μαζί μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο!

κ. Νίκη Γουλανδρή

Η Κηφισιά είναι σκέτος πειρασμός τέτοια εποχή! Οπότε κι εγώ σήμερα το μεσημέρι χάζευα δεξιά-αριστερά και καθυστέρησα κάμποσο να φτάσω στο μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας. Λίγο έλλειψε δηλαδή να χάσω και την τελευταία προβολή του ντοκιμαντέρ του Στάθη Πλώτα «το σαρανταβότανο», που παρουσιάζει πανέμορφες εξοχές της Σύρας και της Κρήτης και κυρίως την ανεκτίμητη αξία των αρωματικών φυτών που φυτρώνουν στα ευλογημένα αυτά χώματα.

Πάλι καλά που είδα το μισό! Κι αφού με μύησε στα βασικά μυστικά της απόσταξης αιθέριων ελαίων ο γκουρού της αρωματοθεραπείας, Robert Seidel, έκανα μια γρήγορη βόλτα στο Κέντρο Γαία. Πέρασα ύστερα απ’ το πωλητήριο γιατί θέλησα να χαρίσω στη μητέρα μου ένα αντίγραφο απ' τα ζωγραφιστά άγρια κυκλάμινα που είδα στον πάνω όροφο και τη σκέφτηκα, αφού είναι τα αγαπημένα της λουλούδια.

Αλλά δεν πωλούνταν μόνα. Κι έτσι απέκτησα, πολύ πρόθυμα ομολογώ, το λεύκωμα με τις λιθογραφίες απ’ τα αγριολούλουδα της ελληνικής φύσης που φιλοτέχνησε μια σπουδαία Ελληνίδα, η κυρία Νίκη Γουλανδρή. Κι είμαι πολύ χαρούμενη που έχω τώρα εδώ αντίγραφα από δικά της έργα γιατί σ’ εκείνη και στον σύζυγό της, Άγγελο, χρωστάω μια απ’ τις ωραιότερες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Την πρώτη μου επίσκεψη στο μουσείο τους τότε που ήμουνα πάρα πολύ μικρή κι είχα σαστίσει ολότελα με όσα έβλεπα γύρω μου! Σήμερα παρατηρούσα τα παιδιά που περιφέρονταν ανάμεσα στα εκθέματα. Δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιασμένα με μένα τότε παλιά. Άλλαξαν οι εποχές, αυτά είναι παιδιά της τεχνολογίας, εντυπωσιάζονται πολύ πιο δύσκολα από εμάς της προηγούμενης γενιάς. 

Ίσως και να ’μουν εγώ πιο συνεπαρμένη απ’ όλα τα πιτσιρίκα εκεί πέρα μέσα σήμερα και χάρηκα τόσο μα τόσο πολύ που τα βρήκα όλα στη θέση τους! Μέχρι που έσκυψα για να δω τον ταριχευμένο κροκόδειλο που τότε η θέα του κάτω από μια προθήκη μου ’χε παγώσει το αίμα! Και βέβαια ήταν εκεί!

Βγαίνοντας από την προβολή είχα ρωτήσει χαμηλόφωνα «μήπως μπορώ να φωτογραφήσω;». «Ελεύθερα!», μου απάντησαν, με χαμόγελο. Οπότε, το κουμπάκι της φωτογραφικής μου μηχανής δούλεψε για τα καλά. Και δεν ενόχλησα κανέναν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη "φλας". 

Μόνο που δεν τα υπολόγισα καλά και το μουσείο έκλεινε την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόμουν να μπω σ’ ένα μαγευτικό μέρος: εκεί όπου φυλάσσουν τα πετρώματα. Κι έτσι, είδα και το μουσείο μισό. Κι ούτε στον κήπο πρόλαβα να βγω, να στρωθώ στην παχιά σκια του θεόρατου λιβανέζικου κέδρου...

Έχασα βλέπετε χρόνο γιατί έκατσα στο εντευκτήριο να πιω ένα παγωμένο τσάι και να φάω ένα τοστάκι. Δεν είναι που πεινούσα, ούτε διψούσα και τόσο. Ήθελα απλώς να κάτσω λίγο ήσυχα, ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο κτίριο, κι εκεί στο άνοιγμα να νιώσω τις δονήσεις του μουσείου.

Δεν πειράζει όμως που τα έκανα όλα μισά σήμερα, ίσα-ίσα καλύτερα! Τώρα έχω μια ωραιότατη δικαιολογία για να ξανάρθω σύντομα, να τραβήξω τις υπόλοιπες φωτογραφίες που μου λείπουν. Για την ώρα, αναμεταδίδω με πολύ σεβασμό, το μήνυμα του Άγγελου και της Νίκης Γουλανδρή: «μαζί μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο»!

Καλό ξημέρωμα παιδάκια...