devotion

tutti-frutti

Η μουσική βέβαια παρέμενε σχετικά δυνατή, όμως οι τέσσερις φίλες μπόρεσαν ν' ανταλλάξουν μερικές κουβέντες, χάνοντας μόνο τις μισές φράσεις απ’ όσες ειπώθηκαν. Οπότε, η Ουρανία δεν κατάλαβε πως ακριβώς γινόταν αυτό, πάντως κατάλαβε ότι τ’ αγόρια του μαγαζιού πέρα απ’ το σόου που πρόσφεραν σε κοινή θέα, πρόσφεραν υπηρεσίες ευχαρίστησης και ιδιωτικά, αν μια πελάτισσα το επιθυμούσε κι βέβαια αν πλήρωνε το αντίτιμο.

Στο άκουσμα αυτής της πληροφορίας δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, καμία σύσπαση δεν παρατηρήθηκε στο πρόσωπό της. Φρόντισε όμως όταν επανήλθαν οι άντρες και πήρε διακριτικά μια χαρτοπετσέτα. Αστειευόμενη με τις φίλες της, προσποιήθηκε πως σκούπισε το αναψοκοκκινισμένο μέτωπό της κι ύστερα την κράτησε κλεισμένη σφιχτά στο αριστερό της χέρι, μέχρι που βρήκε την ευκαιρία να διαβάσει τι έγραφε η στάμπα πάνω της. Οι υπόλοιπες δεν πήρανε χαμπάρι. 

Έμαθε λοιπόν το όνομα του μαγαζιού. «Tutti-frutti» λεγόταν, τηλέφωνο όμως πάνω στη χαρτοπετσέτα δεν ήτανε γραμμένο. Κι αυτή, που δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένη με το διαδίκτυο, φοβήθηκε μήπως δεν έβρισκε αργότερα το τηλέφωνο. Τεντώθηκε λοιπόν και διαπίστωσε πως το τηλέφωνο που ήθελε ήταν γραμμένο πάνω στο χάρτινο σουπλά που είχε βάλει μπροστά της ο μπάρμαν. Αν ήταν σουβέρ, θα το έπαιρνε ολόκληρο. Αν πάλι το νούμερο ήταν γραμμένο στην ακρούλα του σουπλά, θα έκοβε το κομματάκι του χαρτιού κάποια στιγμή που οι φίλες της δε θα κοιτούσαν κατά τη μεριά της.

Το τηλέφωνο όμως ήταν γραμμένο μες στη μέση του χαρτιού, κάτω απ’ το φούξια λογότυπο. Οπότε φεύγοντας, εκείνη σήκωσε το ποτήρι με το νερό και το άλλο με το ποτό της, παραμέρισε το μπωλάκι με τα ξηροκάρπια κι ένα πιάτο με κομμένα μήλα και ανασήκωσε ολόκληρο το σουπλά που έσταζε. Είχε βραχεί το χαρτί, ήτανε και σκισμένο σε δυο τρία σημεία. Οι φίλες της αγανάκτησαν. «Μα τι το θες αυτό το πράγμα; Είναι λερωμένο!», είπε η παλιά διπλανή της στο σχολείο. 

«Το θέλω για ενθύμιο», είπε αυτή. «Έλα βρε παιδί μου!», της απάντησε η άλλη, χτυπώντας την περιπαικτικά στον ώμο, η Ουρανία όμως ήταν γνωστό πως αν της καρφωνόταν κάτι θα το έκανε κιόλας. Έτσι, γύρισε σπίτι με το λάφυρό της ανά χείρας. Μάλιστα, κάθισε στην κουζίνα και το στέγνωσε με πολλή προσοχή. Πράγμα ολότελα περιττό, φυσικά. Θα μπορούσε να γράψει κάπου το νούμερο που την ενδιέφερε και να πετάξει αμέσως το άθλιο σουπλά. Φαίνεται όμως πως στ' αλήθεια το ήθελε για ενθύμιο.  

"tutti-frutti" - ένα μικρό απόσπασμα 

από την υπό έκδοση συλλογή διηγημάτων «ανοιξιάτικες ιστορίες»

© Σίσσυ Λοΐζου, 2013

την (τον;) τέλι πολλή!!!

grey love

καλώς τα παιδιά τα δικά μας!

bossa nova

φωτο: Στέλλα Βαρδάκη

έλα να κάνουμε κάτι όμορφο...

Το γίνε αγρότης, που συγκαταλέγεται στις μεγάλες μου συμπάθειες, κάνει έναν διαγωνισμό μέσω facebook. «Ανεβάζει» όποιος θέλει τη φωτογραφία του αγαπημένου του φαγητού και ανάλογα με τις ψήφους, δηλαδή τα like που θα πάρουν οι φωτογραφίες, οι τρεις πιο δημοφιλείς συμμετοχές θα κερδίσουν λαχανικά από ένα περιβόλι πενήντα τετραγωνικών μέτρων για δύο μήνες.

Κι εγώ δήλωσα συμμετοχή για τα φιλαράκια μου στην Κοινωνική Κουζίνα «ο άλλος άνθρωπος». Η φωτογραφία που «ανέβασα» είναι αυτή που φαίνεται κι εδώ, το καζάνι με το τουρλού λαχανικών από το γεύμα που ετοιμάσαμε και απολαύσαμε τη Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου, έξω απ' τα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας.  

Και σας προσκαλώ βέβαια, αν θέλετε, να μπείτε και ’σεις στο παιχνίδι και να στηρίξετε με ένα like τη συμμετοχή που υποβλήθηκε δια μέσω εμού, ώστε να εξασφαλίσει ο «άλλος άνθρωπος» τα λαχανικά του για μερικά από τα δωρεάν γεύματα που προσφέρει καθημερινά στο δρόμο, για όποιους τα έχουν ανάγκη, χωρίς τι, πως, ποιος και γιατί. 

Για την ψηφοφορία: ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Με την ευχή να είναι η Κοινωνική Κουζίνα στην τριάδα…

μια αρχή

ό,τι πρέπει για παράνομους εραστές

Σ’ αυτό το μικροσκοπικό μαγαζί έχω πάει δύο φορές. Μία πριν λίγες μέρες, βραδάκι και μία σήμερα το μεσημέρι. Και τις δύο με την ίδια φίλη μου. Την προηγούμενη φορά, μας άρεσε η τζαζ μουσική του, τα παιδιά εκεί που ήταν ευγενέστατα, η high-tech αισθητική, οι αναπαυτικές πολυθρόνες, το χαλαρό του όλου πράγματος και κυρίως μας άρεσε ο καφές. Πίνοντας τη δεύτερη γουλιά εγώ είπα: «χρόνια έχω να πιω τόσο ωραίο καφέ!». Κι η φίλη μου συμφώνησε: «κι ο δικός μου είναι εξαιρετικός!».

Οπότε, κανονίσαμε να ξαναπάμε σήμερα, να δοκιμάσουμε και το φαγητό τους. Κανονικά, θα κερνούσα εγώ, τελικά όμως κέρασε εκείνη, άρα από τιμές δεν ξέρω να πω, πάντως είναι πολύ προσιτό. Δε θα επιμείνω όμως να φάτε εκεί, δε μ’ ενθουσίασε ούτε η σαλάτα που πήραμε ούτε η μακαρονάδα μου. Η φίλη μου, αντίθετα, είπε πως η δική της μακαρονάδα ήταν πολύ νόστιμη. Τέλος πάντων, εγώ προτείνω να πάτε για καφεδάκι. 

Το gourmet+ βρίσκεται δίπλα στο Μπενάκη της Πειραιώς, λίγα μέτρα πιο πέρα από την είσοδο του μουσείου, αποκλείεται να μην το προσέξετε. Κι είναι αυτό που λέμε κέντρο-απόκεντρο. Είναι ένα ήσυχο και φιλόξενο στέκι. Μια χαρά δηλαδή για τους «σκαστούς» κάθε υπόθεσης. Οι οποίοι θα βρουν πολύ εξυπηρετικό και το άνοιγμα που υπάρχει μπροστά επιτρέποντας την ορατότητα σε μεγάλη απόσταση, αλλά και τη δυνατότητα άμεσης διαφυγής και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

βρήκα το τραγούδι για την κηδεία μου!

Βασικά, ο Νεκτάριος το βρήκε. Κι εγώ, ως συνήθως, έκανα κατ’ ευθείαν εικόνα. Τέλος πάντων, δεν είναι στο χέρι μου το ζήτημα. Φαντάζομαι δηλαδή πως θα κηδευτώ το ίδιο μίζερα με όλους τους υπόλοιπους. Τώρα αν μία στο εκατομμύριο τύχει να διαβάσει την επιθυμία μου κανένας που να μπορεί και να την πραγματοποιήσει όταν έρθει η ώρα, τον ευχαριστώ θερμά εκ των προτέρων. Κατά τα λοιπά, ας φροντίσει τη μουσική επένδυση της τελετής κατά την κρίση του. Παρακαλώ όμως, οι επιλογές να είναι πάνω-κάτω στο ίδιο ύφος. Να έχουμε μια ομοιομορφία, μην ξεφύγουμε.        

Adam's family

Με μια βιαστική ματιά, αυτό που βλέπει κανείς στη φωτογραφία είναι μια συνηθισμένη οικογένεια. Πράγματι, είναι μια οικογένεια, όχι όμως και πολύ συνηθισμένη. Ο πατέρας είναι ο 31χρονος Ινδός ψυχίατρος, Raja Paulraj. Η μητέρα είναι η 25χρονη Αμερικανίδα νοσηλεύτρια, Jessica Cooksey-Paulraj. Και οι διαφορές των δύο νέων δεν περιορίζονται βέβαια στο χρώμα της επιδερμίδας τους. Μεγάλωσαν σε άλλες ηπείρους, με άλλες γλώσσες, άλλες κουλτούρες, άλλες θρησκείες…

Αυτό που τους έφερε κοντά όμως, ήταν κυρίως το κοινό ενδιαφέρον τους για την ανακούφιση της ανθρώπινης δυστυχίας και η βαθιά πίστη τους στον Θεό. Όταν γνωρίστηκαν, ήταν κι οι δύο ταγμένοι στον πνευματικό δρόμο, ο Raja και η Jessica ανήκουν σ’ εκείνο το χαρισματικό και μάλλον σπάνιο είδος επιστημόνων που αδιαφορούν για τον πλουτισμό και χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για να προσφέρουν ουσιώδες έργο.

Η απόφασή τους να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη του καθένας στο όνομα της αγάπης, είχε ήδη παρθεί. Φαντάζομαι πως αυτοί οι επιστήμονες έτσι γεννιούνται, δεν νομίζω πως τους έρχεται η επιφοίτηση ξαφνικά. Και η ένωση του ζευγαριού υποθέτω πως ήταν ευλογημένη ήδη πριν την τελετή του γάμου τους. Οι ίδιοι όμως θέλησαν να επισημοποιήσουν τον δεσμό τους και ενώπιον των ανθρώπων.

Παντρεύτηκαν πριν δυόμισι χρόνια και λίγο αργότερα ήρθε στον κόσμο το αγοράκι που κρατάει ο Raja στη φωτογραφία. Οι γονείς του το εγκατέλειψαν στο νοσοκομείο όπου δούλευαν ο νεαρός γιατρός κι η σύζυγός του. Το μωρό γεννήθηκε με την ασθένεια Bartsocas Papas, ένα σύνδρομο που προκαλεί σοβαρές γενετικές ανωμαλίες αλλά και πλήθος δυσμορφιών.

Το μικρό είχε φρικτές παραμορφώσεις γι αυτό κι η μάνα του το παράτησε. Αυτή είναι πάντα η μοίρα των πλασμάτων που γεννιούνται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Είναι ανεπιθύμητα, απομονώνονται, ζουν την απόλυτη μοναξιά και σε ακραίες περιπτώσεις εγκαταλείπονται ακόμα και από τους φυσικούς γονείς τους, όπως συνέβη μ’ αυτόν τον ανθρωπάκο. Μέχρι κι οι νοσοκόμες αντιμετώπιζαν τον μικρούλη με αποφορά, οπότε ο θάνατος του βρέφους ήταν περισσότερο από βέβαιος, εκτός κι αν εμφανιζόταν κάποιος με περίσσεια αγάπης.  

Το νιόπαντρο ζευγάρι που εργαζόταν στο νοσοκομείο έμαθε βέβαια για το έκθετο μωρό. Και είχε περίσσεια αγάπης στην ψυχή του. Οι δυο τους πήγαν, είδαν το πλασματάκι, τα ’βαλαν κάτω κι ύστερα από λίγες μέρες το πήραν σπίτι. Μερικές εβδομάδες μετά, ολοκληρώθηκε και η διαδικασία της υιοθεσίας του. Όλα έγιναν γρήγορα, γιατί η διάγνωση του μωρού ήταν σαφής: θα πέθαινε πολύ σύντομα, οπότε το νοσοκομείο το έδωσε πρόθυμα, για να το ξεφορτωθεί.

Οι θετοί γονείς πάλι, ήθελαν να εξασφαλίσουν στο μικρό ένα αξιοπρεπές τέλος. Προς έκπληξη όλων όμως, ο Adam, όπως τον βάφτισαν οι γονείς του, τα κατάφερε! Η αγάπη άλλωστε είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία. Ξεπέρασε ακόμα και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες και πρόσφατα γιόρτασε τα δεύτερα γενέθλιά του. Παρέα με τον μικρό του αδερφό, ο οποίος γεννήθηκε λίγους μήνες μετά απ’ τον ίδιο και ο οποίος ονομάστηκε Elliot Justice.

Παρ’ όλα αυτά, είναι άγνωστο το αν θα μπορέσει να μεγαλώσει ο Adam. Το εύχομαι ολόψυχα, παρότι τον περιμένουν πολλαπλά χειρουργεία κι ακόμα κι έτσι τα προβλήματά του θα είναι αμέτρητα, τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως, μες στην ατυχία του, ο Adam είχε την τύχη να νιώσει αγάπη. Όταν τον πρωτοείδε η μητέρα του, έκλαιγε απεγνωσμένα. Κι αυτό που είπε στον άντρα της, ήταν το εξής αληθινό: «αφού μπορεί και νιώθει πόνο και φόβο, τότε μπορεί να νιώσει και την αγάπη».

Όποιος θέλει να στηρίξει τους γονείς του Adam στον υπεράνθρωπο και ασύλληπτα δαπανηρό αγώνα τους να μεγαλώσουν το παιδί τους, θα βρει τον τρόπο στη σελίδα τους: baby Adam’s journey

not lost or anything

τα θλιβερά μαντάτα

Ένα πανέμορφο τραγούδι, που εδώ το ερμηνεύει ακαπέλα ο Γιάννης Χαρούλης. Μου το αφιέρωσε δημόσια προ ολίγου μια φιλενάδα μου που ζει στην Κρήτη. Πέρασε τη θάλασσα μέσα σε καλώδια κι έφτασε σε μένα από τη μεγαλόνησο, μαζί με την αγάπη της.

Φχαριστώ, Αγγελικούλα, ήταν ό,τι καλύτερο!

  

Κι επειδή τον Ερωτόκριτο τον αγαπώ παράφορα, θα απαντήσω ως Αρετούσα:

Τα λόγια σου, Ρωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσα,

κι ουδ’ όλπιζα ουδ’ ανίμενα τα’ αυτιά μου ό,τι σ’ ακούσα.

Ίντα ’ναι τούτα που μιλείς κι ο νους σου πως τα βάνει,

που τα ’βρε αυτάνα η γλώσσα σου οπού μ’ αναθιβάνει;

Τα μάτια, ο νους μου κι η καρδιά κι η όρεξη θελήσα

κι εσμίξαν και τα τέσσερα, όντε σε ζγουραφίσα.

Λοιπό, μη βάλεις λογισμό σ’ έτοια δουλειά, να ζήσης,

δε σ’ απαρνούμαι εγώ ποτέ, κι ουδέ κι εσύ μ’ αφήσης.

(στίχοι 1411-1414 & 1435-1436 & 1441-1442)  

go check outside!

Ο Μπέντζαμιν κι η γυναίκα του, μετά από ένα απόγευμα ατελείωτου παιχνιδιού, προσπάθησαν κάποια ώρα να κοιμίσουν την τετράχρονη κόρη τους. Το επικίνδυνα υψηλό IQ της νεαράς όμως, την εμπόδιζε να κοιμηθεί. Άλλωστε, πως μπορεί κανείς να κοιμηθεί όταν σκάνε πυροτεχνήματα έξω απ' το σπίτι; Φυσικά, εκείνο το βράδυ κανείς δεν έριχνε πυροτεχνήματα έξω απ' το σπίτι του Μπέντζαμιν, μέσα όμως το παιχνίδι αναζωπυρώθηκε. Αυτή τη φορά τραγουδιστά. Κάπως έτσι προέκυψε το βίντεο που ακολουθεί. "Ανέβηκε" στο διαδίκτυο πριν πέντε μόλις μέρες. Φτιάχτηκε εξ' αιτίας ενός μικρού πανέξυπνου παιδιού που αρνήθηκε να πάει για ύπνο κι είναι απ' τα πιο τρυφερά βίντεο που έχω δει ποτέ!

μια στιγμή που πέρασε αλλά δε χάθηκε

Την Πέμπτη, στο ιταλικό κοινοβούλιο, έλαβε χώρα ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο. Οι βουλευτές του κινήματος «Πέντε Αστέρων» είχαν συνεννοηθεί και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης σηκώθηκαν την κατάλληλη στιγμή και αγκαλιάστηκαν. Οι πιο τολμηροί φιλήθηκαν κιόλας. Μέσα στον οίκο της Δημοκρατίας, άντρες φιλήθηκαν με άντρες και γυναίκες με γυναίκες. Σκοπός τους ήταν να δώσουν ένα μάθημα σ’ όλο τον κόσμο υπέρ της διαφορετικότητας και να στηρίξουν κατ’ αυτόν τον τρόπο το νομοσχέδιο υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι που υπερψηφίστηκε ύστερα από λίγο.  

commitment

φτάνει και δε φτάνει

no nothing dies

λίπασμα στις τριανταφυλλιές...

μου λες τι λέει;

Για τα κακά σημάδια υπάρχουν τα καλά λημέρια.

Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον

 

να θυμηθώ να πάρω ακόμα δυο κισσούς

Να θυμηθώ όταν η μοίρα δείξει περισσότερο έλεος,
να θυμηθώ την τωρινή φανταστική ζωή μου.
Εσωτερικά φαγωμένη πέρα για πέρα,
και οι αναμνήσεις έρχονται
και τυλίγουνται γύρω από τον κορμό της,
όπως ο κισσός
κάθε τόσο κι ένας άλλος κισσός που ανασαίνει στον αέρα.
Κάθε τόσο έχω το συναίσθημα πως με κατέχει μια άλλη ψυχή.

Γιώργος Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη 

Ο μεγάλος μας ποιητής ξεκίνησε να γράφει το ημερολόγιό του το 1926, το δούλευε ανά διαστήματα  και το ολοκλήρωσε με τη μορφή δομημένου πεζογραφήματος τριάντα χρόνια αργότερα. Είναι το μοναδικό μυθιστόρημα που κατόρθωσε να ολοκληρώσει. Δημοσιεύτηκε το 1974, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του.  

Ψηλορείτης

φωτο: Περουβιανό Ηφαίστειο 

θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Με την Έλενα και τον Μιχαήλ γνωριστήκαμε στην αυγουστιάτικη πανσέληνο. Είχα σταματήσει στο δρόμο και φωτογράφιζα ένα σιντριβάνι με φόντο το φεγγάρι κι εκείνοι ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου. Ο Μιχαήλ με κοιτούσε επίμονα, οπότε ρώτησα τη μαμά του αν ήθελε να τους τραβήξω και να τους στείλω έπειτα τις φωτογραφίες με e-mail.

Και πριν λίγο συμφωνήσαμε με την Έλενα πως αυτή ήταν μια πολύ όμορφη ιστοριούλα και πως αν δημοσίευα εκείνες τις φωτογραφίες της με τον γιο της στα ‘σώψυχα, θα θυμίζαμε σε όλους την ικανότητα που έχουν τα μικρά παιδιά να κάνουν φίλους μέσα σ’ ένα λεπτό. Βλέπετε; Είναι πολύ ωραίοι τύποι οι δύο καινούργιοι μου φίλοι!

nice try, father Dumbledore ;)

so incredibly special...

Το βίντεο που ακολουθεί αφορά μια μικρή πραγματική συνέντευξη. Ακούγεται ο δωδεκάχρονος Τζόσουα Λίτμαν, που παίρνει συνέντευξη από τη Σάρα, τη μαμά του. Οι φωνές είναι οι αληθινές φωνές της μητέρας και του γιου, οι φιγούρες τους όμως είναι αναδημιουργημένες μέσω υπολογιστή. Και το αποτέλεσμα πιστεύω πως είναι αξιέπαινο, από κάθε άποψη! 

Ο Τζόσουα πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα είδος διαταραχής που σε άλλες περιπτώσεις εμφανίζει μικρότερη και σε άλλες μεγαλύτερη ένταση. Γενικά όμως, θεωρείται παρόμοια με τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας (δηλαδή που δεν παρεμποδίζει σημαντικά τον πάσχοντα από μια φυσιολογική ζωή). 

Οι κυριότερες δυσκολίες που προκαλεί το σύνδρομο αφορούν την κοινωνική αλληλεπίδραση. Επίσης, τα ενδιαφέροντα κάποιου που πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ, συχνά είναι λιγότερα από εκείνα του μέσου ανθρώπου, οι συμπεριφορές του είναι συγκριτικά περιορισμένες και συχνά επαναλαμβανόμενες, ενώ πιθανώς συνοδεύονται από φυσική αδεξιότητα και ιδιόρρυθμη χρήση του Λόγου. 

Το σπουδαίο πάντως με αυτό το βιντεάκι είναι πως αποκαλύπτει με τον ωραιότερο τρόπο την αλήθεια. Οι περισσότεροι βέβαια τρομοκρατούνται στο άκουσμα οποιαδήποτε διαφορετικότητας. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος έχει γεννηθεί με κάποιο σύνδρομο ή αναπτύξει σε μικρή ηλικία μια μορφή ψυχασθένειας, ή αν στην πορεία της ζωής του νοσήσει, π.χ. από το πολύ μοδάτο στις μέρες μας Αλτσχάιμερ, η συντριπτική πλειοψηφία… πανικοβάλλεται! 

Το καρτουνάκι που ακολουθεί φτιάχτηκε ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, για να καταλαγιάσει ο αναίτιος φόβος. Κι ακόμα περισσότερο, φτιάχτηκε για να μάθει ο κόσμος πως οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες είναι, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, άνθρωποι χαρισματικοί. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια πολύ απλή εξήγηση γι αυτό το φαινομενικά παράδοξο: είναι θέμα ισορροπίας. Κάπου υστερώ, αλλού είμαι άφθαστος!

Ο Τζόσουα, ας πούμε, υστερεί σε ό,τι αφορά την κοινωνικότητά του, είναι όμως ένας άριστος μαθητής. Και όπως συμβαίνει με όσους έχουν διαγνωστεί με Άσπεργκερ, εύκολα μπορεί να θεωρηθεί εκκεντρικός. Επιπλέον, έχει εμμονές. Η βασική εμμονή του Τζόσουα αφορά τα ζώα. 

Η συνέντευξη μαμάς και γιου είναι απολαυστική. Κρατώ το πιο συγκινητικό σημείο της. Ρωτάει ο μικρός: «Τελικά όταν γεννήθηκα δεν βγήκα το παιδί που θα ήθελες, ε; Δεν ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σου…». 

Κι η μητέρα απαντά λέγοντας την αλήθεια: «Έχεις υπερβεί τις προσδοκίες μου, γλυκέ μου! Και σίγουρα, φαντάζεται κανείς πως θα είναι το παιδί του, αλλά εσύ με έχεις κάνει να αναπτυχθώ τόσο πολύ… Επειδή σκέφτεσαι διαφορετικά απ’ ό,τι λένε τα βιβλία για γονείς, έπρεπε μαζί σου να μάθω να σκέφτομαι πέρα απ' τα συνηθισμένα. Κι αυτό με έκανε πολύ πιο δημιουργική, ως μητέρα και ως άτομο. Ήσουν τόσο ξεχωριστός για μένα… Είμαι τόσο τυχερή που είσαι γιος μου!».

είκοσι εναντίον ενός!

Ο ράπερ της φωτογραφίας ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Killah P. ή Killah Past, που σημαίνει δολοφόνος του παρελθόντος. Το κανονικό του όνομα όμως ήταν Παύλος Φύσσας. Κι ήταν ένας άντρας ταγμένος ενάντια στη βία και την αδικία. 

«Ο εχθρός είναι κοινός για όλους!», είχε πει πρόπερσι σε μια συνέντευξή του. Στην ίδια συνέντευξη είχε δηλώσει: «Μεγάλο πράγμα οι φίλοι! Εγώ είμαι ευγνώμων για τους δικούς μου φίλους, μάλλον καλύτερα να πω αδέλφια μου, γιατί μόνο αδέλφια σε στηρίζουν τόσο... Εγώ χρωστάω πολλά στα δικά μου αδέλφια!». 

Χθες τη νύχτα, στη μία μετά τα μεσάνυχτα, στη γειτονιά του, την Αμφιάλη, όταν αντιλήφθηκε πως τον περικύκλωνε μια ομάδα μαυροφορεμένων ακροδεξιών, κάλεσε τους φίλους για βοήθεια. Δεν τον πρόλαβαν ζωντανό όμως. Όταν πια έφτασαν οι δικοί του, ο Παύλος είχε ήδη δεχθεί μαχαιριά απ’ ευθείας στην καρδιά. Το ασθενοφόρο ήρθε σαράντα λεπτά μετά. Εκείνος ξεψύχησε στα τριάντα τέσσερά του χρόνια. 

Και για όσους νομίζουν ενδεχομένως πως οι ίδιοι ή τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν απ' τους φασίστες, επαναλαμβάνω τη φράση του νεκρού: «Ο εχθρός είναι κοινός για όλους!». 

  

mind gamblers have no fear baby

φάβα άνευ λάκκου

photo: NagsTheCook@Flickr
 

αναδημοσίευση από το εξαιρετικό bostanistas.gr

μια συνταγή των Αγλαΐας Κρεμέζη & Κώστα Μωραΐτη

Η πικάντικη και πολύ νόστιμη αυτή σούπα είναι εμπνευσμένη από την ινδική tomato rasam. Οι Ινδοί χρησιμοποιούν πάρα πολύ τη φάβα. Αποκαλείται dal το είδος της ξεφλουδισμένης και σπασμένης φακής, που εμείς έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε με τη Σαντορίνη. Με το όνομα dal βρίσκει κανείς φάβα στα περισσότερα μέρη του κόσμου όπου υπάρχουν Ινδοί μετανάστες, δηλαδή σχεδόν παντού.

Με το dal παραδοσιακά οι Ινδοί κάνουν κρέπες, πίτες και λουκουμάδες, καθώς και χιλιάδες διαφορετικά κάρι, συνδυάζοντας το όσπριο με λαχανικά ή και ψαρικά κάθε λογής. Αυτή η σούπα μπορεί και να ετοιμαστεί δυο-τρεις μέρες πριν σερβιριστεί. Σε αυτή την περίπτωση όμως, επειδή πήζει όταν κρυώσει, θα πρέπει να ζεσταθεί σε χαμηλή φωτιά με την προσθήκη λίγου νερού, ώστε να γίνει και πάλι ρευστή.  

σούπα φάβα με ντομάτα και σκόρδο 

(για 6-8 άτομα) 

2 φλ. φάβα καθαρισμένη 

2 φύλλα δάφνη 

1 κ. γλ. κουρκουμά ή μια καλή πρέζα σαφράν (κρόκο) 

¼ φλ. ελαιόλαδο και επιπλέον για το σερβίρισμα 

5-6 σκ. σκόρδο (ανάλογα με το γούστο του καθενός)

έξτρα τηγανητές σκελίδες για στόλισμα 

2 κ. σ. φρεσκοαλεσμένους κόκκους κολίανδρο 

1-2 κ. γλ. μπούκοβο ή 3-4 μικρές ξερές καυτερές πιπεριές 

1 κ. σ. ντοματοπελτέ 

2 φλ. ντοματάκια ψιλοκομμένα 

αλάτι 

1 κ. γλ. κύμινο, ή και περισσότερο 

χυμό από 1-2 λεμόνια  
______________

Ι. Βάζουμε τη φάβα σε σίτα και ξεπλένουμε κάτω από τρεχούμενο νερό. Μεταφέρουμε σε κατσαρόλα και βάζουμε νερό να τη σκεπάζει και να περισσεύει από πάνω 3-4 εκ. 

ΙΙ. Προσθέτουμε και τη δάφνη και βάζουμε στη φωτιά να πάρει βράση.

ΙΙΙ. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε για 25-30 λεπτά, ανακατεύοντας συχνά και προσθέτοντας επιπλέον νερό αν χρειάζεται, μέχρι να μαλακώσει η φάβα και να γίνει χυλός. 

ΙV. 5-10 λεπτά προτού κατεβάσουμε από τη φωτιά προσθέτουμε τον κουρκουμά ή το σαφράν και ανακατώνουμε. Θέλει όμως προσοχή, να μη στεγνώσει και κολλήσει στην κατσαρόλα, γιατί τότε θα πρέπει να την πετάξουμε και να ξαναρχίσουμε από την αρχή.

V. Πετάμε τη δάφνη και μεταφέρουμε τη φάβα σε γαβάθα. Αν θέλουμε λεία σούπα, περνάμε από σίτα ή λιώνουμε στο μπλέντερ. Ξεπλένουμε και σκουπίζουμε την κατσαρόλα. Χτυπάμε τις σκελίδες σκόρδου με το πλάι μεγάλου μαχαιριού να λιώσουν, βγάζουμε το φλούδι και κόβουμε σε φετάκια. 

VI. Βάζουμε το ελαιόλαδο στην κατσαρόλα και σοτάρουμε το σκόρδο να μαλακώσει, χωρίς να πάρει χρώμα. Βάζουμε και τον κολίανδρο με το μπούκοβο ή τις πιπεριές, ανακατώνοντας 1-2 φορές.

VII. Προσθέτουμε τον πελτέ και ανακατεύουμε, να γυαλίσει. Αδειάζουμε τα ντοματάκια στην κατσαρόλα και μόλις αρχίσουν να βράζουν προσθέτουμε τη φάβα, ρίχνουμε αλάτι και το κύμινο. Βράζουμε 10 λεπτά περίπου, προσθέτοντας και λίγο νερό, αν η σούπα μας είναι πολύ πηχτή.

VIII. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και στάζουμε λεμόνι. Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε τη γεύση. Σερβίρουμε σε μικρές γαβάθες, περιχύνοντας με επιπλέον ελαιόλαδο, στολίζοντας με τηγανισμένες σκελίδες σκόρδο, ή με φετάκια λεμόνι και πασπαλίζοντας με κολίανδρο.

Δεν είναι όμως μόνο η συνταγή της Αγλαΐας και του Κώστα ενδιαφέρουσα. Είναι και το παράδειγμα ζωής που προτείνει αυτό το ζευγάρι αξιοζήλευτο, τουλάχιστον για όσους ονειρεύονται μια πιο ανθρώπινη ζωή. Το «βιογραφικό» τους λέει:

Τα τελευταία δέκα χρόνια ζουν με τα σκυλιά τους στη Τζιά, όπου γράφουν, καλλιεργούν το περιβόλι τους, ακούν μουσική, ενώ άνοιξη και αρχές φθινόπωρου ξεναγούν μικρές ομάδες Αμερικανών στη μεσογειακή γαστρονομία, και στα πέτρινα μονοπάτια του νησιού. Τελευταία ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα ηλεκτρονικά μέσα, που τους φέρνουν σε στενή επαφή με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, από την απόμερη ρεματιά όπου κατοικούν.

Αγλαΐα: σπούδασε γραφικές τέχνες και φωτογραφία στο Λονδίνο. Δούλεψε ως δημοσιογράφος στα «Νέα», στον (παλιό) «Ταχυδρόμο», στον «Ελεύθερο Τύπο», στην «Ελευθεροτυπία», στις «Εικόνες» και σε άλλα έντυπα. Ύστερα όμως, αφοσιώθηκε στα γαστρονομικά, θέλοντας πια να περιγράφει κυρίως τις δικές της εμπειρίες κι όχι εμπειρίες άλλων, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Bιβλία της εκδίδονται στις ΗΠΑ και την Ελλάδα και άρθρα της δημοσιεύονται σε ελληνικά, αμερικανικά και αγγλικά έντυπα και sites. Σήμερα πια, μαγειρεύει, φωτογραφίζει, σκαλίζει, ξεχορταριάζει, ταξιδεύει, δοκιμάζει, διαβάζει και γράφει στο «Food», του Atlantic Monthly και στο protagon.gr. Και περνάει πολλές ώρες μελετώντας τις ρίζες, την ιστορία, τις συγγένειες και τις αλληλεπιδράσεις των φαγητών που μαγειρεύουν οι διάφορες εθνότητες στα παράλια της Μεσογείου.

Κώστας: αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, πήγε για μεταπτυχιακά στις ΗΠΑ, απ’ όπου γύρισε με δύο master: ένα από το St. Michael’s College κι ένα δεύτερο από το Yale. Συνέχισε για λίγο καιρό να ασχολείται με την έρευνα στο χώρο των βιβλικών σπουδών, ενώ παράλληλα δίδασκε. Το 1997 εξέδωσε το βιβλίο «Το Κατά Φίλιππον Ευαγγέλιο», μετάφραση ενός αρχαίου κειμένου από τα Κοπτικά, με εισαγωγή και σχόλια. Όταν είχε αρχίσει το δεύτερο βιβλίο του, προέκυψε η Τζιά, όπου συνεχίζει το γράψιμο, ενώ παράλληλα διαπίστωσε πως υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα πέρα απ’ τις νεκρές γλώσσες και τα δυσνόητα κείμενα. Ανακάλυψε τα φτιάρια και τα χώματα, το φύτεμα και τα μποστάνια, τα άγρια φυτά και τα παλιά μονοπάτια. Πρότεινε λοιπόν στην Αγλαΐα να μη γυρίσουν πίσω στην Αθήνα. Έτσι, μαζί αποφάσισαν να μείνουν στη Τζια. Και όσο πάει...