Δεν γνωρίζω τι ακριβώς
συνέβη χθες, άρα δεν δικαιούμαι να κρίνω αυτή την τραγωδία. Πριν χρόνια όμως, ως
επιβάτης, έγινα δυο φορές αυτόπτης μάρτυρας σε περιστατικά αδικαιολόγητης
επιθετικότητας εκ μέρους ελεγκτών, σε βάρος λαθρεπιβάτη. Τη μία φορά ήταν στον
ηλεκτρικό και τη δεύτερη σε λεωφορείο, όπου μάλιστα στο τέλος ενεπλάκησαν και
αστυνομικοί στο επεισόδιο. Και δε νομίζω πως πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον τρόπο
με τον οποίο είχαν εξευτελιστεί εκείνοι οι δύο νεαροί! Για πενταροδεκάρες…
Ήταν προϊόν εντολής άνωθεν,
αυτή η προ ετών απαράδεκτη αντιμετώπιση, προς παραδειγματισμό δηλαδή των παριστάμενων; Ήταν καταχρηστική,
για λόγους προσωπικής εκτόνωσης των εντεταλμένων; Δεν ξέρω να πω. Το μόνο που ξέρω
είναι πως χθες πέθανε ένα αγόρι, ολότελα άδικα. Κι αυτό είναι που μετράει. Όλα τ’
άλλα μπροστά στη ζωή που χάθηκε είναι ασήμαντα.
Νωρίτερα ήμουν με μια παρέα
και κάποια ώρα η κουβέντα ήρθε στο δυσάρεστο θέμα. Κάποιος είπε: «κι εγώ δηλαδή,
κορόιδο είμαι που πάντοτε πληρώνω εισιτήριο;». Εκείνη τη στιγμή δε μίλησα, γιατί ήταν βέβαιο
πως αν το έκανα, θα φούντωνε καυγάς κι ήμουν σε ξένο σπίτι. Το πρώτο όμως που σκέφτηκα
ήταν αυτό που γράφω τώρα εδώ: «Τράβα πες το αυτό στη μάνα του μικρού. Πες της πως θα κηδέψει το παλικάρι της, γιατί εσύ είσαι νομοταγής κι αυτός ήταν λαθραίος. Πως θα πάει στην κηδεία του γιου της, για κάτι λιγότερο από ενάμισι ευρώ».
