Είμαι και κάθομαι
προηγουμένως σ’ ένα συμπαθητικό μπιστρουδάκι στο Σύνταγμα και κουνάω το πόδι
νευρικά πάνω-κάτω, γιατί η φιλενάδα μου που της είπα στο τηλέφωνο λίγο πιο πριν
πως «βιάζομαι σήμερα, έχω δουλειά, δεν είμαι για καφεδάκια!», ακόμα να φανεί...
Ο λόγος που βρέθηκα
καθηλωμένη στο ημίφως του συγκεκριμένου μαγαζιού (που όλα του καλά εκτός απ’
αυτή τη διάχυτη χημική μυρωδιά ροδάκινο), ήταν η ικεσία της φίλης, διατυπωμένη
ως: «δε γίνεται, πρέπει να σου πω!». «Για γκόμενο πρόκειται;», ρώτησα. «Ε; όχι
για γκόμενο!», απάντησε. Και η απάντηση αυτή βεβαίως σήμαινε πως μόνο για κάποιο
γκόμενο είχε να μου πει και για τίποτ’ άλλο!
Ήρθε λοιπόν, σωριάστηκε,
παρήγγειλε κι άρχισε χωρίς περιστροφές να μου εξηγεί πως ο λεγάμενος, ένας τυχαίος
που κάπου τον τσίμπησε κι ούτε μας νοιάζει που, την κάλεσε σπίτι του λέει, να της
φτιάξει μακαρόνια. Που σημειωτέον πως τα περιττά κιλά μας οι περισσότερες τα
οφείλουμε σε κάτι τέτοια τραπεζώματα. Τώρα, γιατί όλοι οι επίδοξοι επιβήτορες
προτείνουν μακαρόνια... μυστήριο!
Και τέλος πάντων,
αφού άκουσα με υπομονή τη λεπτομερή περιγραφή της προηγούμενης νύχτας, δηλαδή του
τύπου ως σουλούπι και φάτσα, πως ήτανε το διαμέρισμά του, τι έλεγε στη μάνα του
που τον πήρε τηλέφωνο και τα λοιπά και τα λοιπά, κάποια ώρα η διήγηση έφτασε
στη λέξη-κλειδί:
-
ώπα ώπα…
με τι είπε θα τα έκανε τα λιγκουίνι;;;
-
με
κρεμ φρες
-
στο είπε
αυτό το πράμα;
-
ναι
-
πως το
είπε, δηλαδή;
-
είπε «θέλεις
να σου μαγειρέψω λιγκουίνι με λαχανικά και κρεμ φρες;»
-
το’
πε έτσι με προφορά;
-
ε ναι
-
κι εσύ
πήγες!
-
ε ναι
-
που η
συνταγή μέσα κρέας δε θα ’χε, δε σε παραξένεψε…
-
ε τι
να κάνουμε, εμένα δε μ’ αρέσουνε οι εκδοροσφαγείς που αρέσουνε εσένα
-
καλό!
… πάντως, απ’ τον εκδοροσφαγέα ως την κρεμ φρες… έχει μια απόσταση
-
εγώ θέλω
ο άντρας να ’χει φινέτσα
-
σαν
τον Καντακουζηνό ένα πράμα;
-
μμμ…
από ειρωνεία…
-
καμία
ειρωνεία! δε μου λες… να μη ρωτήσω τι έγινε αφού περιδρομιάσατε… περιττό, σωστά;
-
ο άνθρωπος
έχει λεπτούς τρόπους, δε θα μου την έπεφτε την πρώτη φορά
-
ο άνθρωπος,
αγάπη μου, δε θα σου την έπεφτε ούτε άμα του ’κανες στριπτίζ
-
τι; λες…;
ε τότε γιατί με κάλεσε σπίτι του;
-
γιατί
είσ’ ηλίθια! να σας πω… δεσποινίς, να σας πληρώσουμε;
