εγώ είμαι παραδοσιακός τύπος, αλλά μ' έναν τελείως δικό μου τρόπο.
που σημαίνει, ok με το πρωτοχρονιάτικο ρόδι δε διαφωνώ πουθενά,
μόνο που δεν έχω υπομονή να κάτσω έπειτα να το καθαρίσω.
να το σπάσω, το σπάω! με μεγάλη χαρά μάλιστα.
το κέντημα μετά όμως δεν είναι του γούστου μου.
το πρωί λοιπόν μου έκανε ποδαρικό η μάνα μου.
εμφανίστηκε τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να βγω στον κήπο να εκτονωθώ.
- "καλώς τον ροδοκαθαριστή!" είπα αντί για οτιδήποτε άλλο και στριμώχτηκα μαζί της στο κούφωμα της πόρτας, αυτή στο μπες, εγώ στο βγες.
- "γιατί με λες οδοκαθαριστή;" ήταν η πρώτη της απορία κι επειδή τη ζούληξα λίγο, ακολούθησε η δεύτερη χωρίς παύση: "μα τι κάνεις;".
- "πάω να σπάσω το τζάμι του απέναντι και σε παρακαλώ, μην κουφαθείς κιόλας, αρκετά όλα τ' άλλα!", απάντησα χιαστί στις ερωτήσεις της (όχι με τον πιο νορμάλ τρόπο, παραδέχομαι, αλλά είν' συνηθισμένη).
δέκα λεπτά μετά, είδα στην κουζίνα τον γάτο πολύ απορημένο. πέρσι τέτοια μέρα ήταν μικρός και μάλλον δε θυμάται εκείνο το ρόδι. απ' ό,τι κατάλαβα δηλαδή, μετράει για πρώτο ρόδι ever το φετινό.
