Ένα απ’ τα πιο αγαπητά
παιδιά της ΕΡΤ, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, σε λίγες ώρες θα ζήσει μια παράξενη
εμπειρία. Το εννιάλεπτο ντοκιμαντέρ του με τίτλο «το χαμένο σήμα της Δημοκρατίας»,
θα προβληθεί αύριο από τηλεοπτικά δίκτυα της Αυστρίας και του Βελγίου.
Αυτή θα είναι η ευρωπαϊκή
πρεμιέρα για το ταινιάκι που γύρισε ο άξιος ντοκιμαντερίστας μας το καλοκαίρι,
μέσα απ’ το ραδιομέγαρο, ήδη απ' τη στιγμή που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη φασιστική απόφασή της να φιμώσει την εθνική ραδιοτηλεόραση.
Και υποθέτω πως θα είναι
πολύ δύσκολη για τον Γιώργο Αυγερόπουλο η αυριανή μέρα. Κανονικά, θα έπρεπε να
είναι χαρούμενος και περήφανος που μια δουλειά του θα παιχτεί στα ευρωπαϊκά κανάλια.
Είναι αδύνατον όμως αυτά να ισχύσουν στην προκειμένη περίπτωση.
Με αυτό το φιλμάκι, η Ελλάδα,
που τόσο έχει διασυρθεί τα τελευταία χρόνια, προφανώς διασύρεται ακόμα περισσότερο.
Η είδηση αυτής της ταυτόχρονης προβολής στο εξωτερικό, ήταν προφανώς δυσάρεστη για
όλους εμάς που παρότι αποδεδειγμένα δεν είμαστε και τόσοι πολλοί, τραυματιστήκαμε
βαθιά λόγω της θανάτωσης της ΕΡΤ, με τις ευλογίες της πλειοψηφίας του ελληνικού
λαού.
Φαντάζομαι λοιπόν πως η συγκεκριμένη
πρεμιέρα επιφυλάσσει στον ίδιο τον δημιουργό ακόμα πιο άσχημες στιγμές, στιγμές
κυρίως θλίψης και εθνικής ταπείνωσης.
Στο βίντεο, ακούγεται μια
συγκλονιστική φωνή που λέει: «Το βαθύτερο
σχέδιο είναι αυτό, να σιωπήσει ο λαός. Να σταματήσει να μιλάει ο λαός. Να τηρήσουμε
σιγή τάφου σήμερα στην Ελλάδα». Είναι βεβαίως η φωνή του Μανώλη Γλέζου, ενός
παλιού αγωνιστή, ο οποίος σήμερα πια συμβολίζει το περήφανο εκείνο είδος Ελλήνων που τείνει
δυστυχώς να εκλείψει.
Εγώ δεν ασπάστηκα ποτέ τις
κομμουνιστικές απόψεις του. Προσπαθώ όμως να παραμένω μία από τους ελάχιστους αυτής της χώρας
που επιμένουν να επικοινωνούν με ανθρώπους οποιασδήποτε ιδεολογικής καταγωγής,
σεβόμενοι πάντοτε το δικαίωμα του Άλλου στη διαφορετικότητα αντιλήψεων αλλά και
συμπεριφορών, και όντας έτοιμοι να αναπτύξουν γόνιμο διάλογο απαλλαγμένο από
φανατισμό, αυταρχισμό, εμπάθεια ή έστω επικριτική
διάθεση.
Θεωρητικά, αυτό είναι κάτι
δεδομένο, μιλώντας για πολίτες σύγχρονων δημοκρατιών. Στην πράξη όμως, ξέρω πάρα
πολύ καλά τον τεράστιο βαθμό δυσκολίας που παρουσιάζει κάθε τέτοια απόπειρα. Προσωπικά,
γνωρίζοντας το κόστος, επιμένω σ’ αυτή τη στάση, γιατί ως τώρα δεν έχω σκεφτεί καμία
πιο δίκαιη. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν έχω σκεφτεί και καμία πιο συμφέρουσα. Απορρίπτοντας την ευκαιρία να διδαχθώ από αντιφρονούντες, δε θα έχανα έναν τεράστιο όγκο γνώσης;
Δεν μπορώ άρα, παρά
να αναγνωρίσω πως ένας ηλικιωμένος άνθρωπος με ιδεολογικό υπόβαθρο που εμένα με
βρίσκει αντίθετη, μίλησε άλλη μια φορά αληθινά. Κι είναι εν μέρει πανέμορφο, εν μέρει θλιβερό,
που η αλήθεια στην Ελλάδα σήμερα υπηρετείται από παλαίμαχους αγωνιστές.
Μιας λοιπόν και «το χαμένο
σήμα της Δημοκρατίας» με γύρισε απόψε μήνες πίσω, στη λύπη εξαιτίας όσων συνέβησαν
και κυρίως όσων έπρεπε και δεν συνέβησαν στην ΕΡΤ, να ευχηθώ για τη χρονιά που
μόλις ξεκίνησε, να αντισταθμιστεί αυτή η λύπη. Να καμαρώσουμε νέα παιδιά με
καθαρά μυαλά και υγιή όνειρα, να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Το επόμενο
ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, εύχομαι ολόψυχα να προβληθεί σύντομα παντού στον
κόσμο και να μην είναι ξανά ντροπιαστικό, αυτή τη φορά να είναι νικητήριο. Να έχει έναν χαρμόσυνο τίτλο, ας πούμε κάτι σαν «η Ελλάδα διδάσκει πάλι τι σημαίνει Δημοκρατία».
