Παραπροχθεσινό πεσκέσι απ’ τον κουμπάρο αυτές εδώ. Είναι σεφ ο μικρός και ξέρει πως γουστάρω να τρώω και να κλαίω. Διευκρίνισε όμως: «που ’σαι… μην ξανοιχτείς, πιο καυτερές δεν έχουν φυτρώσει πάνω στον πλανήτη!».
Σήμερα ξύπνησα στις τρεις τη νύχτα. Λέω «ωραία! αρχίζει και λειτουργεί το αυτοσχέδιο τζετ λαγκ». Επόμενη σκέψη: «ώρα για τον μοναχικό κανόνα!», το οποίο μεταφράζεται ως: «σήκω γιατί θα χαλάσουν οι πιπεριές και ποιος τον ακούει έπειτα τον Τζόνυ».
Κάθε αρχή και δύσκολη όμως… σύντομα τα παράτησα και μέχρι το απόγευμα προσπάθησα να ψήσω διάφορο κόσμο που πέρασε απ’ το σπίτι να αναλάβει τις πιπεριές. Τελευταία το είπα και στη μάνα μου. «Άπαπα!», ήταν η απάντηση.
Άμα δηλαδή είναι γραφτό σου κάτι… αδύνατον να το αποφύγεις! Πάντως, ανανεώθηκε το περσινό μαδημένο ντεκόρ στην κουζίνα. Όλα καλά λοιπόν, με εξαίρεση που ξεχάστηκα την ώρα της περισυλλογής κι έπιασα τα μάτια μου, τα οποία αφού τα 'χω ήδη πλύνει πέντε-έξι φορές, ακόμα τσούζουν κι είναι κατακόκκινα. Δύσκολη η καλογερική!
