Στο βιβλίο που αναφέρω
στο τέλος αυτής της ανάρτησης, περιέχεται μία ενότητα με τίτλο «Για την Ιστορία
του Παρόντος Χρόνου». Η Ιστορία προφανώς γράφεται κάθε στιγμή, απ’ όλους μας ανεξαιρέτως.
Κι όμως, έχουμε την τάση να παραβλέπουμε αυτή την αλήθεια. Αντιμετωπίζουμε την
Ιστορία σαν ένα γνωστικό πεδίο που αφορά το παρελθόν, σαν να είναι αποσπασμένη
απ' το παρόν και κυρίως σαν να είναι ανεξάρτητη από τις δικές μας πράξεις.
Εξ ου και η διαφοροποίηση
που χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες, ανάμεσα στους όρους «Σύγχρονη Ιστορία»
και «Ιστορία του Παρόντος Χρόνου». Στην πραγματικότητα, ο δεύτερος όρος
περιλαμβάνεται στον πρώτο. Εμείς οι ίδιοι δε γράφουμε τη σύγχρονη Ιστορία, κάθε
λεπτό που περνάει; Την Ιστορία του εαυτού μας, του τόπου μας, της γης ολόκληρης...
Εμείς. Και επειδή η συγκυρία στην
πατρίδα είναι εξαιρετικά απαιτητική, παραθέτω ένα μικρό δείγμα από ένα, κατά
τη γνώμη μου, πολύ χρήσιμο εγχειρίδιο για καθέναν από εμάς, τους ανώνυμους συγγραφείς
της Ιστορίας της Ελλάδας:
«Το παράδοξο είναι ότι η
εμμονή με τη μνήμη συνυπάρχει αντινομικά με τη ναρκισσιστική ουτοπία της αιώνιας
νεότητας, της υγείας και της ατομικής αυτοπραγμάτωσης, που συστοιχεί με τον
εξορκισμό της ασθένειας, των γηρατειών και του θανάτου. Πάντως, από την άλλη
πλευρά πρέπει να παραδεχθούμε ότι ενώ το παροντιστικό καθεστώς ιστορικότητας έχει
την εγγενή τάση να υποστασιοποιεί, να απολιθώνει και να διογκώνει το παρόν,
αντιθέτως η Ιστορία του Παρόντος Χρόνου το ρευστοποιεί και του επαναπροσδίδει
την εσωτερική του δυναμική, αναδεικνύοντας τις αντινομίες και την απροσδιοριστία
του. Υπό το πρίσμα αυτό, αίροντας τις πλασματικές διαιρετικές τομές που
κατακερματίζουν τον ιστορικό χρόνο και επομένως προσδένοντας οργανικά το παρόν
στο παρελθόν, η Ιστορία του Παρόντος Χρόνου εμφυσά πνοή ζωής και στο παρελθόν,
καθιστώντας το και πάλι -για να θυμηθούμε τον Walter Benjamin- ανοιχτό και παλλόμενο.»
«η
σκουριά και το πυρ -προσεγγίζοντας τη σχέση
Ιστορίας,
τραύματος και μνήμης»
Γιώργος
Κόκκινος
εκδ.
Gutenberg, 2012
σελ. 60
