νομίζω... καθαρίσαμε!

Επισήμως, βρισκόμαστε στην τελευταία μέρα του χειμώνα, αδέρφια!
Νιώθω περίεργα σήμερα, σαν να 'ν Παρασκευή κι όχι Δευτέρα.

Αβάντι Διονύση!

αν γκαζώνεις, δε χρειάζεσαι φρένα...

άντε, για να φύγει ο Φεβρουάριος όμορφα, όπως του αξίζει...

φσσστ... μπόινγκ!

-         γράψε, γράψε!

-         καλά, θα δούμε...

-         όχι θα δούμε, γράψε!

-         ναι, ok

...

-         έγραψες;

-         τι να γράψω;

-         εγώ θα σου πω;

-         εσύ ρώτησες!

-         τίποτα δεν έγραψες;

-         το ημερολόγιο ενός τρελού δεν πρόλαβα, το ’γραψαν ήδη

-         γράψε το δικό σου

-         κάνω κι άλλη δουλειά; 

-         α, να ’δω!

-         όχι!

-         γιατί;

-         το βλέπει άλλος

-         ε να το δω κι εγώ!

-         παράτα με!

-         τι παραπάνω έχει ο άλλος;

-         εκτός από πτυχίο;
...

-         δε μου λες, εσύ όλο ημερολόγιο, ημερολόγιο... δε θα γράψεις τίποτ' άλλο;

-         δεν είμαι μέντιουμ, αλλά σου υπόσχομαι πως για ό,τι γίνει θα έχεις σε αποκλειστικότητα την παγκόσμια πρώτη

...

-         ψιτ, που ’σαι ενδιαφερόμενε, κάτι έγραψα!

-         έλααα, επιτέλους! μπράβο, συνέχισε!
...

-         σ’ αρέσει όπως πάει;

-         χμ 'ντάξει, δεν είν' κακό, για προχώρα...

...

-         παλάβωσες μωρή; τι ’ναι αυτά που γράφεις;

-         τι;

-         καλά, δε ντρέπεσαι;

-         όχι, θα ’πρεπε;

-         δεν έχεις τσίπα πάνω σου εσύ;

-         τι λες;

-         είπαμε να γράφεις, όχι να γράφεις τέτοιες αηδίες!

-          α καλά... για πες, ποιο είν’ το πρόβλημά σου;

-         το τασάκι!

-         ποιο τασάκι;

-         αυτό πάνω στο τραπέζι!

-         δεν υπάρχει κανένα τασάκι στο τραπέζι

-         με λες τρελό;

-         εεε... όχι ακριβώς, αν βάλεις τα γυαλιά σου θα δεις πως στο τραπέζι είναι μόνο μια τετράγωνη θήκη για ρεσώ, ξέρεις, τα κεράκια

-         θέλω να κοιμηθούμε μαζί!!!

-         άιιιι... πουλαααάκι μου,  πες το ντε, εσένα δε σε πειράζει το τι γράφω αλλά το ότι σε "γράφω"!

θα σου δώκω καμία γροθιά!

αφιερωμένο στον κύριο Χατζηθωμά, τον (κατά πολύ) νεότερο...

στους 100 πρώτους!

Γίνατε εκατό!
Απ' όταν κατέφθασε ο 98ος αναγνώστης αυτού του blog περίμενα τον 100ο για να σας αφιερώσω αυτό το τραγούδι που μιλάει για... εκατό διαφορετικούς τρόπους!

"κοινωνία της πληροφορίας"

Χτες τη νύχτα είχα μια πολύωρη διαδικτυακή συζήτηση με έναν αξιόλογο συνάδελφο blogger, όσον αφορά τη σχέση αναμεταξύ τεχνολογίας, επικοινωνίας και γνώσης. Στη ροή της κουβέντας, κάποια ώρα εκείνος χρησιμοποίησε ένα σύγχρονο, εν πολλοίς αδιευκρίνιστο κοινωνιολογικό όρο, στο άκουσμα του οποίου η σκέψη μου πυροδοτήθηκε και αποφάσισα να γράψω εδώ δυο λόγια, σχετικά. 

Ακούμε διαρκώς πως η κοινωνία μας μετατρέπεται τάχιστα σε «κοινωνία της πληροφορίας». Τι όμως σημαίνει τελικά αυτή η έκφραση; 

Ο όρος «κοινωνία της πληροφορίας» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από Ιάπωνες κυβερνητικούς, ακριβώς τριάντα χρόνια πίσω.

Σήμερα, ο όρος επαναλαμβάνεται διαρκώς από τα μέσα ενημέρωσης, διδάσκεται ως ειδικό μάθημα σε πολλές σχολές κοινωνικών επιστημών, επίσημα παρατηρητήριά του έχουν στηθεί ολούθε στον ανεπτυγμένο κόσμο, άφθονο μελάνι διανοούμενων έχει χυθεί σχετικά, επιχειρησιακά προγράμματα φέρουν το όνομά του, ειδικά συμβούλια συστήνονται, επιστημονικά συνέδρια πραγματοποιούνται...

Το παράδοξο όμως είναι πως σαφής, πλήρης ορισμός της έννοιας ουδέποτε εδόθη. Ακούγοντας κανείς το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό μαντεύει βέβαια πως η κοινωνία της πληροφορίας διακρίνεται από την αβίαστη και τάχιστη ροή της πληροφορίας, κατάσταση που προϋποθέτει ραγδαίως εξελίξιμη τεχνολογία (χωρίς την οποία είναι αδύνατο να υπάρχουν άρτια τηλεπικοινωνιακά δίκτυα με ευρύτατη γεωγραφική κάλυψη, ικανά να μεταφέρουν τις πληροφορίες όσο το δυνατόν γρηγορότερα και πιο μακριά).

Καλά, όλο-όλο αυτό είναι η κοινωνία της πληροφορίας; θα αναρωτηθεί εδώ κανείς. Όχι. Βεβαίως, η γρήγορη και σε μεγάλες αποστάσεις μεταφορά της πληροφορίας είναι ένα δομικό συστατικό σ’ αυτό το είδος κοινωνίας. Εξίσου σημαντικά χαρακτηριστικά όμως είναι η εξεύρεση, η επεξεργασία, η ανταλλαγή και η αποθήκευση της πληροφορίας.

Και όταν λέμε «πληροφορία» εννοούμε, θυμίζω, κάποιο απλούστερο ή πιο σύνθετο σύμβολο, στο οποίο τουλάχιστον δύο άνθρωποι αποδίδουν ένα κοινό νόημα. Αποτελούμενη από τις λέξεις «πλήρης και «φέρω», η έννοια της πληροφορίας υποδηλώνει ένα σαφές, ολοκληρωμένο νοηματικό περιεχόμενο.

Στην εποχή της πληροφορίας, η κοινωνία μοιάζει με δίχτυ, είναι ένας κοινωνικός, λειτουργικός και οικονομικός ιστός, ένα ενιαίο σύνολο.
Με την πληροφορία βασική πλουτοπαραγωγική πηγή της.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως, στις μέρες μας, το 70% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος στα προηγμένα κράτη προέρχεται από υπηρεσίες, οι οποίες στην πλειονότητά τους δεν είναι παρά κατάλληλα επεξεργασμένες πληροφορίες.
Οι σύγχρονες κοινωνίες στηρίζουν την ευημερία τους κατά βάση σε υπηρεσίες.
Ποιο είναι το θεμέλιο της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα; Οι υπηρεσίες.
Ιατρικές, ασφαλιστικές, τουριστικές, μεταφορικές, οικονομικές, διαφημιστικές, χρηματοπιστωτικές, επενδυτικές, νομικές και ένα πλήθος άλλων λογικά ταξινομημένων πληροφοριών.

Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον η πρόσβαση στην πληροφορία είναι βέβαια καταλύτης, τόσο για την επαγγελματική - οικονομική αποκατάσταση, όσο και για την κοινωνική καταξίωση του ατόμου.

Σήμερα, η πρόσβαση στην πληροφορία, κυρίως λόγω του διαδικτύου, είναι τόσο διευρυμένη που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ανεξάντλητη (αυτό φυσικά αφορά μία μόνο μερίδα ανθρώπων, ας μην ξεχνάμε πως η σύγχρονη δυτική κοινωνία χαρακτηρίζεται ως «κοινωνία δύο ταχυτήτων»). Η πρόσβαση στην πληροφορία είναι επίσης ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο.
Φυσικά, ο νομοθέτης έχει ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα όχι μόνο για την εξασφάλιση του δικαιώματος αλλά και για να ρυθμίσει όσα σχετίζονται με τους κινδύνους που συνοδεύουν την κυκλοφορία της πληροφορίας και οι οποίοι αφορούν το προσωπικό απόρρητο και την οικογενειακή και προσωπική ζωή του ατόμου. 

Προφανώς, εσείς κι εγώ θεωρούμαστε προνομιούχοι από την άποψη της πρόσβασης στην πληροφορία. Εγώ ψάχνω και βρίσκω πληροφορίες στα βιβλία μου αλλά κυρίως στο διαδίκτυο, συντάσσω το κείμενό μου χρησιμοποιώντας τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου, εν συνεχεία το δημοσιεύω, εσείς το διαβάζετε από το δικό σας κομπιούτερ και αν σας ενδιαφέρει το περιεχόμενό του το μοιράζεστε με άλλους, το αποθηκεύετε, το αντιγράφετε, το τροποποιείτε, το αναπαράγετε. Την ίδια στιγμή με ’σας το ίδιο κάνω, αν θέλω, κι εγώ αλλά και όλοι όσοι είναι συνδεδεμένοι στο παγκόσμιο «δίχτυ» πληροφοριών που λέγεται internet.

Είναι σωστό όμως αυτό που γίνεται;

Η ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία σημαίνει πως η πνευματική ιδιοκτησία αυτομάτως καταργείται;

συνέχεια στην ανάρτηση "Γιαννάκη, αντιγράφεις!"

Γιαννάκη, αντιγράφεις!

συνέχεια από την ανάρτηση  "κοινωνία της πληροφορίας"

Στο σχολείο, δε μπορεί, όλο και σε κάποιο γελοίο συμμαθητή θα είχατε τύχει, που όχι μόνο σήκωνε την παλάμη αλλά έπεφτε ολόκληρος πάνω στο γραπτό του ώστε να σας εμποδίσει ν’ αντιγράψετε απ’ την κόλλα του...

Τα «φυτά» της τάξης μας μεγάλωσαν φυσικά κι αυτά κι έγιναν οι άνθρωποι που μαζί με ’μας ορίζουν σήμερα τον κόσμο (κουβέντα πολύ-πολύ σχετική αυτή, βέβαια).

Αναρωτιέμαι όμως, τώρα που είστε πια μεγάλοι, ποιος σας τη δίνει περισσότερο στα νεύρα; Αυτός που αντί να κοπιάσει προτιμάει τη «μασημένη τροφή» ή εκείνος που αρνείται να προσφέρει τους καρπούς του κόπου του άνευ ανταλλάγματος;

Αυτός που οικειοποιείται την ξένη ιδέα, γνώση, άποψη κτλ. ή ο άλλος που αγωνιά μήπως κάτι απ’ αυτά που θεωρεί πως «του ανήκουν!» μεταβιβαστεί άθελά του σε κάποιον τρίτο;

Το «φυτό» είναι το πρόβλημα; Ή ο «κουμπούρας»;

Ο τεμπέλης ή ο τσιφούτης;

Ή μήπως και οι δυο εξίσου;

Ένας αγαπημένος μου δάσκαλος, ο πανεπιστημιακός Μανώλης Χαιρετάκης, καλή του ώρα, έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αφομοιώσουμε πως η πληροφορία πρέπει να διακινείται ελεύθερα. Παρ’ όλα αυτά, δε μας άφησε ποτέ να αντιγράψουμε την ώρα των εξετάσεων!

Ο λόγος που ο φιλελεύθερος καθηγητής μας επέμενε στο να δοκιμαζόμαστε αυστηρώς ατομικά όποτε γράφαμε, εντοπίζεται σε μία λεπτομέρεια. Στη διαφορά, φυσικά, ανάμεσα στην πληροφορία και τη γνώση. Η πληροφορία δεν είναι παρά ένα μήνυμα, μια είδηση, μια δήλωση κτλ. Ενώ η γνώση είναι ένα αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα της πνευματικής προσπάθειας που αφορά την κατανόηση και την ερμηνεία της πραγματικότητας. Και παρότι οι δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμες.

Ούτε, βέβαια,  ισοδύναμες. Ούτε ισάξιες. Ούτε καν συγκρίσιμες. Άλλη η αξία του ακατέργαστου διαμαντιού μέσα στο κάρβουνο κι άλλη όταν αφού κοπεί σε πενήντα οκτώ έδρες αποκαλύψει όλη τη λάμψη του.      

Τώρα, αν σκεφτούμε για λίγο το πως ζούμε, θα καταλήξουμε πως μοιραζόμαστε ένα κόσμο ασύλληπτα ανταγωνιστικό. Αυτό είναι σίγουρο. Κι όταν ανάμεσα στους ανθρώπους αυτό που κυριαρχεί είναι το λεγόμενο «ο θάνατός σου, η ζωή μου», τότε ο σφετερισμός της ξένης πνευματικής εργασίας... είναι πταίσμα!    

Φτιάχνεις, ας πούμε, εσύ ένα αξιέπαινο ιστολόγιο.

Μ’ όλο σου το μεράκι, όλη τη γνώση και με κούραση πολλή. 

Και ξάφνου τσουπ, ο Γιαννάααακης!

Μεγάλωσε βέβαια αλλά εκείνο το χούι ν’ αντιγράφει δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

Και βέβαια, ο Γιαννάκης, ούτε τα χρόνια που ’φαγες εσύ στα θρανία έχει φάει, ούτε ποτέ φημιζόταν για την πένα του.

Βαριέται απ’ τη μία, απ’ την άλλη ακόμα κι αν ήθελε δε θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα καλύτερο... απ’ το να κλέψει το μόχθο του διπλανού του.

Κι αυτό ακριβώς κάνει, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Κοπιάρει αβασάνιστα το δικό σου περιεχόμενο κι εσύ όταν (κι αν) το ανακαλύψεις γίνεσαι έξαλλος.

Έχεις δίκιο να ’σαι κακιωμένος;

Έχεις.

Γιατί τα πνευματικά δικαιώματα των δημοσιεύσεων ανήκουν εξ ολοκλήρου στο συγγραφέα ή στους συγγραφείς κάθε ιστολογίου.

Το πνευματικό δημιούργημα είναι κτήμα του δημιουργού του.

Πνευματικός δημιουργός όμως είναι εκείνος που παράγει νέες μορφές κι ιδέες, έστω κι αν στα δημιουργήματά του είναι ενσωματωμένη προϋπάρχουσα ύλη.

Μ’ άλλα λόγια, όταν ο Γιαννάκης μοστράρει τη δουλειά σου αυτούσια ως δική του, συμφωνώ πως σε κλέβει.

Όταν όμως χρησιμοποιήσει αποσπάσματά της για να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο αποτέλεσμα, τότε –θα σε στεναχωρήσω ίσως–  τα πράγματα αλλάζουν.

Κάθε, μα κάθε σύγχρονος δημιουργός αντιγράφει τους προηγούμενους!

Όσο πρωτότυπος κι αν είναι, δεν παύει ν’ αντιγράφει.

Η γνώση δεν είναι η Αμερική να την ανακαλύψουμε εμείς.

Έτσι κι αλλιώς, αυτή δεν ανακαλύφθηκε πριν από μισή χιλιετηρίδα απ’ τον Κολόμβο, όπως εσφαλμένα νομίζουμε, είχε ανακαλυφθεί ήδη πιο πριν.

Και ξαναγυρνώντας στο ζήτημα της γνώσης, θα ρωτήσω: η γνώση του καθενός μας τι είναι, αν όχι μια μεγάλη συλλογή από δάνεια μ’ ελάχιστες ίσως πρωτότυπες προσθήκες;

Κι αν μιλήσουμε για τους bloggers, πόσοι από εμάς είμαστε επινοητές ιδεών;

Οι περισσότεροι δεν ανακυκλώνουμε τη γνώση τρίτων;

Κι όλοι μαζί, bloggers ή όχι, δε χρησιμοποιούμε διαρκώς τη γνώση των προγενέστερων, αλλά και των σύγχρονών μας που τυγχάνουν πιο φωτισμένοι από εμάς;

Η διαχείριση της γνώσης είναι ελεύθερο αγαθό. Παντελώς ελεύθερο.

Κι είναι ένα από τα υπέροχα, άναρχα χαρακτηριστικά αυτού του μάταιου κόσμου.

Και ως θεμέλιο του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ανεκτίμητη.

Η διαχείριση της γνώσης όμως είναι ένα πολύ μπερδεμένο ζήτημα. Γιατί στην ελευθερία της προσκρούει ένα άλλο ζήτημα, αυτό της πνευματικής ιδιοκτησίας.

   
Αλλά, για μισό λεπτό.

Μόλις σκέφτηκα πως το blog σου (αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με), εκτός από τα κείμενα που με υπομονή έχεις συντάξει και μπράβο σου γι’ αυτό, περιέχει επίσης αποσπάσματα από κείμενα άλλων, τροποποιημένα έστω, video από ταινίες κι άλλα video με μουσικές ή cartoon, άφθονες φωτογραφίες, εντυπωσιακές ζωγραφιές και τέλος πάντων ομορφιές που δεν έχουν προκύψει απ’ τον κόπο τον δικό σου, αλλά απ’ τον κόπο άλλων...

Γιατί λοιπόν θυμώνεις με τον Γιαννάκη, αφού πάνω-κάτω κι εσύ τα ίδια κάνεις;

Μπορεί να μην αντιγράφεις αυτούσια κείμενα όπως εκείνος, άλλωστε εσύ έχεις την ευχέρεια να γράφεις όποτε κι ό,τι θες. Κι έπειτα, είσαι παιδί καλής οικογενείας κι από μικρός διδάχτηκες τι σημαίνει σεβασμός. Ακολουθείς τη δεοντολογία, μέσες-άκρες.

Μέσες άκρες, ναι, γιατί όσο ευλαβικά κι αν τηρείς τους κανόνες του παιχνιδιού, όλο και κάτι ξένο θα βρούμε στο μπλογκάκι σου, άμα το ξεσκονίσουμε. Έχω άδικο;   

Βαραββάς μπορεί να μην είσαι, αλλά, φίλε μου, δεν είσαι κι ο Χριστός...

Πως όμως φτάσαμε να τσακωνόμαστε σήμερα στο διαδίκτυο «δικό μου ρε το κείμενο!», «όχι, δικό μου!»;

Λοιπόν, η ιστορία ξεκινάει από τη δεκαετία του ’70, αλλά το 1990 άρχισε η τρομακτική εξάπλωση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. 

Τη χρονιά εκείνη, η Microsoft πούλησε δύο εκατομμύρια πακέτα με το λειτουργικό πρόγραμμα Windows 3,0, ενώ τρία χρόνια μετά το CERN, ο ευρωπαϊκός οργανισμός πυρηνικών ερευνών, έθεσε τον παγκόσμιο ιστό στη διάθεση της ανθρωπότητας. Το πασίγνωστο πια www (world wide web), που τότε ήταν το μοναδικό πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο, από το 1993 και μετά είναι «κοινό κτήμα», δηλαδή δεν υπάγεται σε περιορισμούς περί πνευματικής ιδιοκτησίας, ευτυχώς για όλους μας.

Το διαδίκτυο μοιάζει με μεγάλο πάρκο, ανοιχτό για όλους. Είναι ένας δημόσιος χώρος, ένα τμήμα της δημόσιας σφαίρας. Βέβαια, αυτό δε συνεπάγεται πως το περιεχόμενό του, ό,τι δηλαδή περιέχεται, διακινείται, παρουσιάζεται κτλ. στον παγκόσμιο ιστό είναι επίσης κοινό κτήμα, παρ’ εκτός κι αν πράγματι είναι.  

Η εύκολη σήμερα ψηφιοποίηση κάθε πολιτιστικού προϊόντος έχει καταλήξει σε διάχυση του πολιτισμικού περιεχομένου στο διαδίκτυο. Και αυτό το φαινόμενο αφ’ ενός έχει ευνοήσει τη δημιουργικότητα και την απόλαυση εκατομμυρίων χρηστών του ιστού ανά τον κόσμο, αφ’ ετέρου έχει αποσταθεροποιήσει την οικονομία της πολιτιστικής βιομηχανίας. Τα προφανή αποτελέσματα της δεύτερης συνέπειας, έχουν θορυβήσει τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι επιδιώκουν να επαναφέρουν την αγορά στην πρότερη κατάστασή της.

Σήμερα όμως υπάρχουν μοναχά τρεις τρόποι ελέγχου του διαδικτύου, αναφορικά με την πνευματική ιδιοκτησία. Η καταστολή των χρηστών που προβαίνουν σε διακίνηση προστατευόμενου περιεχομένου, π.χ. πρόστιμο, φυλάκιση κτλ., το φιλτράρισμα του ιστού, π.χ. αποκλεισμός συγκεκριμένων ιστότοπων ή υπηρεσιών κτλ. και η επιβολή περιορισμών ως προς την ψηφιακή διαχείριση, μέσω τεχνολογιών υπαγωγής των χρηστών στον έλεγχο του παρόχου του περιεχομένου.

Όλοι θυμόμαστε βέβαια την πρόσφατη υπόθεση του gamato.info. Οι διαχειριστές του διασύρθηκαν και μάλιστα προφυλακίστηκαν, παρότι ήταν απλοί χρήστες χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, απλώς και μόνο επειδή αντάλλαζαν ταινίες και μουσική με άλλους χρήστες του διαδικτύου!   

Στις μέρες μας, εφαρμόζονται διάφορα μέτρα καταστολής του παράνομου διαμοιρασμού στο διαδίκτυο, όμως οι σχετικές νομοθεσίες παρουσιάζουν μια μακρά σειρά από προβλήματα, που θα προσπεράσω για λόγους οικονομίας χώρου.  

Τα περί πνευματικών δικαιωμάτων, δεν είναι βέβαια καινούργια ιστορία. Παρότι η κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων αναφέρεται στο αγγλικό εμπορικό δίκαιο, ήδη από το 1710, ουσιαστικά η προστασία των δημιουργών  επιβλήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση, στα τέλη του 18^ου αιώνα. Την ίδια περίοδο εφαρμόστηκε στην Αμερική, για πρώτη φορά, ο νόμος περί copyright.

Από τότε και μέχρι τη δεκαετία του 1970 το ζήτημα της πνευματικής ιδιοκτησίας δεν αποτελούσε σοβαρό οικονομικό διακύβευμα, μιας και τα πολιτιστικά προϊόντα είχαν περιορισμένη οικονομική αξία. Μεταγενέστερα όμως, λόγω της βιομηχανοποίησης της πολιτιστικής παραγωγής, το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων σταδιακά απέκτησε βαρύτητα.

Η πολιτιστική βιομηχανία ισχυρίζεται πως τα διαφυγόντα κέρδη της λόγω του διαδικτύου είναι αστρονομικά. Αυτό όμως είναι απλώς και μόνο ένας ισχυρισμός. Η πολιτιστική βιομηχανία πράγματι πλήττεται από το διαδίκτυο, το πλήγμα όμως είναι οπωσδήποτε λιγότερο σφοδρό απ’ ότι λέγεται. Κατά πολύ.

Το ζήτημα της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο, ουσιαστικά είναι ένα από τα προβλήματα ισορροπίας ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον. Οι δημιουργοί υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στο βιοπορισμό, που είναι αναμφισβήτητα απαραίτητος για τη συνέχιση της πνευματικής δημιουργίας.

Την ίδια στιγμή, το κοινό χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας οικειοποιείται τα έργα των δημιουργών, με τρόπους κατά βάση μη νόμιμους και μάλιστα με μία αδηφάγο διάθεση, αδιαφορώντας παντελώς για το ότι αυτή η πρακτική υπονομεύει την πνευματική δημιουργία.

Ένας κανονικός γόρδιος δεσμός!

Η λύση στο πρόβλημα θα ήταν βέβαια η διαμόρφωση ενός πλαισίου παραγωγής και διάχυσης του πολιτισμού, που θα λαμβάνει υπόψη τις διαδικτυακές ιδιαιτερότητες.

Ενός πλαισίου κοινωνικοοικονομικού, τεχνολογικού αλλά και νομικού, που θα διασφάλιζε και ένα καλό επίπεδο ζωής στους δημιουργούς  και τις κοινωνικο-πολιτιστικές ανάγκες του κοινού και βέβαια την επιθυμητή πολιτισμική πολυμορφία.

Μια σύζευξη δηλαδή. Εύκολο να το λες, θα μου πείτε. Ναι, πολύ εύκολο.

Διάφοροι θεωρητικοί της πολιτικής οικονομίας προτείνουν βέβαια λύσεις που βασίζονται στη φορολόγηση των διακινούμενων έργων, στη χρηματοδότηση της πνευματικής παραγωγής, στη συνδρομή όσον αφορά την ιδιωτική διαδικτυακή σύνδεση, στην οικονομική επιβάρυνση, κατ’ αναλογία, σε μηχανές αναζήτησης και σε παρόχους κτλ.     

Όπως και να ’χει, εν έτει 2011, η πνευματική δημιουργία, η βάση δηλαδή του πολιτισμού, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται ως δημόσιο αγαθό που πρέπει να προστατευθεί κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν κοινωνικοποιηθεί το κόστος παραγωγής της. Όσο τα πολιτιστικά προϊόντα είναι δωρεάν, διαμοιράζονται δηλαδή ασύδοτα μέσα από το «δίχτυ», ο πολιτισμός μας φθίνει. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λέει η επιστήμη. Και για τη φθίνουσα πορεία του πολιτισμού μας είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι! Εγώ πρώτ' απ' όλα, μετά εσύ, ύστερα ο άλλος κι ο άλλος, κι ο άλλος...  Όλοι εμείς που "κατεβάζουμε" απ' το internet ταινίες, μουσικές, γραφικά και ό,τι άλλο μας έρθει στο νου, τζάμπα. Τζάμπα δεν υπάρχει τίποτα σ' αυτή τη ζωή. Κάποιος άλλος πληρώνει πάντοτε το κόστος για ό,τι απολαμβάνει κάθε τζαμπατζής. Εν προκειμένω, "την πληρώνει" ο πολιτισμός μας!

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως καλώς αναπαράγεται η δουλειά κάποιου στο διαδίκτυο, γιατί όσο μεγαλύτερη θέαση αυτή έχει, τόσο αυξάνεται η αξία της.

Δεν είναι έτσι όμως. Γιατί η οικονομία της γνώσης διαφέρει από την οικονομία της πληροφορίας. Είναι τελείως διαφορετικό θέμα η κατοχή της πληροφορίας από τη συλλογή, επεξεργασία, παραγωγή και εν συνεχεία παρουσίαση και διάθεσή της.

Η αντιστοίχιση βέβαια της ανταλλακτικής αξίας στα πολιτισμικά και πληροφοριακά αγαθά, διαφέρει από εκείνη των κλασσικών δημόσιων αγαθών. Η δυσκολία στην αποτίμηση των πολιτισμικών ή πληροφοριακών αγαθών σχετίζεται με την (σχεδόν) απεριόριστη αξία χρήσης τους, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα σε μία προβληματική κερδοφορία. 

Και μετά απ’ όλα αυτά, θυμήθηκα και μια άλλη κορυφαία σαχλαμάρα που κατά καιρούς ακούω. «Αυτές λέει είναι οι δικές μου μουσικές! Εσύ να βρεις τις δικές σου». Αναφερόμενος, ας πούμε, ο διαμαρτυρόμενος σ’ ένα καλό δισκάκι που μόλις κυκλοφόρησε. Αναφερόμενος, εν ολίγοις, σε πληροφορίες. Σ’ αυτές τις μονάδες γνώσης  που έχουν βέβαια αξία, αλλά όχι τιμή. Το ότι κάποιος «ανακάλυψε» πρώτος ένα καλό CD ή ένα ωραίο βιβλίο, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Γιατί, βέβαια,  η αξία της πληροφορίας είναι ευθέως ανάλογη με τη διάδοσή της.  

Διαφορετικά δεν έχει, όχι μόνο τιμή, αλλά ούτε κι αξία!

Κι άλλωστε, κουτέ άνθρωπε που ξεστομίζεις χαζομάρες, για θυμήσου, πως έγινε δική σου η πληροφορία;

Δεν έφτασε σ’ εσένα μέσω κάποιου άλλου;

Πως λοιπόν απαιτείς η ροή της πληροφορίας να διακοπεί μόλις φτάσει σ’ εσένα; 

Πως είναι δυνατόν να επιθυμείς, στ’ αλήθεια, ν’ αναχαιτίσεις την πορεία της; 

Φαντάζεσαι ένα κόσμο όπου κανείς δε θα μοιραζόταν με κανένα τις πληροφορίες που έχει συσσωρεύσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; 

Θα ήταν ένας κόσμος τεράτων!

Γι’ αυτό, την άλλη φορά που θα ετοιμάζεσαι να  πεις «δικό μου», σκέψου λίγο πρώτα, συνειδητοποιείς τι λες; 

Αλλά, για να κλείσω κάποτε (γιατί αυτή η ανάρτηση συναγωνίζεται πια τη «Λάμψη» του Φώσκολου σε έκταση), θα ’λεγα να δούμε το θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας των bloggers λίγο πιο πλατιά.

Τι κάνουμε, ρε παιδιά, οι bloggers; Το χόμπυ μας.

Το blogging δεν είναι βιοποριστική δραστηριότητα. Ή μήπως είναι;  

Εγώ λέω πως απλώς παίζουμε με τα ιστολόγιά μας. Δεν είναι δα τραγικό αν πάρει και λίγο από το περιεχόμενό μας ο δίπλα. Είναι εν τέλει αστείο που κάποιοι από ’μας χτυπούν το πόδι κάτω σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου ξεφωνίζοντας «είναι δικό μου, δικό μου, δικό μου!». Ωριμάσαμε πια. Ας παίξουμε λοιπόν όμορφα, όπως μας έλεγαν οι μανάδες μας όταν ήμασταν μικρά. Κι αυτό ισχύει και για τον Γιαννάκη αλλά και για τον άλλο που μισεί τον Γιαννάκη θανάσιμα, επειδή κλέβει τα «δικά του πράματα». 

Χαλάρωσε λοιπόν εχθρέ του Γιαννάκη. Χαλάρωσε γιατί δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα που ο Γιαννάκης σε αντιγράφει. 

Εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα οι κολοσσοί της πολιτιστικής βιομηχανίας, νομίζεις μπορείς εσύ; Τι; Επειδή έβαλες στο μπλογκάκι σου το σήμα «το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου διατίθεται μόνο κατόπιν άδειας του διαχειριστή του» νομίζεις πως κατάφερες κάτι; Κι ότι τάχα μου δήθεν το blog σου εποπτεύεται από κάποιον επίσημο διαδικτυακό φορέα προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας; 

Άμα μπορούσες, το ξέρω καλά, θα είχες κρεμάσει τον Γιαννάκη στο Σύνταγμα που σου πήρε το κειμενάκι σου. 

Αλλά δε μπορείς. Χαλάρωσε λοιπόν. Άκου που σου λέω.   

οι θείες

οι θείες του Νικόλαου Τομπάζη, Ψυχικό 1948

Νικόλαος Τομπάζης 

υδραίος αριστοκράτης, κοσμοπολίτης φωτογράφος

γεννήθηκε το 1894 και πέθανε το 1986

το αρχείο του (30.000 αρνητικά και αναρίθμητες εκτυπώσεις)

δωρίστηκε το 1997 στο μουσείο Μπενάκη

κοίτα, UFO!!!

Το Point Counterpoint II είναι ένα πλοίο. 

Ποταμόπλοιο, για την ακρίβεια.

Ένα ασημένιο σκάφος με περίεργο σουλούπι.
Τόσο περίεργο που μια φορά, μπαίνοντας σ’ ένα λιμάνι ένα ξημέρωμα μ’ ομίχλη, ο κόσμος το πέρασε για UFO!

Εδώ που τα λέμε είναι λίγο ufo. Είναι ένα καράβι που η μία του πλευρά ανασηκώνεται και αποκαλύπτει... μια συμφωνική ορχήστρα.
Το σκάφος επίσης διαθέτει ένα μουσείο με έργα μοντέρνας τέχνης.
Αναρωτιέστε πως χωράνε όλα αυτά σ’ ένα ποταμόπλοιο;
Χωράνε. Άμα το ποταμόπλοιο έχει πλάτος δώδεκα μέτρα και μήκος εξήντα κι άμα ο σχεδιαστής είναι πρωτομάστορας...

Η American Waterways Wind Symphony Orchestra, όπως είναι η πλήρης ονομασία της, ιδρύθηκε το 1957 από τον διάσημο Αμερικανό μαέστρο Robert Boudreau, ο οποίος την ίδια χρονιά βάφτισε το πρώτο του μουσικό σκάφος «Point Counterpoint».

Η επιτυχία όμως του κινούμενου αυτού συναυλιακού χώρου ήταν τέτοια που στη διάρκεια των επόμενων δεκαπέντε ετών χρειάστηκε η αντικατάστασή του από έναν μεγαλύτερο. Έτσι, στις 20 Νοεμβρίου του 1975, εγκαινιάστηκε το «Point Counterpoint II», σχεδιασμένο από τον ασυναγώνιστο Εσθονοεβραίο αρχιτέκτονα Louis Kahn.

Το σκάφος, που κατασκευάστηκε το 1961 ανακατασκευάστηκε πλήρως.
Ο δαιμόνιος αρχιτέκτονας κατάφερε να συνυπάρχουν πάνω του ένα μουσείο τέχνης, οι προσωπικοί χώροι των ιδιοκτητών, οι καμπίνες του πληρώματος, χώροι ικανοί να φιλοξενούν με άνεση δεκάδες μουσικούς ενόσω εν πλω και βέβαια μία καλαίσθητη, λειτουργική μουσική σκηνή.

Στο Point Counterpoint II, όσο ο καιρός είναι καλός, ζουν ο Robert Boudreau με τη σύζυγό του Cathleen και δεκατρείς ναυτικοί. Που μένουν οι μουσικοί θα ρωτήσετε. Λοιπόν, οι μουσικοί ταξιδεύουν βέβαια με το σκάφος αλλά σε κάθε λιμάνι φιλοξενούνται από φιλικές οικογένειες του Robert και της Cathleen, που είναι πολύ αγαπητοί σε όλο τον κόσμο.

Ο Boudreau είναι οπωσδήποτε ένας φημισμένος μουσικός.
Οι «Times» έγραψαν κάποτε για ’κείνον πως ίσως είναι ο μεγαλύτερος καινοτόμος της Αμερικανικής μουσικής. Φανταστείτε πως το 1989 μέχρι και η επτασφράγιστη εκείνη την εποχή κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης (τότε Λένινγκραντ) άνοιξε για να υποδεχτεί με τιμές τον Boudreau, έναν Αμερικανό που έφτασε πλέοντας στη Βαλτική, προσκεκλημένος της Σοβιετικής Ρωσίας.

Η μουσική είναι το μεγάλο πάθος των Boudreaus. Κι εκείνος κι η σύντροφός του αγαπούν πολύ τις τέχνες και τα ταξίδια. Αυτό είναι προφανές. Όπως είναι προφανές πως αγαπούν τους ανθρώπους και πως θέλουν ν’ αποκτούν διαρκώς καινούργιους φίλους. Οι δυο τους όλο το καλοκαίρι περιοδεύουν. Το χειμώνα όμως απολαμβάνουν τη μεγάλη οικογένεια που έχουν δημιουργήσει και το τεράστιο κτήμα τους στην Πενσυλβανία, που καλύπτει σε έκταση μισό τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εξίσου πολύ το ζεύγος Boudreau αγαπάει το περιβάλλον. Το Point Counterpoint II είναι το όχημα που μεταφέρει όπου βρεθεί ένα ισχυρό οικολογικό μήνυμα.

Μέχρι στιγμής, τα ταξίδια του Point Counterpoint II σε Αμερική, Ευρώπη, Σκανδιναβία, Καναδά και Καραϊβική, έχουν ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο ναυτικά μίλια! Και περίπου δύο χιλιάδες μουσικοί απ’ όλο τον κόσμο έχουν ταξιδέψει κατά καιρούς μαζί του, στελεχώνοντας την AWSO.

Η μουσική της ορχήστρας είναι μια μείξη γνωστών, κλασσικών ήχων και σύγχρονων, πρωτότυπων εκτελέσεων. Και ο εξοπλισμός της είναι ικανός να στηρίξει ακόμα και τις πιο απαιτητικές συνθέσεις. Διαθέτει φλάουτο, φαγκότα, πίκολο, κλαρινέτο, κλαρίνο, σαξόφωνο, όμποε, κόρνο, βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, τούμπα, τρομπέτα, τύμπανο, τρομπόνι, κύμβαλο, ξυλόφωνο, γκραν-κάσα, τρίγωνο, τσελέστα και βέβαια άρπα και πιάνο.
Και τι γίνεται όποτε το Point Counterpoint II πιάσει λιμάνι;
Το πλοίο πλευρίζει και μαζεύεται κόσμος, φέρνοντας καθένας την καρεκλίτσα του, μια ζακέτα, ίσως και μια κουβερτούλα. Αγοράζουν οι θεατές το εισιτήριό τους, βολεύονται στις θέσεις τους και... η συναυλία ξεκινάει.

Φέτος, το σκάφος, επανδρωμένο με την ορχήστρα του, θα βρεθεί στα τέλη Ιουνίου στο Εσθονικό Tallinn, που είναι η φετινή πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Θα σταματήσει για τρεις συναυλίες σε τρία διαφορετικά λιμάνια (Narva, Parnu & Kuressaare) και θα συνεχίσει το γύρο της Βαλτικής, το δρομολόγιο που είχε πάλι ακολουθήσει πριν από εικοσιδύο χρόνια.
Εκτός από την Εσθονία, η φετινή, 54η περιοδεία του Boudreau (που μάλλον είναι η τελευταία του), θα συμπεριλάβει τη Φιλανδία, τη Νορβηγία τη Δανία και τη Σουηδία. Ο Boudreau άλλωστε έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη Σουηδία. Είναι χρισμένος ιππότης εκεί από τον βασιλιά, ο οποίος τον τίμησε με αυτό τον τρόπο για τη συνολική προσφορά του στον ανθρώπινο πολιτισμό.   

Για την ιστορία, να πω πως “counterpoint” στα ελληνικά σημαίνει «αντίστιξη». Αυτός ο όρος, που χρησιμοποιείται κυρίως στην κλασσική μουσική, υποδηλώνει τον τρόπο σύνθεσης πολυφωνικών μορφών, τον τρόπο δηλαδή που αντιστοιχίζονται οι φθόγγοι στο ταυτόχρονο άκουσμα διαφορετικών μελωδιών.
Πιο απλά, ο χαρακτηρισμός αφορά τη σχέση ανάμεσα σε δύο ανεξάρτητες φωνές όταν αυτές βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους. Point είναι το σημείο.
Και ο όρος “counterpoint” προέρχεται από το λατινικό «punctus contra punctum», δηλαδή «σημείο έναντι σημείου» ή καλύτερα «στίξη αντί στίξης».
Έχοντας αυτά κατά νου, μπορείτε τώρα να ερμηνεύσετε το όνομα “point counterpoint” όπως εσείς θέλετε...

Ενημερωτικά, ο 84χρονος πια Robert Boudreau, έχοντας συμπληρώσει προ τριετίας μισό αιώνα συνεχούς πλεύσης, φαίνεται πως για πρώτη φορά συζητάει τώρα να μεταβιβάσει την κυριότητα του Point Counterpoint II στους Εσθονούς.
Οι επίδοξοι αγοραστές θέλουν πολύ να αποκτήσουν το αξιοθαύμαστο πλωτό αρχιτεκτόνημα του διάσημου συμπατριώτη τους και τώρα προσπαθούν να συγκεντρώσουν το αστρονομικό ποσό που απαιτεί αυτή η αγορά.
Γιατί βέβαια το Point Counterpoint II δεν είναι απλώς ένα σκάφος.
Θεωρείται, δικαιολογημένα, παγκόσμιο φαινόμενο.
Πόσο λέτε, φίλοι μου, να κοστίζει ένα παγκόσμιο φαινόμενο;

το σκάφος σε προμακέτα του Louis Kahn

Point Counterpoint II

Robert Boudreau

 

Cathleen Boudreau

στιγμιότυπο από συναυλία

American Waterways Wind Symphony Orchestra

το μουσείο μέσα στο πλοίο

γνήσια τσιγγάνικη ψυχή

βιρτουόζος βιολιστής

είναι ταυτόχρονα

δεξιοτέχνης της κλασσικής μουσικής

εξαιρετικός jazz αυτοσχεδιαστής

πασίγνωστος συνθέτης 

και άξιος ενορχηστρωτής

επίσης είναι τσιγγάνος από την Ουγγαρία

ποιος άλλος; 

ο 46χρονος σήμερα 

διάσημος σ' όλο τον κόσμο 

Roby Lakatos 

!!!

απόκριες… κάτω απ’ το δέρμα!

Χτες άνοιξε το τριώδιο!

Μην κλαίγεστε που δεν μπορείτε να φύγετε για Ρίο.

Σας έχω μια αποκριάτικη πρόταση μούρλια, που θα σας στοιχίσει ασύγκριτα λιγότερο αλλά που θα θυμάστε μια ζωή…

Λοιπόν, πάμε γρήγορα:

Θέλετε να αποδράσετε απ’ την πόλη; Θέλετε. 

Θέλετε να γλεντήσετε με την ψυχή σας; Πως δε θέλετε. 

Πόσο καιρό έχετε να απολαύσετε την άγρια ομορφιά ενός βουνού; Πολύ, το ξέρω. 

Τι θα λέγατε να πεταχτείτε σε μια απ’ τις ωραιότερες μικρές πόλεις της ενδοχώρας μας; 

Να γνωρίσετε φιλόξενους, αγνούς ανθρώπους; 

Να χορτάσετε χιόνι κι αν θέλετε να κάνετε και σκι; 

Θα χαζέψετε με τη φύση αν πάτε εκεί που σας λέω!

Θα φάτε ωραία και θα πιείτε ακόμα πιο ωραία. 

Και θα χορέψετε όσο αντέχετε, με ζουρνάδες και νταούλια. 

Και σίγουρα θα βρεθείτε περικυκλωμένοι από επιβλητικές παρουσίες. Από θεόρατους νέους άντρες με μάσκες και παραδοσιακές στολές με πολλά ασημένια φλουριά στο στήθος, που χορεύουν επιδέξια χτυπώντας μεταξύ τους τα σπαθιά τους. Την ίδια στιγμή που κρατούν προσεκτικά απ’ το χέρι λιλιπούτειους χορευτές, καθοδηγώντας τους, για να μάθουν έτσι το έθιμο οι μικροί, ώστε όταν κάποια ώρα μεγαλώσουν να το μεταβιβάσουν με τη σειρά τους στην επόμενη γενιά.

Γιατί, βέβαια, τα ωραία μόνο στην πράξη τα μαθαίνει κανείς.

Καταμεσής του δρόμου παιδιά αυτό το γλέντι.

Κι όχι ένα γλέντι ή δύο.
Γλέντια πολλά, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε στενάκι.
Μια πόλη ανάστατη!

Από νωρίς το πρωί μέχρι τη νύχτα.

Που γίνονται αυτά; Στη Νάουσα γίνονται, επάνω στη Μακεδονία.

Πότε; Όποια απ’ τις τρεις επόμενες Κυριακές κι αν πάτε (του Ασώτου, της Απόκρεω ή της Τυροφάγου), θα ευχαριστηθείτε πολύ!

Σας περιγράφω βέβαια το έθιμο «Γενίτσαροι και Μπούλες».

Που κάθε χρόνο αναβιώνει το ίδιο φλογερά.

Γιατί οι Ναουσαίοι είναι πολύ περήφανοι γι’ αυτό τους το έθιμο.

Όταν ένας γιος χορεύει σε κάποιο «μπουλούκι», οι συγγενείς τον καμαρώνουν. Είναι βλέπετε μαγκιά να κουβαλάς τόσα κιλά πάνω σου (η στολή είναι απίστευτα βαριά!) και να χορεύεις ακατάπαυστα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο.
Και μάλιστα για τρεις συνεχόμενες βδομάδες.  

Είναι όμως περήφανοι και για έναν άλλο λόγο.

Αυτό το έθιμο, που δεν είναι βέβαια χριστιανικό, έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία. Παρά τις προφανείς επιρροές του από την αρχαιοελληνική εθιμοτυπία, αυτή η παράδοση ξεκίνησε ως επινόηση των υποδουλωμένων τότε Ελλήνων με σκοπό τη χρηματοδότηση και τη μεθόδευση της εξέγερσής τους εναντίον των Τούρκων.
Αρχικά, ήταν ένα εύρημα του ασυναγώνιστα πονηρού ελληνικού νου, για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν χρήματα αλλά και οι επαναστάτες μεταξύ τους, έχοντας μάλιστα την άδεια του Τούρκου άρχοντα.

Πως; Ε, πως αλλιώς; Με την πρόφαση ενός ψεύτικου γάμου!  

Στο δρώμενο, που θυμίζει πολύ αρχαία τραγωδία, συμμετέχουν αποκλειστικά άντρες. Παιδιά και νέοι. Η Μπούλα κάθε ομάδας, δηλαδή η υποτιθέμενη νύφη, είναι επίσης άντρας μεταμφιεσμένος σε γυναίκα. Ο αρχηγός κάθε μπουλουκιού, είναι ο μελλοντικός (ψεύτικος) σύζυγος της Μπούλας. Και οι υπόλοιποι άντρες της ομάδας του είναι φίλοι (και συμπολεμιστές) του.
Κάθε μπουλούκι Γενίτσαρων, με τη Μπούλα του το καθένα, αφού συγκεντρωθεί πολύ νωρίς το πρωί, ακολουθώντας την παραδοσιακή πολύωρη διαδικασία, κατευθύνεται χορεύοντας στο δημαρχείο, όπου ζητάει και λαμβάνει την άδεια του δημάρχου για να στηθεί το γλέντι.

Πάντα με τους ήχους από τους ζουρνάδες και τα νταούλια (που ενίοτε παίζουν πολύ ταλαντούχοι μουσικοί!), τα μπουλούκια χορεύουν ασταμάτητα, κρατώντας τα σπαθιά τους από την άκρη της λεπίδας.
Σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς τους χορούς, που λέγεται «πατινάδα», τα σπαθιά (οι λεγόμενες πάλες) γυρίζονται ανάποδα, κάθε φορά που ο ζουρνάς αλλάζει σκοπό.
Τότε, οι Γενίτσαροι έρχονται αντιμέτωποι, πιάνουν τα σπαθιά κανονικά, απ’ τις λαβές τους και σταυρώνοντάς τα, τα χτυπούν αναμεταξύ τους.
Το λεγόμενο «αντάμωμα των σπαθιών» είναι πραγματικά απολαυστικό θέαμα και άκουσμα.

Εξίσου απολαυστική είναι και η «παπαδιά» που χορεύεται από έναν μόνο Γενίτσαρο, υποβασταζόμενο από κάποιον άλλο.
Είναι ένας βαρύς, αντρίκειος, δύσκολος χορός. 

Αν ο χορευτής είναι καλός, θα μαγευτείτε!

Κάπου εδώ να πω επίσης πως η στολή του Γενίτσαρου είναι πα-νά-κρι-βη! Μια εντυπωσιακή, περιποιημένη φορεσιά εύκολα μπορεί να κοστίζει... μερικές χιλιάδες ευρώ!

Βέβαια, η Νάουσα δεν είναι φτωχή πόλη. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς πολύ γρήγορα.

Και πάλι όμως, είναι αξιέπαινη η προσπάθεια των ντόπιων που διατηρούν με τόση θέρμη το έθιμό τους. Ένα έθιμο που απαιτεί πολύ χρήμα και πάρα πολύ κόπο για να παραμένει ζωντανό.

Αλλά το κάνουν με χαρά οι Ναουσαίοι. Και με μεγάλη περηφάνια. 

Η Νάουσα άλλωστε το 1955 χαρακτηρίστηκε «ηρωική πόλη», για τον αγώνα της ενάντια στον τούρκικο ζυγό. 

Έτσι, οι απόκριες με τους Γενίτσαρους και τις Μπούλες, δεν είναι απλώς και μόνο μια αφορμή για ξεφάντωμα. 

Στη Νάουσα, το καρναβάλι είναι υποδόριο!

Συνοψίζοντας την εθνική υπερηφάνεια, για τους ντόπιους είναι μια υπενθύμιση της λεβεντιάς των προπαππούδων τους και για ’μας, τους επισκέπτες, είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία, ξέχειλη από την ουσία των πραγμάτων και διάσπαρτη από στιγμές συγκίνησης και δέους. Αν έχετε τύχει τέτοιες μέρες στη Νάουσα ξέρετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Οι υπόλοιποι να πάτε με την πρώτη ευκαιρία. Η αποκριά στη Νάουσα δεν περιγράφεται, δεν εξιστορείται, δεν είναι θέμα θεωρίας. Απλώς, πας επιτόπου και τη ζεις!  

Α, κι αν τύχει κάποιος μεγαλόσωμος Γενίτσαρος, κρατώντας το σπαθί του, ν’ αφήσει μια στιγμή το χορό, να 'ρθει καταπάνω σας, να σας πάρει το χέρι, να το κρατήσει σταθερό και ν’ αναπηδήσει ολόκληρο το σώμα του μπροστά σας, μην τρομάξετε. 

Είναι ο χαιρετισμός των Γενίτσαρων αυτός.

Εκείνος ήρθε να σας τιμήσει. 

Κι αν ζητάει κάτι, αυτό δεν είναι παρά το χαμόγελό σας. 

Άγιος Βαλεντίνος... εκτός ύλης!

Γιορτούλα σήμερα ε;
Μμμ, υπέροχος ο έρωτας, δε λέω. 

Ζωοδότης, πηγή έμπνευσης, ένα μπόλι μαγείας στην ύπαρξή μας!

Αλλά αν ήταν να διαλέξετε, τι θα διαλέγατε;

Την οδύνη του έρωτα ή την απεραντοσύνη της αγάπης;

Όχι, έρωτας κι αγάπη δεν είναι το ίδιο, άσχετα αν τα μπερδεύουμε συχνά αυτά τα δύο.

Και τα δύο είναι δοκιμασίες της ανθρώπινης αντοχής. Σωστά.  

Αλλά ο έρωτας είναι υποσύνολο της αγάπης, είναι ένα στάδιό της.

Προκαλεί όμως μικρότητες και ταπεινά συναισθήματα.

Φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τα ένστικτά του, με το σκοτεινό του εαυτό. 

Κι έπειτα, ο έρωτας είναι προσωρινός, ενώ η αγάπη αιώνια. 

Δεν εξατμίζεται. Και με τον καιρό θεριεύει.

Σαν ένα πανέμορφο τεράστιο καρποφόρο δέντρο με βαθιές ρίζες. 

Τι; Δεν υπάρχει αγάπη γιατί όλα στη ζωή είναι ωφελιμιστικά; 

Δε διαφωνώ. Αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Τα οφέλη της αγάπης είναι ανυπολόγιστα.

Και μάλιστα, συχνά είναι άμεσα αντποδοτικά. 

Ε τώρα, μην περιμένετε να δώσω εγώ τον ορισμό της αγάπης, δεν είμαι αρκετά σοφή.

Την περιγράφει όμως ωραία ο απόστολος Παύλος, στην α' επιστολή του προς Κορινθίους:

"...Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δε φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. 

Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, τα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει..."

Και η Whitney όμως τα λέει καλά μιλώντας για την αγάπη που γεννιέται μες στον έρωτα:

I hope life treats you kind
ελπίζω, η ζωή να σου φερθεί μ' ευγένεια

and I hope you have all you've dreamed of
κι ελπίζω να αποκτήσεις όσα ονειρεύτηκες

and I wish to you joy and happiness
και σου εύχομαι χαρά κι ευτυχία

but above all this, I wish you love
αλλά πάνω απ' όλα, σου εύχομαι αγάπη!

Δείτε την πως ερμηνεύει αυτό το τραγούδι...

Χρόνια πολλά σ' όσους γιορτάζουν σήμερα!!!

Απολαύστε όσο μπορείτε τη στιγμή παιδιά, γιατί στιγμή είναι.

Μετά, περνά και χάνεται.

Ή... γίνεται αγάπη!

I've got you a date with Botticelli's niece

Είναι μάλλον απίθανο να έχετε περπατήσει στην πλατεία Ηρώων στου Ψυρρή, την ιστορική γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, και να μην έχετε προσέξει αυτή τη γιγαντοτοιχογραφία.

Κι αν αναρωτιέστε ποιος την έφτιαξε, θα σας πω αμέσως.
Ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης την έφτιαξε.
Με ακρυλικά, το 2004, στα πλαίσια του Athens by Art, λίγο πριν την Ολυμπιάδα.
Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1980, σπούδασε στη σχολή καλών τεχνών και η δουλειά του καθότι πολύ χαρακτηριστική, είναι εύκολα αναγνωρίσιμη.
Πολλά έργα του ομορφαίνουν την πρωτεύουσα (κτίριο Ζολώτα στην Καλλιρόης, προσφυγικά στην Αλεξάνδρας, θέατρο "Χώρα" κτλ) αλλά και πόλεις του εξωτερικού.
Αν θέλετε να δείτε ό,τι έχει κάνει ως τώρα, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Αλέξανδρου

Αν πάλι θέλετε να δείτε τη δουλειά του από κοντά, σας λέω πως από μεθαύριο, 15 Φεβρουαρίου και ως τις 24 Μαρτίου, ο Αλέξανδρος θα εκθέσει την καινούργια του συλλογή στη γκαλερί Αντωνοπούλου (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή, 4ος ορ).
Στην τρίτη αυτή ατομική του έκθεση με τίτλο "σου 'χω ένα ραντεβού με την ανιψιά του Botticelli", ο καλλιτέχνης θα μας παρουσιάσει γυμνά γυναικεία πορτραίτα, εμπνευσμένα από τη μετα-αναγεννησιακή περίοδο.
Να πω πως ακριβώς πριν δυο χρόνια, την προηγούμενη φορά που η ίδια αίθουσα τέχνης φιλοξένησε δουλειά του... δεν έμεινε ούτε ένας πίνακας απούλητος! 
 
Ο Αλέξανδρος λέει πως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο τον ενδιαφέρει η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Και λέει αλήθεια!
Το κινητό του είναι +30 6945-075876 και το e-mail του vasmou@gmail.com.
Αν δοκιμάστε να τον βρείτε θα δείτε πόσο πρόθυμα θα ανταποκριθεί, είτε βρίσκεται στην Αθήνα, είτε στο Βερολίνο, όπου του αρέσει επίσης να ζει και να δουλεύει...

well done Matt, well done!

Λατρεύω τους ταξιδευτές!
Που είναι βέβαια άλλοι από τους ταξιδιώτες.
Οι ταξιδιώτες είναι εφήμεροι ενώ οι ταξιδευτές έχουν διάρκεια...
Και λατρεύω επίσης τις πρωτότυπες ιδέες!
Και τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα!

Καθόμουν χτες πλάι στον dipyadip και σχολίαζα με καυστικό τρόπο τις αναρτήσεις του.
Γιατί, μπορεί το blog του να φιγουράρει στα "αγαπημένα" μου, αλλά η αντίληψή μας για τα πράγματα απέχει παρασάγγας!

"Αυτό το 'χεις δει;", είπε κάποια στιγμή ο dipyadip, δείχνοντάς μου μια παλαιότερη ανάρτησή του.
"Όχι, δε νομίζω", απάντησα μάλλον απρόθυμη να δω άλλη μια δική του "ανακάλυψη". 

Δεν το γλύτωσα όμως. Παρακολούθησα ένα video 4,5 λεπτών, με ευχάριστη μουσική, που έδειχνε ανθρώπους να χορεύουν στον ίδιο σκοπό, σε αμέτρητα διαφορετικά σημεία του πλανήτη.

"Ντάξει, συμπαθητικό", είπα όταν τελείωσε.
Αλλά, βλέποντας το video στη μικρή διάσταση της ανάρτησης, δεν είχα παρατηρήσει μια λεπτομέρεια: Στο κέντρο κάθε χορευτικού ήταν πάντα ο ίδιος άντρας.
"Άσε ρε", είπα στον dipyadip όταν μου το επεσήμανε.
"Δεν το πιστεύω πως δεν το πρόσεξες, ο τρόπος που χορεύει είναι πολύ χαρακτηριστικός!", απάντησε εκείνος και ξαναπάτησε το κουμπάκι για ν' αρχίσει το video απ' την αρχή.
"Καλά, μοντάζ είναι!", αποφάνθηκα διαπιστώνοντας πως πράγματι ήταν ο ίδιος άνθρωπος που χόρευε σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
"Μοντάζ λέει! Όχι παιδί μου!", φώναξε ο dipyadip εκνευρισμένος.
"Δε μπορεί! Αν είναι όπως τα λες, αυτό το project στοίχισε δεκάδες χιλιάδες δολάρια μόνο σε εισιτήρια! Γιατί; Για ένα video λίγων λεπτών;", διαμαρτυρήθηκα εγώ.
"ΝΑΙ! για ένα video λίγων λεπτών!", ήταν η απάντηση.
"Καλά, άσε να το ψάξω και θα σου πω"...

Το έψαξα λοιπόν, πριν από λίγο.
Ο νέος που χορεύει σε κάθε σκηνή του video λέγεται Matt.
Matt Harding και είναι Αμερικανός.
Είναι ένας κανονικός άνθρωπος.
Και σαν κανονικός άνθρωπος που είναι, κάποια ώρα του την έδωσε, παράτησε την καλή δουλειά του και με τις οικονομίες του ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ασία.
Για να ενημερώνει την  οικογένεια και τους φίλους του για το που βρισκόταν κάθε φορά, έφτιαξε το site "που στο διάολο είναι ο Matt;" μέσω του οποίου έδινε το στίγμα του, όποτε έβρισκε πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ένας φίλος πρότεινε στον Matt να αρχίσει να χορεύει για να τον τραβήξει εκείνος με την κάμερά του. Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ο Matt, συνέχισε να χορεύει όπου πήγαινε, άλλοτε μόνος, άλλοτε μαζί με κόσμο. Και σιγά-σιγά η ιδέα του άρχισε να αρέσει και τα βιντεάκια του να διαδίδονται μέσα από το internet.
Ο Matt πλέον ζει απ' αυτό που του αρέσει να κάνει.
Αφήνει συχνά το σπίτι του στην Ουάσιγκτον, την κοπελιά του, τη Melissa και το σκύλο τους, τον Sydney και ταξιδεύει όπου μπορείτε να φανταστείτε...

Στο site του, συμπλήρωσα τα στοιχεία μου ώστε αν τυχόν βρεθεί στα μέρη μας, να με ειδοποιήσει για να χορέψω κι εγώ παρέα του! 

Για δείτε τον, δεν είναι πολύ καλός;
χορεύοντας με τον Matt

let's save the planet!

Cayetano

Cayetano

κατά κόσμον, Γιώργος Μπρατάνης

ένας βραβευμένος Θεσσαλονικιός μουσικός παραγωγός & dj

που αιωρείται αναμεταξύ

jazz, funk, dub, latin, electronica, trip-hop & break-beat

είσαι όπως είσαι!

στο τελευταίο βιβλίο που διάβασα, γράφει ο Χορχέ Μπουκάι:

ο αληθινός έρωτας είναι η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλο, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι 

και λίγο πριν απ’ αυτό γράφει:

εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι

εσύ δεν είσαι όπως ήσουν

εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα

εσύ δεν είσαι όπως εγώ θέλω

εσύ είσαι όπως είσαι 

να κοιτάξω να τα θυμηθώ αυτά

την επόμενη φορά που θα βιάζομαι

να σου πω τη μεγάλη κουβέντα,

πως δηλαδή σ’ αγαπώ.

άμα τα θυμηθείς κι εσύ... όλα θα πάνε καλά!

αν κάνεις κέφι, διάβασε όλο το βιβλίο,
δε θα σου πάρει πολύ, είναι μικρούλι.
είναι αυτό που έξω γράφει «ιστορίες να σκεφτείς»

το 'χω αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας.

της μοδός και πολύ σένιο!

no valentine?

Μόνος; Φρεσκοχωρισμένος; Πληγωμένος; Προδομένος;

Δε θα υποδεχτείς, βέβαια, τη γιορτή των ερωτευμένων ηττοπαθής και μίζερος.

Άκου τι θα κάνεις: 

1. θα επισκεφτείς τη διεύθυνση www.secretvalentine.gr 

2. θα εγγραφείς (αυτό θα σου πάρει περίπου μισό λεπτό και τα στοιχεία σου δε θα παραμείνουν στο σύστημα)

3. θα διαλέξεις το επιθυμητό φύλο του φετινού σου Βαλεντίνου (το σύστημα θα φροντίσει ώστε οι ηλικίες σας να είναι αρμοστές και οι περιοχές σας κοντινές)

4. θα γράψεις δύο προτασούλες για τον εαυτό σου

5. θα περιμένεις λίγες ώρες... 

6. θα λάβεις ένα e-mail με το όνομα και τη διεύθυνση του Βαλεντίνου σου

7. θα σπάσεις το κεφάλι σου να γίνεις όσο το δυνατόν πιο δημιουργικός ώστε να στείλεις στο Βαλεντίνο σου ένα πολύ ωραίο αλλά συμβολικό δωράκι (αξίας έως 15 ευρώ, αυστηρά)

8. θα βάλεις στο πακετάκι σου ένα καλογραμμένο ραβασάκι

9. θα ταχυδρομήσεις το δώρο σου, το αργότερο μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου (ώστε ο παραλήπτης να το λάβει εγκαίρως)

10. θα λάβεις, με τη σειρά σου, το δωράκι σου

Ε, μετά δεν ξέρω τι θα συμβεί. Εύχομαι κάτι καλό...

Η ανταλλαγή δώρων μεταξύ αγνώστων είναι μια ιδέα του MTV, αλλά στην Ελλάδα θα συμβεί για πρώτη φορά φέτος.

Ναι, είναι ένα είδος blind date που σου εξασφαλίζει και μια ευχάριστη έκπληξη με περιτύλιγμα και κορδέλα, έτσι για να μη μείνεις παραπονεμένος τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας. 

Τι το σκέφτεσαι; Έχεις να χάσεις κάτι; 

υποθαλάσσιο μουσείο τέχνης

Στο Μεξικό, λέει, υπάρχει ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης, βυθισμένο στον ωκεανό.

Θα πείτε, «καλά, και μέσα στον ωκεανό ποιος βλέπει τα εκθέματά του;» Κι όμως, το μουσείο μετρά 750.000 επισκέπτες ετησίως. 

Οι οποίοι βουτάνε για να δουν τις εγκαταστάσεις του Jason deCaires Taylor, ενός 37χρονου σήμερα καλλιτέχνη που είναι μισός Άγγλος και μισός Γουιανέζος.

Αγάλματα λοιπόν μέσα στη θάλασσα. Πολλά αγάλματα!

Δε με πιστεύετε;

Δείτε...