Ένα πανέμορφο τραγούδι, που εδώ το ερμηνεύει ακαπέλα ο Γιάννης Χαρούλης. Μου το αφιέρωσε δημόσια
προ ολίγου μια φιλενάδα μου που ζει στην Κρήτη. Πέρασε τη θάλασσα μέσα σε καλώδια
κι έφτασε σε μένα από τη μεγαλόνησο, μαζί με την αγάπη της.
Φχαριστώ, Αγγελικούλα, ήταν ό,τι καλύτερο!
Κι επειδή τον Ερωτόκριτο τον αγαπώ παράφορα, θα
απαντήσω ως Αρετούσα:
Τα λόγια σου, Ρωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσα,
κι ουδ’ όλπιζα ουδ’ ανίμενα τα’ αυτιά μου ό,τι
σ’ ακούσα.
Ίντα ’ναι τούτα που μιλείς κι ο νους σου πως
τα βάνει,
που τα ’βρε αυτάνα η γλώσσα σου οπού μ’ αναθιβάνει;
Τα μάτια, ο νους μου κι η καρδιά κι η όρεξη
θελήσα
κι εσμίξαν και τα τέσσερα, όντε σε ζγουραφίσα.
Λοιπό, μη βάλεις λογισμό σ’ έτοια δουλειά, να
ζήσης,
δε σ’ απαρνούμαι εγώ ποτέ, κι ουδέ κι εσύ μ’
αφήσης.
(στίχοι 1411-1414 & 1435-1436 & 1441-1442)
