Με μια βιαστική
ματιά, αυτό που βλέπει κανείς στη φωτογραφία είναι μια συνηθισμένη οικογένεια. Πράγματι,
είναι μια οικογένεια, όχι όμως και πολύ συνηθισμένη. Ο πατέρας είναι ο 31χρονος
Ινδός ψυχίατρος, Raja Paulraj. Η μητέρα
είναι η 25χρονη Αμερικανίδα νοσηλεύτρια, Jessica Cooksey-Paulraj. Και οι διαφορές των δύο νέων δεν περιορίζονται βέβαια
στο χρώμα της επιδερμίδας τους. Μεγάλωσαν σε άλλες ηπείρους, με άλλες γλώσσες, άλλες
κουλτούρες, άλλες θρησκείες…
Αυτό που τους έφερε κοντά όμως, ήταν κυρίως το κοινό ενδιαφέρον τους για
την ανακούφιση της ανθρώπινης δυστυχίας και η βαθιά πίστη τους στον Θεό. Όταν
γνωρίστηκαν, ήταν κι οι δύο ταγμένοι στον πνευματικό δρόμο, ο Raja και η
Jessica ανήκουν σ’ εκείνο το χαρισματικό και μάλλον σπάνιο είδος
επιστημόνων που αδιαφορούν για τον πλουτισμό και χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους
για να προσφέρουν ουσιώδες έργο.
Η απόφασή τους να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη του καθένας στο όνομα της
αγάπης, είχε ήδη παρθεί. Φαντάζομαι πως αυτοί οι επιστήμονες έτσι γεννιούνται,
δεν νομίζω πως τους έρχεται η επιφοίτηση ξαφνικά. Και η ένωση του ζευγαριού υποθέτω
πως ήταν ευλογημένη ήδη πριν την τελετή του γάμου τους. Οι ίδιοι όμως θέλησαν
να επισημοποιήσουν τον δεσμό τους και ενώπιον των ανθρώπων.
Παντρεύτηκαν πριν δυόμισι χρόνια και λίγο αργότερα ήρθε στον κόσμο το
αγοράκι που κρατάει ο Raja στη φωτογραφία. Οι γονείς του το εγκατέλειψαν στο νοσοκομείο
όπου δούλευαν ο νεαρός γιατρός κι η σύζυγός του. Το μωρό γεννήθηκε με την ασθένεια
Bartsocas Papas, ένα σύνδρομο που προκαλεί σοβαρές γενετικές
ανωμαλίες αλλά και πλήθος δυσμορφιών.
Το μικρό είχε φρικτές παραμορφώσεις γι αυτό κι η μάνα του το παράτησε. Αυτή
είναι πάντα η μοίρα των πλασμάτων που γεννιούνται διαφορετικά από το αναμενόμενο.
Είναι ανεπιθύμητα, απομονώνονται, ζουν την απόλυτη μοναξιά και σε ακραίες
περιπτώσεις εγκαταλείπονται ακόμα και από τους φυσικούς γονείς τους, όπως συνέβη
μ’ αυτόν τον ανθρωπάκο. Μέχρι κι οι νοσοκόμες αντιμετώπιζαν τον μικρούλη με
αποφορά, οπότε ο θάνατος του βρέφους ήταν περισσότερο από βέβαιος, εκτός κι αν εμφανιζόταν
κάποιος με περίσσεια αγάπης.
Το νιόπαντρο ζευγάρι που εργαζόταν στο νοσοκομείο έμαθε βέβαια για το έκθετο
μωρό. Και είχε περίσσεια αγάπης στην ψυχή του. Οι δυο τους πήγαν, είδαν το
πλασματάκι, τα ’βαλαν κάτω κι ύστερα από λίγες μέρες το πήραν σπίτι. Μερικές εβδομάδες
μετά, ολοκληρώθηκε και η διαδικασία της υιοθεσίας του. Όλα έγιναν γρήγορα, γιατί
η διάγνωση του μωρού ήταν σαφής: θα πέθαινε πολύ σύντομα, οπότε το νοσοκομείο
το έδωσε πρόθυμα, για να το ξεφορτωθεί.
Οι θετοί γονείς πάλι, ήθελαν να εξασφαλίσουν στο μικρό ένα αξιοπρεπές τέλος.
Προς έκπληξη όλων όμως, ο Adam, όπως τον βάφτισαν οι γονείς του, τα κατάφερε! Η
αγάπη άλλωστε είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία. Ξεπέρασε ακόμα και τις πιο
αισιόδοξες προσδοκίες και πρόσφατα γιόρτασε τα δεύτερα γενέθλιά του. Παρέα με
τον μικρό του αδερφό, ο οποίος γεννήθηκε λίγους μήνες μετά απ’ τον ίδιο και ο
οποίος ονομάστηκε Elliot Justice.
Παρ’ όλα αυτά, είναι άγνωστο το αν θα μπορέσει να μεγαλώσει ο Adam. Το εύχομαι ολόψυχα,
παρότι τον περιμένουν πολλαπλά χειρουργεία κι ακόμα κι έτσι τα προβλήματά του
θα είναι αμέτρητα, τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν
έχει σημασία. Σημασία έχει πως, μες στην ατυχία του, ο Adam είχε την τύχη να νιώσει
αγάπη. Όταν τον πρωτοείδε η μητέρα του, έκλαιγε απεγνωσμένα. Κι αυτό που είπε στον
άντρα της, ήταν το εξής αληθινό: «αφού μπορεί και νιώθει πόνο και φόβο, τότε
μπορεί να νιώσει και την αγάπη».
Όποιος θέλει
να στηρίξει τους γονείς του Adam στον υπεράνθρωπο
και ασύλληπτα δαπανηρό αγώνα τους να μεγαλώσουν το παιδί τους, θα βρει τον τρόπο στη σελίδα τους: baby Adam’s journey
