διαολόστελμα αλά Θερβάντες

Pablo Picasso, 1955

«Ω αχρείο υποκείμενο,
αστόχαστε, παράλογε, 
αδαή, βρωμερέ φλύαρε, 
άθλια γλώσσα, αναίσχυντε, 
ψιθυριστή και συκοφάντη!
Τολμάς να λες τέτοια λόγια;
Χάσου από μπροστά μου!
Τέρας της φύσης, 
αποθηκάριε της ψευτιάς,
ντουλάπι της κατεργαριάς,
κουβά της μοχθηρίας,
επινοητή της κακοήθειας,
ντελάλη της παραφροσύνης,
εχθρέ του σεβασμού! 
Φύγε, μην ξαναεμφανιστείς μπροστά μου, 
γιατί η οργή μου θα πέσει πάνω σου!»*

Έτσι έδιωξε ο Δον Κιχώτης κακήν-κακώς τον Σάντσο Πάντσα, επειδή ο ταλαίπωρος ιπποκόμος, που είχε ήδη ζήσει τις χίλιες μύριες συμφορές πλάι στον αφέντη του, αντιμίλησε προηγουμένως στον γενναίο άρχοντα, ζητώντας του αντί να ξεκινήσουνε για νέες περιπέτειες, να κάτσουνε στ’ αυγά τους και… να πάνε να φάνε. Στη συνέχεια βέβαια, πέρασε του Δον Κιχώτη κι όχι του Σάντσο, ο οποίος φυσικά ουδέποτε έφυγε. Έμεινε με τον ιδιοφυή κύριό του μέχρι το τέλος. Κι έπειτα, όπως όλοι ξέρουμε, θάφτηκε πλάι του, για να ξεκουραστεί και να αποζημιωθεί για όλα του τα βάσανα, μένοντας γνωστός ως ο πιστός σύντροφος του πιο αξιοθαύμαστου ιππότη, εις τους αιώνας των αιώνων…  

* «Δον Κιχώτης», Μιγκέλ ντε Θερβάντες
   μτφ. Ρήσος Δημ.
   εκδ. γράμματα - 1997 
   τόμος Ι, σελ. 535