α, μαζεύω κι εγώ!

ολόκληρη η Σκόπελος κινητοποιήθηκε και μέσα σε δυο μόλις μήνες, 

συγκεντρώθηκαν 65.000 καπάκια - πηγή: NEWSIT.AMEA

Η τρελή η κουμπάρα μου, προ μηνών μου είπε πως υπάρχει κάπου μία ηλικιωμένη, η οποία αν συγκεντρώσει πέντε χιλιάδες καπάκια θα της δώσουν ένα αναπηρικό αμαξίδιο δωρεάν. Εγώ τότε και βέβαια πολλές φορές έκτοτε, της απάντησα γελώντας: «αυτά δε γίνονται! να δούμε τι άλλο θα βρεις να ασχοληθείς…».

Το ότι όμως μπορεί να επρόκειτο για χαζομάρα ή και για απάτη, δε με πτόησε. Άρχισα να μαζεύω τα καπάκια που ήθελε η φίλη μου, ακριβώς όπως θα έδινα μια μικρή βοήθεια σε κάποιον στο δρόμο που θα μου τη ζητούσε, ασχέτως αν η φατσούλα του έδειχνε πως είχε πράγματι ανάγκη ή όχι.

Η ευσυγκίνητη κοπελιά μας, δε ζήτησε βέβαια μόνο από μένα να στηρίξω τον αγώνα υπέρ της ανάπηρης γιαγιάς. Νομίζω όμως πως απ’ όλους τους φίλους, μόνο εγώ ανταποκρίθηκα, ή εν πάση περιπτώσει, μόνο εγώ ανταποκρίθηκα με τόση θέρμη στο κάλεσμά της για τη συλλογή καπακιών.

Στην αρχή ξεκίνησα σχεδόν αδιάφορα, απλώς έβαλα ένα μπωλάκι στην κουζίνα μου και όποτε κάποιο μπουκάλι νερού κατευθυνόταν προς τη σακούλα με τα σκουπίδια, το καπάκι του λοξοδρομούσε κατά το μπωλάκι. Και κάθε φορά που επισκεπτόμουν τους κουμπάρους, έβαζα τα καπάκια που είχα συγκεντρώσει σ’ ένα σακουλάκι (ναι, αγόρασα μικρά σακουλάκια τροφίμων, ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό) και τα παρέδιδα στα κατάλληλα χέρια.

Στη διάρκεια του καλοκαιριού αυτό βέβαια επαναλήφθηκε κάμποσες φορές και λίγο-λίγο, εθίστηκα στο χαμόγελο της κουμπάρας μου όποτε έβλεπε ένα καινούργιο σακουλάκι να βγαίνει από την τσάντα μου, φέρνοντας την (κατ’ εμέ ανύπαρκτη) άγνωστη ανήμπορη γριούλα πιο κοντά στον στόχο της.

Έτσι, συνειδητοποίησα κάποια ώρα πως η υπόθεση με τα καπάκια είχε πάρει στην καθημερινότητά μου τη μορφή μιας κανονικής αποστολής. Μαζεύω πλέον μανιωδώς πλαστικά καπάκια κάθε είδους και μεγέθους. Αν τύχει να τρώω έξω, φεύγοντας παίρνω φυσικά τα τυχόν καπάκια απ’ το τραπέζι κι έχω συλλάβει τον εαυτό μου ανησυχητικά πολλές φορές να σκύβω να πάρω κάποιο καπάκι απ’ το πεζοδρόμιο, ακόμα και να ξεβιδώνω καπάκια από παρατημένα μπουκάλια που δείχνουν καθαρά, π.χ. στο πάρκο.

Πριν λίγες μέρες μάλιστα, καθώς περπατούσα με ενόχλησαν κάτι ξεχασμένα καπάκια μέσα στη τσέπη της φόρμας μου κι άρχισα να γελάω μόνη μου σκεπτόμενη την κουτουράδα του όλου πράγματος. Όχι δηλαδή πως άλλαξε κάτι, εξακολουθώ να συλλέγω καπάκια με αμείωτο ρυθμό, παρότι μέχρι πριν λίγο πίστευα πως την καλοσύνη του κόσμου απλώς την καρπώνεται κάποιος επιτήδειος.

Μέχρι προ ολίγου αυτό, που τυχαία έπεσα πάνω στη φωτο που φαίνεται λίγο πιο πάνω και στο κείμενο που τη συνόδευε, το οποίο εξηγούσε πως ισχύει η αλλόκοτη προσφορά «φέρε τόσες χιλιάδες καπάκια, να σου δώκω αναπηρικό καροτσάκι». Και το ωραιότερο απ’ όλα, είναι πως πράγματι στην αρχή επρόκειτο για ψέμα. Διαδόθηκε δηλαδή η είδηση-μαϊμού πως αν συγκεντρωνόντουσαν πάρα πολλά καπάκια, θα δωρίζονταν αναπηρικά αμαξίδια σε ανθρώπους που τα χρειάζονταν, χωρίς να έχουν τα μέσα να τα προμηθευτούν και σήμανε… συναγερμός συμπαράστασης!

Σύμφωνα με σημερινό ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η υπόθεση ξεκίνησε από τα Γιαννιτσά, όπου εδρεύει ο Σύλλογος Παραπληγικών & Κινητικά Αναπήρων Πέλλας και από μία λάθος πληροφορία. Κατόπιν, εξαιτίας της αναπάντεχης συμμετοχής του κόσμου, μαζεύτηκε πολύ γρήγορα ο απαιτούμενος αριθμός, η πρόεδρος του συλλόγου όμως διαπίστωσε με πικρία πως τα βουνά από καπάκια που είχαν συγκεντρωθεί, στην πραγματικότητα δε θα χρησίμευαν πουθενά.

Και κάπως έγινε τότε και η διοίκηση μιας επιχείρησης ανακύκλωσης στην Κεντρική Μακεδονία, συγκινήθηκε απ’ την απογοήτευση τόσων και τόσων ανθρώπων που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν αγνώστους και ανέλαβε να κάνει την ευχή πραγματικότητα. Έθεσε έναν χριστιανικό όρο, να μην αποκαλυφθεί δηλαδή η ταυτότητα της εταιρίας κι από τότε στ’ αλήθεια συνδράμει στην αγορά των αμαξιδίων, όποτε συγκεντρώνεται ένας ικανός αριθμός από καπάκια.

Ας σημειωθεί πως για την αγορά ενός χειροκίνητου αμαξιδίου, χρειάζεται τουλάχιστον ένας τόνος πλαστικού, που αντιστοιχεί σε κάτι περισσότερο από μισό εκατομμύριο καπάκια. Εγώ διαβάζοντας το νέο, χάρηκα πολύ, όχι μόνο γιατί η κουμπάρα μου θα ενθουσιαστεί μόλις το μάθει, αλλά κυρίως γιατί φαίνεται πως στην προσπάθεια συμμετέχει ολόκληρη η Ελλάδα. Καταφθάνουν λέει καπάκια στη Μακεδονία από κάθε άκρη της πατρίδας, με κούριερ, με το ΚΤΕΛ, με το ταχυδρομείο, με ανθρώπους που φτάνουν εκεί και τα παραδίδουν οι ίδιοι... 

Μέχρι στιγμής δε, έχουν αγοραστεί έξι αναπηρικά καροτσάκια. Τρία εξ’ αυτών, διατέθηκαν στην εθελοντική ομάδα του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη για τις ανάγκες νεφροπαθών, ένα στάλθηκε στην Κορινθία σ’ ένα παιδάκι και τ’ άλλα δύο (εκ των οποίων το ένα ηλεκτροκίνητο, που βέβαια αντιστοιχεί σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα πλαστικού) διατέθηκαν σε μέλη του συλλόγου στα Γιαννιτσά. Κι αυτή την εποχή, δύο άνθρωποι στη Φθιώτιδα περιμένουν πως και πως τα αμαξίδιά τους.

Κι έτσι, επισήμως πλέον, όταν θα με ρωτάνε αν έχω κάποιο χόμπυ, θ’ απαντάω περήφανα: «είμαι κυνηγός καπακιών!». Για όσους ίσως ενδιαφέρονται, να πω πως το σπορ εκτός από ωφέλιμο για μερικές ταλαιπωρημένες ψυχούλες, είναι επίσης απλούστατο (ιδανικό και για παιδιά), ολότελα ανέξοδο και ιδιαίτερα αγχολυτικό. Και για όποιον αναρωτιέται τι θα τα κάνει τα καπάκια που θα μαζεύει, μπορεί με όποιον τρόπο βολεύει, να τα στέλνει στη διεύθυνση:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΩΝ & ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ Ν. ΠΕΛΛΑΣ
Ανοικτό Θέατρο Γιαννιτσών, Κολοκοτρώνη 10

Τ.Κ. 581 00 Γιαννιτσά

(τηλ. 23820-24751, πρόεδρος: κα Δήμητρα Χριστάκη)