μην πεις
ποτέ σου...
μην πεις ποτέ σου δεν είν’ όμορφη η ζωή.
όταν θα δεις το φως να χαμηλώνει,
όταν τα φύλλα ξερά θα πέφτουνε στα πόδια σου
κι όλα τα σήμαντρα θα χαιρετούν τους ίσκιους,
μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
ο λόφος θα ντυθεί με των ματιών σου την αχλή,
τα χέρια θ' αγκαλιάσουνε την επιτύμβια στήλη
και της φωνής σου το πουλί θα μείνει πάντα σταυρωμένο.
όμως μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
της μέρας οι ήχοι δε θα φτάνουν ως τα χείλη σου τα ωχρά,
ούτε οι ανοίξεις πια θα τραγουδούν κάτω απ’ τα βλέφαρά σου,
μόνο ένα σύννεφο καμιά φορά θα σε δροσίζει την αυγή
κι ένα λουλούδι θα πενθεί μετέωρο τη σιωπή σου.
χρόνια και χρόνια θα περάσουνε, μα εσύ να μη ζητήσεις
το χρώμα σου να ξαναδείς μες στων αγγέλων το σκιόφως.
μη λησμονήσεις τ' άσπρα τριαντάφυλλα,
μην αμελήσεις τ' ουρανού τη γύρη,
μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.
την ακατάλυτη μοίρα της πέτρας μη φθονήσεις,
τ΄ άσπιλα μάρμαρα, την παγωμένη στάλα,
την άφθιτη, που κρέμεται απ' το δέντρο του καιρού,
ούτε ένα όνομα γυμνό και πικραμένο σαν τον ύπνο σου.
μόνο κατέβα πιο βαθειά, πολύ βαθειά, μέσα στην κοίτη
της γης, όπου ξαπλώνουν τις ρίζες τους τα κυπαρίσσια,
ώσπου η βραδυά να γείρει ατάραχη να εμπιστευθεί
το πιο απόκρυφο άστρο της, μες στην υγρή σου κρύπτη.
κι ύστερα σχίσε της αράχνης τον πλοκό που σε τυλίγει,
ανασηκώσου με τα οστά γεμάτα μουσική,
κι αν είν' ο ίσκιος σου τόσο πλατύς, τους δυο μας να σκεπάσει,
μα πρόσεξε μη γελαστείς, μη λησμονήσεις,
μην πεις ποτέ σου δεν είν' όμορφη η ζωή.
Τάκης Βαρβιτσιώτης (συλλογή «γέννηση
των πηγών», 1959)
