photo: Ν. Δελχί - 31.12.12, Dave Amit, Reuters
Χθες ανακοινώθηκε από το
δικαστήριο στο Ν. Δελχί πως οι τέσσερις δολοφόνοι-βιαστές της άτυχης φοιτήτριας
που έπεσε στα χέρια τους πέρσι τον Δεκέμβριο, θα τιμωρηθούν με απαγχονισμό. Φυσικά
θα ασκηθεί έφεση και είναι αμφίβολο αν τελικά θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή. Σε
κάθε περίπτωση, η τελεσίδικη απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της Ινδίας θα
καθυστερήσει αρκετά. Είναι όμως πολύ πιθανό, οι τέσσερις άνδρες που κατηγορούνται για
το φρικαλέο έγκλημα, πράγματι τελικά να εκτελεστούν.
Το αν ορθώς ή όχι αποφασίστηκε η θανάτωση των τεσσάρων, σίγουρα είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πολλή κουβέντα και για να πει κανείς πως έχει διαμορφώσει συγκεκριμένη άποψη επ’ αυτού, οφείλει να το έχει μελετήσει και να το έχει σκεφτεί πολύ προσεκτικά. Προσωπικά, δεν ξέρω πολλά για το περιστατικό, δεν ξέρω ούτε καν αν οι κατηγορούμενοι ήταν στ’ αλήθεια και οι δράστες.
Το μόνο που ξέρω είναι η εναντίωσή μου στη θανατική ποινή, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του αδικήματος που έχει διαπραχθεί. Κι αυτή είναι μία θέση στην οποία δεν έχω καταλήξει αβασάνιστα. Κατανοώ ωστόσο πως υπάρχουν πάμπολλοι υπερασπιστές της εσχάτης των ποινών. Διαφωνώ κάθετα μαζί τους, αντιλαμβάνομαι όμως τη στάση τους και σε έναν βαθμό τη δικαιολογώ.
Αυτό που δεν μπορώ επ’ ουδενί να δικαιολογήσω, είναι τους πανηγυρισμούς, τα χορευτικά, τα κεράσματα, τα πλατιά χαμόγελα και τα ξεκαρδίσματα που είδα χθες στο CNN. Ήμουν σ’ ένα φιλικό σπίτι την ώρα που προβάλλονταν τα πλάνα έξω απ' το δικαστήριο κι έβλεπα σαστισμένη νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους να διασκεδάζουν την υποτιθεμένη νίκη τους.
Ένα ξέφρενο πάρτυ εξελισσόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, επειδή η κοινή γνώμη ικανοποιήθηκε με την απόφαση των δικαστών. Το βρίσκω απαράδεκτο η εκτέλεση τεσσάρων ανθρώπων να γίνεται αφορμή για χαρά. Πιστεύω πως οι παριστάμενοι όφειλαν να σεβαστούν πρώτα απ’ όλα τη μνήμη της νεκρής κοπέλας και να υποδεχτούν την ανακοίνωση με τη δέουσα κατάνυξη. Αλλά και ως προς την ίδια τη θανατική ποινή νομίζω πως θα έπρεπε να δείξουν τον ανάλογο σεβασμό.
Εγώ σ' εκείνα τα πλάνα δεν είδα το σεβασμό του πλήθους πουθενά. Είδα μόνο έναν όχλο που απαιτούσε δικαίωση, δηλαδή εξιλέωση των δικών του αμαρτιών μέσω του απαγχονισμού των φερόμενων ως υπεύθυνων για το αποτρόπαιο έγκλημα. Και μέσα στα εκατοντάδες αυτά γελαστά πρόσωπα με τα σκληρά χαρακτηριστικά, εγώ τουλάχιστον, δε μπόρεσα να ξεχωρίσω ανθρώπους.
Το μόνο άλλο που θέλω να πω είναι πως στην Ινδία, όπως και σε πάρα πολλά υπανάπτυκτα κράτη, το ζητούμενο είναι να μεγαλώσουν τα σημερινά μικρά αγόρια μαθαίνοντας (ή πιο σωστά ξεμαθαίνοντας όσα διδάχτηκαν λάθος οι παλαιότεροι από τους ακόμα πιο παλιούς) πως ο βιασμός είναι αθλιότητα, ούτε αναφαίρετο δικαίωμα του άντρα είναι, ούτε ένδειξη ανδρισμού.
Κι αυτή είναι μια αποστολή που βαραίνει έθνη ολόκληρα και που δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα όσο τα μέσα που χρησιμοποιούνται ενάντια στους βιασμούς είναι μέτρα εκ των υστέρων, κανιβαλιστικά και τίποτα περισσότερο. Οι σημερινοί νέοι στον τρίτο κόσμο, οι άντρες δηλαδή που σύντομα θα γίνουν πατεράδες, σε μεγάλο ποσοστό και σε εξίσου μεγάλο βαθμό πιστεύουν βαθιά μέσα τους πως ο βιασμός γυναικών είναι κάτι επιτρεπτό.
Αν όμως ο μπαμπάς ενός δεκάχρονου πιστεύει κάτι τέτοιο, τι πιθανότητες έχει άραγε ο πιτσιρίκος να πιστεύει μεθαύριο κάτι διαφορετικό; Άρα, αν αυτό το αγοράκι στα είκοσί του βιάσει ένα κορίτσι, ποιος στ’ αλήθεια θα θέλει κρέμασμα;
Αλλά για να επανέλθω στα πρακτικά, δικά μας θέματα, χθες στο ίδιο σπίτι είδα για λίγο κι ένα άθλιο κανάλι απ΄το οποίο ένας άθλιος δημοσιογράφος απ' αυτούς τους πολύ πετυχημένους, απευθυνόταν στον εγχώριο όχλο, ξεσηκώνοντάς τον υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής στη χώρα μας.
Δε θα αναφέρω καν το όνομά του. Αυτός είναι ένας αξιοθρήνητος τύπος που ζει απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του, τη βίλα και την κούρσα του. Κι αυτοί που τον θαυμάζουν είναι εξίσου αξιοθρήνητοι, μόνο που δεν έχουν βίλες και κούρσες. Αλλά το πρόβλημα δεν το έχουν αυτοί, το έχουμε εμείς οι υπόλοιποι, που εξαιτίας τους ζούμε με αντιεμετικά.
Το αν ορθώς ή όχι αποφασίστηκε η θανάτωση των τεσσάρων, σίγουρα είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πολλή κουβέντα και για να πει κανείς πως έχει διαμορφώσει συγκεκριμένη άποψη επ’ αυτού, οφείλει να το έχει μελετήσει και να το έχει σκεφτεί πολύ προσεκτικά. Προσωπικά, δεν ξέρω πολλά για το περιστατικό, δεν ξέρω ούτε καν αν οι κατηγορούμενοι ήταν στ’ αλήθεια και οι δράστες.
Το μόνο που ξέρω είναι η εναντίωσή μου στη θανατική ποινή, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του αδικήματος που έχει διαπραχθεί. Κι αυτή είναι μία θέση στην οποία δεν έχω καταλήξει αβασάνιστα. Κατανοώ ωστόσο πως υπάρχουν πάμπολλοι υπερασπιστές της εσχάτης των ποινών. Διαφωνώ κάθετα μαζί τους, αντιλαμβάνομαι όμως τη στάση τους και σε έναν βαθμό τη δικαιολογώ.
Αυτό που δεν μπορώ επ’ ουδενί να δικαιολογήσω, είναι τους πανηγυρισμούς, τα χορευτικά, τα κεράσματα, τα πλατιά χαμόγελα και τα ξεκαρδίσματα που είδα χθες στο CNN. Ήμουν σ’ ένα φιλικό σπίτι την ώρα που προβάλλονταν τα πλάνα έξω απ' το δικαστήριο κι έβλεπα σαστισμένη νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους να διασκεδάζουν την υποτιθεμένη νίκη τους.
Ένα ξέφρενο πάρτυ εξελισσόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, επειδή η κοινή γνώμη ικανοποιήθηκε με την απόφαση των δικαστών. Το βρίσκω απαράδεκτο η εκτέλεση τεσσάρων ανθρώπων να γίνεται αφορμή για χαρά. Πιστεύω πως οι παριστάμενοι όφειλαν να σεβαστούν πρώτα απ’ όλα τη μνήμη της νεκρής κοπέλας και να υποδεχτούν την ανακοίνωση με τη δέουσα κατάνυξη. Αλλά και ως προς την ίδια τη θανατική ποινή νομίζω πως θα έπρεπε να δείξουν τον ανάλογο σεβασμό.
Εγώ σ' εκείνα τα πλάνα δεν είδα το σεβασμό του πλήθους πουθενά. Είδα μόνο έναν όχλο που απαιτούσε δικαίωση, δηλαδή εξιλέωση των δικών του αμαρτιών μέσω του απαγχονισμού των φερόμενων ως υπεύθυνων για το αποτρόπαιο έγκλημα. Και μέσα στα εκατοντάδες αυτά γελαστά πρόσωπα με τα σκληρά χαρακτηριστικά, εγώ τουλάχιστον, δε μπόρεσα να ξεχωρίσω ανθρώπους.
Το μόνο άλλο που θέλω να πω είναι πως στην Ινδία, όπως και σε πάρα πολλά υπανάπτυκτα κράτη, το ζητούμενο είναι να μεγαλώσουν τα σημερινά μικρά αγόρια μαθαίνοντας (ή πιο σωστά ξεμαθαίνοντας όσα διδάχτηκαν λάθος οι παλαιότεροι από τους ακόμα πιο παλιούς) πως ο βιασμός είναι αθλιότητα, ούτε αναφαίρετο δικαίωμα του άντρα είναι, ούτε ένδειξη ανδρισμού.
Κι αυτή είναι μια αποστολή που βαραίνει έθνη ολόκληρα και που δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα όσο τα μέσα που χρησιμοποιούνται ενάντια στους βιασμούς είναι μέτρα εκ των υστέρων, κανιβαλιστικά και τίποτα περισσότερο. Οι σημερινοί νέοι στον τρίτο κόσμο, οι άντρες δηλαδή που σύντομα θα γίνουν πατεράδες, σε μεγάλο ποσοστό και σε εξίσου μεγάλο βαθμό πιστεύουν βαθιά μέσα τους πως ο βιασμός γυναικών είναι κάτι επιτρεπτό.
Αν όμως ο μπαμπάς ενός δεκάχρονου πιστεύει κάτι τέτοιο, τι πιθανότητες έχει άραγε ο πιτσιρίκος να πιστεύει μεθαύριο κάτι διαφορετικό; Άρα, αν αυτό το αγοράκι στα είκοσί του βιάσει ένα κορίτσι, ποιος στ’ αλήθεια θα θέλει κρέμασμα;
Αλλά για να επανέλθω στα πρακτικά, δικά μας θέματα, χθες στο ίδιο σπίτι είδα για λίγο κι ένα άθλιο κανάλι απ΄το οποίο ένας άθλιος δημοσιογράφος απ' αυτούς τους πολύ πετυχημένους, απευθυνόταν στον εγχώριο όχλο, ξεσηκώνοντάς τον υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής στη χώρα μας.
Δε θα αναφέρω καν το όνομά του. Αυτός είναι ένας αξιοθρήνητος τύπος που ζει απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του, τη βίλα και την κούρσα του. Κι αυτοί που τον θαυμάζουν είναι εξίσου αξιοθρήνητοι, μόνο που δεν έχουν βίλες και κούρσες. Αλλά το πρόβλημα δεν το έχουν αυτοί, το έχουμε εμείς οι υπόλοιποι, που εξαιτίας τους ζούμε με αντιεμετικά.
