Ακριβώς πριν από είκοσι
τρία χρόνια, προχωρήσαμε όλοι μαζί ένα βήμα
μπροστά!
Ήταν τότε που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποχαρακτήρισε την
ομοφυλοφιλία, δηλώνοντας δημόσια πως δεν αποτελεί ψυχική νόσο ή διαταραχή. Μέχρι
τότε και για σχεδόν μισό αιώνα, η ψυχιατρική επενέβαινε για να «γιατρέψει» τα άτομα
με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Η ψυχιατρική άλλωστε είναι ένας κλάδος ολότελα διαφορετικός από τους υπόλοιπους της ιατρικής επιστήμης. Όπως εξηγεί
η καθηγήτρια ψυχολογίας και εγκληματολογίας του Παντείου πανεπιστημίου, Φωτεινή
Τσαλίκογλου:
«Η ψυχιατρική εκφράζει το σύνολο των μέσων και των τεχνικών που χρησιμοποιεί η
κοινωνία για να αναμορφώσει τα άτομα εκείνα που εκδηλώνουν αποκλίνουσες δομές
συμπεριφοράς. Γίνεται συνεπώς κατανοητός ο λόγος για τον οποίο τα κριτήρια της
ψυχικής ασθένειας δεν διαμορφώνονται με βάση επιστημονικά κριτήρια
αντικειμενικού κύρους, αλλά με βάση ένα κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο
φυσιολογικότητας».*
Φυσικά όμως, δεν είναι η
ψυχιατρική το μοναδικό εργαλείο ελέγχου που διαθέτει η κοινωνία για να
περιφρουρήσει τα εκάστοτε συμφέροντά της. Γι αυτό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα εξακολουθεί
να δίνει σκληρές μάχες για τη διασφάλιση του σεβασμού των δικαιωμάτων των μελών
του.
Προφανώς, στην Ευρώπη οι
συνθήκες για τους ομοφυλόφιλους ίσως δεν είναι ακόμα παντού ιδανικές, πάντως
δεν είναι το ίδιο επικίνδυνες με το πρόσφατο παρελθόν και βέβαια με κράτη σε άλλες
ηπείρους, όπου μέχρι σήμερα αν διαπιστωθούν οι ομοφυλοφιλικές τάσεις κάποιου, αυτός
εξακολουθεί να έρχεται αυτομάτως αντιμέτωπος με ποινικές διώξεις (πρόστιμα,
φυλακίσεις, έως και με τη θανατική ποινή).
Κατά συνέπεια, η σημερινή
μέρα, ορθώς έχει κηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας. Είναι πολύ μεγάλη
ακόμα η διαδρομή που οφείλει να διανύσει η ανθρωπότητα μέχρι να αποκατασταθεί,
αν αποκατασταθεί, κάποτε η δικαιοσύνη.
Ως τότε, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα.
Γιατί η ομοφοβία, στην ακραία της μορφή υπερβαίνει ακόμα και το αδυσώπητο πρόσωπο
του Νόμου. Ισοδυναμεί με τα εγκλήματα για τα οποία άλλοτε μαθαίνουμε και συνήθως
όχι, σε βάρος ομοφυλόφιλων.
Στους νεότερους ίσως ακούγεται
αδιανόητο, είναι όμως ολότελα αληθινή συνθήκη.
Καθημερινά, άνθρωποι εξακολουθούν να δέχονται βίαιες επιθέσεις, να τραυματίζονται ή και να δολοφονούνται,
απλώς και μόνο εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους.
Κι επειδή στη χώρα μας ζούμε δυστυχώς την επάνοδο
του φασισμού, θα γίνω λίγο πιο παραστατική και άρα δυσάρεστη, σκοπίμως, για να επικοινωνήσω
πιο αποτελεσματικά το δράμα των ομοφυλόφιλων, το οποίο σε πολύ κόσμο είναι
εντελώς άγνωστο. Αντέχετε; Ελπίζω.
Τις περιγραφές που
ακολουθούν τις είχα βρει στο διαδίκτυο πριν έξι χρόνια, τότε που μελετούσα, για
πρώτη φορά συστηματικά, το περιθώριο της κοινωνίας, το "λούμπεν προλεταριάτο", όπως ονομάζεται. Όλες τους αφορούν επιθέσεις σε τρανσέξουαλ
(ομοφυλόφιλους που είχαν υποβληθεί
σε εγχείρηση αλλαγής φύλου) και προφανώς όλες προέρχονται
από αληθινά περιστατικά, μιας περιόδου σχεδόν δέκα ετών. Ιδού λοιπόν οι εκδηλώσεις "φυσιολογικών" πολιτών έναντι "ανώμαλων":
«...τη μαχαίρωσαν στο μάτι... τη χτύπησαν, την ακρωτηρίασαν και την άφησαν
να πεθάνει... τη μαχαίρωσαν κατευθείαν στην καρδιά... την πέταξαν από το
παράθυρο του δωδέκατου ορόφου... της τρύπησαν το συκώτι, τους πνεύμονες και το
στομάχι με ξίφος που έχωσαν στον πρωκτό της... τη μαχαίρωσαν πισώπλατα εκατόν
είκοσι μία φορές... τη μαχαίρωσαν στο πρόσωπο και στο λαιμό σαράντα δύο
φορές... της έλιωσαν το κεφάλι με βαριοπούλα… την έπνιξαν και ακρωτηρίασαν το
νεκρό σώμα της... τη βασάνισαν επί πολλές ώρες, της έκοψαν τα γεννητικά όργανα,
τα χέρια και τα πόδια και την αποκεφάλισαν... την πυροβόλησαν στα γεννητικά
όργανα και την άφησαν να πεθάνει σε μία χωματερή... την έκαψαν ζωντανή...»
Αυτό λοιπόν είναι το πορτραίτο της
ομοφοβίας. Και εναντίον αυτής της βάρβαρης πραγματικότητας γιορτάζουμε σήμερα. Δηλαδή «οι εκ δεξιών» γιορτάζουμε, γιατί «οι
εξ αριστερών»… δε νομίζω πως χαίρονται ιδιαίτερα με τη σημερινή γιορτή. Δε μας κόφτει όμως. Μας κόφτουν μόνο αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε.
* Βλ. «Ο μύθος του επικίνδυνου ψυχασθενή», εκδ.
Παπαζήση, 1987, σελ. 115
