Με τον Φάνη γνωριστήκαμε
πέρσι, τις πρώτες μέρες του ’13. Εκείνο το απόγευμα ήμασταν κάπως παράξενα, μετά από κηδεία το κλίμα είναι πάντα λίγο βαρύ. Αλλά, στην αλλόκοτη αυτή πίστα που
λέγεται ζωή, μέσα σε αμέτρητα άλλα μυστήρια, συμβαίνει με τις κηδείες το εξής: Γίνονται
αφορμές για να ειπωθούν πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δε λέγονται.
Κι αν οι άνθρωποι που μετέχουν στο πένθος ενός φίλου είναι ανεγκέφαλοι, μετά την κηδεία ακούγονται οι μεγαλύτερες σαχλαμάρες. Αν αντίθετα, είναι άνθρωποι με ουσία, οι συζητήσεις μετά την ταφή, είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορεί να τύχουν. Κι αυτό πατσίζει κάπως τον πόνο.
Τον Φάνη λοιπόν, τον θυμάμαι εκείνο το απόγευμα να μας λέει πολλά όμορφα, κι ανάμεσα σ’ αυτά και μια ιστοριούλα για τη συγχωρεμένη τη μάνα του. Εκείνη τη μέρα, μια άλλη μάνα είχαμε ξεπροβοδίζει, οπότε πάνω στην κουβέντα, ο Φάνης θυμήθηκε τη δική του.
Εγώ, πλέον είμαι της άποψης πως αν ένας άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί με πολύ βαρύ κάρμα, τότε το τι άνθρωπος θα γίνει εξαρτάται κατά πολύ απ’ αυτά που του λέει η μάνα του όσο είναι ακόμα μικρός.
Και είμαι επίσης της άποψης, πως η μέση Ελληνίδα μάνα, μεγαλώνει τα παιδιά της, ιδίως τα αγόρια, με έναν τρόπο που περισσότερο κακοποιεί με πρόσχημα την αγάπη, παρά ωφελεί. Τα αποτελέσματα της γνωστής και πολλάκις υμνημένης αυτής πρακτικής, τα βλέπουμε καθημερινά, να περπατούν καμαρωτά ολόγυρά μας. Από κρυφοφασίστες-αρχοντομαλάκες, αυτή η χώρα, δόξα τω Θεώ, έλλειψη δεν έχει.
Υπάρχουν φυσικά και μάνες που διαφέρουν από το σωρό. Μία απ’ αυτές ήταν η μαμά του Φάνη. Όταν ο κανακάρης της, μεγάλος πια, ολόκληρος άντρας και ήδη ώριμος μουσικός, γύρισε ένα μεσημέρι απ’ τη λαϊκή και της έδειξε κάτι ωραία, μεγάλα και γυαλιστερά μήλα που είχε αγοράσει, η μάνα του, αντί να του πει ό,τι βλακεία λένε συνήθως οι μανάδες στους γιους, του είπε μόνο: «μην κακομαθαίνεις τον εαυτό σου, παιδί μου».
Εγώ, με πολύ σεβασμό, σας παρουσιάζω εδώ μία απ’ τις μουσικές του Φάνη, που λέγεται η κίνησή της θρόισμα. Ο σύνδεσμος οδηγεί στη σελίδα του κι εκεί θα βρείτε κι άλλα ωραία πράματα.
Φίλες και φίλοι... Φάνης Δεικτάκης, γιος της μαμάς του.
Κι αν οι άνθρωποι που μετέχουν στο πένθος ενός φίλου είναι ανεγκέφαλοι, μετά την κηδεία ακούγονται οι μεγαλύτερες σαχλαμάρες. Αν αντίθετα, είναι άνθρωποι με ουσία, οι συζητήσεις μετά την ταφή, είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορεί να τύχουν. Κι αυτό πατσίζει κάπως τον πόνο.
Τον Φάνη λοιπόν, τον θυμάμαι εκείνο το απόγευμα να μας λέει πολλά όμορφα, κι ανάμεσα σ’ αυτά και μια ιστοριούλα για τη συγχωρεμένη τη μάνα του. Εκείνη τη μέρα, μια άλλη μάνα είχαμε ξεπροβοδίζει, οπότε πάνω στην κουβέντα, ο Φάνης θυμήθηκε τη δική του.
Εγώ, πλέον είμαι της άποψης πως αν ένας άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί με πολύ βαρύ κάρμα, τότε το τι άνθρωπος θα γίνει εξαρτάται κατά πολύ απ’ αυτά που του λέει η μάνα του όσο είναι ακόμα μικρός.
Και είμαι επίσης της άποψης, πως η μέση Ελληνίδα μάνα, μεγαλώνει τα παιδιά της, ιδίως τα αγόρια, με έναν τρόπο που περισσότερο κακοποιεί με πρόσχημα την αγάπη, παρά ωφελεί. Τα αποτελέσματα της γνωστής και πολλάκις υμνημένης αυτής πρακτικής, τα βλέπουμε καθημερινά, να περπατούν καμαρωτά ολόγυρά μας. Από κρυφοφασίστες-αρχοντομαλάκες, αυτή η χώρα, δόξα τω Θεώ, έλλειψη δεν έχει.
Υπάρχουν φυσικά και μάνες που διαφέρουν από το σωρό. Μία απ’ αυτές ήταν η μαμά του Φάνη. Όταν ο κανακάρης της, μεγάλος πια, ολόκληρος άντρας και ήδη ώριμος μουσικός, γύρισε ένα μεσημέρι απ’ τη λαϊκή και της έδειξε κάτι ωραία, μεγάλα και γυαλιστερά μήλα που είχε αγοράσει, η μάνα του, αντί να του πει ό,τι βλακεία λένε συνήθως οι μανάδες στους γιους, του είπε μόνο: «μην κακομαθαίνεις τον εαυτό σου, παιδί μου».
Εγώ, με πολύ σεβασμό, σας παρουσιάζω εδώ μία απ’ τις μουσικές του Φάνη, που λέγεται η κίνησή της θρόισμα. Ο σύνδεσμος οδηγεί στη σελίδα του κι εκεί θα βρείτε κι άλλα ωραία πράματα.
Φίλες και φίλοι... Φάνης Δεικτάκης, γιος της μαμάς του.
