«Εγκλωβισμένη
στην αχρονία της παραδόσεως, η κοινωνία κατανοούσε και κατανοεί τον πολιτισμό
σαν διαπίστωση και επιβεβαίωση ταυτότητας, όχι ως μορφή ζωής συνεκτικής και
διαδραστικά κοινωνήσιμης. Έτσι, αντί η ταυτότητα να αποτελεί ενέργεια της ζωής,
κατέληγε να αναδύεται και να επιβεβαιώνεται εις βάρος της. Αυτό το «βάρος» εμπόδιζε
κι εμποδίζει ακόμα τον νεότερο ελληνισμό να κατανοήσει το μέλλον με όρους
αναγεννήσεως και προκοπής και να ξεκολλήσει από το τέλμα όπου διαρκώς βυθίζεται.
Αυτό τον πιέζει να υπηρετεί με την πράξη του την αέναη ανακύκλυση του ίδιου και
να υπάρχει στις διεργασίες της ιστορικότητας σαν αρνητικός συντελεστής, ζητιανεύοντας
δανεικά για να επιβιώσει, ενώ όφειλε να ελευθερωθεί από τις αλυσίδες των αγκυλώσεων
και να μετάσχει στη δυναμική των αλληλεπιδράσεων που διαμορφώνουν το οικουμενικό
γίνγεσθαι».
Ράμφος Στέλιος
ο «άλλος» του
καθρέφτη – ψυχογραφία της αγωνίας μας, σ. 56
εκδ. Αρμός, 4η
έκδοση, 2012
