δέκα λεπτά τώρα, προσπαθώ να βρω τίτλο...

   Marlon Brando, 1979

   “Αποκάλυψη τώρα”, Francis Ford Coppola 

τάξις και ηθική!

   Στιγμιότυπο απ’ την ταινία του Κώστα Καραγιάννη,

   «τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας» (1966)

   στην οποία ο 25χρονος τότε Άλκης Γιαννακάς,

   ως πάμφτωχο χωριατόπαιδο,

   κλέβει μια εικόνα απ’ την εκκλησία του χωριού του

   κι έρχεται στην πρωτεύουσα να την πουλήσει.

   Μπλέκει με τον υπόκοσμο,

   γνωρίζει το sex symbol της εποχής,

   τη Ζέτα Αποστόλου, που εδώ υποδύεται μία στριπτιζέζ,

   εθίζεται στην ακολασία και τελικά πεθαίνει,

   νέος, ωραίος και δακτυλοδεικτούμενος.   

   πηγή: LIFO

 

βήχας, ταλέντο και λεφτά... δεν κρύβονται!

Salvator Dali & Coco Channel

hard rock gay BDSM... ναι, όπως τ' ακούς!

όμορφη, σαν φως!

Είναι μιγάδα, ίσως γι αυτό και να ’ναι τόσο ωραία.
Πριν λίγο είδα τυχαίως τη φωτογραφία της στο δίχτυ κι έμεινα να τη χαζεύω αρκετά λεπτά, με συνεπήρε η φωτεινότητα του προσώπου της. 
Ύστερα, βάλθηκα βέβαια να μάθω ποια είναι και τι κάνει.
Το όνομά της λοιπόν είναι Christina Nguyen.
Γεννήθηκε πριν 36 χρόνια στη Σαγκάη, μεγάλωσε όμως στις ΗΠΑ και σπούδασε ζωγραφική.
Αυτή η Αμερικανίδα, μισή Βιετναμέζα καθώς είναι, πέρα απ’ τα δυτικά πρότυπα, προφανώς κουβαλάει μέσα της και την κουλτούρα της Ανατολής.
Φαίνεται αυτό αμέσως, όχι τόσο από τα εικαστικά της, όσο απ’ τα κείμενα που έχει γράψει για την ιστοσελίδα της και τη σελίδα της στο facebook.
Διαβάζοντας, είχα την αίσθηση πως διάβαζα το γράμμα ενός μικρού κοριτσιού προς τον Άη Βασίλη.
Κι αυτό το φωτεινό, αισθαντικό πλάσμα,  ζωγραφίζει όπως η ίδια εξηγεί, ό,τι ονειρεύεται.
Τα έργα της πράγματι, είναι όλα ονειρικές παραστάσεις, στις οποίες συνήθως πρωταγωνιστεί μια γυναικεία φιγούρα, άλλοτε μόνη, άλλοτε μαζί με έναν άντρα.
Για εδώ όμως δεν διάλεξα ένα από εκείνα, αλλά αυτό που εμένα μου άρεσε πιο πολύ απ’ όσα είδα. 
Το μικρό μέγεθος της φωτογραφίας που ακολουθεί, δυστυχώς, δεν αναδεικνύει τις σπατουλαριστές λεπτομέρειες του πίνακα που φανερώνουν όχι μόνο τεχνικές γνώσεις αλλά και ταλέντο. 
Μπορείτε όμως να τον δείτε σε μεγάλο μέγεθος, μαζί με άλλα έργα της Christina Nquyen, στo city twilight art.

 

κομματάκι μακριά, αλλά αξίζει τον κόπο!

μεγάλος κοραλλιογενής ύφαλος της Αυστραλίας

να πεις πως λέει ψέματα;

Γιάννης Παντελακάκης, " ωραιότερος Έλληνας 2011"

Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας:

Δεν τρως ποτέ βραδινό πριν τις δέκα το βράδυ

Τραβιέσαι στον σταθμό των ΚΤΕΛ τουλάχιστον πέντε φορές κάθε χρόνο, για να παραλάβεις έναν τενεκέ λαδί , έναν τενεκέ μέλι, έναν τενεκέ φέτα, ρίγανη, τσάι βουνού, ελιές, λεμόνια…
 

Στη γειτονιά σου υπάρχει τουλάχιστον μια οδός που λέγεται Ελευθερίου Βενιζέλου
 

Όποτε ταξιδεύεις στο εξωτερικό, αναρωτιέσαι πως ο κόσμος ζει χωρίς περίπτερα
 

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσεις σε μποτιλιάρισμα, Κυριακή, στις έξι το πρωί

Σε τσαντίζει που για να πας να ψωνίσεις το Σάββατο πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, επειδή τα μαγαζιά κλείνουν στις τρεις το μεσημέρι

Μόλις προσγειωθείς… χειροκροτάς τον πιλότο!
 

Απορείς που ο φραπές δεν έχει διεθνή επιτυχία
 

Δεν σου κάνει καμία εντύπωση το τριαντάχρονο γομάρι που ζει με τους γονείς του, ή το εικοσιπεντάχρονο που δεν έχει βγάλει ακόμα ούτε ένα μεροκάματο
 

Νηστεύεις, αλλά κάθε φορά με διαφορετικούς όρους
 

Ποτέ δεν σου φτάνουν τα χρήματα για τα βασικά είδη ανάγκης, πάντα όμως σου περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας
 

Μισείς τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά όνειρο σου είναι να γίνεις ένας από αυτούς
 

Κυριακή πρωί κοινωνάς στην εκκλησία και το απόγευμα κατεβάζεις χριστοπαναγίες στο γήπεδο
 

Διπλοπαρκάρεις για να πάρεις τσιγάρα, κλείνοντας το δρόμο κι απολογείσαι σ’ αυτούς που κορνάρουν, αλλά στο παρακάτω στενό πλακώνεις τον οδηγό γιατί έκανε… ακριβώς το ίδιο!
 

Καυχιέσαι που ήσουν λοκατζής στο μεγάλο πεύκο, χλευάζοντας τους πεζικάριους, βάζεις όμως βύσμα για να πάει ο γιος σου κέντρο στην Κόρινθο και με ειδικότητα διαβιβαστή στο Χαϊδάρι
 

Πας γυμναστήριο και καπνίζεις κι ένα πακέτο τσιγάρα τη μέρα
 

Καυχιέσαι για τις κατακτήσεις του γιου σου, ενώ περηφανεύεσαι ότι η κόρη σου είναι παρθένα
 

Προειδοποιείς με τα φώτα για μπλόκο της τροχαίας
 

Όταν σταματάς στο φανάρι έχεις το χέρι στη κόρνα
 

Πάντα αναρωτιόσουν σε τι χρησιμεύει η διάβαση πεζών

πηγή: likekalamata.gr

Άσε που δε μοιάζεις με το παλικάρι της φωτογραφίας ούτε κατά διάνοια! (εεε...αυτό το τελευταίο είναι δικό μου)

ΘΕΡΑΠΕΥCΟΝ

φωτο & τίτλος του post: Nectar Patram Anis

the way he sleeps

συμφωνώ, ξηγημένο!

"την είχαμε, τι να κάναμε; να την πετάγαμε;"

δεν ξεχνώ!!!

photo: 1.000.000 pictures

μεγάλο σύκο

     - Άρης: να το φάω αυτό;

     - Εγώ: τι να φας, ρε; είναι ωμό!

     - Άρης: α, δεν είναι μεγάλο σύκο;

ξανθιά

φωτο: Γιώργος - βιβλιόαση

τη δεύτερη φορά, λέει, χάνεις το χάσιμο!

ταχύρρυθμο σεμινάριο βουντού. πληροφορίες εντός.

photo: Art Sheep

για να μάθεις! μας έχεις διαλύσει με τον όρκο!

εικόνα: ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΟ

αυτή δε μ' αρέσει, εδώ όμως είναι κάτσε καλά!

     Madonna, shot by Steven Meisel 

thanx Nectar ;)   

free will

Φώντας

ορκισμένοι εχθροί!!!

παιχνιδάκια κι έρωτας... πάει μια χαρά!

Το τραγουδάκι που έπεται, είναι μια παλιά επιτυχία του Τέρη Χρυσού, με τίτλο «μύλος η καρδιά μου». Σε μερικά σημεία όμως, θυμίζει πολύ το «πειρατικό του κάπταιν-Τζίμυ». Στην αρχή, για παράδειγμα, οι στίχοι κάλλιστα θα μπορούσαν να λένε «το πειρατικό του κάπταιν-Τζίμυ, που μ' αυτό θα φύγετε κι εσείς, είναι φορτωμένο με χασίς κι έχει τα φανάρια του στην πρύμνη». Ε; Έχω άδικο;  

τουρτίτσα;

μην κοιτάς το δέντρο!

Μετράμε είκοσι τέσσερις μέρες από την πρώτη φορά που η πλατεία Ταξίμ πέρασε στα χέρια των εξαγριωμένων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης. Πριν από ακριβώς μια βδομάδα, η πλατεία είχε πάλι εκκενωθεί, αλλά οι διαδηλωτές επανήλθαν δριμύτεροι. 

Σήμερα όμως, στις δύο το πρωί, η τουρκική αστυνομία χρησιμοποίησε τεράστιο φορτίο νερού και χημικών και τελικά κατάφερε να διαλύσει το πλήθος. Άλλωστε, ο συγκεντρωμένος κόσμος ήταν ήδη αποκαμωμένος από τη μάχη τρεισήμισι συνεχόμενων εβδομάδων.

Κατά τη γνώμη μου πάντως και ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, οι επαναστατημένοι γείτονές μας είναι αξιοθαύμαστοι! Ακόμα κι απόψε τη νύχτα που έχασαν για δεύτερη φορά την Ταξίμ, οι συγκρούσεις τους με τους εκπροσώπους του Νόμου υπήρξαν πολύωρες και σφοδρές. 

Και η κατάληψη της πλατείας τους ήταν προφανώς συμβολική, ήταν ζήτημα ιδεών. Όπως συμβαίνει παντού και πάντα με όλους τους αγωνιστές, από τις ιδέες τους άντλησαν την πρωτοφανή δύναμή τους και οι Τούρκοι πατριώτες, που με το ανεξάντλητο κουράγιο τους ταρακούνησαν για τα καλά την παγκόσμια κοινή γνώμη.

«Είμαστε κατά του φασισμού, όλοι μαζί. Πράγματι θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε τον Ταγίπ Ερντογάν που μας έφερε κοντά. Αυτός ένωσε όλη τη χώρα εναντίον του», δήλωσε ένας από τους εξεγερμένους. Και η ενότητα, όπως και η τόλμη των αντικυβερνητικών αυτών μαχητών, μαθεύτηκαν στα πέρατα του πλανήτη. Σε μεγάλο βαθμό δε, η δημοσιότητα που πήρε η κινητοποίησή τους, οφείλεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ακόμα κι όταν απαγορεύτηκε στα συμβατικά μέσα ενημέρωσης να μεταδίδουν πληροφορίες καίριας σημασίας για τις εξελίξεις της αντίδρασης των γειτόνων μας, οι ιδιώτες υποστηρικτές των διαδηλωτών αψήφησαν τις απειλές του Ερντογάν και συνέχισαν να εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες του διαδικτύου για να ενημερώνουν την ανθρωπότητα σχετικά με τα όσα συνέβαιναν στη χώρα τους.  

Ο Τούρκος πρωθυπουργός φυσικά, διόλου δεν ευχαριστήθηκε με την τεράστια συμβολή των social media στην εναντίον του εξέγερση. Χαρακτήρισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «μπελά για τις κοινωνίες», εμψυχώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο άθελά του, τους απανταχού διαδικτυακούς ακτιβιστές.

 
Ο Ερντογάν βέβαια είπε μια μεγάλη αλήθεια. Πως δηλαδή, «σε αντίστοιχες διαμαρτυρίες θα υπήρχε πολύ πιο σκληρή απάντηση σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα». Διότι, οι «καλοί Ευρωπαίοι», όλοι ξέρουμε πόσο καλοί γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Επίσης και ο Χουσεΐν Τσελίκ είπε με τη σειρά του μια άλλη μεγάλη αλήθεια, εκφράζοντας τις πραγματικές πεποιθήσεις του. Είπε πως «δεν υπάρχει τίποτα να σεβαστείς σε ανθρώπους που πετούν πέτρες». Τουλάχιστον, ο εκπρόσωπος του κυβερνητικού κόμματος,  φάνηκε ειλικρινής σ’ αυτή του τη δήλωση, δεν προσπάθησε να παραπλανήσει με υποκρισίες και ψεύδη, όπως συνηθίζουν κάμποσοι πολιτικοί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.

Να θυμίσω εδώ πως η βασική κατηγορία που απευθύνει ο λαός της Τουρκίας εναντίον της κυβέρνησής του, είναι η πρόθεσή της να ισλαμοποιήσει πλήρως την τουρκική κοινωνία. Και πως το αντικαθεστωτικό κίνημα στη γείτονα χώρα, πυροδοτήθηκε την τελευταία μέρα του Μαΐου. 

Όταν αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν με πρωτοφανή βία εναντίον διαδηλωτών που ζητούσαν όλο-όλο να μη θανατωθούν τα πανέμορφα δέντρα στο πάρκο Gezi, το οποίο η κυβέρνηση σχεδίαζε να μετατρέψει σε εμπορικό κέντρο. Έτσι απλά ξεκίνησε η Επανάσταση. Ασχέτως αν κάποιοι επιμένουν να κοιτούν το δέντρο, αδιαφορώντας για το δάσος γύρω του.

Βεβαίως, το δυστύχημα με την εσωτερική αναταραχή στην Τουρκία είναι οι απώλειες που ήδη μέχρι στιγμής είναι τεράστιες. Είναι επιβεβαιωμένο πως τέσσερις διαδηλωτές και ένας αστυνομικός έχασαν τη ζωή τους αυτό το εικοσαήμερο. 

Προ ολίγου μάλιστα διάβαζα ένα δημοσίευμα στην Hurriyet, στο οποίο αναφέρεται ότι ο επικεφαλής του συνδικάτου Τούρκων αστυνομικών, Φαρούκ Σεζέρ, ανακοίνωσε πως στη διάρκεια των επεισοδίων των τελευταίων εβδομάδων, έξι αστυνομικοί αυτοκτόνησαν, λόγω της τεράστιας πίεσης που δέχθηκαν, όχι μόνο από τους διαδηλωτές αλλά και από τη συνεχόμενη, πολυήμερη δουλειά σε σχεδόν απάνθρωπες συνθήκες.  

Ο θρήνος όμως δε σταματάει εκεί για την Τουρκία. Αυτή τη στιγμή, έξι άνθρωποι χαροπαλεύουν, έντεκα θα ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους τυφλοί, λόγω είτε δακρυγόνων είτε ελαστικών σφαιρών και συνολικά οι τραυματίες ανέρχονται σε επτά χιλιάδες οκτακόσιες ανθρώπινες ψυχές. Είναι τραγικός ο μέχρι στιγμής απολογισμός! 

Αυτή όμως είναι η βία, ολέθρια από κάθε άποψη. Το πρόβλημα είναι πως όταν η βία επιβάλλεται δια Νόμου, τότε το μόνο αντίδοτο, δυστυχώς, είναι η βία. Αλλιώς, οι άνθρωποι μπορεί να ζήσουν υγιείς κι αρτιμελείς μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, αλλά αυτή η ζωή, ζωή δε θα λέγεται. 

Κατερίνα, στρώσου να μας κάνεις καμιά δουλειά!

φωτο: Σπύρος Στάβερης

Στ’ όνειρό μου απόψε
τον καλούσα με τ’ όνομά του
του μιλούσα στον ενικό
με μια οικειότητα που ποτέ
δε μου είχε επιτρέψει ως τότε.
Αχ εσύ, του ’λεγα
και την ποιητική άδεια του ζητούσα
ν’ αποσυρθεί ο νους μου
απ’ τα εγκόσμια κάλλη του συνομιλητή μου
ν’ αδειάσει το κεφάλι μου
από εικόνες που περιέχουνε αφές
φωνές όλο γεύσεις από χείλια πατικωμένα με νύχτα.
Να ’μαι στη σκέψη αγνή, αγνή παραμιλούσα
να μη θέλω τίποτα έξω από σένα.

Προμηνύονται κι ευτυχισμένες μέρες
σκέφτηκα μες στη λογική του ύπνου
τώρα που ερωτεύτηκα τον Θάνατο.

«προμηνύονται κι ευτυχισμένες μέρες»
από τη συλλογή «ωραία έρημος η σάρκα»
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
εκδ. Καστανιώτη, 1995
σελ. 51

Κοντεύει πια εβδομήντα πέντε ετών. Αν επρόκειτο για κάποια άλλη κυρία, μάλλον θα απέφευγα να αποκαλύψω την ηλικία της. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ όμως είμαι βέβαιη πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τα χρόνια της. Άλλωστε, παρότι γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτισσα, τότε που τα Εξάρχεια ήταν ακόμα «μια πολύ συμπαθητική γειτονιά, δίχως την κολωνακιώτικη υπεροψία που παραμόνευε λίγα στενά παραπάνω», είναι μια κοσμοπολίτισσα.

Είχε την τύχη να γεννηθεί από γονείς που δεν ενέκριναν τις μικροαστικές αντιλήψεις. Γι αυτό κι ακόμα ζει όπως της έμαθε ο πατέρας της, στο νοίκι, απαλλαγμένη από τα μίζερα δεσμά της ιδιοκτησίας. Ίσως στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της να έπαιξε κάποιο ρόλο το ότι πνευματικός της πατέρας ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης. Εκείνος της έδωσε το χρίσμα όταν ήτανε μωρό, ο νονός της ήταν και που διέκρινε, μικρούλα ακόμα, το ταλέντο της και την παρότρυνε ν’ ασχοληθεί εντατικά με την ποίηση.

Έτσι κι έγινε. Και η αναγνώριση βέβαια δεν άργησε να ’ρθει. Είκοσι τριών ετών κέρδισε το πρώτο της βραβείο, στη Γενεύη. Ακολούθησαν κι άλλες βραβεύσεις, ενώ το 1985 τιμήθηκε και με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Δεν ασχολήθηκε όμως μόνο με την ποίηση. Όπως λέει η ίδια, «από την ποίηση δεν βιοπορίζεται κανείς». Έγραψε φυσικά δεκάδες άρθρα και δοκίμια, τα προς το ζην όμως, τα εξασφάλιζε από τις μεταφράσεις που αναλάμβανε μέχρι πολύ πρόσφατα. 

Αυτή η δουλειά της άρεσε, της ταίριαζε, τη γέμιζε ικανοποίηση. Προφανώς, δεν έγινε πλούσια μεταφράζοντας κείμενα, έτσι κι αλλιώς όμως δεν είχε τέτοιες βλέψεις. Τον Γενάρη διάβασα μια συνέντευξή της δημοσιευμένη στην εφημερίδα LIFO, όπου εξηγούσε πως σιχαίνεται το χρήμα, κυρίως γιατί την αηδιάζει η νοοτροπία που προϋποθέτει η απόκτησή του. Και πως σαν κοπέλα, τα διαβάσματα και τα γραπτά της, την ενδιέφεραν πιο πολύ από τα λούσα. Την ενδιέφεραν εξίσου πολύ με τον έρωτα.

Είναι μια γυναίκα που έζησε μ’ ένα σωρό προβλήματα υγείας, εξαιτίας του σταφυλόκοκκου που πέρασε μικρή, επίσης όμως είναι μια γυναίκα πάρα πολύ τυχερή. Ακόμα κι η αρρώστια της υπήρξε ένα είδος ευλογίας. Γιατί χωρίς αυτήν ίσως και να μην είχε γίνει η μεγάλη ποιήτρια που όλοι ξέρουμε. Όπως εκείνη έχει πει: «το ποίημα πρέπει να έχει κάποια πληγή για να ακουμπήσει, πληγή ψυχική ή σωματική».  Και όντας ποιήτρια, έζησε, όπως ελάχιστοι αξιώνονται, με τους δικούς της όρους, χωρίς να την υποχρεώνουν οι Νόμοι των πολλών.

Αλλά και πέραν αυτού, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ευλογήθηκε και ως γυναίκα. Στα είκοσι τέσσερά της γνώρισε σ’ ένα ταβερνάκι κάτω απ’ την Ακρόπολη τον φιλόλογο Ρόντνεϊ Ρουκ, ερωτεύτηκαν σφοδρά, παντρεύτηκαν μετά από μόλις δυο βδομάδες κι έμειναν μαζί αλλά ελεύθεροι, ανεξάρτητοι όσο κι αγαπημένοι, μέχρι που τους χώρισε ο θάνατός του, πριν από έξι χρόνια.

Ο σύντροφός της, προφανώς ήταν εξίσου καλλιεργημένος κι ανοιχτόμυαλος μ’ εκείνη. Και τα σαράντα τέσσερα χρόνια του γάμου τους, ακόμα και μετά τον πρώτο τρελό έρωτά τους, κύλησαν όμορφα και για τους δύο, γεμάτα από ταξίδια, διανόηση, ουσιαστικές συζητήσεις, αμοιβαία εκτίμηση, σεβασμό, αγάπη κι ελευθερία.

Παιδιά βέβαια δεν απέκτησαν. Μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν. Οι άνθρωποι ξέρω πως παραξενεύονται όταν ακούν για ζευγάρια που παντρεύονται χωρίς να επιθυμούν να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Οπότε, ας αφήσω την ίδια να εξηγήσει πως πολύ απλά μερικοί άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι για να κάνουν παιδιά και πως αυτοί, αν κάνουν, το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να πληγώσουν και να πληγωθούν ανεπανόρθωτα: 

«Δεν ήμασταν εμείς για παιδιά. Δεν υπάρχει καμιά υψηλά ιστάμενη μεταφυσική αλήθεια. Υπάρχει μόνο η προσωπική αλήθεια που καθένας τη βρίσκει στο τέλος μόνος του, δεν μπορεί να του την εμφυσήσει κανείς. Και τι πιο αληθινό από έναν τρόπο ζωής τέτοιο, ώστε να καταφέρνεις να μην πληγώνεις και να μην πληγώνεσαι;» 

Δεν της επιβλήθηκε τίποτα άρα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Κι αυτό είναι κάτι για το οποίο θα μπορούσε κανείς να τη ζηλέψει ίσως περισσότερο ακόμα κι απ’ αυτό το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της. Είναι ένα ελεύθερο πλάσμα, με τους δικούς του κανόνες. Τελευταίως βέβαια ταλαιπωρείται πολύ. Δε μπορεί πλέον να βγει απ’ το σπίτι, ούτε να δουλέψει  τις μεταφράσεις της άλλο πια. Κι αυτά τα δύο τη γεμίζουν θλίψη.

Πάντοτε όμως μπορεί να μας χαρίσει λίγη ακόμα από την ποίησή της. Προσωπικά, περιμένω πως και πως την καινούργια της δουλειά. Στην τόση ασχήμια, η ευθύνη πέφτει βαριά στις πλάτες των ποιητών. Η ίδια άλλωστε, πρώτη έχει πει πως «πρέπει να αναζητήσουμε ξανά την ελπίδα, μια ελπίδα που περιπλανιέται δεξιά-αριστερά άστεγη, άνεργη, αποπροσανατολισμένη, να τη στεγάσουμε εντός μας και να τη βάλουμε να μας κάνει καμιά δουλειά». 

κι αυτόν τον θέλω!!!

για αγορά: Tiki head tissue box

Eίναι που ενθουσιάζομαι εύκολα.

Αυτό όμως δε με ανησυχεί, μια ζωή έτσι είμαι.

Άλλο με προβληματίζει.

Διαπιστώνω πως έχω αποκτήσει ένα θέμα με τις μύτες.

Την άλλη φορά, ας πούμε, κεραυνοβολήθηκα με τον Πέτρο.

Τώρα με τούτον ’δω.

Τι να κάνω; Να το κουβεντιάσω με κανέναν απ’ τους τρελογιατρούς;

Μπα μωρέ, θα κάνω πως δεν το πρόσεξα.

Μπέσα όμως, αν προκύψει και τρίτο κρούσμα θα προσφύγω στην επιστήμη. 

Κι όχι τίποτα, αλλά για μία ακόμα φορά, θ’ ακούσω βλακείες.

διανυκτερεύοντα βενζινάδικα… αξία ανεκτίμητη!

πετιέσαι…γυρνάς…

τρυπάς τη σακουλίτσα…

και απολαμβάνεις εν τω μέσω της νυκτός…