Κάθεσαι σε ινδικό να φας ένα μπασματάκι τέλος πάντων και φυσικά
ακούγονται οι ανάλογες μουσικές. Μετά από λίγο, εμφανίζεται στο τραπέζι ένα μάνγκο
τσάτνεϊ… επιεικώς θεϊκό! Χάβεις λοιπόν κι ακούς. Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο.
Μιλάει κι ο τύπος βέβαια, λέει εκεί διάφορα για τη δουλειά του. Εσένα όμως σιγά-σιγά
αρχίζουν και τρέμουν και τα χέρια. Τρέμουν και τα πόδια, αλλά είναι κάτω απ’ το
τραπέζι, δε φαίνονται. Και κάποια ώρα σε ρωτάει τη γνώμη σου για κάτι κι αντί ν’
απαντήσεις, λες «δεν έχει και ψίχα αυτό το ψωμί ρε γαμώτο!». Ο απέναντι αναρωτιέται τι τη θες την ψίχα. «Να
τη βάλω στ’ αυτιά!», εξηγείς. Παρεξηγεί όμως και σπεύδεις να καθησυχάσεις: «Όχι
γι αυτά που λες εσύ, παιδί μου… πες μου πάλι τι με ρώτησες».
