Μια φορά κι έναν καιρό στας Ευρώπας, άμα ήσουν νέα από οικογένεια καλή, με τα γαλλικά σου άρα και το πιάνο σου, κατέφθαναν για σένα στο σπίτι επιστολές... μούρλια! Γραμμένες με κονδυλοφόρο απ' τα χεράκια επίδοξων εραστών, οι οποίοι πάσχιζαν, με όσα έγραφαν, να εκτοπίσουν τα σπερματοζωάρια των ανταγωνιστών.
Ο τρόπος γραφής εκείνη την εποχή ήταν βεβαίως άλλος από τον τωρινό. Σήμερα, ας πούμε, άμα λάβεις γράμμα γραμμένο τοιουτοτρόπως, παίρνεις την κολλητή και λες: "άσε, έχω μπλέξει μ' έναν που 'ναι για του Σινούρη κι άντε να δούμε πως θα τον ξεφορτωθώ...". Κι έπειτα, η ανάγκη τότε ήταν προφανώς επιτακτική, γιατί οι κοριτσίστικες καρδιές κατακτιόντουσαν ασυγκρίτως δυσκολότερα.
Επομένως, αυτές οι επιστολές των ρομαντικών θαυμαστών και εραστών (ή συζύγων και των λοιπών αρσενικών της ίδιας συνομοταξίας), εκ των πραγμάτων συναγωνίζονταν σε λυρισμό και έκταση. Στις μέρες μας πάλι, το πιο μακροσκελές κείμενο που θα σου γράψει ο γκόμενος θα είναι μήνυμα που θα το λάβεις κομματιαστά, με δύο sms γιατί σε ένα δε θα χωράει ολόκληρο. Κι αυτό δηλαδή, μετά από τσακωμό.
Όχι, δεν εκφράζω παράπονο, αν αυτό έχω αφήσει να εννοηθεί. Κυρίως γιατί αν εγώ είχα γεννηθεί σε εποχές (χειρότερης) ανελευθερίας, στριμωγμένη μέσα σε κορσέδες και φουρό, με στοίχημα... θα μ' έκαιγαν σαν την Ζαν Ντ' Αρκ! Κι έπειτα, οι καλογραμμένες επιστολές πάνε σετάκι με άλλα διάφορα, ολότελα ανεπιθύμητα αν μιλάμε προσωπικά για μένα.
Τέλος πάντων, μου 'ρθε τώρα αυτό όλο, καθώς διάβαζα τον επίλογο ενός γράμματος που 'χε στείλει στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ο Ρίλκε, σε μια κάποια Ελίζαμπετ, βαρονέσσα λέει του Σενκ στο Σβάινσμπεργκ. Πολύ τη ζήλεψα αυτή την Ελίζαμπετ! Της έγραψε ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε:
Γι αυτόν που είναι φυλακισμένος στο αίσθημά του, ο έρωτας γίνεται καθημερινή δουλειά πάνω στον εαυτό του και μια αδιάκοπη προβολή παράτολμων και υψηλών απαιτήσεων στο άλλο πρόσωπο. Άνθρωποι που αγαπιούνται με τον τρόπο αυτό είναι εκτεθειμένοι σε αμέτρητους κινδύνους, αλλά είναι ασφαλείς απ' τα ανούσια ρίσκα που έχουν περιπλέξει και συντρίψει τόσα μεγάλα πάθη ήδη απ' την αρχή τους.
Καθώς έχουν την τάση να επιθυμούν και να απαιτούν διαρκώς ο ένας απ' τον άλλο το απεριόριστο, κανένας απ' τους δύο δεν μπορεί να βλάψει τον άλλο περιορίζοντάς τον. Αντίθετα, δημιουργούν αδιάκοπα χώρο και απόσταση και ελευθερία ο ένας για τον άλλο, όπως ανέκαθεν εκείνοι που αγαπούσαν τον Θεό απαρνιούνταν, για χάρη Του, την τελειότητα και τη δύναμη και την εναπέθεταν στα βάθη του ουρανού.
Δεν ξέρω τι έκανε η Ελίζαμπετ, πάντως και μόνο για τις δύο αυτές παραγραφούλες, ένα εξτραδάκι το βράδυ, νομίζω πως το δικαιούταν ο ποιητής.
