και πιο πολύ, πόσο θα ’θελα η ευτυχία μου να εξαρτάται και τώρα από τέτοιες ασήμαντες χαρές. Το προσπαθώ βέβαια και μερικές φορές το καταφέρνω κιόλας, αλλά όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο...

Πάντως, ωραία Κυριακή σήμερα, τη χάρηκα!

It is by doing whatever, that one becomes whoever...



et voila odiusx:

Ο τίτλος αυτού του post είναι ακριβώς το moto του ανθρώπου που μπορεί εύκολα να κάνει έξαλλους όσους δε γνωρίζουν από χιούμορ!
Μιλώ βέβαια για τον Remi Gaillard, τον μουρλαμένο Γάλλο που κλέβει συχνά την παράσταση, εμφανιζόμενος απρόσκλητος σε μεγάλες αθλητικές  διοργανώσεις, τηλεοπτικά shows και πολιτικές συγκεντρώσεις.

Ο 36χρονος σήμερα Remi είναι γνωστός σ’ όλο τον κόσμο για τα εξωφρενικά του αστεία. Τα βιντεάκια του στο YouTube μετρούν... αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια «χτυπήματα»!
Ο Remi βέβαια συχνά βρίσκει τον μπελά του μ’ αυτά που κάνει.
Άλλωστε, είναι ακραίος, δε διστάζει να ενοχλήσει και τα βάζει ακόμα και με την αστυνομία! Στο δεύτερο video που ακολουθεί θα τον δείτε να εισβάλλει σ΄ ένα γήπεδο golf. Ο ιδιοκτήτης του χώρου δεν εκτίμησε καθόλου το αστείο και με το μπαστούνι, του κατάφερε ένα άσχημο χτύπημα στο πόδι.

Καρπαζοεισπράκτορας κάποιες φορές, που και που όμως ο φίλος μας ο Remi τα κονομάει κιόλας. Για παράδειγμα, έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές διαφημίσεις της «Pepsi», της «Durex», της «LG», αλλά και του αναψυκτικού «Οrangina».
Όχι άδικα. Φαντάζεστε εσείς να ψωνίζετε αμέριμνοι και οι διάδρομοι του super-market να μετατραπούν έξαφνα σε ζωντανό pac-man;
Ή να θέλετε να πάτε στη δουλειά σας, αλλά το αυτοκίνητο να μην προχωράει επειδή πιο μπροστά καταμεσής του δρόμου κινείται αργά-αργά ένα γιγάντιο σαλιγκάρι;
Ευτυχώς για τον Remi τρέχει γρήγορα. Αλλιώς θα ’τρωγε ποοολύ ξύλο! Και θα ’ταν κρίμα, γιατί είναι ωραίος. Τρελός, αλλά ωραίος τρελός! Τους θέλουμε αυτούς. Συμφωνείτε; 




2.4.11

David, ο εθνοσωτήρας!


David Copperfield

Ευτυχώς, σε κάθε τομέα υπάρχει ο πρώτος!
Στα μαθηματικά, ας πούμε, είναι ο Albert, στη ζαχαροπλαστική ο Στέλιος, στο sex ο Manuel, στον πλανήτη ο Barack και στη μαγεία βέβαια ο David.
Σ’ αυτόν τον τελευταίο θέλω να σταθώ λίγο.
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλώς νομίζω πως ως έθνος τον χρειαζόμαστε.
Οι Αμερικανοί χαζοί είναι που του ’δωσαν την άλλη φορά να εξαφανίσει το άγαλμα της ελευθερίας;
Χαζοί; Και κυβερνάνε τόσα χρόνια όλη τη γη;
Βέβαια, αν του ’χαν δώσει και τους πύργους... πολύς κόσμος θα την είχε γλιτώσει. Αλλά αυτό προτίμησαν να το κάνουν αλλιώς. Δικό τους θέμα.
Τες πα, που λέει κι η κόρη μου.

Λέω λοιπόν να τον φέρουμε κατά ’δω τον David, να τον πάμε στο Σύνταγμα, να του δείξουμε εκείνο το παλιό, μακρόστενο, κιτρινωπό κτίριο διαγωνίως απέναντι της Μεγάλης Βρετανίας και να του αναθέσουμε να το εξαφανίσει μαζί με όλο το περιεχόμενό του, άψυχο και έμψυχο!
Τόσα χρόνια ο μάγος ένα λάθος δεν έχει κάνει.
Ό,τι εξαφανίζει το ξαναφέρνει πίσω ύστερα.
Κι αυτό τι έχει να λέει;
Πως βάσει πιθανοτήτων μια απ’ τις επόμενες φορές κάτι θα εξαφανιστεί δια παντός.
Άνθρωπος είναι κι αυτός, δε δικαιούται ένα λάθος;
Και τι; Εμείς θα του κακιώσουμε του David άμα το λάθος συμβεί σε ’μας;
Όχι ρε παιδί μου. Αφού είμαστε «έξω καρδιά» ως λαός. 
Έχουμε συγχωρήσει εμείς... άλλα κι άλλα!!! 
Θα κολλήσουμε σ’ αυτό; 
Άμα, λέμε άμα, γίνει τέτοιο λάθος και μείνει η πάνω πλευρά του Συντάγματος αλάνα, την κάνουμε συναυλιακό χώρο, που λέει ο λόγος, να έχει το σημείο και κάποια χρησιμότητα.
Λοιπόν, να του στείλω αμέσως τώρα πρόσκληση ή να περιμένω μήπως θέλετε να προσθέσετε κι εσείς κάτι; 

Πάρτε μια γεύση, πως είναι να κοιτάς κάτι και να μη το βλέπεις πια. Παρακαλώ, πάρτε...

1.4.11

Απρίλης τρομοκράτης!

μονομάχος



Χτυπάει η πόρτα πριν λίγο, ανοίγω κι εγώ σαστισμένη μες στα μεσάνυχτα και τι να δω; ο Απρίλιος!
Μάρτιος λέει, τέλος. Πολύ λυπάμαι, ομολογώ, γιατί ήταν από τους καλύτερους μήνες που έχω να θυμάμαι...  

Τι ήθελα να πω όμως; Α ναι.
Ήθελα να πω πως οι άνθρωποι, προκειμένου να διευκολύνουμε τη σκέψη μας, έχουμε την τάση να κατηγοριοποιούμε διαρκώς. Λέμε για παράδειγμα «ψάρια» και εννοούμε οτιδήποτε ζει στο νερό. Μέγα λάθος. Διότι ψάρι από ψάρι έχει τεράστιες διαφορές.

Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ στο αγαπημένο μου ψάρι, που δεν είναι άλλο από τον μονομάχο. Κανονικά, λέγεται «betta splendens», αλλά το «μονομάχος» νομίζω του ταιριάζει καλύτερα.  

Κάποτε είχα ένα μονομάχο δικό μου. Σαν αυτόν της φωτογραφίας. Ήταν πολύ ωραίος! Ζούσε μέσα σ’ ένα μεγάλο βάζο και έδειχνε ευτυχής. Στη συνέχεια βέβαια, ένας μ... μην τον πω, μου τον πέταξε στη θάλασσα. Τι να γίνει; Ο κόσμος είναι διάσπαρτος από μ... μην τους πω. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κι αυτοί. Ιδίως όταν έρχονται νωρίς. Έτσι έχει κανείς ικανό συγκριτικό μέτρο για μετά.

Για να καταλάβετε, οι μονομάχοι δε ζουν στη θάλασσα. Είναι ψάρια του γλυκού νερού. Αρκούνται δε σε μια μικρή ποσότητα νερού. Βρύσης νερό, no problem. Μια γυάλα είναι μια χαρά, ενήλικοι άλλωστε δεν ξεπερνούν τα 6 εκατοστά σε μήκος. Όχι πως ένα μεγαλύτερο ενυδρείο τους κακοπέφτει, απλώς θα πρέπει να το ’χουν κατάδικό τους. Βλέπετε, δεν τα πάνε καλά με τα άλλα ψάρια. Για αρσενικούς μονομάχους κουβεντιάζουμε, εντάξει; Τα θηλυκά είναι φιλήσυχα, αλλά δεν συγκρίνονται με τους εντυπωσιακούς αρσενικούς με όλο αυτό το πλουμίδι που κουβαλάνε, το οποίο σκοπό έχει βέβαια να τρομάζει τον αντίπαλο στη διάρκεια του καυγά.

Άρα, αν επιχειρήσετε να βάλετε παρέα στο μονομάχο σας, απλώς θα βρείτε μετά την παρέα ακίνητη. Το πράγμα βέβαια αλλάζει τελείως αν η παρέα είναι θηλυκή, της ίδιας ράτσας. Τότε μπορείτε να προσθέσετε στο ενυδρείο όσα θηλυκά θέλετε, ο αρσενικός θα είναι πανευτυχής. Όσο πιο πολλά θηλυκά τριγύρω, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες του τύπου τι να τον ταΐζετε, τι καθαριστικό του ταιριάζει, πόσο θ' αντέξει κτλ. Όχι. Αντιλαμβάνομαι πως έχετε κουραστεί να διαβάζετε για ψάρια. Τη μία ο Χάρχας, την άλλη ο Μονομάχος, ε ναι, το ’χω παρακάνει. Μέχρι κι εγώ η ίδια το κατάλαβα. Τέλος λοιπόν. Αλλάζω θέμα πάραυτα! Θα ασχοληθώ με άλλα ζωάκια. Να σας πω για τον κόκκορα; Ξέρω.  



Ναι, όχι, δεν τελείωσα.
Βλέπω, που λέτε τον Απρίλιο να στέκει στην εξώθυρα.
- Απρίλιος, μου λέει
- Ήρθες νωρίς, λέω. Σε 10΄ μπαίνεις. Ξεκουμπίδια!
Ήταν δώδεκα παρά δέκα, καταλάβατε; Κι εγώ ήθελα να ζήσω τον Μάρτιο μέχρι εξαντλήσεως.
Αλλά, βρε παιδιά, παρά το πένθος μου για τον αγαπημένο μήνα... με το που τον είδα τον Απρίλιο, τι να πω; τα 'χασα! Εννιά μποφόρ ο φετινός Μάρτιος, αλλά ο Απρίλιος προβλέπω να αγγίζει τα δέκα!
Δεν κάνω πλάκα. Θα δείτε...