Ο Καντάφι είναι ο φόβος
κι ο τρόμος στη γειτονιά μας. Και δεν τον συμπαθεί κανείς, ούτε ζώο ούτε άνθρωπος.
Εκτός από μένα. Που τον θεωρώ πολύ όμορφο γάτο κι επίσης πολύ αυθεντικό σαν
χαρακτήρα. Δε σηκώνει πολλά, ούτε γουστάρει οικειότητες, είναι όμως προβλέψιμος.
Παλιά έδερνε κόσμο γενικώς και αδιακρίτως. Ιδίως την εποχή που είχε αποφασίσει
πως η αυλή μου του ανήκε και γι αυτό έδερνε όλες τις άλλες γάτες με τη σειρά. Ήθελε να τις διώξει,
συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, που τότε ακόμα ήτανε μικρός.
Τώρα πια, το καμάρι μου έχει
μεγαλώσει κι ως αρσενικός έχει βεβαίως κι αυτός τη μαγκιά του. Κατά καιρούς μάλιστα,
τσακώνεται με άλλους γάτους, καμιά φορά άσχημα. Και μάλλον επειδή έχει στο
ενεργητικό του κάνα-δυο νίκες, συνηθίζει πλέον να περιφέρεται στον κήπο με τουπέ.
Το οποίο όμως του φεύγει αυτομάτως μόλις εμφανιστεί ο Καντάφι. Ήταν πολλές οι
καρπαζιές, έχει ο καημένος παιδικό τραύμα. Συν του ότι αδυνατεί να κατανοήσει
γιατί πρέπει εμείς να παρέχουμε άσυλο στον εχθρό.
