John-Paul Flintoff
Ε, ένα τέτοιο πράμα σας έχω για απόψε. Πάμε λοιπόν στη σελίδα 19. Λέει εκεί:
Πως μπορώ εγώ, ένας άνθρωπος μεταξύ δισεκατομμυρίων, να ελπίζω ότι θα αλλάξω το οτιδήποτε; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η συγκεκριμένη ηττοπαθής ερώτηση έρχεται τόσο εύκολα στον νου. Περιλαμβάνουν τον τρόπο ανατροφής μας, μία ζωή ανοχής πραγμάτων που μας απογοητεύουν ή μας αποθαρρύνουν, καθώς και οδυνηρές αναμνήσεις αποτυχημένων προσπαθειών να κάνουμε κάτι.
Όμως, παραμένει γεγονός ότι όλοι μας επιφέρουμε διαρκώς αλλαγές. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως αν επηρεάζουμε τα πράγματα μόνο ασυνείδητα, κατά πάσα πιθανότητα δεν οδηγούμαστε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ορισμένοι ίσως δυσκολευτούν να πιστέψουν ότι επιφέρουν διαρκώς αλλαγές. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως βοηθήσει να εγκαταλείψουμε προς στιγμήν την ευρύτερη οπτική και να επικεντρωθούμε στην καθημερινή ανθρώπινη συμπεριφορά μας –εφόσον περνάμε την κάθε στιγμή αποφασίζοντας τι πρέπει να συμβεί στη συνέχεια ή ακολουθώντας τις ιδέες κάποιου άλλου.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι ενέργειές μας είναι σκόπιμες και όλες παράγουν αποτέλεσμα. Ίσως αντικρούσετε ότι η καθημερινότητά μας είναι ιστορικής σημασίας. Σίγουρα όχι! Συγκρινόμενη δηλαδή με την εισβολή του Ιουλίου Καίσαρα στη Βρετανία, με την καταστροφή της Βαγδάτης από τον Τζένγκις Χαν και με την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο.
Οι περισσότεροι έτσι ακριβώς αντιλαμβάνονται την Ιστορία. «Η ιστορία του κόσμου δεν είναι παρά οι βιογραφίες των σπουδαίων ανδρών», έγραψε o Thomas Carlyle. Όμως, η θεωρία των «σπουδαίων ανδρών» της Ιστορίας, θεωρείται εδώ και χρόνια ξεπερασμένη. Στις μέρες μας, αναγνωρίζουμε ότι οι άνδρες εκείνοι δε θα τα κατάφερναν μόνοι τους. Και αποδίδουμε ιστορική σημασία σε επεισόδια που ως πρόσφατα παραβλέπαμε.
«Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο»
μτφ. Αντώνης Καλοκύρης
εκδόσεις Πατάκη, 2012
σελ. 19
