Εγώ από παιδί
έχω το χούι να προτιμάω κάτι προορισμούς παράξενους κι έτσι έχω ήδη περπατήσει
κάμποσα ελαφρώς ξεστρατισμένα μονοπάτια. Γι αυτό ίσως κι έχω να θυμάμαι πολύ όμορφα
πράγματα απ’ αυτά μου τα σεργιάνια. Το πιο υπέροχο όμως, με τεράστια διαφορά, είναι
η καλοσύνη στις ανθρώπινες ψυχές.
Ως τώρα, είχα
πολλές φορές την τύχη ν’ αξιωθώ την εμπιστοσύνη άγνωστων ανθρώπων, έχω νιώσει ανθρώπους
που με γνώρισαν ελάχιστα ν’ αγωνιούν ειλικρινά για τη δική μου αγωνία, να
ενθουσιάζονται, χωρίς κανένα δικό τους όφελος, με τον δικό μου ενθουσιασμό, να
ελπίζουν πως θα τα καταφέρω, να μου εύχονται μ’ όλη τους την καρδιά «καλή
επιτυχία!».
Αυτές πάντοτε
είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι είμαι στο σωστό δρόμο, όσο κι αν η λογική λέει
το αντίθετο. Μέσα απ’ την ανιδιοτέλεια, την ευγένεια και τη γενναιοδωρία μερικών
απ’ όσους συναντάω, νιώθω πως ο Θεός είναι στο πλάι μου. Κι αυτές οι στιγμές είναι που με
σώζουν κάτι άλλες πολύ δύσκολες ώρες, όταν η πίστη δίνει τη θέση της στην
απελπισία.
Μια τέτοια
χαρμόσυνη στιγμή έζησα και σήμερα, ανήμερα της Παναγίας. Τη χρωστάω στη χάρη Της
που τη μέρα της γιορτής Της πήρε τη μορφή ενός απ’ τους δασκάλους μου, του Ν. Κ. (δε γράφω ολόκληρο το όνομά του
για να μην του προκαλέσω αμηχανία), ο οποίος μ’ έχει βοηθήσει ως τώρα, έμπρακτα αλλά κυρίως
ηθικά, τόσο όσο θα περίμενε κανείς μονάχα από στενό του συγγενή.
Βέβαια, τον
ευχαρίστησα προσωπικά, νιώθω όμως πολύ όμορφα απόψε και θέλησα να το μοιραστώ και
μαζί σας από εδώ. Κι εύχομαι σ’ όλους, καθώς γερνούν να θυμούνται στιγμές χαράς
επειδή οι ίδιοι έπραξαν το σωστό, εξίσου με στιγμές χαράς γεννημένης από την
ομορφιά που κρύβουν μέσα τους οι άλλοι άνθρωποι.
