Μα-τού-λα, Μα-τού-λα!!!

εκτός απ' τη Ματούλα, επίσης κι ο τύπος με το τσιγάρο έχει ενδιαφέρον...

Κατέβηκα το βράδυ στο λιμάνι, να παραλάβω κάτι από έναν φίλο που ήρθε απ' το νησί του. Έφτασα ελάχιστα καθυστερημένη και τον είδα να περιμένει εκεί όπου είχαμε συνεννοηθεί. Με τα ακουστικά στ' αυτιά εγώ βεβαίως, αυτό άλλωστε είναι στανταράκι, χρόνια τώρα.

Και την ώρα ακριβώς που τον εντόπισα, άλλαζα σταθμό στο ράδιο κι άκουσα έτσι ένα τραγούδι που δεν είχα ακούσει άλλη φορά. Και καθώς σηκώθηκα στις μύτες να φιλήσω, πλημμύρισε τ' αυτιά μου ένας ήχος προφανέστατα φολκλόρ, επίμονος, μονότονος κι οξύς, παρ' όλα αυτά εξαιρετικά ενδιαφέρων. Δεν μπορούσα όμως να τον ταυτίσω με κάποιο γνωστό μουσικό όργανο.

Έτσι, έβγαλα τη μία "ψείρα" και την έχωσα στ' αυτί του φίλου μου, ρωτώντας: "τι είναι αυτό το πράμα ρε 'συ;". Εκείνος αιφνιδιάστηκε προς στιγμήν, αλλά το ξεπέρασε γρήγορα. Ούτε αυτός ήξερε το κομμάτι, συγκεντρώθηκε όμως στον ήχο και μόλις τελείωσε το σύντομο σολάρισμα, απεφάνθη: "τρομπέτα!". "Άσε ρε Γιαννάκη που 'ναι τρομπέτα...", αμφισβήτησα τις ομολογουμένως αξιοζήλευτες γνώσεις του στη μουσική. "Μπορεί όμως να 'ναι και κοντραμπάσο!", ειρωνεύτηκε αυτός με τη σειρά του.

Προ ολίγου, σπίτι πια, αναζήτησα το τραγούδι στο δίχτυ και δε δυσκολεύτηκα καθόλου να το εντοπίσω. Διότι είχα συγκρατήσει τον τελευταίο του στίχο: "άμοιρη ψυχή, μην ξεγελαστείς". Κι έτσι, βρήκα πως το όργανο απ' του οποίου τα σωθικά αναβλύζει αυτός ο γαργαλιστικός ήχος είναι... κλαρίνο!

Αυτό δηλαδή το συμπέρασμα προέκυψε από την εκτέλεση της Μελίνας Κανά, με τη συνοδεία της μπάντας Ashkhabad, από το μακρινό Τουρκμενιστάν. Για όποιον -όπως εγώ η αγεωγράφητη- δεν ξέρει κατά που πέφτει, να εξηγήσω πως ανακάλυψα ότι το Τουρκμενιστάν είναι μια χώρα στα βάθη της Ανατολής, κάπου ανάμεσα σε Αφγανιστάν, Ιράν, Ουζμπεκιστάν, Καζαχστάν και Κασπία θάλασσα. Κι αν έχω καταλάβει σωστά, ο κλαρινίστας τους λέγεται Sabir Rizaev.

Πάνω λοιπόν που χαιρόμουν μόνη μου σκεπτόμενη τα μούτρα του φίλου μου μόλις καθαιρεθεί από παντογνώστης του πενταγράμμου (επιτέλους δηλαδή, γιατί μας έχει πρήξει!), σκουντούφλισα πάνω σε ένα άλλο βιντεάκι. Ερμηνεύτρια αυτή τη φορά κάποια Ματούλα Ζαμάνη. Το βίντεο δε, είναι ερασιτεχνικό, απ' αυτά δηλαδή που λατρεύω, παρμένο σε περσινό live.

Απολογούμαι που δε γνώριζα ως τώρα αυτή την καλλιτέχνη. Δεν ακούω όμως έντεχνα κι έτσι αγνοούσα την ύπαρξή της, όπως αγνοούσα και την ύπαρξη αυτού του τραγουδιού του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο φαίνεται πως όλοι οι υπόλοιποι εκτός από μένα και τον φίλο μου τον Γιάννη, το γνωρίζουν.     

Το δεύτερο αυτό κλιπάκι λοιπόν, για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Πρώτον, σ' αυτή τη συναυλία, ο χαρακτηριστικότερος ήχος του τραγουδιού, προέρχεται από... τρομπέτα! Πράγμα που εν μέρει δικαιώνει τον φίλο μου, ο οποίος κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει (γαμώτο!) να το παίζει ξερόλας της μουσικής για πολύ καιρό ακόμα.

Δεύτερον, η Ματούλα... δεν υπάρχει! Να 'ναι καλά η κοπέλα, μου 'φτιαξε το σαββατόβραδο. Το πάθος της σε συνεπαίρνει ακόμα και εξ αποστάσεως. Κι αυτό που λάτρεψα στην εμφάνισή της ήταν... η εμφάνισή της. Την καμάρωσα χαμογελώντας να ερμηνεύει νύχτα επί σκηνής, ντυμένη σαν να πηγαίνει με τα παιδιά της στη θάλασσα. Τόσο άνετη! Αλλά έτσι είναι. Άμα "το 'χεις", δε χρειάζεσαι ούτε ταφτάδες, ούτε δωδεκάποντα.

Όχι δηλαδή πως η Μελίνα υστερεί. Μπορεί εγώ να μην την ακούω, δεν παύει όμως να είναι μια καθ' όλα αξιοπρεπής παρουσία. Έχει ταλέντο, έχει σεμνότητα, είναι χαμηλών τόνων και μαζί, αυθεντική. Η Ματούλα όμως, έχει κάτι το αλησμόνητο, κάτι που σε διαπερνά.

Τρίτον, συνέβη το εξής απόψε: Εμένα, ο μόνος λόγος που μ' ενδιέφερε αυτό το τραγούδι ήταν το "πέρασμα" που περιέγραψα πιο πριν. Δεν αναζήτησα το ίδιο το κομμάτι, μόνο αυτό το σημείο του, το οποίο στην κανονική εκτέλεση είναι και το τελευταίο του μέρος. Μάλιστα, την πρώτη φορά που το άκουσα ολόκληρο, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ψάξε-ψάξε όμως, φορά τη φορά που το άκουγα, συνειδητοποίησα πως το τραγούδι είναι πολύ καλό!

Μπράβο στον Παπακωνσταντίνου! Όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και για τους στίχους. Να πω δηλαδή πως την τελευταία φορά, τώρα δα που το ξανάκουσα, βρήκα πως οι στίχοι με εκφράζουν; Δε θα το πω. Ε δε θα πλέξω και το εγκώμιο του Θανάση. Δεν το λέω άρα. Επίσης, επειδή σήμερα όλη μέρα κάνω λάθη, δε θα επιμείνω πως ο ήχος που με γοήτευσε είναι τρομπέτα ή κλαρίνο. Κάτι απ' τα δύο είναι. Μια φορά, κοντραμπάσο δεν είναι.