Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε σήμερα από τον ποιητή και πεζογράφο, Φαίδωνα Θεοφίλου, στον "τοίχο" του, στο facebook.
ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ
Ποτέ δεν με ενδιέφερε «το πολύ» στην υλική του
διάσταση.
Είτε κάποτε που το είχα σε επάρκεια είτε τώρα που δεν το έχω. Αντίθετα το ΛΙΓΟ, ασκούσε μια μαγεία πάνω μου, όπως η ΖΩΗ…
Τι θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει;
Είτε κάποτε που το είχα σε επάρκεια είτε τώρα που δεν το έχω. Αντίθετα το ΛΙΓΟ, ασκούσε μια μαγεία πάνω μου, όπως η ΖΩΗ…
Τι θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει;
Ένα πιάτο φαΐ, αισθήματα, λιακάδα και βροχή.
Το μόνο «πολύ» που υπάρχει στη ζωή μου είναι η αγάπη. Η διάχυτη αλλά και η εστιασμένη αγάπη. Με αιτία και χωρίς αιτία. Η αγάπη που έχει τα δικά της μαθηματικά, και όσο ξοδεύεται, αντί να μειώνεται μέσα σου, αυξάνει τη δύναμή της.
Έτσι, με κάνει να τρώω το πιάτο φαΐ, με αίσθηση χαράς γάμου. Όσο λιτό κι αν είναι. Με κάνει να ζω τη λιακάδα και τη βροχή σαν γιορτές και να ζωγραφίζω πάλι τα αισθήματά μου καλύτερα από πριν. Όχι λίγες φορές, η αγάπη μετουσιώνεται εντός μου σε ερωτική θέαση της ζωής και των ανθρώπων.
Αγάπη, διακριτική, σταθερή, υφέρπουσα και εμφανής, προστατευτική και επαινετική, που συχνά συγκρούεται με την αλήθεια, αλλά πάντα παραμένει ολόδροση και κραταιά.
Α! κι άλλο ένα «πολύ» στη ζωή μου: Η σκέψη, αντάμα με την αισθαντικότητα, που περιπλανιούνται σε αλητήριους περιπάτους στα απέραντα λιβάδια αλλά και τα γκρέμνα του Νου.
Αυτές τις περιπλανήσεις θέλω να τις αποστάζω στο «ΛΙΓΟ» και ακριβό.
Ας είναι. Φαίνεται πως σήμερα περιπλανήθηκα μόνο στα λιβάδια του Νου, αποφεύγοντας τα γκρέμνα του…
© Φαίδων Θεοφίλου
* ούτε ο τίτλος της ανάρτησης γράφτηκε από μένα, ήταν το πρώτο σχόλιο κάτω από τη δημοσίευση του Φαίδωνα Θεόφιλου στο facebook, γραμμένο από τον φίλο του, Αλέξιο Κατσούγκρη
Το μόνο «πολύ» που υπάρχει στη ζωή μου είναι η αγάπη. Η διάχυτη αλλά και η εστιασμένη αγάπη. Με αιτία και χωρίς αιτία. Η αγάπη που έχει τα δικά της μαθηματικά, και όσο ξοδεύεται, αντί να μειώνεται μέσα σου, αυξάνει τη δύναμή της.
Έτσι, με κάνει να τρώω το πιάτο φαΐ, με αίσθηση χαράς γάμου. Όσο λιτό κι αν είναι. Με κάνει να ζω τη λιακάδα και τη βροχή σαν γιορτές και να ζωγραφίζω πάλι τα αισθήματά μου καλύτερα από πριν. Όχι λίγες φορές, η αγάπη μετουσιώνεται εντός μου σε ερωτική θέαση της ζωής και των ανθρώπων.
Αγάπη, διακριτική, σταθερή, υφέρπουσα και εμφανής, προστατευτική και επαινετική, που συχνά συγκρούεται με την αλήθεια, αλλά πάντα παραμένει ολόδροση και κραταιά.
Α! κι άλλο ένα «πολύ» στη ζωή μου: Η σκέψη, αντάμα με την αισθαντικότητα, που περιπλανιούνται σε αλητήριους περιπάτους στα απέραντα λιβάδια αλλά και τα γκρέμνα του Νου.
Αυτές τις περιπλανήσεις θέλω να τις αποστάζω στο «ΛΙΓΟ» και ακριβό.
Ας είναι. Φαίνεται πως σήμερα περιπλανήθηκα μόνο στα λιβάδια του Νου, αποφεύγοντας τα γκρέμνα του…
© Φαίδων Θεοφίλου
* ούτε ο τίτλος της ανάρτησης γράφτηκε από μένα, ήταν το πρώτο σχόλιο κάτω από τη δημοσίευση του Φαίδωνα Θεόφιλου στο facebook, γραμμένο από τον φίλο του, Αλέξιο Κατσούγκρη
