Όσο ο Νεκτάριος ετοίμαζε
το ευφάνταστο ντεκόρ για τη φωτογράφιση της δικής του μαρμελάδας μανταρίνι (βλ. πρώτη φωτο), εγώ
πειραματιζόμουν με μια καινούργια γεύση, τη μαρμελάδα Αραπίνα (βλ. δεύτερη φωτο). Κι αυτή μανταρίνι
είναι, με τη διαφορά ότι προέκυψε ένα τηλεφώνημα την ώρα της τελευταίας της βράσης,
λίαν ενδιαφέρον και… αυτά τα μαυράκια που έχει μέσα, τα βλέπετε; E, αυτά είναι
από τον πάτο της κατσαρόλας, που κόλλησε η μαρμελάδα. Συν του ότι κόχλαζε μετά μ’ έναν αλλόκοτο
τρόπο κι ήμουν εγώ σα μάγισσα από πάνω κι ανακάτευα, μήπως και τη σώσω. Κι έτσι
σκούρα που ήτανε, τρόμαξα προς στιγμήν πως η μαρμελάδα θα πετιόταν. Όχι όμως! Μάλιστα,
έχει μία γεύση γκουρμέ, ανεπανάληπτη! Πως είναι το καζάν ντιπί; Έτσι κάτι. Έχει μια γεύση καραμέλας εκπληκτική.
Επιπλέον, έχει και μια γεύση καπνιστή. Φοβερή! Αυτή λοιπόν είναι η Αραπίνα. Θα 'χει μεγάλο σουξέ, είναι σίγουρο.
Νεκτάριε, είδες η δασκάλα
σου; Ακόμα και τα λάθη της, είναι πετυχημένα. Μην απογοητεύεσαι όμως, παιδί μου. Εδώ που είσαι
ήμουνα… Σιγά σιγά.
