«η ζωή είναι πολύ σκληρή!»

Αυτό λέει ο Άρης στην Πάολα, καθώς της διηγείται την ιστορία του. Ο νεαρός Αφγανός έφτασε πρόσφυγας στην Ελλάδα, σε ηλικία δέκα ετών. Στη χώρα του, τον περίμενε η βία, η κακοποίηση, ίσως κι ο θάνατος. Τ’ αδέρφια του ήταν μπλεγμένα με τους Ταλιμπάν κι η Αμερικανική βοήθεια βοηθούσε τους ντόπιους με μάλλον αλλόκοτους τρόπους.

Έτσι, ο μικρός στα εννιά του χρόνια έφυγε αναγκαστικά από την αγκαλιά της μάνας του. Διέσχισε κράτη και κράτη ζώντας κρυμμένος στα βουνά και τρώγοντας φρούτα, καρπούς και χόρτα. Κι έφτασε ως τη χώρα μας περπατώντας. Τα πόδια του είχαν πρηστεί τόσο, που χρειάστηκε να μείνει δύο μήνες στο νοσοκομείο. Ήταν μικρό παιδί κι όμως κατάφερε κι επέζησε. Μεγάλωσε, ξένος ανάμεσα σε ξένους, κι έγινε ένας νέος χωρίς ίχνος κακίας στα λόγια του.

Αυτό  το φιλμάκι μπορεί νομίζω να βελτιώσει λίγο τον τρόπο σκέψης μας. Ακούγοντας έναν πρόσφυγα με συμπαθητική φυσιογνωμία να αφηγείται το προσωπικό του δράμα, ίσως αισθανθούμε λίγο πιο κοντά σ’ αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους, που συνήθως βιαζόμαστε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε.

Βλέποντάς το, ίσως επίσης κατορθώσουμε να δούμε με μεγαλύτερη κατανόηση και τους πλέον δακτυλοδεικτούμενους συμπολίτες μας, τις τραβεστί. Η Πάολα Ρεβενιώτη είναι μια απόμαχη εκδιδόμενη τραβεστί, που μόχθησε πολλά χρόνια, διεκδικώντας, εκ μέρους όλων των παρενδυτικών, μια καλύτερη, πιο δίκαιη θέση στην κοινωνία.

Πρωτοστάτησε στους αγώνες των ομοφυλοφιλικών κινημάτων, ύμνησε τον έρωτα ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου, διοργάνωσε ένα απ’ τα πρώτα εγχώρια gay pride, εξέδωσε το περιοδικό «κράξιμο», ένα πρωτοποριακό για την εποχή του έντυπο, που συνδύαζε τη διανόηση με την γκέι κουλτούρα, έγραψε πάμπολλα ποιήματα, τράβηξε αμέτρητες φωτογραφίες και την τελευταία διετία ασχολείται με τη δημιουργία ντοκιμαντέρ.

Προσωπικά, πολύ τις χαίρομαι τις δουλειές της Πάολα. Μ’ αρέσει που, καλή ώρα τώρα με τον Άρη, παίρνει τη Λούσυ, το σκυλάκι της, και ξεκινάει για κάθε καινούργια της δουλειά, χωρίς κανέναν απολύτως φόβο. Τα απολαμβάνω τα ταινιάκια της, γιατί μπορεί να μην είναι άρτια από τεχνική ή καλλιτεχνική σκοπιά, αποπνέουν όμως πάντοτε αφ’ ενός τη σκληρότητα της αλήθειας, αφ’ ετέρου ανθρωπιά κι ευαισθησία. Κι αυτό βρίσκω πως είναι πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο.

Εύχομαι άρα στην Πάολα να συνεχίσει τα φιλμάκια της πολλά χρόνια ακόμα. Είναι άλλωστε φανερή η γαλήνη που της δίνει η γνώση πως η ίδια έκανε ό,τι μπόρεσε, με γενναιότητα, για να καλυτερέψει αυτός ο κόσμος. Κι είναι υπέροχο που εκείνη έζησε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να κρύβεται. Ξέρω προσωπικά ανθρώπους που λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων ζουν στην κυριολεξία κρυμμένοι. Αυτός ο φόβος εύχομαι σύντομα να εκλείψει. Κι ακόμα περισσότερο, εύχομαι να μην αργήσει η μέρα που οι τραβεστί θα έχουν πολλές άλλες ευκαιρίες επιβίωσης πέραν της πορνείας.

Όσο γι αυτούς που δεν αντέχουν ούτε την ιδέα του να παρακολουθήσουν μια συνέντευξη ενός Αφγανού λαθρομετανάστη σε μία τραβεστί και το μόνο για το οποίο δεν είναι βέβαιοι είναι το ποιον απ’ τους δύο απεχθάνονται περισσότερο… σ’ αυτούς εύχομαι ολόψυχα ο Άη Βασίλης να τους φέρει φέτος από έναν πιο ανοιχτό τρόπο σκέψης στον καθένα. 

Θα 'ναι πανέμορφο αν σταματήσουν να υποτιμούν ανθρώπους. Όχι μόνο επειδή έτσι θ’ αφήσουν επιτέλους κάποτε ήσυχους τους κατατρεγμένους. Αλλά κι επειδή έτσι, θα μπορέσουν οι κατά φαντασίαν «ηθικοί» να επικοινωνήσουν με περισσότερους και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Και να διδαχθούν απ' αυτούς μαθήματα που δεν υπάρχουν γραμμένα σε κανέναν απ' τους δερματόδετους τόμους που τόσο εκτιμούν.