Γύρισα τώρα απ’ το
Μπενάκη, είχα πάει με μια φίλη για την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ RUINS. Και
μέσα στο άβολο του όλου θέματος, χάρηκα γιατί η αίθουσα ξεχείλισε από κόσμο,
νέους ανθρώπους κυρίως. Τα καθίσματα γέμισαν όλα κι έμειναν πάνω καμιά εκατοστή
ακόμα θεατές που είδαν την ταινία όρθιοι.
Οι καπνιστές κατεβήκαμε
στον χώρο του κυλικείου, που εκείνη την ώρα ήτανε πια κλειστό. Πήραμε από μια
καρέκλα, μπήκε το DVD στη σωστή θέση, βάλαμε μερικούς τόμους κάτω απ’ την τηλεόραση να σηκωθεί
λιγάκι ώστε να βλέπουν και οι πίσω, πατήθηκε το play και στήθηκε στο μπαμ μια
δεύτερη προβολή.
Πιο χύμα εμείς οι κάτω,
άλλωστε το Μπενάκη το νιώθει πολύς κόσμος σαν το σπίτι του. Στην αρχή ήμασταν
καμιά πενηνταριά μόνο, σιγά-σιγά όμως γέμισε κι η κάτω αίθουσα. Κάποιοι μπαινοβγαίναμε,
καπνίζαμε ένα τσιγάρο στο αίθριο κι έπειτα επιστρέφαμε. Παρακολουθούσαμε όμως
όλοι συνεχώς, οι τζαμαρίες άλλωστε ήταν ανοιχτές. Πολλά παιδιά καθόντουσαν στο
πάτωμα. Και ήταν πολύ συμπαθητικές οι φάτσες που είδα απόψε κι αμέτρητα τα
όμορφα στιγμιότυπα.
Νωρίτερα, είχα πει σ’
έναν φίλο να ’ρθει κι αυτός μαζί μας. Του εξήγησα περί τίνος επρόκειτο κι
εκείνος παρότι συμφώνησε πως ήταν σπουδαία η πρωτοβουλία, είπε «δε θα ’ρθω, δε
θα είναι ευχάριστο!». Πράγματι, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να αντιμετωπίζεις
κατάματα την αλήθεια. Η σκηνοθέτης κατόρθωσε βέβαια να μπολιάσει με χιούμορ το
τραγικό θέμα της. Είναι απίστευτο, αλλά μας έκανε και γελάσαμε αρκετές φορές!
Ακόμα κι έτσι όμως, δεν
είναι καθόλου ευχάριστο να αισθάνεσαι εθνική ντροπή. Ή να βλέπεις σε μια οθόνη
γελοίους, εκλεγμένους απ’ τον λαό σου, αξιωματούχους να λένε κατάφωρα ψέματα και να
εγκληματούν σε βάρος δύστυχων πλασμάτων. Προσωπικά, περιμένω έναν μάγκα κάποια
στιγμή να βγει επίσημα και να αποζημιώσει ηθικά και υλικά τις τριάντα δύο αυτές
γυναίκες. Όλα βέβαια δείχνουν πως μάγκας δεν υπάρχει. Η ελπίδα όμως πεθαίνει
τελευταία.
Προς το παρόν, μπράβο στη
Ζωή Μαυρουδή και σ’ όλη την ομάδα που συμμετείχε σ’ αυτή τη δουλειά. Μπράβο και
στο μουσείο, που άλλη μια φορά έγινε το καταφύγιό μας. Γιατί η ταινία που
είδαμε πριν λίγο εκεί, δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία βαναυσότητας και
αδικίας, αυτό το ντοκιμαντέρ μιλάει για τα ηθικά «ΕΡΕΙΠΙΑ» μιας ολόκληρης Ελλάδας. Και το
μήνυμά της συμπίπτει με την κοινή σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους αγωνία: να
αντέξουμε, ώστε όταν κάποια στιγμή τα οικονομικά της χώρας βελτιωθούν, να μην
έχουμε χάσει τελείως την ανθρωπιά μας.
Το τραγούδι που ακολουθεί
ακούγεται στο τέλος της ταινίας:
