λεπτομέρειες

Γράφω τώρα την αναρτησούλα μου κι αναρωτιέμαι πως στην ευχή τα καταφέρνω και πηγαίνοντας, ας πούμε, τον γάτο για το εμβόλιό του, καταλήγω μισή ώρα μετά να μεταφράζω ισπανικά ερωτικά τραγούδια. Αυτό δεν εξηγείται γρήγορα, αφορά μια ολόκληρη πορεία ζωής. Κάτι μυστήριες συμπάθειες δηλαδή σε προσώπατα και κάτι παράξενες αλλά όμορφες φιλίες, δεξιά-αριστερά.   

Φρέσκο παράδειγμα: Μπαίνω προ ολίγου στο κτηνιατρείο. Ο γάτος χεσμένος πάνω του απ’ το φόβο, όπως πάντοτε όποτε ερχόμαστε εδώ. Ο γιατρός πάλι, σε μια κατάσταση εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη. Ήτανε μόνος κι άκουγε το τραγούδι που ακολουθεί. Τον ξέρω πολλά χρόνια κι έχουμε πιει κάμποσες φορές παρέα, οπότε τον είχα ήδη «κόψει» απ’ το τηλέφωνο πως ήταν σε περίεργη φάση.

«Γιατί είστε κάπως απόψε;», τον ρώτησα, πάντοτε σε πληθυντικό ευγενείας εγώ, ασχέτως που έχουμε πει κι αν έχουμε πει μυστικά μεταξύ μας. «Τι είμαι κάπως;», έκανε αυτός εξάσκηση στο ντε-νιροϊκό “are you talking to me?”. Λέω μέσα μου, καλά, κάτσε να δούμε πόσα λεπτά θα σου πάρει ν’ αρχίσεις να τραγουδάς...

Έπεσα μέσα στην πρόβλεψή μου. Πολύ σύντομα, πάνω στον πάγκο, πλάι στον τρεμάμενο γάτο μου, απλώθηκαν φωτογραφίες μιας νεαρής Ισπανίδας ηθοποιού, πράγματι πανέμορφης, με μια χάρη πολύ σχετική μ’ εκείνη που έκανε πρωταγωνίστρια τη Λάσκαρη, την εποχή του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου.

Η σύγχρονη της δικής μας Ζωίτσας, Χέμα, δηλαδή η πάλαι ποτέ αγαπημένη του γιατρού, έκανε καριέρα στην πατρίδα της, όχι εδώ. Κι αυτός προς χάριν της εγκατέλειψε για μία τριετία τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο και ξενιτεύτηκε. Χίλια δίκια του δίνω! Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα' κανα. Επίσης, πριν μερικά χρόνια ίσως και να μην καταλάβαινα πως είναι δυνατόν κάποιος που αποφοίτησε το 1979 να νταλκαδιάζεται εξάφνως μίαν εσπέραν για μια ιστορία που συνέβη ακόμα πιο παλιά, στην αρχή των σπουδών του.  

Περνούν τα χρόνια όμως και τα μαλλιά δεν ασπρίζουνε αδίκως. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω αυθορμήτως στη δήλωση του γιατρού (που σημειωτέον ειπώθηκε υπό τους ήχους άλλου τραγουδιού και πάλι όμως του Ρομπέρτο Κάρλος) πως «οι άντρες ερωτεύονται πιο βαθιά απ’ τις γυναίκες», θα ήταν: «μασάει η κατσίκα ταραμά;».

Για λόγους σεβασμού όμως προς το πρόσωπο του γιατρού μας, απάντησα πιο περιφραστικά και πολύ πιο κόσμια. Αυτό μέχρι που λίγο αργότερα, κι αφού μου είχε περιγράψει με συγκινητική τρυφερότητα το πώς αισθανόταν για αυτή την κοπέλα, ξαφνικά μου αποκάλυψε πως συχνά-πυκνά, βόλευε και διάφορες συναδέλφους της αγαπημένης του απ’ το θέατρο.

Φταίω εγώ δηλαδή που απάντησα: «Α κατά τα άλλα, οι άντρες ερωτεύονται πιο βαθιά απ’ τις γυναίκες, ε;». «Ε, τύχαινε!», δικαιολογήθηκε ο γιατρός. Κι εγώ άρπαξα τον γάτο, πήρα το σοβαρό μου και απείλησα: «Τύχαινε; Οκ. Μπείτε σε μισή ώρα στο μπλογκ μου. Ένα σας λέω, θα σας κάνω ρόμπα στο πανελλήνιο απόψε!». «Όχι, Σίσσυ, όχι!», ήταν οι τελευταίες λέξεις του γιατρού, που βέβαια ξέρει την τρελάρα μου κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και γι αυτό τη φοβάται όπως της πρέπει.

Ακούστε όμως το τραγούδι. Είναι ένα ωραίο καψουροτράγουδο μιας πιο αθώας εποχής από την τωρινή, που πέρασε ανεπιστρεπτί αλλά ευτυχώς κάποιοι τη θυμούνται ακόμα και βουρκώνουν. Ο τίτλος του είναι «λεπτομέρειες» και τα λόγια του λένε:  

ποτέ σου μη διανοηθείς να με ξεχάσεις!

εγώ θα ζω για πάρα πολύ καιρό στη ζωή σου

μικρές λεπτομέρειες, δικές μας

παραείναι μεγάλα πράγματα για να ξεχαστούν

και για όσο αυτά θα είναι ακόμα παρόντα,

θα δεις…

όταν κάποιος άλλος, κάποιος τριχωτός άντρας

εμφανιστεί στο δρόμο σου

κι αυτό σε κάνει τότε να με νοσταλγήσεις,

το λάθος θα είναι δικό σου

ο δυνατός θόρυβος του αυτοκινήτου του

και τα ξεβαμμένα παντελόνια του

ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων,

θα σου θυμίσει εμένα

ξέρω πως σίγουρα και κάποιος μετά από μένα

θα σου ψιθυρίσει λόγια αγάπης,

αλλά αμφιβάλλω αν θα το κάνει όπως το έκανα εγώ

το πιθανότερο είναι πως δε θα νιώσει άλλος τόση αγάπη

ακόμα και τα λάθη μου,

τα άθλια Ισπανικά μου,

θα συνεχίσουν να σου θυμίζουν εμένα.

κλεισμένη τις νύχτες

στην ησυχία της κάμαράς σου

πριν πας για ύπνο

πάντοτε τη φωτογραφία μου θα κοιτάς

σίγουρα δεν είμαι χαμογελαστός

μες στην κορνίζα

και πάλι όμως εσύ

θα το βλέπεις το χαμόγελό μου

κι αυτά όλα θα σε κάνουν φυσικά να με θυμάσαι

αν κανείς αγγίξει το κορμί σου όπως εγώ

μην πεις τίποτα.

κι αυτό για να μην πεις κατά λάθος

τ’ όνομά μου

νομίζοντας πως έχεις αγάπη

εκείνη τη στιγμή μ’ αυτόν τον άλλο,

απελπισμένη εσύ!

προσπάθησε μαζί του έναν οργασμό

κι ακόμα και τότε

εμένα θα έχεις στον νου σου

ξέρω βέβαια πως αυτές οι λεπτομέρειες

σιγά-σιγά ξεθωριάζουν

ο χρόνος που κυλά

μετατρέπει ακόμα και τη μεγαλύτερη αγάπη

σχεδόν σ’ ένα τίποτα

ωστόσο, το «σχεδόν»

είναι κι αυτό μια λεπτομέρεια

και μια μεγάλη αγάπη

δεν πρόκειται να πεθάνει έτσι απλά

οπότε, μια στο τόσο,

ξέρω πολύ καλά, θα με θυμάσαι…