Περιτριγυρισμένος χθες στο
Βατικανό από πεντακόσιους νεολαίους, ο πάπας Φραγκίσκος δέχτηκε να κάνει το χατίρι
των παιδιών και να φωτογραφηθεί μαζί τους με τη γνωστή μέθοδο «πιάνω το κινητό-τεντώνω
το χέρι-παίρνω πόζα-πατώ το κουμπάκι». Φυσικά, αυτές οι φωτογραφίες «ανέβηκαν»
στο διαδίκτυο και μέσα σε λίγη ώρα έκαναν το γύρο του κόσμου.
Και οι αντιδράσεις ήταν πολλές
και ποικίλες. Μια μερίδα της κοινής γνώμης αποφάνθηκε πως αυτό που έγινε ήταν άπρεπο
εκ μέρους του προκαθήμενου της καθολικής εκκλησίας. Μάλλον οι επικριτές του ενοχλήθηκαν
που ο διάδοχος του Βενέδικτου δεν στήθηκε στριφνός κι απόμακρος, αλλά γέλαγε
εγκάρδια και το διασκέδασε όσο κι οι πιτσιρικάδες.
Άλλωστε, ο συγκεκριμένος
πάπας έχει μεν ιταλική καταγωγή, γεννήθηκε και μεγάλωσε όμως στην Αργεντινή,
μια κοινωνία με απαγορευτικά κριτήρια διαφορετικά απ’ της Ευρώπης κι οπωσδήποτε
με άλλο μπρίο. Εγώ τον συγχαίρω που προσπαθεί να είναι κοντά στα παιδιά και του
εύχομαι να κρατήσει το ίδιο γνήσια στάση σε όλα τα ζητήματα που εκείνος, λόγω αξιώματος, μπορεί πλέον ν’ αλλάξει προς το καλύτερο.
Η εκκλησία, τόσο η δική μας
όσο και των γειτόνων, κατά τη γνώμη μου πάσχει από βαθιά ενόσω απροκάλυπτη υποκρισία.
Θα μου πεις είναι το αντικείμενό της τέτοιο που προσφέρεται. Σωστά. Χθες μάλιστα, με
αφορμή την κηδεία του αδικοχαμένου και συμπαθούς σε όλους νομίζω, Μιχάλη Ασλάνη,
σκεφτόμουν πως κανείς απ’ το παπαδαριό δε βγήκε να πει πως δεν αναλαμβάνει να θάψει
τον αυτόχειρα.
Σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις,
οι συγγενείς «ανώνυμων» ανθρώπων που αυτοκτονούν, καταταλαιπωρούνται μέσα στο πένθος
τους από τις υστερίες ρασοφόρων που βρίσκουν και κάνουν. Προφανώς, δεν εννοώ πως
κακώς τελέστηκε με αξιοπρέπεια η ταφή του γνωστού σχεδιαστή μόδας. Εννοώ απλώς
πως το ψέμα του κλήρου όταν του δίνεται η ευκαιρία, αγγίζει τα όρια της παράνοιας.
Το μόνο που μας σώζει δηλαδή είναι οι λίγες αλλά σημαντικές εξαιρέσεις. Κι έχω την
αίσθηση πως ο Φραγκίσκος ανήκει σ’ αυτές. Μακάρι να βγω αληθινή.
