Χρειαζόμαστε πάντα νέες
προκλήσεις και τις συνακόλουθες ελεγχόμενες αντιδράσεις στρες, για να μπορούμε
να προσαρμοζόμαστε όλο και πιο καλά στις πολύπλευρες απαιτήσεις του βιωματικού μας
κόσμου. Όταν, μετά απ’ αυτό, τυφλωμένοι από την επιτυχία των προσπαθειών μας σε
επιμέρους τομείς, αρχίζουμε να γινόμαστε άκαμπτοι κι απρόσεκτοι, να υπερτιμάμε
τον εαυτό μας και να θεωρούμε πως όλα μπορούμε να τα ελέγξουμε και να τα
διαχειριστούμε, τότε χρειαζόμαστε επίσης αυτό το έμμονο αίσθημα φόβου, απόγνωσης
και αδυναμίας δράσης, καθώς και τη συνακόλουθη αντίδραση στρες, με τις αποσταθεροποιητικές
επιδράσεις επί των σχηματισμών διασυνδέσεων που είναι εγκατεστημένοι μέσα στον
εγκέφαλό μας.
Πως αλλιώς θα κατορθώναμε
να ξεφύγουμε απ’ τους δρόμους που ακολουθούν ως τώρα η σκέψη, η αίσθηση και οι
ενέργειές μας και ν’ αναζητήσουμε νέους; Την αντίδραση στρες δεν την έχουμε για
να αρρωσταίνουμε, αλλά για να μπορούμε να αλλάζουμε. Τότε μόνο αρρωσταίνουμε, όταν
δεν αξιοποιούμε τις ευκαιρίες που αυτή μας προσφέρει. Όταν αποφεύγουμε τις προκλήσεις
που μας προσφέρει η ζωή, όπως κι όταν επιζητούμε μόνο πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις.
Όταν αρνιόμαστε να δεχθούμε τον φόβο και να ομολογήσουμε την αδυναμία μας να
αντιδράσουμε, όπως κι όταν είμαστε ανίκανοι να αναζητήσουμε νέους δρόμους για
να τους κάνουμε βατούς. Κι αυτά ισχύουν εξίσου για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά
και για τις κοινότητες και τις κοινωνίες που συνθέτουν όλοι οι άνθρωποι μαζί.
Βιολογία του φόβου
μτφ.
Μαριπόλα Κολοκοτσά
εκδ. Πολύτροπον,
2007
σελ. 111
